Guy Davis speelde Dinsdag 16.05.23 jl. in de Missy Sippy van Gent, onderstaand verslag en foto’s (klik voor gehele album) van Belgisch collega verslaggever Marcel van Rootsville waarvoor hartelijke dank!!
Het zijn drukke tijden tegenwoordig. Gisteren nog in de Banana Peel, vandaag naar Gent en de Missy Sippy. Het is een zekerheid dat als Guy Davis in onze contreien is, hij een ommetje maakt via de Artevelde-stad. 2023 was daarin al zeker geen uitzondering op. En net vandaag, was het dag op dag een jaar geleden dat Guy een fenomenale prestatie neerzette in de Banana Peel, van toeval gesproken.
Davis draait al jaren mee in het circuit en heeft bij mijn weten nog nooit slechte dingen afgeleverd. Zijn concerten zijn steeds van een zeer hoog niveau en zijn muziek grijpt je tot diep in je ziel. Ik was er dus volledig klaar voor en ik niet alleen want de Gentse joint was volledig “sold out”, wat na een tijd leidde tot tropische temperaturen. Echter niets dat een frisse Duvel de wereld uit kon helpen.
Naar goede gewoonte werd er stipt op tijd begonnen, zelfs een half uurtje vroeger en Guy ging van start met ‘Limetown’ op de voet gevolgd door ‘Get Your Letter In My Pocket’, eentje dat afkomstig is uit zijn nieuwe album. Ondanks de tropische warmte wist Davis op dat moment al iedereen de eerste portie kippenvel van de avond te bezorgen en de Missy Sippy werd muis- en muisstil. Er mochten ook wat covers op het menu zoals de medley, ons op een schaaltje gebracht en een kruisbestuiving tussen Big Joe Williams en John Lee Hooker, met respectievelijk ‘Baby Please Don’t Go’, ‘I Got My Eyes On You’ en ‘Boom Boom’.
Terug naar het eigen werk met het ingetogen ‘Watch Over Me’, waarna Guy de banjo omgordde voor het vrolijke ‘Shake Your Pudding’. Guy weet zijn publiek perfect te bespelen en zijn bindteksten zitten vol humor en zo kan hij iedereens aandacht houden. Knap gezien. Nadien was de eerste sing-along van de avond een feit wanneer hij de song aanzette van een “zwarte uitvoerder” met name Bob Dylan, met ‘Just Like A Woman’. Humor zoals ik al zei.
Met zijn muziek en zijn aangrijpende teksten ontpopt Davis zich tot een echte moderne bard. Hoewel het al een hele tijd is geleden dat Davies nieuw werk heeft uitgebracht, weet hij zijn songs, die we al tal van keren hebben gehoord, zo in te pakken dat ze klinken als nieuw. Zoals steeds weet hij iedereen te beroeren.
Guy hield het muzikaal niveau zeer hoog en dit enkel gewapend met een six-string, een banjo en een harmonica rack. Met ‘Kisses Sweeter Then Wine’ (song uit 1950 en waarschijnlijk van de hand van de grote Leadbelly), ‘That’s No Way To Get Along’ (met slide) en het schitterende, stampende ‘Long Gone Riley Brown’, werd met een zangstonde het eerste gedeelte van dit, nu al schitterende optreden, afgesloten.
In de pauze draaiden de mensen achter de toog op volle toeren om iedereen van een drankje te voorzien zodat iedereen op tijd bediend was voor Guy Davis “the sequel”.
Het tweede gedeelte werd ingezet met ‘Lay Lady Lay’ van Robert Zimmerman a.k.a. Bob Dylan, waarna “Baby” Paul De Laat mee het podium op mocht. Guy en Paul kennen elkaar al jaren en het is bekend dat als Paul in de zaal zit, hij zijn harmonica mag laten snerpen. Zo ook vandaag en startend met ‘My Eyes Keeps Me In trouble’ van Muddy Waters. We bleven bij Muddy want daar waren ‘Catfish Blues’ en Howling Wolf’s ‘Spoonful’. Drie klassiekers op een rij waar we mee konden genieten van de klanken van Paul’s Mississippi saxofoon. De man weet hoe hij het instrument moet bespelen, dat is duidelijk.
Allemaal van grote klasse en je zag iedereen duidelijk genieten. Toen kwam één van de topmomenten met ‘Palestine Oh Palestine’, eentje uit de nieuwste cd. En wat voor één? Eentje dat je zo bij de keel grijpt en je beroert tot in het diepste van je ziel en waar je de tranen in de ooghoeken voelt opwellen. Pfff…dat kwam alweer duidelijk binnen. Guy legt hier, zonder een echt politiek statement te maken, de vinger op de zere plek en op dit moment is dit een song die brandend actueel is.
Zangstonden en het publiek laten klappen en in zijn show betrekken is een sterk punt van Davis zo ook met het leuke ‘Mother Maybelle’s Better Butter Biscuits’ en ‘Taking Just A Little Bit Of Time’. Daar gingen de kelen van de aanwezigen terug open, only happy faces!
Bij ‘Early In The Morning’ (song dat werd geschreven tijdens de pandemie en nog nooit werd uitgebracht), kregen we weer een binnenkomer van jewelste, een ontroerende en pakkende song van hier tot in Tokyo… Davis had ons weer goed te pakken. Om nadien de boel wat op te vrolijken serveerde Guy de meezinger ‘It Was You’ een beetje een anti-Trumpsong en sloot hij af met ‘Longest Road That I Know’ en het vrolijke ‘Shortnin’ Bread’. Twee songs waar we Paul alweer op het podium mochten begroeten.
Daverend applaus, dat men waarschijnlijk tot in Antwerpen heeft gehoord. Wat kan blues toch mooi zijn. Het tweetal gaf ons er ons echter nog eentje mee alvorens huiswaarts te keren en dat werd ‘Going Down Slow’, song van St-Louis Jimmy en daarmee viel het doek over dit schitterend concert.
Superlatieven schieten alweer te kort eigenlijk. Fenomenaal? Daar zal het zeker niet ver af zijn… zeker alweer eentje om in te kaderen en van een zeer hoog niveau. Bedankt Mister Davis om ons een fijne avond te bezorgen, U bent een heel grote mijnheer!!!
