De 29e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 12 en 13 mei 2023 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende voor u op. Een sfeerverslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt, klik HIER om het gehele album te bekijken.
Voor de 29e keer werd het bevolkingsaantal van het Zeeuwse Kwadendamme (950 inwoners) – of Kwedamme, zoals ze het hier noemen – ruimschoots verdubbeld dankzij het plaatselijke bluesfestival op het sportterrein. Twee dagen festival, af te sluiten met een gospelmis in de naastgelegen kerk. De laatste twee edities heb ik noodgedwongen moeten overslaan, maar het binnenrijden van Kwadendamme voelde toch helemaal als thuiskomen. De vele campers opgesteld een beide kanten van de ingang van het festivalterrein aan de Sportweg en het voelde gelijk al weer helemaal vertrouwd. En ja, veel bekende gezichten van de afgelopen jaren miste ik… tijden veranderen. Anderzijds was het in het begin ook weer doorlopend gedag zeggen aan vele bekenden, die er wél waren.. Dit jaar ook een flinke groep, die ik echt al jaren niet meer gezien of gesproken had. Echt thuiskomen dus!
Tijd om te acclimatiseren was er niet, want op het moment dat ik de tent inliep betrad Luther’s het podium.
De jonge honden band, bestaande uit zanger/gitarist Lothar Wijnvoord, bijgestaan door Joost Tonies (gitaar), Daan Tonies (bas) en Boris Weijers (drums) deed dat met verve. Nauwelijks gehinderd door zenuwen zetten ze een prima set neer en wisten de stemming er direct goed in te brengen.
Lothar had al eerder op het festival gestaan met Robert Fossen op het Juke Joint podium, maar hij draaide zijn hand er niet voor om ook op het grote podium in de tent een feestje te bouwen. Vocaal is hij flink gegroeid sinds ik hem voor het laatst zag, instrumentaal was het sowieso al dik in orde. Best wat materiaal en ideetjes van Eric Clapton in de nummers, zoals het transponeren in Driftin’ Blues, maar er zijn mindere voorbeelden te bedenken. Een prima opening van het festival.
Het Jon Amor Trio was de tweede band op het hoofdpodium en zijn wisten het vuurtje prima opgestookt te houden in een inmiddels goed gevulde tent.
Af en toe onderbroken door een slow blues denderde de band door een prima set (met enigszins obligaat) blues/rock werk met veel eigen nummers en wat covers.
Ondersteund door Jerry Soffe op bas en Tom Gilkes achter het drumstel liet het trio een uitstekende indruk na. Alleen lag de nadruk wel op het gitaarspel. Amor heeft in het verleden laten horen een uitstekende songwriter te zijn en dat aspect ontbrak een beetje in deze set.
Op het Juke Joint Podium kregen we twee heerlijke sets voorgeschoteld met een combinatie van muziek uit Tukkerland, met een flinke invloed uit de wat verder gelegen Mississippi Delta.
Imco Ceelen a.k.a. Duketown Slim (gitaar/zang/harmonica) en Fred van der Wende (contrabas) werken zich met veel spelplezier en humor door een mooie en veelzijdige verzameling heen van nummers uit de rijke bluesgeschiedenis en voegden daar wat eigen pareltjes aan toe.
Voor velen het hoogtepunt van deze eerste dag waren de Cinelli Brothers uit het Verenigd Koninkrijk. De band bestaat uit de in Londen wonende Italiaanse broers Marco (gitaar/zang/toetsen) en Allesandro Cinelli (zang/drums) met verder Stephen Giry op bas en Tom Julian-Jones (gitaar/zang/harmonica).
Hoewel ik ze tekort doe met het vermelden van het instrumentarium, want er gebeurt nogal wat op het podium en voortdurend wordt er van instrument gewisseld. De muziek is vreselijk aanstekelijk en tussen hun verzameling prima eigen werk stoppen ze af en toe een cover van mensen als J.J. Cale en Rory Gallagher.
Chapeau voor deze heren, die komend weekend op Breda-Jazz nog meerdere keren te zien zijn. Een van de betere aanwinsten in de blues scene van de laatste jaren.
Seamie O’ Dowd is een Ierse singer/songwriter, die meerdere instrumenten bespeeld, maar heeft de laatste jaren bewezen ook een prima Rory Gallagher in de vingers te hebben.
In Kwadendamme speelde hij met de Hellhounds, de voormalige begeleiders van de betreurde Tony Dowler. Nu heb ik de echte Rory Gallagher in levende lijve een kleine twintig keer mogen zien en zelfs zijn voormalig begeleiders in The Band of Friends halen het niet bij het origineel.
Toch, door de tomeloze inzet en enthousiasme van de muzikant en de hele sfeer van het festival werd dit een prima optreden en dat liet het publiek merken ook, die na elk nummer de muzikanten beloonde met een daverend applaus. Bassist Dave Burns en drummer Stephen Tansley zorgden voor een betonnen fundering.
Brian Templeton mocht met zijn band de eerste dag afsluiten en ook hij deed dat op uitstekende wijze met een mooie combinatie van blues en soul. Hij was al eerder van de partij in Kwadendamme. Toen kon je hem de hele dag zien rondschuiven over het festivalterrein en dit jaar was het niet anders.
Met Enrico Crivellaro en Umberto Porcaro had hij twee Italiaanse topgitaristen in de band en Nico Vanhove op drums en Bird Stevens op bas.
Was het destijds genieten van Brian en de Radio Kings, dit keer werd dat nog eens dunnetjes overgedaan met als één van de hoogtepunten en aan zijn vrouw opgedragen ‘Sugar Girl’.
De mannen van Bluestown hebben het recept van een mooie gumbo van Nederland/buitenlands, blues-rock en meer traditionele blues weer prima op smaak weten te houden, waarvoor mijn complimenten. Ik hoop de 30e editie weer volledig mee te maken.
