The BluesBones speelden Zaterdag 29 April 2023 jl. in de Nederland 3 van Wateringen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Zo dichtbij huis en toch was alweer tien jaar geleden dat de fotograaf van dienst er voor het laatst was. Uw schrijvend reporter moet met schaamte toegeven er nog nooit een voet over de drempel te hebben gezet. Ik heb het over WPC Nederland 3 Wateringen waar toch heel regelmatig een lekkere pot blues wordt geprogrammeerd. Zo ook op deze laatste zaterdag van April want de Belgische BluesBones stellen hun aller nieuwste en vijfde album ‘Unchained’ voor.
Nederland 3 is aangenaam gevuld met rond de honderdvijftig bluesliefhebbers, hier en daar ontdekken we wat bekende gezichten maar ook blijken er vele ‘niet’ Westlanders uit de trouwe fanbase van de band de reis ondernomen te hebben.
De band komt tegen kwart voor tien het podium op en meteen wordt duidelijk dat gitarist Stef Paglia andere verplichtingen heeft. Hij speelt vanavond in Frankrijk met de Britse zangeres Kaz Hawkins die alweer een aantal jaren in Frankrijk resideert en daar aardig aan de weg timmert.
Stef’s plaats wordt ingenomen door Stijn Bervoets die dit setje ooit in 2018 zag excelleren op Blues Peer waar hij met The Mighty Gators Guy Verlinde begeleidde. Een goede keuze van The BluesBones want de man heeft conservatorium doorlopen en geeft nu zelf full-time les.
Naast frontman/zanger Nico De Cock zien we op drumms Jens Roelandt, de ritmesectie wordt gecompleteerd door Geert Boeckx op de bass. Zoals gezegd Stijn Bervoets op gitaar en op toetsen zien we de ongeëvenaarde Edwin ‘Captain Keys’ Risbourg. Onze history met de frontman van The BluesBones is een lange want we kende ‘Big D’ al van de tijd dat de band nog de bühnes beklom als The Blues Conspiracy zoals in 2011 op Paasblues waar Nico mij met ‘n nummer tot tranen wist te beroeren.
Datzelfde heeft de band ook al weten te bereiken met ‘I Cry’ dat op dit kersverse album verscheen, benieuwd hoe het live klinkt. Er wordt afgetrapt met ‘Changes’ een krachtige opener van deze zaterdagavond, de strofe “back into the light” krijgt voor mij persoonlijk een dubbele lading want té lang heb ik de band niet op een podium aan het werk gezien en de hernieuwde kennismaking is een aangename kan ik de lezer melden.
Ondanks dat frontman Nico alweer een dikke tien jaar de longen uit het lijf zingt heeft zijn stem nog immer hetzelfde bereik en heeft niet ingeboet op zuiverheid. Snare-bender Stijn geeft met dit eerste nummer ook nog even zijn visite-kaartje af!
De openingstrack van de CD Unchained heet ‘Chain Gang’ en is de single van het album, het nummer huist een lekker versnelling tegen het einde waarbij Edwin Risbourg op toetsen schittert.
Zoals de titel al doet vermoeden handelt de song over dwangarbeid voor gedetineerden in de VS. De vocals zijn krachtig, de drumms is lekker ‘up beat’ maar de skills van Bervoets op de zes snaren zijn adembenemend.
Nico De Cock is een goede entertainer en vertelt ons dat het volgende nummer ‘Find Me A Woman’ geschreven werd voordat de mannen “aan de vrouw” waren. Het werd op de plaat gezet in 2015 en is te vinden op Saved By The Blues. Toch horen we dat de frontman binnenkort alweer 15 jaar gelukkig getrouwd is.
Tijdens dit nummer zien we dat Stijn de crème Fender stratocaster heeft verwisseld voor de retro Don Grosh waarop hij een ferme slide speelt. Drummer Jens zweept de boel ritmisch heerlijk op.
Na zoveel uptempo wordt er aldus de bijna middelbare Nico De Cock even een rustpuntje om uit te hijgen in de set gepast met de vertolking van het uit 2012 daterende ‘Voodoo Guitar’. Persoonlijk roept dit nummer heel wat herinneringen op, minder goede en betere. Zelfs na elf jaar heeft het nummer en zijn vertolker niets tot weinig ingeboet op het origineel. Stijn’s harmonieuze gitaarsolo samen met Edwin’s B3 ondersteuning maakt dat dit meisje héél blij wordt.
Alweer een andere ‘axe’ voor Stijn Bervoets, deze keer is de keuzen gevallen op de zwarte Gibson Les Paul custom voor het (slide)spel in ‘Time To Learn’ dat ook het nieuwe album is te vinden. De opzwepende B3 klanken van Edwin zijn voor een Jimmy Smith-adept zoals ik de kers op de muzikale taart.
Al jaren maakt ‘She’s Got The Devil In Her’ deel van de set-lijst en waarom zou het vandaag in Wateringen anders zijn. Nog steeds zingt de charismatische De Cock deze song, compleet met Barry White intermezzo, met veel verve. De Cock en ik delen een mooie anekdote over deze song, het intermezzo komt van het ebony & ivory onder de bekwame beroering van Edwin Risbourg.
Het laatste nummer van deze set – The Road Ahead – staat ook op het nieuwe album. Het is een vlot uptempo werkje waarbij alweer een hoofdrol voor de sublieme Stijn Bervoets is weggelegd.
Na een door de deejay goed ingevulde twintig minuten rook- en plaspauze staan de Belgische bluesmannen wer te trappelen van ongeduld het publiek verder te vermaken met de nieuwe songs van Unchained. ‘Moving On’ is de opener maar heeft wat opstart problemen in de linkerhoek van het podium omdat er een palletje/stekkertje loszit onder het orgel van Edwin. Met een grote glimlach is het euvel snel verholpen en genieten we samen met de overige bezoekers van een zeer soulish ‘back to Motown’ nummertje!
Geert Boeckx heeft zich al in de eerste set de back-bone van de band getoond maar in het intro van het uit 2018 daterende The End (Chasing Shadows) laat de goedlachse man wat meer prominent van zich horen. Ik geef toe ik was The BluesBones een beetje zoek de laatste jaren maar vond hen terug bij “lost and found” en weet nu precies weer waarom ik hen op de private party een dikke tien jaar geleden uitnodigde. Jammer dat de gitaarsolo van Stijn ‘verdrinkt’ in de Dutch Disease tijdens deze song.
‘The Tale Of Big Tim Brady’ is een ballad over een schietincident in een blues juke-joint van Chicago, mogelijkerwijs in de South Side van de Windy City. Mij klinkt het in de oren als was het geïnspireerd door het werk van Tom Waits, een zeer goede song welke mijn hart in ieder geval gestolen heeft.
Na dit ingetogen werk is het tijd om de dansschoenen aan te trekken en de dansvloer op te zoeken aldus frontman Nico De Cock want het is tijd voor ‘No Good For Me’ dat in 2016 op Double Live uitkwam. Een song waarbij alle leden van de band zich op hun instrument uit kunnen leven, de danspasjes van Nico en Geert zijn aanstekelijk en gelukkig is er tussen de Westlanders één stel dat zich ongegeneerd uit durft te leven op de dansvloer voor het podium. Lekkere song met zeer fijne gitaar- en orgelsolo’s.
Het plotselinge overlijden van BluesBones drummer Koen Mertens († 48 jaar) in februari 2022 werd de inspiratie voor de tekst van ‘I Cry’. Toch heeft Nico De Cock het nummer universeel weten te houden en wordt het nergens een ‘tear jerker’ maar sterkt de tekst een ieder die ook geliefden moet missen. Mooi ingetogen gezongen, ondersteunt door de to the point ritmesectie, de slide en de B3 maken het geheel zeer stijlvol!
Van Live On Stage (2020) komt ‘Romance For Rent’ een vrolijk aandoende song maar wel een met een boodschap! Het uptempo nummer stelt vrouwenhandel aan de kaak en de leugens die de vrouwen naar het westen lokken “she left her home to chase a dream, she would become a dancer”.
We horen dat een recensie uit de UK het nummer ‘Talking To The Lord’ volledig bij ‘the wrong end of the stick’ had door dit nummer met Christian rock te betitelen. Het tegenovergestelde is namelijk het geval aldus frontman Nico, ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat voorafgaand aan het schrijven van deze song veelvuldig muziek van The Doors is beluisterd. Overigens geen schande hoor Messieurs BluesBones. Beter goed geïnspireerd dan slecht gecoverd! Ook hier weer een ‘fabelhafte’ Risbourg op de Korg-toesten.
Met een cover wordt deze show afgesloten, een cover die al jaren onderdeel van vele shows van The BluesBones is geweest en gelukkigerwijs nog immer is. We horen een heerlijke vertolking van Matt Andersen’s ‘Devil’s Bride’. Nog een keer worden alle bandleden voorgesteld en in de spotlight gezet al was het dat Nico bijna, bijna Jens met Stijn verwart……
Overbodig u te melden dat The BluesBones natuurlijk niet de terugreis naar België mag aanvangen zonder een toegift gegeven te hebben. Het publiek krijgt achtereenvolgens nog een hele fijne ‘I Try’ dat ook van het 2015 album Saved By The Blues komt. Ook hier blijkt de Dutch Disease het te winnen van het speelvolume – uiterst zacht – van de gitaar van Stijn Bervoets. De man die het vanavond presteerde het gemis van vaste gitarist Stef Paglia tot het nul niveau te doen brengen. Dit setje van TBA? belooft in ieder geval frontman Nico dat wij net als de tekst zegt de droom te zullen blijven najagen.
Een reisje in de tijd wordt er gemaakt als er voor de tweede toegift gekozen wordt voor de vertolking van het uit 2012 daterende ‘Witch Doctor’ (2012). Het wah-wah pedaal van Stijn’s gitaar, de pompende bass in je buik van Geert samen met de bonkende drumms van Jens, de dragende vocals van Nico en de gierende B3 van Edwin hebben een voodoo spell uitgesproken over de bezoekers van Nederland 3. Het was een mooie avond die leidde tot de herwonnen liefde voor The BluesBones.
