Ian Siegal, Roland Van Campenhout en Olivier Vander Bauwede speelden Donderdag 06 April 2023 jl. in de Missy Sippy van Gent. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Soms heb je gewoon een excuus nodig om een lang weekendje weg van de wekelijkse werksleur te boeken, zo’n excuus was het optreden van Roland Van Campenhout en Ian Siegal in de Gentse Missy Sippy. Het idee om samen eens op te treden ontstond afgelopen September op het Sortie Blues Festival – Oud Heverlee waar beiden mannen op de line-up prijkten – Siegal solo en Roland Van Campenhout met The Blues Workshop waarin Olivier Vander Bauwede ook vertegenwoordigd was. Siegal allang fan van de éminence grise van de Belgische blues en Roland die hier Siegal voor het eerst live aan het werk zag en dit becommentarieerde in een gesprek met de fotograaf van dienst met “hij is goed”. Festival organisatoren Tim en Jeroen waren meteen enthousiast en zetten de zaak op poten met Missy Sippy als locatie.
Voor de blues die-hard behoeft gitarist/zanger Roland Van Campenhout – kortweg Roland – weinig introductie maar omdat TBA? nog altijd nieuwe lezers aantrekt toch een kleine introductie. Roland is zonder twijfel de grootste naam uit de Belgische blues scène. De inmiddels 78-jarige Roland richtte na een aantal jaren als begeleider te hebben gewerkt in 1968 zijn eigen band The Blues Workshop op. Ook speelde Roland in de band van Rory Gallagher waarmee hij in de jaren zeventig van de vorige eeuw over de globe tourde.
Het begin van de jaren negentig ontstond de samenwerking met Arno Hintjens waarmee hij Charles et les Lulus vormde, rond de eeuwwisseling ontstond het project El Fish met Steven De Bruyn. Een bezige bij die Roland, een dikke twintig albums op zijn palmares waarvan er toch wel een 50 procent in de platenkast van uw verslaggeversteam staan.
Olivier Vander Bauwede (31 jr.) is dé nieuwste revelatie op jazz mondharmonica sinds Toots Tielemans en fans van Guy Verlinde zouden hem moeten kennen van de akoestische duo tour die als promotie voor het uit 2021 daterende album Standing In The Light Of A Brand New Day diende. Zoals in bovenstaande introductie vermeld zagen we Olivier voor het eerst op het Sortie Blues Festival waar we zeer prettig verrast werden door zijn inbreng op blues-harp, vanavond dus in zijn eigen heimat Gent in een trio-setting met de ervaren “rotten” Siegal en Roland.
Zanger/gitarist Ian Siegal (52 jr.) behoeft – zéker op dit online medium – weinig tot geen introductie. De Brit moet inmiddels een speciale prijzenkast hebben aangeschaft want op iedere plank passen er wel vier, ik tel er een kleine twintig waarbij ik de album awards nog niet eens mee reken. Siegal is van alle markten thuis, zie hem in een project zoals The Braindogs, B.L.U.E.S. of Birdmens, met zijn eigen band of solo, het publiek ligt aan zijn voeten.
Veelvuldig te zien op de festivals der Lage Landen, Europese en lange tourschema’s. Zéker nu de Brit in Curaçao resideert zijn tours van 5, 6, 7 weken geen bijzonderheid meer. Deze keer een tour die hem van Nederland, Denemarken, België, Oostenrijk uiteindelijk naar Hongarije brengt en waar hij solo, mét band, duo en als laatste met The Braindogs de bühne bemand.
Gedreven door regen besluiten we al vroeg ons onderkomen voor de avond te lokaliseren en aldaar een versnapering te nuttigen. We geraken er niet meer weg want er wordt ons bij binnenkomst door Monsieur Roland himself ingefluisterd dat het een uitverkocht huis – in 3 uur tijd gingen alle 140 kaarten over de toonbank – is vandaag. We verkiezen ons te installeren aan de bar temeer omdat i.t.t. andere optredens vanavond er geen tafelsetting is.
Stipt om negen uur wordt de eerste song – Lonnie Johnson’s ‘Jelly Roll Baker’ – ingezet door Roland Van Campenhout op de Gibson waarbij Ian Siegal stemmig de slide op de Silvertone speelt. Ik houd van het geluid van deze gitaar, vol en krachtig.
Olivier Vander Bauwede is “smooth as baby’s bum” op de blues-harp ter omlijsting van dit nummer. De heren ogen relaxed en lijken er zin in te hebben, de glimlachjes over en weer naar elkaar zeggen genoeg.
De opvolger komt dan voor rekening van Ian Siegal die Bukka White’s ‘Shake ‘Em All Down’ brengt, deze Delta Blues lijkt hier thuis te horen in de ambiance die Missy Sippy uitbaters Marie en Jelle voor ogen hebben. Olivier Vander Bauwede blijkt niet alleen de blues-harp machtig te zijn, hij blijkt ook een lyricist en zanger te zijn als we hem zijn eigen song ‘Ride Through The Rain’ horen brengen. Het nummer huist een fijne swing waarmee Olivier, nu los van de zitting, het publiek opzweept mee te zingen.
Er is weliswaar nergens op het podium een set-list te bekennen toch blijkt er wél de afspraak gemaakt elkaar steeds weer vocaal af te lossen. Dus komt de vertolking van ‘St. James Infirmary’ weer van Roland, een naar de strot grijpende uitvoering mede door zijn wat ijle stemgeluid en de uitmuntende blues-harp van Olivier.
Dat Roland Primrose’ tekst niet helemaal volgt rijst de wenkbrauwen bij Siegal maar het wordt hem met alle liefde vergeven.
“On special request, but I’ll keep singing it anyway” is Siegal’s humorvolle introductie naar de traditional ‘Mary Don’t You Wheep’ dat door het publiek maar graag meegezongen wordt. Roland betovert me met zijn vertolking van Lemon Henry Jefferson a.k.a. Blind Lemon Jefferson ‘Jack Of Diamonds’.
Ik houd van zijn breekbare stemgeluid gesteund door zijn robuuste gitaarwerk, zijn podium présence lijdt niet onder zijn hoge leeftijd sterker nog het dwingt zoveel respect af door ouder en jong publiek en gelukkig zijn die jongeren hier in de Missy Sippy vanavond zeer goed vertegenwoordigd.
Dat jonge publiek werd ook zéker naar de Missy Sippy getrokken door de vorig jaar op veel te jonge leeftijd overleden programmeur/muzikant Tim De Graeve a.k.a. Tiny Legs Tim. Ter nagedachtenis aan hem draagt Ian Siegal het North Mississippi Hill Country nummer ‘Poor Black Mattie’ van R. L. Burnside op waarbij ik toch wel speciale vermelding van de soundman van de avond wil maken. Deze gast weet op voortreffelijke wijze alle drie de muzikanten ‘uit te lichten’ zodat zij zich slechts op hun spel en zang hoeven te focussen. Hulde!
Na een korte rook/plas/lucht/bestel pauze is het Roland die de tweede en tevens laatste set opent van deze bijzondere samenwerking van musici. In de tweede set horen we Siegal, als opmaat naar zijn optreden aan het eind van deze maand met The Braindogs waar hij uitsluitend werk van Tom Waits zal brengen, een van zijn helden een eerbetoon brengen – Howlin’ Wolf’s ‘How Many More Years’ – waarbij de kippenvel gevende body komt van de smoelenschuiver van Olivier Vander Bauwede.
Alle genres lijken vanavond hier in Gentse geoorloofd, blues, traditionals, folk en ook country als we Roland ‘Tennessee Waltz’ horen brengen. Ook hier wordt de participatie van het aan zijn lippen hangende publiek niet ongemoeid gelaten.
Er kan nog meer bijval gegenereerd worden zal Siegal gedacht hebben als hij Townes Van Zandt’s cover van ‘Dead Flowers’ de zaal in katapulteert en het publiek met gemak mee laat zingen. Dat het gros het lied beter kent van The Rolling Stones is alleen maar mooi, een als country song geschreven liedje schopt het tot rock’n roll fame.
Roland lijkt geïnspireerd en volgt met zijn vertolking van Rolling Stones’ ‘No Expectations’, de titel krijgt door Roland’s hoge leeftijd een hele andere lading voor mij. Ik raak ietwat geëmotioneerd omdat de man in kwestie waarschijnlijk zelf in het geheel geen verwachtingen meer van het leven heeft. Het enige wat hem rest is een mooie show hier en daar neerzetten, jongeren inspireren hetzelfde te doen en vooral gezond oud, heel oud worden.
Normaal gesproken is de uiterste speeltijd in deze mooie, sfeervolle juke joint elf uur maar deze mannen komen natuurlijk niet weg zonder een toegift. Éen toegift? Nee het worden er maar liefst vier want het publiek kan er geen genoeg van krijgen.
We genieten nog met volle teugen van ‘Goodnight Irene’ (Leadbelly/Lomax), het veel gecoverde ‘Catfish Blues’, ‘Freight Train’ dat naadloos overgaat in de traditional ‘I Shall Not Be Moved’ dat ook weer uit volle borst door de kleine honderdvijftig aanwezigen wordt mee gegalmd.
Dank aan Tim en Jeroen van Sortie Blues, dank aan de goede zorgen van Marie en haar team, dank ook aan DJ Jelle voor de muzikale omlijsting na het concert, dank aan de oude maar ook de nieuwe vrienden voor het fijne, liefdevolle gezelschap maar vooral dank, dank, dank aan Roland van Campenhout voor het delen van zijn 50 jaar aan muzikale ervaring, Ian Siegal voor zijn 30 jaar ‘musicianship’ én aan Olivier Vander Bauwede voor het delen van zijn eerste jaren in het genre, maar ook voor zijn liefde én ontzag voor de blueslegenden. Het was een mooie avond dat een fijn verblijf in Gent inluidde. Check HIER de kalender van Missy Sippy voor ook zo’n fijne muzikale avond.
