De 18e editie van Bluezy Blues Festival Ridderkerk vond plaats op zaterdag 01 April 2023 in Sporthal De Fakkel van Ridderkerk. Tekst door Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om ‘t hele album te kunnen bekijken.
Afgelopen zaterdag was Sporthal de Fakkel weer het toneel van het Bluezy Bluesfestival, dat er zijn 18e editie beleefde. Voor de grote festivals met een prima financiering achter zich is het nog wel te doen een aardig programma neer te zetten, maar voor de kleine festivals, zoals Ridderkerk blijft het toch flink aanpoten. Toch wist de organisatie in Ridderkerk weer een solide programma neer te zetten zonder een echt grote headliner op de affiche. Nu worden die ook schaarser en duurder, maar in Ridderkerk stonden dit jaar toch weer zes solide acts op het podium.
De aftrap werd om klokslag 15:00 uur verricht door Lefthand Freddy, die vanuit het hoge noorden naar Ridderkerk afgezakt was om te laten horen dat de blues in de eenentwintigste eeuw nog zeker bestaansrecht heeft.
De blues van Lefthand Freddy is stevig in de oude stijl blues geworteld, maar heeft toch een frisse, moderne jas aan. De band kwam vandaag in een vier-mans bezetting, aangevoerd door Fred ‘Lefthand Freddy’ Reining met verder Jan Diertens achter de toetsen, André van der Werf (bas/zang) en Hannes Langkamp (drums).
Berend Reining ontbrak vandaag, maar Freddy en zijn mannen toonden ook in kwartetvorm dat de blues in Nederland hier en daar nog springlevend is. Er werd veel materiaal gespeeld van de eerdaags te verschijnen nieuwe CD.
Nu is de band uitstekend in staat om een compleet eigen set te spelen, maar de heren blijven schatplichtig aan de grote namen uit het het verleden en hoorden we bijvoorbeeld ook Pee Wee Crayton’s ‘The Telephone Is Ringing’ voorbij komen. Prima presentatie en muziek. Het gezelschap wist zelfs als openingsband hier een toegift af te dwingen.
Peter Storm & the Blues Society is een gezelschap uit Portugal. Ze vertegenwoordigden het afgelopen jaar hun land in Malmö op de European Blues Challenge. De band zorgde ook voor een prima verschijning op het podium en hoewel ze aanvankelijk wat geplaagd werden door geluidsproblemen (te harde bas, te zachte harmonica), sloegen de heren zich er prima doorheen.
De band bestaat uit Joåo Belchior (gitaar/zang), Bino Ribeiro (harmonica/zang), José Reis (bas), Jorge Oliveira a.k.a. Mr. Shuffle (drums). Ook deze band speelde veel eigen werk, aangevuld met onder meer de klassieker ‘Breaking Up Somebody’s Home’.
Het klonk allemaal nog een beetje vlak, maar als de band kilometers blijft maken, komt het ongetwijfeld best in orde.
Ik zou ze voorlopig eerst eens aan het werk willen zien in een wat kleine club, waar ze in deze fase van hun carrière ongetwijfeld nog wat overtuigender uit de verf zullen komen.
Jessie Lee & the Alchemists bestaat uit een fris, jong rock duo, te weten Jesse Lee Houllier (gitaar/zang) en gitarist Alex ‘Mr. Al’ Didier.
Met prima backing van bassist Laurent Cokelaere, drummer Stéphane Minana en organist Laurian Daire. De titel van dit stukje heeft de titel Standing At The Crossroads meegekregen.
Dit is zo’n band die daar een andere afslag heeft genomen dan ik. Zelfs hun versie van ‘Come On In My Kitchen’ heeft een zwaar psychedelisch jasje aangekregen en persoonlijk vond ik de psychedelische kant iets te lang uitgerekt worden.
Maar een nummer als de power ballad ‘Sometimes’ staat dan weer als een huis en de twin-gitaar partijen in de diverse nummers mogen er ook best wezen.
De dame wist met haar band het publiek aan haar voeten te krijgen en gaat ongetwijfeld een prima toekomst tegemoet.
‘Saved By The Blues” was het nummer waar de Bluesbones mee aftrapten. Deze band is natuurlijk in thuisland België en Nederland helemaal gearriveerd, maar ook buiten deze landen is hun reputatie inmiddels bekend.
Ook de Bluesbones is geen band, waar de traditionele blues diep in geworteld is en er een flinke scheut pop/rock in zit, wellicht een belangrijke reden voor de populariteit van het gezelschap.
Onder aanvoering van frontman/zanger Nico de Cock en ondersteund door het stuwende toetsenwerk van Edwin Risbourg, Geert Boeckx op bas, Jens Roelandt achter de drums en Stijn Bervoets op gitaar (als vervanger van de vandaag afwezige Stef Paglia).
Ondanks dat de heren op de Crossroad niet dezelfde afslag als ik genomen hebben wisten ze vanaf de eerste klanken het publiek te pakken en mee te nemen op hun muzikale reis.
En ook déze heren komen eerdaags te voorschijn met een nieuwe CD met de titel ‘Unchained’.
En dan Erwin Java’s Travel Party featuring Sean Webster. Muzikaal gezien een perfecte voorstelling. Uiteraard is het gitaarwerk van Erwin Java van hoog niveau en dat hoge niveau geldt ook voor zanger/gitarist Sean Webster.
De band bestaat verder uit drummer Marcel Wolthof, bassist Guus Strijbosch en toetsenist Bas Mulder. Ook hier een perfect geluid en muzikaal is er niets op aan te merken.
Is dit blues? Daar heb ik mijn bedenkingen bij, want op een enkele Sean Webster compositie na bestond het repertoire bijna geheel uit pop/rock/blues covers van de hand van, of eerder gecoverd door blanke (blues)rock muzikanten.
Maar de kwaliteit van de muzikanten, hun eerdere muzikale prestaties en de onderlinge chemie en enthousiasme maken dan toch weer veel goed. Het publiek smulde ervan.
Afsluiter van de dag, The Hoochies. Ik had op Facebook nog een grapje gemaakt of het al iets oudere bluespubliek het einde wel zou halen en helaas bleek dat toch wel een beetje bewaarheid te worden. Een flink deel van de publiek had tegen de tijd dat The Hoochies begonnen de zaal al verlaten.
Gelukkig bleven de die-hard bluesliefhebbers wel hangen en kregen een nog heerlijke energieke show voorgeschoteld met als absoluut kippenvel hoogtepunt van de dag hun slepende versie van de Otis Rush klassieker ‘Double Trouble’, waarin gitarist Roelof Meijeringh met ‘blue notes’ bleef strooien.
Maar met een paar prima boogies tussendoor weten ze ook weer iedereen stevig in beweging te brengen, De band is een soort voortzetting van Cuban Heels en deden deze voorgangers alle eer aan.
Zanger/harmonica speler Richard Koster weet iedereen prima op te zwepen. Bassist Jules van Brakel en drummer Chiel ten Vaarwerk leggen een betonnen ondergrond neer en voormalig bassist Lut Luttik vulde het totaalgeluid mooi aan om de (bariton)gitaar, lapsteel en zelf baste hij toch ook nog een nummertje.
Net als de eerste band van de dag kwamen zij niet weg zonder dik verdiende toegift.
Al met al een geslaagde avond. Alles liep gesmeerd, genoeg zitplaatsen en de catering liep op vlot en soepel. Jammer alleen dat de Dutch Disease een opleving had vanavond.
Conclusie, de organisatie had het prima voor elkaar met in de avonduren een goed gevulde zaal, die hoop geeft voor de toekomst. Wat betreft de Crossroads: je kan meerdere richtingen op, de old school blues heeft het nodige terrein verloren, maar de nodige blues-rock varianten hebben hun eigen paden gecreëerd en er is de weg terug, voor het nostalgie gevoel. De BLUES met hoofdletters bestaat nog maar mondjesmaat, maar dat is een gegeven waar we ons helaas bij neer moeten leggen. Als je kan leven met een combinatie van deze routes dan kunnen we voorlopig nog wel even vooruit, zoals vanavond weer bewezen werd.
