An Evening With The Blues: kwaliteit blijft voorop staan

An Evening With The Blues vond plaats op zaterdag 25 Maart 2023 in LantarenVenster – Rotterdam. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om het hele album te bekijken.

Afgelopen zaterdag was het weer tijd om me van de Wilhelminalaan in mijn woonplaats te verplaatsen naar de Wilhelminakade in Rotterdam. Daar vond de 31e editie plaats van het in Tiel begonnen festival An Evening WIth The Blues. Inmiddels speelt zich het gebeuren af in Rotterdam en niet zonder succes……ook dit jaar was het weer volledig uitverkocht.

Twee van de drie namen op het programma (niet op een affiche, want affiches waren al snel overbodig) toerden wat uitgebreider in Nederland rond. De derde act was hier nog redelijk onbekend.

Ik wist een mooi plaatsje in de theaterzaal te bemachtigen naast een paar Betuwse bluesvrienden en het (nieuwe) mengpaneel en om stipt half acht (!) kondige de Master of Ceremonies, Henk Demper, de eerste act aan, het duo Hans Theessink en Big Daddy Wilson, twee mannen die weten uit welk bluesvaatje getapt moet worden.

Een in Oostenrijk wonende Nederlander en een Duitsland wonende Amerikaan, die een prima muzikale combinatie vormen en elkaar perfect wisten aan te vullen. Het repertoire bestond uit materiaal van hun gezamenlijke album ‘Pay Day’, aangevuld met wat nummers uit hun eigen repertoire en een paar traditionals.

Beide heren hebben een mooie warme stem en Hans Theessink bespeelde de nodige gitaren en banjo met incidenteel een stukje harmonica.

Big Daddy Wilson (Wilson Blount) vulde het verder aan met strak percussiewerk. Een groot compliment kan ook gegeven worden aan het publiek, dat vanaf de eerste noot ademloos luisterde naar de performance van beide heren.

Dat er wel degelijk publiek aanwezig was liet men horen als er meezingen verwacht werd, zoals in de nummers “Pay Day’ en “Old Man Trouble’. Het aloude trucje van ‘gisteren in Amsterdam zong het publiek fantastisch mee’ werkte weer uitstekend.

Het geluid was trouwens uitmuntend en dit was een concert voor in de boeken. Met Chuck Berry’s ‘Maybelline’ kwam er een einde aan de reguliere speeltijd, maar met de toegift ‘Trouble In Mind’ (opgedragen aan Derroll Adams) moest zelfs het meezingpubliek weer aan de bak.

Na het optreden was het voor de families Theessink en Blount nog niet gebeurd, want vanachter de merchandise-stand werd ook nog even een flinke omzet gegenereerd. Verdiend!

Ook Curtis Salgado had er hier al wat optredens opzitten met zijn Frans/Nederlandse begeleidingsband. Curtis had als begeleiders meegebracht gitarist Anthony Selmaszack, bassist Mig Toquereau.

Ook de als altijd fantastisch strak tikkende drummer Fabrice Bessouat en achter de toetsen de magistrale Rotterdammer Roel Spanjers, een man wiens ervaring rijkt van Normaal tot Luther Allison en onnoemelijk veel daar tussenin.

De man om wie het draaide was natuurlijk de Amerikaanse grootmeester Curtis Salgado, een man die de blues geleefd heeft en bij de Robert Cray Band, Roomful of Blues en vele anderen gezongen/gespeeld heeft. Zelf heb ik de man leren kennen via een LP van de Engelse bluesrocker Mick Clarke, waar hij “Mean Old World’ zong op diens plaat Westcoast Connection.

De band begon met een stukje instrumentaal, alvorens Curtis op het podium verscheen. Klein en tamelijk breekbaar ogend, maar toen hij zijn strot opentrok … wow.

Emotie, maar ook met de nodige humor en veel power zette deze mannen een indrukwekkende set neer.

Zijn harmonicaspel was ook indrukwekkend, maar beperkte zich vanavond tot enkele nummers. Gitarist Anthony Selmaszack vulde de nummers in met bijtende solo’s.

Toetsenist Roel Spanjers kreeg alle ruimte om zijn grote klasse te tonen op de klavieren.

Het nodige eigen werk kwam voorbij, onder meer aangevuld met een paar nummers van O.V. Wright. Blues, soul, maar ook old school rock & roll in ‘The Longer That I live (The Older I Wanna Get)’, dat geïntroduceerd werd met een knipoogverhaal, dat hij met dit nummer een Dylanesque diepgang wilde creëren.

Ook ’20 Years Of B.B. King’ blijft een pareltje met de zin ‘I Learned More About The Blues In Two Weeks From You, Than In 20 Years Of B.B. King’.

Ook hier hadden we een perfect geluid. Ook Curtis kwam niet weg zonder toegift en dat werd Larry Williams’ ‘Slow Down’.

De voor mij grote onbekende Bai Kamara Jr. & the Voodoo Sniffers. Nooit live gezien, dus was vooraf inluisteren een vereiste. Deze man uit Sierra Leone groeide op in Engeland en woont al weer lang in Brussel.

Terwijl veel mensen ervan uitgaan dat de blues vanuit Afrika naar Amerika kwam legde hij even uit dat de blues in Afrika geïntroduceerd werd door de vrijgelaten slaven vanuit Amerika. Bai Kamara Jr. speelt geen traditonele oude stijl blues, hoewel het soms wel enigszins doet denken aan de grooves van een John Lee Hooker.

Meeslepende grooves en prima teksten vormen wel het hoofdbestandsdeel van de muziek. De Voodoo Snifferts bestaan uit de gitaristen Julien Tassin en Tom Beardslee, bassist Desire Somé en drummer Boris Tchango.

De eerste drie doen ook prima achtergrond vocalen en de drummer is een schouwspel op zich. Even fantastisch als eerder op de avond Fabrice Bessouat, maar totaal anders. Ze trapten af met ‘Trouble’.

Ik zat naast het mengpaneel in de zaal en zag daar plotseling het bericht ‘verbinding verbroken’ verschijnen. Dat probleem dit zich laten helaas nog een keer voor. Tot tweemaal toe moest het systeem opnieuw opgestart worden.

Heel vervelend, maar de eerste resetperiode werd gevuld door Bai, die solo een van mijn favoriete nummers, dat niet op de set-list stond, ‘Good, Good Man (With A Bad Reputation)’ speelde.

De tweede reset werd gevuld met alleen de podium versterking. Het was goed om te zien dat de band zich niet van slag liet brengen door de technische ongemakken, maar vakkundig en enthousiast het publiek bleef entertainen. Grote klasse en mijn respect voor de mannen.

De gitaristen in de band hadden ieder hun eigen stijl, waarvan die van Tassin iets meer op melodie leunde en Beardslee voor het stevige werk zorgde.

Met hun single ‘Shake It, Shake It, Shake It’ werd de reguliere set afgesloten, maar als toegiften kregen we nog ‘Fortune’ en “I’m A Grown Man’ voorgeschoteld. Een uitstekende live kennismaking met deze band. Chapeau!

En dan was het kort na middernacht afgelopen. De volgende editie vindt plaats op mijn verjaardag (23 maart 2024), maar ik heb genoeg vertrouwen in Bert Lek, Frank Bolder c.s. dat ze me kunnen overhalen om mijn verjaardag in Rotterdam te vieren.