Het 1e Utrecht Blues Festival werd op 19 maart 2023 jl. gehouden in TivoliVredenburg, Utrecht. Een sfeerverslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Het is een drukte van belang zo op de vroege zondagmiddag in TivoliVredenburg als wij om kort voor twee uur het gebouw betreden, er zijn vanmiddag verschillende concerten in het complex met maar liefst vijf zalen en een aantal ruimtes voor kleinere ambulante podia. Wij nemen de roltrap om richting Pandora te geraken want daar zal zich vandaag het 1e (!) Utrecht Blues Festival gaan voltrekken. Zes uur lang muziek met maar liefst vijf bands! Toegegeven het is niet te vergelijken met de hoogtij dagen uit de blues scène in het oude Vredenburg, de Bluesestafette dat twaalf uur besloeg maar de blues-adepten worden ook een dagje ouder dus de benen zullen echt wel klagen na zes uur staan en trappen lopen. Ja, alweer trappen want om in de Pandora-zaal te geraken volstaat de roltrap niet…… Maar voordat het zover is kunnen we eerst verzamelen op het KF Heinplein alwaar de Detonics stelling hebben genomen.
Detonics winnaars van de Dutch Blues Challenge editie 2016 bestaat uit zanger/blues-harpist Kars van Nus, gitarist Raymond Nijenhuis, Mathijs Roks vormt samen met bassist Wilfred Pieters de ritme-sectie en het geheel wordt op toetsen solide ondersteund door Raimond de Nijs.
Detonics brengen eigen geschreven werk wat bestaat uit een mix van West-Coast, Rockabilly, Rhythm & Blues. Inmiddels zijn de Brabantse mannen voor de blues die-hards geen onbekenden meer maar voor uw verslaggever is het alweer even geleden dat ze de mannen zag optreden.
Met een kersvers album – Detonized – onder de arm horen we een mooie mix van ouder en nieuw werk, een mix van ballads, ingetogen gezongen door Kars van Nus maar ook lange gitaarsolo’s van Raymond Nijenhuis vallen ons ten deel. Het voordeel van – al dan niet gedwongen – afstand van de vaderlandse bluesscène is dat je veel meer de groei van een band kan ervaren.
Precies dàt is wat ik hier in Utrecht waarneem, ik ben verheugd zulke groei voor deze sympathieke band vast te mogen stellen. Kars van Nus heeft de afgelopen jaren zijn stemgeluid – waarschijnlijk door veel oefenen – weten te optimaliseren, top! Natuurlijk ben ik een klein beetje bevooroordeeld want de trouwe lezer van TBA? weet dat ik een ‘sukkel’ ben voor een stem met een randje, tel daar het geluid van de Harmony gitaar van ‘Guitar Ray’ bij op en u weet dat ik in een hoekje zit te genieten van het gebrachte oeuvre.
Gelukkig is er in het half uurtje dat wij bij het KF Hein podium aanwezig kunnen zijn ook een Hammond solo van Raimond de Nijs. De west coast swing – ‘Too Far Away’ – en de heerlijke stuwende kracht van ‘Out Of Sight’ van de Detonics heeft zijn doel bereikt, we zijn meegenomen op een road-trip in een fifties convertable cadillac met ‘Money Train’ de vermoeidheid van de lange autorit vanuit het diepe zuiden van Nederland spoelt als een hete douche weg. Heerlijke eerste set mannen, na afloop van de openers in de Pandora zaal speelt Detonics nóg een set. Tot later!
Na weer een forse trap te hebben getrotseerd stellen we ons op in de Pandora voor de set van Giles Robson die deze tour wordt bijgestaan door gitarist Harold ‘Fat Harry’ van Dorth en zijn Fuzzy Licks welke gevormd wordt door Arjan van den Oever op keys, bassist Remko Deijl en achter de drumms zien we Jacco van den Heuvel. Gek genoeg hadden wij van TBA? onze eerste kennismaking met UK blues-harpist/vocalist Giles Robson óók in Utrecht al was dat tijdens Roots In The Park editie 2015.
Robson is van alle markten thuis, zo speelde hij met niemand minder dan Billy Branch, Joe Louis Walker, Bruce Katz en zal hij tijdens deze tour in Frankrijk optreden met Franck ‘Paris Slim’ Goldwasser die we gisteren nog in de Rabo-zaal van het PLT Heerlen zagen performen. Robson is geëvolueerd in zijn spel, zijn oeuvre van garage-blues, alternative-rock en rock ‘n roll is gelukkig de laatste jaren meer verschoven naar de pure blues want voorgenoemde stijlen paste de man niet écht vond ik destijds.
Zoals we van Giles gewend zijn is z’n enthousiasme weer niet te stuiten en wil hij er hier in de Pandora op dit vroege tijdstip ‘volle bak’ voor gaan. De opener is de welbekende ‘GR Shuffle’ welke mede door de gitaarskills van Fat Harry van Dorth een fijn stukje muziek is. Robson tekent in het nummer voor een lange, zéér lange harpsolo, het ontzag en de appreciatie van het publiek vertaalt zich in een ovationeel applaus.
Gitarist Harold ‘Fat Harry’ van Dorth heeft de laatste jaren een behoorlijke progressie doorgemaakt, de man lijkt meer lef te hebben, is minder in zichzelf gekeerd en probeert zowaar soms niét naar de zes snaren te kijken en maakt hier en daar contact met het publiek wat in mijn ogen toch essentieel is voor succes. Graag speelt Robson een mix van eigen werk en classics, maar ook eigen werk gebaseerd op klassiekers zoals van legende J.B. Hutto ‘Dirty Look & Dirty Grinn’.
Ook Robson heeft zich in de loop der jaren behoorlijk ontwikkeld, hij kan inmiddels beschouwd worden tot een ‘full force entertainer’ en weet de Utrechtse bezoekers op te hitsen tot beter te zingen dan de “Belgen” gisteren in Heerlen deden bij zijn song ‘Sarah Lee’. Alweer een goede set van de aimabele Giles Robson met deze keer top begeleiders uit ons eigen landje Fat Harry & The Fuzzy Licks.
Tijdens het nuttigen van een welverdiend drankje gezeten op de banken op het food/drink plein van TivoliVredenburg genieten we van bovenaf nog eens van Detonics. We horen ‘Mean Machine’ ook weer van het nieuwe Detonized album, hierin een hoofdrol voor Raimond de Nijs die de boogiewoogie in het nummer bijzonder goed neerlegt.
De swing van ‘Backdoor Annie’ laat een aantal paartjes de voetjes van de vloer gooien, ja dit is heerlijk muzikaal entertainment. Best leuk als je een band niet ‘platloopt’, zo is de verrassing des te groter.
Detonics is professioneel gegroeid, de band is een solide collectief, de stemmen van Kars en Raymond passen als een slak in z’n huisje. ‘Butter Side Up’ etaleert nog maar eens de jazzy gitaarskills van Guitar Ray, er mag gedanst worden. Ga ze zien die Detonics!
Inmiddels staan we weer eens vooraan bij het podium van de Pandora-zaal om daar Curtis Salgado met begeleiders Soul Shot te ‘ondergaan’. Echter voordat de band wordt aangekondigd horen we Sytse Wils ons vertellen dat het eerste Utrecht Blues Festival zo succesvol is gebleken – het is met 600 bezoekers helemaal uitverkocht – dat er zojuist back-stage al sprake is geweest van een tweede editie. Mooi nieuws voor al die bluescruisers die ons lage landje rijk is.
Wie ooit bij een optreden van Curtis Salgado aanwezig was weet na één noot gehoord te hebben dat deze man uit het juiste hout gesneden is. Salgado zingt de blues met ongelofelijk veel soul en elk optreden is alsof het zijn laatste is. Het begon voor hem allemaal in de jaren zeventig als bandleider van The Nighthawks. Hierna speelde hij zes jaar lang in The Robert Cray Band. Vervolgens speelde Curtis Salgado met o.a. The Steve Miller Band en Santana om in 1999 solo te beginnen.
Salgado heeft al heel wat awards op de spreekwoordelijke schoorsteenmantel staan zoals bijv. twee Soul Blues Male Artist of the Year (2010 en 2012), in 2013 won de man er zelfs 3 (!) – de Blues Music Award voor de B.B. King Entertainer Of The Year, Soul Blues Male Artist – zijn album Soul Shot kreeg de award voor Soul Blues Album Of The Year en The Beautiful Lowdown werd verkozen tot Album Of The Year. Daar bovenop ook nog eens de Song Of The Year award voor de song Walk A Mile In My Blues. Een gelauwerd muzikant dus deze Salgado! Tot dusver bracht hij zes albums waarvan de laatste – Damage Control – uitkwam in 2021. We mogen echter van geluk spreken dat Curtis Salgado er nog is, want hij overleefde leverkanker door een succesvolle levertransplantatie, longkanker en een viervoudige bypass, de man zingt met anderhalve long mogelijk nóg meer dan ooit vanuit zijn guts. Salgado – die als inspiratie gold voor de film The Blues Brothers (1980) – liet zich door zijn ziekte niet van de wijs brengen en heeft onderhand veel erkenning gekregen voor zijn muziek.
Anthony Stelmaszack is een in Bordeaux residerende gitarist die zeer strak speelt maar waar het kan/mag de ruimte pakt om te soleren dan wel te duelleren met Roel ‘Raul’ Spanjers die achter de Hammond en piano de sterren van de hemel speelt en misschien zelfs wel de beste toetsenist is die ons kleine landje rijk is!
Rest mij nog de ritme-tandem aan u voor te stellen…..Fabrice Bessouat op drumms en Mig Toquereau heeft de bass om zijn eigen authentieke wijze omhangen.
Als Salgado in zijn intermezzo’s de blues-harp ter hand neemt voel je zijn emoties en zijn liefde voor het instrument dat met verve tot uitdrukking wordt gebracht. Soul with a capital S schreef ik al eens over Salgado maar ook zijn stukken schurend aan Chicago blues zijn niet te versmaden. Toegegeven ik ben fan van zijn stemgeluid en zijn werk maar Salgado maar wordt ook door collega musici zeer gewaardeerd zoals ooit op Moulin Blues waar hij door Walter Trout op het podium werd uitgenodigd. Curtis Salgado heeft al zijn awards dubbel en dwars verdiend! De set is een aaneenrijging van soul en blues, uit eigen werk ’20 Years Of B.B. King’ maar ook werk van O.V. Wright ‘Nobody But You’ of Sonny Boy Williamson’s ‘Too Young To Die’ dat op het album Rought Cut is te vinden dat hij maakte met zijn vaste Amerikaanse gitarist Alan Hagar.
Ook horen we nog zijn ‘Walk A Mile In My Blues’ dat in 2016 zijn weg vond naar het album The Beautiful Lowdown waarin de apotheose van het nummer een door de ziel klievende gitaarsolo behelst fabuleus gespeeld door de timide Anthony Stelmaszack, Fabrice Bessouat maakt het geheel roffelend af.
Salgado bewondert zoals zo veel musici het schrijverschap van Bob Dylan en had ooit de wens ook een hardgrondige tekst te schrijven…..het werd ‘The Longer The I Live (the older I want to get). Nou dat willen de bezoekers van dit eerste Utrecht Blues Festival ook Curtis want men hangt aan je lippen.
Wàt een power heeft die man nog op zijn leeftijd, blue-eyed soul 2.0! Top show van een topzanger, fenomenaal omlijst door deze Franse band met Nederlands (Rotterdams) tintje.
Op zo’n middag als deze moet er natuurlijk ook voor de innerlijke mens gezorgd worden dus lasten we ons eetmomentje in tijdens het beluisteren van de set van Fat Harry & The Fuzzy Licks waar nu ook saxofonist Jan de Ligt van de partij is. Fat Harry & The Fuzzy Licks brengen eigentijdse blues en begeleidden in het verleden Amerikaanse muzikanten zoals Joey Gilmore, Preston Shannon en Joe Louis Walker.
Gitarist Harold ‘Fat Harry’ van Dorth blijkt o.a. geïnspireerd te zijn door Albert King en dat is te horen ook. Snerpende gitaarsolo’s zijn wat de bezoekers ten deel valt, de markante sax van de Ligt is wat mij betreft het neusje van de zalm binnen de vaderlands blues.
Jacco van den Heuvel en ritme-kompaan Remco Deijl geven het geheel de basis en de body wordt uitstekend verzorgd door Arjan van den Oever. Een fijne hernieuwde kennismaking met deze band!
De hekkensluiter van dit uitverkochte eerste Utrecht Blues Festival is een ‘golden girl’ uit de VS. Trudy Lynn is haar naam maar ze zag in 1947 het levenslicht als Lee Audrey Nelms.
De 75 jarige woont in Houston, Texas en nam haar artiestennaam Trudy Lynn aan toen ze in de zestiger jaren professioneel ging zingen bij Albert Collins en later bij Charles Green. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw opende deze krasse diva shows van Ike & Tina Turner en zo vergaarde ze naamsbekendheid in andere staten van de VS en zelfs overzee.
In 2018 kwam haar twaalfde album ‘Blues Keep Knockin’ uit, helaas vanwege Covid-19 kon zij dit veelzijdige album niet promoten. De set wordt geopend door haar band die bestaat uit Sparky Parker op gitaar, Steve Krase op blues-harp, de toetsen worden beroerd door Maurice J. Vaughn en in het ritme-tandem zien we twee bekende gezichten.
Op bass zien we tourmanager Erkan Özdemir die we nog kennen van zijn werk bij Memo Gonzalez en Tovia Bradley die we kennen van haar werk bij Johnny ‘Guitar’ Watson. Niet de minste begeleiders lijkt me…..
Vakkundig warmt de band de menigte op voor het slotstuk van dit succesvolle Utrecht Blues Festival. Sparky Parker probeer naast zijn gitaarwerk ook vocaal indruk te maken en Krase weet dit op te jutten met zijn smoelenschuiver.
Trudy Lynn maakt haar entree en blijkt een ‘devil’ op een podium, een red devil vandaag……Haar stem is rauw en doorleefd maar niet overal even zuiver, tóch weet de songs goed naar haar hand te zetten en bespeelt haar publiek. Natuurlijk hoef je zo’n oude rot niets meer te leren, zij haalde de mosterd bij voorbeelden als Linda Hopkins, Koko Taylor en Etta James. Trudy Lynn ís rhythm & blues maar ook zeker gospel als ze ons keer op keer meeneemt “to church”.
We horen werk uit Blues Keep Knockin’ (2018) zoals ‘Blues Ain’t Nothing’ waar ik geniet van de gitaarloopjes van Sparky die moeiteloos een stukje Cash implementeert maar ook de pianosolo van Maurice J. Vaughn mag niet onvermeld blijven.
Ook werk van Mama Thornton ‘Alright Baby’ komt voorbij maar halverwege de set begint de vermoeidheid van het festivalweekend parten te spelen en we hebben nog een autorit voor de boeg dus trotseren we nog één keer de grote treden van de Pandoratrappen. Trudy Lynn gaan we na deze energieke set nog zéker een keer op een podium in de Low Lands tegen komen.
Nog meer van deze mooie shows zien in TivoliVredenburg? Dat kan want Shelter From The Storm programmeert het gehele jaar door Blues en Roots in bijvoorbeeld de Shelter Sessions of reguliere concerten zoals op 08 April a.s. Ian Siegal, 07 Mei Guy Davis, 13 Mei Gretchen Peters en 22 Mei The Robert Cray Band en 23 September Matt Schofield. Klik HIER voor meer info.
The Blues Alone? feliciteert de organisatoren en programmeurs van dit 1e Utrecht Blues Festival met het welslagen van de uitverkochte editie, ook willen wij TivoliVredenburg hartelijk bedanken voor de gastvrijheid maar ook zeker alle musici die dit festival tot een succes maakten.
