Southern Blues Night werd op 18 maart 2023 gehouden in Parkstad Limburg Theater, Heerlen. Een sfeerverslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois . Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Uit naslag blijkt het dat dit team van The Blues Alone? voor de laatste keer in 2017 de reis naar het diepe zuiden van Limburg ondernamen om de Southern Blues Night te beleven en in woord/beeld vast te leggen voor onze lezers. Dit jaar echter is de reden om naar Heerlen af te zakken niet slechts de line-up van het festival maar zeker het feit dat programmeur/organisator/founder/radio-maker John ‘Groovetime’ Hendrix na vijf en twintig jaar afscheid gaat nemen van het festival al zal hij in de jaren die komen zeker nog wel eens om zijn expertise gevraagd worden. Hendrix was een van onze eerste profi-contacten in de festivalscene. Uitgegroeid tot persoonlijk vriend vinden de fotograaf en ik dan ook dat er een hotel geboekt moet worden om bij zijn afscheid aanwezig te kunnen zijn. Dit later om half acht, eerst de pas erin naar de Rabo-zaal om daar Goldwasser, Rannenberg & Wade te gaan zien.
De programmeurs van het 25-jarig jubileum van de Southern Bluesnight bleken de verleiding van het gelegenheidstrio Goldwasser, Rannenberg & Wade na het horen van het in 2022 uitgebrachte ‘Crazed and Dangerous’ geen weerstand te kunnen bieden. Franck ‘Paris Slim’ Goldwasser, de Frans/Amerikaanse zanger/ gitarist.
Goldwasser is niet alleen bekend om zijn eigen bands, maar ook als een veelgevraagde sideman die speelde met o.a. Charlie Musselwhite, wijlen James Harman en Rick Estrin. Christian Rannenberg werd net als Goldwasser al eens eerder beschreven door TBA? want hem zagen we een aantal keren het podium delen met B.L.U.E.S. het project rond Ian Siegal, Big Pete en Den Haaring.
Duitser Rannenberg is samen met onze ‘eigen’ Roel Spanjers van de meest toonaangevende bluespianisten van Europa; de man speelde met een keur aan blueslegendes zoals o.a. Willie Mabon, James Booker en Sunnyland Slim. De bus horen we in de introductie naar set door de Britse blues-harpist/zanger Roger C. Wade (Little Roger & The Houserockers/It Takes Two), die ook al 30 jaar zijn sporen op de Europese podia heeft verdiend.
Jammer genoeg kunnen we na de opener ‘Let Me Stay’ en het smaakmakertje van het gezamenlijke album alweer afscheid nemen want in de Limburgzaal staat het afscheid van John Hendrix alvorens het optreden van Phil Gates in ons zelfgemaakt spoorboekje.
Het afscheidswoord blijkt niet écht goed voorbereid in mijn ogen, drie korte zinnen door de nieuwe theaterdirecteur Janine Dijkmeijer en de jazz/world programmeur Betti Plug hadden mijn inziens echt wel even aangevuld kunnen worden door Hendrix’ partners in crime Jan Zimny, Giel Scholtes en/of Jos Potting.
Eigenlijk kwamen de meeste woorden van Hendrix zelf. Zijn uitleg over het hoe en waarom (noodgedwongen i.v.m. gezondheid) en zijn dankbetuiging waren voor een aantal trouwe bezoekers toch wel wat emotioneel.
Mooi initiatief is dat nieuwe directeur speciaal voor deze dag de Limburgzaal om heeft gedoopt tot Groovetime Stage, het radio programma dat Hendrix jarenlang op de Limburgse radio bestierde.
Een boeket, een mooie fles whiskey als mede een aantal cadeaus door bezoekers spontaan aangeboden samen met het zingen van “Johnny Bedankt” besluiten de ceremonie. We gaan je missen John!
Even geen trappen lopen want we kunnen in deze zaal blijven voor een stukje – de overlapping op SBN is helaas een van de redenen dat er geen vol concert bijgewoond kan worden – Phil Gates en zijn band. Deze ‘Chicagoan’ nu wonende in Zwitserland boekt successen door zijn geniale gitaarwerk en de introductie belooft een soulvolle set. Gates blijkt uit naslagwerk een zelf aangeleerde multi-instrumentalist op gitaar, drumms maar ook klarinet en viool.
Gek genoeg wordt er nergens gerept over zijn vocalen en laat nu juist daar de schoen wringen…..We stellen eerst even zijn band aan u voor; Peter Schweikert op bass en drummer Tom Wagener vormen de ritme-tandem. Uwe Rodi zien we op de keys. Phil vertelt ons dat hij net vóór de lock-down voor het laatst in Nederland optrad en met geluk het land uit wist te komen.
De opener is een klassieker en door B.B. King het meest bekend gemaakt ‘Every Day I Have The Blues’, de lat wordt meteen hoog gelegd, de gitaarbeheersing is echt wel heel goed maar vocaal kan de man mij niet omver blazen. Nee hieraan gaat geen zanger verloren….Gelukkig weet Gates ook in songwriting zijn weg te vinden zoals we kunnen horen in ‘Love Till The End Of Time’ een fijn werkje met een stuwende Chicago vibe.
De vertolking van ‘My Babe’ – nee niet die bekende zegt Phil maar die van mij – zorgt niet alleen bij mij voor een blij gezicht, ook zie ik toetsenist Uwe Rodi én Gates zelf met een fikse smile musiceren.
Toch hangt de set veelal uit covers aan elkaar en dus besluiten wij de band op het Juke Joint Stage te gaan bekijken.
Daar op het in de foyer opgestelde Juke Joint Stage wordt Sugar Queen & The Straight Blues Band aangekondigd door Barn & Belle het duo wat de afgelopen editie van de Dutch Blues Challenge in de categorie duo wist te winnen en afreisde naar Memphis.
Michele Denise a.k.a. Sugar Queen is in Nederland en België allang geen onbekende meer; de Amerikaanse en haar band trekken als een dikke vijf jaar langs vele podia in Nederland, België, Zwitserland, Duitsland en Frankrijk om de blues te verkondigen voor steeds weer uitverkochte zalen.
De diva studeerde klassieke piano, heeft een verleden in klassieke koren, maar bleef haar ‘roots’ altijd trouw. Michele Denise is door haar Afro-American roots voor altijd verbonden met gospel en blues. The Straight Blues Band heeft al heel wat bezettingswijzigingen ondergaan waarbij gitarist Jean Raven de vaste waarde is gebleken.
Arjan van den Oever zien we op de toetsen, de ritme-sectie bestaat uit Ralph Adriaansen en op bass Erwin Huigen. Er wordt afgetrapt met ‘I’m That Kind Of Woman’ van het uit 2021 daterende album Better Days. De vertolking huist een uitermate fijne solo van Jean Raven maar ook de voor mij onbekende toetsenist Arjan van den Oever speelt een overtuigende solo.
Na het beluisteren van ‘Big Leg Girl’ dat in een live uitvoering te beluisteren is op Sugar Queen Live uit 2019 kan ik concluderen dat Sugar Queen het optreden in het bloed zit, ze bespeelt de zaal en zet de band naar haar hand.
Helaas moet het TBA?-team na nog een klein aantal songs alweer afscheid nemen om een plekje te bemachtigen in de theaterzaal van het complex de Rabo-zaal.
Daar is men al begonnen blijkt als we zo geruisloos mogelijk nog een plekje bemachtigen op de eerste rijen van het pluche. De toeschouwers zijn al eventjes in de ban van Hans Theessink en Big Daddy Wilson. Beide mannen hebben hun heimat verlaten voor een andere habitat zo heeft Nederlander Theessink (1948 Enschede) na een periode in Denemarken alweer jaren zijn thuis in Oostenrijk.
Amerikaan Wilson Blount a.k.a. Big Daddy Wilson (1960 North Carolina) tekende met 18 jaar bij het Amerikaanse leger en werd gestationeerd op een Duitse basis waar hij ook nadien door zijn huwelijk met een Duitse ‘Fraulein’ is blijven wonen.
Zagen we in deze zelfde zaal Hans Theessink als eens een duo vormen met wijlen Terry Evans weten we dat het hoogwaardige blues- en rootsmuziek zal zijn wat de klok slaat. In 2021 brachten Hans Theessink en Big Daddy Wilson het album Pay Day uit wat op veel lovende kritieken in media kon rekenen.
De fotograaf weet zich te herinneren dat we 15 jaar geleden Theessink voor het eerst zagen tijdens het Delirium Festival in Handzame (BE), dat was een memorabele avond daar mede door de afloop ervan…..Big Daddy Wilson niet alleen participerend in de vocalen maar ook voor de gelegenheid de snare-drumm met kwasten hanterend én de kazoo.
Hans zien we afwisselen tussen de 6-, 12-snarige gitaar, banjo en de dobro. Zijn vertolking van Blind Willie Johnson’s ‘Everybody Ought To Treat A Stranger Right’ met slide op de twaalf snarige gitaar gaat door merg en been!
Na het overhaaste vertrek van Jutland nét voor de lock-down bleek de inspiratie voor ‘Virus Blues’, de twee stemmen vullen elkaar wonderschoon aan. Gelukkig kunnen we dit optreden wat langer volgen zodat we ook nog een barre uitvoering van Skip James’ ‘Hard Time Killing Floor Blues’ meemaken.
Blount is excellent te noemen door het uitdragen van de Afro-Amerikaanse roots en Theessink die ondanks zijn hoge leeftijd nog immer een dragende stem heeft. ‘Old Man Trouble’ komt ook weer van hun album Pay Day en daarbij krijgen de mannen hulp van het zacht meezingende publiek.
‘Denomination Blues’ is de song waarbij de banjo in de lime-light mag staan, alweer een song die zijn oorsprong vindt in de gospel in de twenties van de vorige eeuw. De kazoo van Big Daddy Wilson is de muzikale kers.
Ook hier kunnen we niet het hele concert aanwezig zijn als we een goed plekje bij de volgende act op het ‘Groovetime Stage’ willen bemachtigen.
Daar mogen we Curtis Salgado en zijn Franse/Nederlandse begeleiders aan het werk zien. Curtis Salgado (1954 Washington) residerend in Portland begon in 1970 als bandleider van The Nighthawks waarna hij zes jaar lang bij The Robert Cray Band speelde. Ook speelde Curtis Salgado met o.a. The Steve Miller Band en Santana om in 1999 zijn solocarrière na te jagen. Hij maakte tot dusver acht albums waarvan de laatste – Damage Control – uitkwam in 2021.
We mogen echter van geluk spreken dat Curtis Salgado er nog is, want in 2005 werd hij met leverkanker gediagnosticeerd. Salgado onderging een succesvolle levertransplantatie totdat hij in 2008 longkanker kreeg, genas en het weer de kop op stak in 2012. In maart 2017 onderging hij een viervoudige bypassoperatie. Het publiek in de Groovetime zaal wordt mede in de mood gebracht door de vakbekwame Roel Spanjers op de Leslie.
Verder zien we Fabrice Bessouat op drumms, Mig Toquereau bespeelt op zijn karakteristieke wijze de bass en de gitarist van dienst heet Anthony Stelmaszack.
Van deze opsomming zal de trouwe lezer zeker een aantal namen herkennen zoals die van Fabrice en Anthony die beiden al eens of zelfs meerdere keren te bewonderen waren als begeleiders op andere festivals.
Eerlijk gezegd krijgen we weinig titels van de songs te horen maar de openers zijn krachtig, nationale trots Spanjers bespeelt het ebony & ivory met verve, Roel geeft de groove aan dit Groovetime Stage. Salgado is de soul met ‘capital S’, zijn bluesharp solo’s laten de rillingen over de rug lopen en zijn stem tja……Zijn stem is ondanks dat hij maar anderhalve long heeft weer ontzagwekkend goed, al diverse keren bezochten dit setje verslaggevers zijn concerten maar geen enkele keer werden wij teleurgesteld.
Omdat we Salgado morgen ook nog in Utrecht zullen zien besluiten we even een kort samenzijn met gelijkgezinden in te lassen waarna we weer de trappen zullen beklimmen naar de Rabo-zaal.
Inmiddels is het rond de klok van elf en zit de Rabo-zaal stampvol, daar wacht men op Mud Morganfield. Ik zeg m.n. wacht want ondanks de muzikale opening door zijn begeleiders – Steve ‘West’ Weston bluesharp, Paul Garner gitaar, Eric Ranzoni piano, drummer Brandon O’Neill en bassist Rod Demick – duurt het behoorlijk lang voordat de man het podium weet te vinden.
Larry Williams a.k.a. Mud Morganfield is meest bekende zoon van Chicagoblues legende Muddy Waters. Mud Morganfield is de oudste zoon van Muddy en heeft zichzelf de taak opgelegd de muzikale erfenis van zijn vader maar ook van vaders tijdgenoten te prolongeren. Als knaapje van zeven bracht vader een drumstel mee maar een aantal jaren later schakelde Mud Morganfield over naar bassgitaar. Het was pas op zijn vierenvijftigste dat Mud zijn job als trucker omruilde voor een bestaan als professioneel muzikant. Deze overstap legt hem tot de dag van vandaag geen windeieren en werd hij een begrip bij de muziekkenner.
Als de ‘Waters incarnator’ dan eindelijk de kruk beklimt horen we ‘Blow Wind Blow’ waarbij ik geniet van de felle gitaarsolo van Paul Garner. Ook deze man op de Epiphone zagen we al eerder optreden en opnieuw vind ik het jammer dat hij niet veelvuldiger op de Nederlandse/Belgische podia te aanschouwen is.
Tijdens de introductie van ‘She’s Nineteen Years Old’ horen we dat Buddy Guy àltijd het podium komt delen tijdens Mud’s optredens in de beroemde Legends bluesclub. Alweer is de spotlight gericht op de performance van gitarist Paul Garner, Steve ‘West’ Weston bespeelt ook nu weer op legendarische wijze de Mississippi saxofoon.
Er volgen nog wat praatjes, nog meer songs uit het repertoire van vader Muddy Waters maar vooral volgen er veel maniertjes die hij na het bekijken van veel oud beeldmateriaal overnam van zijn afwezige vader.
Eerlijk gezegd vind ik het spijtig dat er niet wat vaker Big Bill Morganfield gecontracteerd wordt want die is toch wel de betere muzikant van de twee broers. Enfin het publiek smult ervan en dat is wat telt!
Wij verlaten voor de laatste keer vandaag de Rabo-zaal om richting Juke Joint te gaan om een drankje te drinken.
Op de achtergrond tijdens het nuttigen van een G & T, jammer genoeg zonder citroen, horen we de klanken van het Waalse collectief Hipi-Kats die op het Juke Joint Stage akoestische country blues brengen met als invloeden Billy Boy Arnold, Sonny Boy Williamson, Little Walter en Slim Harpo.
We beluisteren een in vijfde versnelling gebrachte ‘Messing With The Kid’ maar het zou oneerlijk tegenover dit kwartet zijn als ik hen zou recenseren te meer omdat ik veel bekenden begroet en ik niet echt gefocust ben. Wellicht een volgende keer Hipi-Kats!
Nog eenmaal moeten we de trapjes naar het Groovetime Stage trotseren en we maken het onszelf makkelijk door de lift te pakken om naar een stukje van Giles Robson feat. Fat Harry’s Fuzzy Licks te gaan kijken. Een stukje want ook dit collectief zullen we morgen op het eerste Utrecht Blues Festival tegen gaan komen en we willen later graag de afsluiters op het Juke Joint Stage zien want die zagen we nog nooit eerder. Giles is een meermaals bekroonde, internationaal erkende blues-mondharmonicavirtuoos en zanger uit Jersey, UK die de laatste jaren flink aan de muzikale highway timmert.
Ook deze man zagen wij al eerder de podia beklimmen telkens met andere begeleiders, deze tour echter weet Robson zich geruggesteund door Fat Harry & The Fuzzy Licks uit Nederland.
Harold van Dorth is de naamgever en gitarist van de band, Jacco van den Heuvel neemt plaats achter de drummkit, Remko Deijl is de bassist en Arjan van den Oever zien we ook hier op keys.
Ik ben getuige van ‘Your Dirty Look & Sneaky Grinn’ dat voortkomt uit Robson’s 2019 album Don’t Give Up On The Blues, tof te zien hoe Fat Harry toch steeds zelf zekerder oogt door vaker op te treden.
De opvolger ‘Sara Lee’ is een Robson’s classic te noemen mede door het feit dat hij zijn publiek vraagt te participeren, dan doet men hier voor het Groovetime Stage gewillig mee al is de timing bij het publiek wellicht door de drankinname wel een klein beetje ‘off’.
Wij gokken erop dat het morgen in Utrecht wat strakker zal verlopen omdat de aanvangstijd daar aanzienlijk vroeger op de dag zal zijn. Wij geselen nog één keer de stramme spieren en gaan voor de apotheose van dit 25 jarig jubileum van de SBN richting Juke Joint in de foyer van het gebouw.
Daar wordt er volop gemusiceerd door Toussaint’s Dutch Blues All Stars. Een gelegenheidsbezetting samengebracht door zanger en harmonicaspeler Thomas Toussaint bestaande uit collega musici waarvoor hij zeer veel waardering koestert.
Zo zien we o.m. de gelauwerde drummer Jody van Ooijen, vocalist/organist/pianist Roel Spanjers, bassist Roelof Klijn en gitarist/vocalist Steven ‘Little Steve’ van der Nat zal zorgen dat er snerpende gitaarsolo’s te horen zullen zijn. Met maar liefst drie vocalisten moet het lukken het feestje van de SBN 2023 vorm te geven!
Ondanks het tijdstip is er in de performance van Thomas Toussaint weinig vermoeidheid te bespeuren die de tourmanager van Curtis Salgado en promotor van Haarlem Blues Club zou kúnnen hebben. Toussaint is als een ambassadeur voor de Chicago blues in Nederland en doet dat met veel passie en liefde en dus ook hier in de foyer ook al is het inmiddels al gemakkelijker een zitplaatsje in de Juke Joint te bemachtigen We horen een fijne vertolking van ‘Fourteen Dollars In The Bank’ , later mag ook de chromatic acte de présence geven.
Steven ‘Little Steve’ van der Nat etaleert niet alleen zijn gitaarskills met verve – de genezing heeft voor hem én ons gelukkig doorgezet – maar ook zijn vocals zijn heerlijk om te beluisteren in zijn vertolking van J.B. Lenoir’s ‘Good Advice’.
Een swingertje om het af te leren is ‘Please Don’t Lie To Me’. De lang verwachte jam die we al zo vaak hier op SBN mochten meemaken waarbij andere artiesten het Juke Joint Stage op komen lopen blijft helaas uit maar Thomas Toussaint en de Dutch Blues All Stars sluiten deze memorabele 25ste editie van de Southern Blues Night feestelijk af.
De reporters van The Blues Alone? bedanken de organisatoren voor hun blik op de ‘blues van de toekomst’ maar hadden toch gehoopt op wat meer nostalgisch verleden uit de historie van de SBN. Natuurlijk bedanken wij de presentatoren en alle mensen die achter de schermen mede gestalte geven aan dit festival. Southern Blues Night dank voor jullie gastvrijheid en wie weet tot volgend jaar!
