The Cinelli Brothers speelden Zaterdag 18 Februari jl. in de Haarlem Blues Club – Haarlem. Tekst Nicolette Johns, foto’s komen van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Na een ‘radio’ stilte van meer dan drie maanden door de persoonlijke gesteldheid willen we het bijwonen van een mooi optreden toch weer eens een kans geven. We denken dat een optreden van The Cinelli Brothers daar uitermate geschikt voor zal zijn omdat dit setje van TBA? deze kersverse winnaars van de UK Blues Challenge 2022 én de ‘runners up’ finalisten van de International Blues Challenge in Memphis Januari jl. vijf jaar geleden al twee keer zagen optreden en daar in Maastricht op ons ‘n zeer goede indruk achterlieten!
De band is geformeerd rondom de twee broers Marco en Alessandro Cinelli, afkomstig uit Latina, Italië en nu alweer jaren woonachtig in London, UK. Hun vader Domenico, gitarist en groot muziekliefhebber, zag er persoonlijk op toe dat muziek zijn zoons met de spreekwoordelijke paplepel werd ingegoten. The Cinelli Brothers is een project geboren uit de gemeenschappelijke passie van Marco (gitaar) en Alessandro (drumms) voor de elektrische Chicago- en Texas-blues uit de jaren ’60 en ’70. Na een reeks succesvolle shows in Europa besloot de band om het niveau van hun muziek te verhogen en werd de band aangevuld met Tom Julian-Jones (zang, harmonica en gitaar) en Stephen Giry (bass, gitaar en zang). Dàt voornemen bleek de ‘gouden’ greep te zijn want de prijzen blijven maar binnen rollen bij dit Italiaans/Brits/Frans collectief.
De band opent met ‘Save Me’ een fijne binnenkomer waarbij het massaal opgekomen publiek – HBC is stijf uitverkocht – kan genieten van een song dat heerlijk gelardeerd is met de excellente blues-harp van Brit Tom ‘JJ’ Julian-Jones en waarin Fransman Etienne Prieuret a.k.a. Stephen Giry behendig de 4-snaren bass hanteert. Marco Cinelli zet in het eerste nummer meteen de toon door met het wah-wah pedaal de Eastwood Airline gitaar te laten excelleren.
De tweede song van de avond ‘No Place For Me’ is ook te vinden op de in 2022 uitgebrachte No Country For Bluesmen, de song werd gezamenlijk geschreven door de broers met ‘n in Nederland ook niet onbekende Brit, hij zingt het nummer ook op voorgenoemd album, het is Ian Siegal. Nu wist ik al dat Siegal de Romeinen een warm hart toe droeg maar dat hij had geparticipeerd in de opnames van het album was mij eerlijk gezegd onbekend. Live worden de vocals door Tom Julian-Jones vertolkt en zijn stemgeluid is op jonge leeftijd al bijna even rauw als die van Siegal zo’n kleine twintig jaar geleden toen hij op het grote podium van North Sea Jazz stond.
De vocalen worden niet alleen door JJ vertolkt maar ook Alessandro ‘Nanni’ Cinelli doet naast Stephen Giry niet onverdienstelijk een duit in het zakje. Na het oorverdovende applaus bedankt Marco Cinelli ons in voortreffelijk Nederlands. Hij blijkt ooit in Nederland muziek te hebben gestudeerd en woonde in Koog a/d Zaan en Groningen, zelf is hij vooral verbaasd hoeveel kennis van het Nederlands hij nog na zoveel jaar vanuit een hoekje van zijn brein weet te toveren.
Als Marco zijn gitaar op de houder placeert zien we hem stelling achter de toetsen innemen waar het de tijd is voor een song die losjes gebaseerd werd op een waargebeurd incident. ‘High Time We Run’ is hét voorbeeld dat deze band ook de kunst van het ‘harmony’ zingen beheerst, bewonderen doe ik de man met de prachtige Thomas Farthing ‘Seville’ hoed, de linkshandige JJ. Ook ritmisch zit het weer snor tussen Nanni en Stephen. Stephen is overigens van stiel gitarist en werkte al met de groten in de States maar nadat hij ooit bij de The Cinelli Bros. meespeelde werd hem gevraagd om hen te begeleiden op een Spaanse tour waar men een bassist nodig had. De voorbereiding was een pijnlijke ervaring waar Giry na de eerste dagen oefening de vingertoppen bloedend moest bepleisteren besloot hij de toppen met lijm te beschermen, gelukkig gaf hij niet op en staat hij nu hier op het Haarlemse podium de harten te stelen van het enthousiaste publiek.
In de cover van JJ Cale’s ‘They Call Me The Breeze’ is er een hoofdrol voor de man uit Normandië weggelegd. Hij zingt het nummer met volle overtuiging maar ook bespeelt hij de Fender met hart en ziel en zien we Marco ‘op rechts’ nu op de bass. Dat deze band ook oog en oor voor detail heeft mag ik ervaren als JJ naast de gitaar ook nog eens een samba bal ter hand neemt. Wàt een heerlijke band is dit geworden, vijf jaar geleden nog wat onwennig voor het kritische Nederlandse publiek maar nu vol lef, dynamisch en is de geest uit de fles!
JJ toont zich linkshandig heer en meester op de Gibson, het instrument is volledig onder controle en ook vocaal laat hij de rillingen over de rug lopen tijdens de heerlijke slow blues ‘Grandchildren Of The Blues’. Oké, dat er toch wel een hoop ‘grandparents’ in de zaal zitten en voor het podium staan mag dan geen naam hebben, The Cinelli Brothers weten in ieder geval ook die generatie aan te spreken. Gek genoeg zie ik weinig jonge toeschouwers, deze jonge band zou met gemak de jongere concertbezoeker of North Sea Jazz festivalganger kunnen betoveren en aanspreken op dat wat mogelijk is als je met ziel en zaligheid muziek wilt brengen. De fijne orgelklanken van Marco zijn hierin de kers op de spreekwoordelijke muzikale taart.
Paul Butterfield blijkt uit het intro van de volgende song een van de inspiratoren te zijn geweest voor gitarist/zanger/blues-harpist Tom Julian-Jones en hij wil ons laten genieten van ‘Love Disease’. Het wordt een bijzondere goede cover mede door zijn raspige stemgeluid, scheurende harptonen en door het jazzy geluid wat Marco tijdens deze vertolking uit zijn Eastwood Airline haalt, ook zijn solo mag niet onvermeld blijven want die werd door het Haarlemse publiek goed ‘gesmaakt’. In mijn boekje vind ik daags na het bezoek ook nog de notering dat drummer Nanni mij steeds meer aan North Mississippi Allstars drummer Cody Dickinson doet denken, zijn speelwijze, muzikaliteit vertonen vele overeenkomsten. Ach je kan met minder vergeleken worden maar vooral is Alessandro Cinelli een bijzondere multi-instrumentalist, songwriter én tekenaar want àl het artwork van de albumhoezen komen ook van zijn hand.
De eerste set wordt door deze aimabele mannen afgesloten met ‘Mama Don’t Like You’ en gek genoeg is dit een song in de stijl van de Mississippi Hill Country zoals de Dickinsons plegen te spelen. Wij gaan even bekomen van de eerste set waarin enthousiasme en een breed, interessant repertoire de revue passeerde.
We stellen ons op bij de merch-tafel in de lobby van het intieme theater Hakim waar de albums grif van eigenaar wisselen en waar àlle aankopen met grote glimlach en persoonlijk gesprekje gesigneerd worden door de bandleden.
In de aankondiging van de tweede set horen we onze host Thomas Toussaint vertellen wat er nog meer in de Haarlem Blues Club te zien zal zijn (klik HIER) zoals de volgende keer op 17 Maart Curtis Salgado, de blues/soul icoon uit de VS maar ook Ian Siegal (solo) op 8 April. Vers van de pers is het nieuwtje dat er ook een Blues Festival door Thomas Toussaint op poten gezet wordt in Patronaat. Zodra hierover meer bekend gemaakt mag worden zullen wij de lezers op de hoogte brengen.
The Cinelli Brothers openen set nummer twee met een wel hele vette vertolking van Jerry McCain’s/The Fabulous Thunderbirds’ ‘She’s Tough’, ik moet bekennen dat ik he-le-maal mee ben….Samen met de vele toeschouwers zing ik uit volle borst mee met Tom Julian-Jones die niet alleen de vocalen maar natuurlijk ook de blues-harp voor zijn rekening neemt. De gave, coole gitaarsolo komt Marco Cinelli op de oranje Eastwood gitaar.
Het is opletten geblazen voor uw verslaggever want inmiddels zie ik Alessandro ‘Nanni’ Cinelli op de bass en heeft Stephen Giry de kwasten achter de drumms ter hand genomen als we een zeer bijzondere slow blues onder de titel ‘Last Cigarette’ meemaken. Eigenlijk nodigt dit nummer uit tot schuifelen maar meer dan een vierkante centimeter is er niet meer vrij in Circus Hakim want het theater is nokkie, nokkie vol.
Als ik dan als verslaggever een favoriete vertolking màg noemen dan is het wel ‘Prayer’ waarbij deze band eens te meer bewijst hoe allround zij zijn geworden de laatste vijf jaar. Terechte finalisten van de IBC 2023, en misschien hadden ze zelfs wel een eerste plaats verdiend!
Naast de cover van JJ Cale’s The Breeze horen we in set nummer twee nog een aantal verrassende covers. De eerste komt van de hand van de Normandiër Giry die vocaal zijn gitaar begeleidt als hij Rory Gallagher’s ‘A Million Miles Away’ ten gehore brengt. De toeschouwers worden uitzinnig bij het horen van dit schoons en alsof dit nog niet genoeg is kiest JJ voor de vertolking van Ry Cooder’s ‘The Very Thing That Makes You Rich’, formidabele uitvoering waarin Bo Diddley en Booker T. ook even om de hoek komen piepen!
Inmiddels is het hek van de dam en naarmate de avond vordert zie ik steeds meer bezoekers het pluche laten voor wat het is en terecht want stilstaan bij The Cinelli Brothers is ‘no option’
Nu Marco Cinelli de dansers heeft gespot spoort hij de rest van de toeschouwers ook aan te gaan staan en de dames uit te nodigen als soulqueens op de funky tonen van The Cinelli Brothers mee te grooven. Wát een feest bouwen deze “two bloodbrothers but four brothers of same breed” [red. citaat Thomas Toussaint] hier.
Keer op keer zoekt Marco Cinelli de rand van het podium op om zijn passie op de Airline gitaar te delen met het inmiddels uit het pluche verrezen, dansende, verhitte publiek. Genietend van de linkshandige gitarist Tom Julian-Jones vergeet ik vanavond voor het eerst in drie maanden de dagelijkse sores. Bij wijlen komen flashbacks voorbij hoe ik me twintig jaar geleden voelde toen de originele Ian Siegal Band (met Nikolaj Bjerre en Andy Graham) hetzelfde wist te bewerkstelligen.
Deze Cinelli Brothers laten zoveel genres de revue passeren tijdens hun shows, Alles komt voorbij in hun set, gillende gitaar solo’s, rauwe roots, glorieuze gospel, buzzende blues en booty-shakende boogiewoogie. Dan hebben we het nog niet eens over de schaamteloze stemmen van alle vier de bandleden. The Cinelli Brothers, vier zeer getalenteerde multi-instrumentalisten die samen een fabuleuze geniale ‘MUST SEE’ band vormen.
Tijdens de enthousiaste roep van het publiek om een encore wordt host Thomas Toussaint op het podium uitgenodigd, we horen ‘Still Have You On My Mind’ waarbij nu weer drummer Nanni de vocalen aan de uitzinnige menigte voorschotelt. Thomas blaast een aantal wer-ke-lij-ke top solo’s waarna JJ slechts het gebodene kan becommentariëren dat zijn harmonica’s beter omgesmolten kunnen worden.
De uitsmijter is er een van formaat want zo’n avond als deze vraagt om met Rock ‘n Roll afgesloten te worden. Nog één keer horen we die fijne strot van Tom Julian-Jones en zien we nog een staaltje showmanship van Stephen en Marco die respectievelijk de gitaar en de bass achter het hoofd geselen.
Alsof u het na het lezen van dit report nog niet begrepen had, dit setje van The Blues Alone? waren getuige van een ‘Top Notch Show’ van The Cinelli Brothers. Ga ze zien, ga ze zien….(o.a. op Kwadendamme Blues of klik HIER )
The Blues Alone? wil graag nog even de mannen van het geluid alsook de lichttechnicus complimenteren voor hun oeverloze enthousiasme. Natuurlijk bedankt TBA? host Thomas Toussaint voor de gastvrijheid maar alle vrijwilligsters krijgen ook een pluim want zij zijn onmisbaar bij de entree, bar en in de keuken. Chapeau!
