McKinley James speelde Vrijdag 17 Februari jl. bij Pasta & Blues in Zottegem. Onderstaand verslag en foto’s van Belgisch collega verslaggever Marcel van Rootsville waarvoor hartelijke dank!!
Vanavond nog eens een uitstapje richting de Pasta & Blues van “De Morre”, ook gekend van het More Blues Festival, welke ik ook elk jaar met plezier bezoek.
De Filip is een echte muziekliefhebber, getuige de vele optredens in zijn zaak en zijn jaarlijks festival. Vrijdagavond is niet altijd een even gemakkelijke avond, maar bij deze had ik mij toch vrijgemaakt voor het bezoek van de geweldige McKinley James.
Motown, soul of blues deze zeer jonge en begenadigde guitarist kan het allemaal!.
McKinley James is een echte guitar slinger, singer en songwriter en wist vorig jaar met zijn debuut EP ‘Still Standing By’, de muzikale wereld te verbazen.
Deze youngster werd geboren en getogen in Webster, New York – verhuisde zo’n vijftal jaren geleden met zijn gezin richting Nashville en was nu te gast in Zottegem. Vandaag wordt hij enkel bijgestaan door drummer Jason Smay. Als ik de insiders mocht geloven zou dit optreden zware vonken moeten geven, ik keek er alvast stevig naar uit.
Ik was blijkbaar niet alleen om dat te denken, want de kleine ruimte van Pasta & Blues was goed gevuld met onbekende en iets meer bekende muziekliefhebbers. Zo ontwaarde ik de bende van Kanaalblues, met bluesgodfather Ivan Bonne op kop, maar ook een tweetal verloren gelopen “kiekens” van (GE)Varenwinkel met de Joop en “Doc”, die hiervoor de lange trip naar Zottegem hadden gemaakt.
Het is nu niet dat McKinley zijn set rustig opbouwde, wel integendeel. Van bij het begin en met ‘How Long’ en ‘Can’t help Myself’ vloog hij er stevig in. Geen geleuter, recht voor de raap en iedereen wist meteen hoe laat het was. Met ‘Stuck In The Shadow’ kregen we er eentje van de laatste EP en die zou in de loop van de avond er volledig moeten aan geloven. Niet dat we daar iets op tegen hadden natuurlijk, wel integendeel want het is een pareltje in het genre. De stem van James leent zich volledig voor dit genre muziek en hij weet zich geruggensteund door een stevige drummer die het ritme strak, en wel héél strak houdt.
Op zijn minimale drumopstelling roffelt Jason zich de ziel uit het lijf. Soms wel iets te luid naar mijn zin, but who cares as long as you’re having fun, nietwaar?
‘That Makes A Fool Of Me’, het mooie en heel soulvolle ‘What Ever It takes For Love’ en ‘Right On Time’, het klinkt perfect. Alle puzzelstukken passen perfect in elkaar en het tweetal spelt zich de ziel uit het lijf. Geen getater tussen de nummers maar gewoon rammen en muziek de keet in slingeren, daar kwamen ze voor.
Blues, soul of rock ’n roll, het maakt McKinley helemaal niets uit. Hij schudt alles met zoveel gemak uit zijn mouw dat het niet meer normaal is en alles klinkt zoals het moet klinken.
Hoogstaand muzikaal niveau en de aanwezigen konden dit allemaal wel pruimen. ‘Our Love Is Running Around’ wordt afgewisseld met een stevig potje Chicago blues en gevolgd door ‘Just A Little Bit’en ‘Walking Down The Street’ in pure Hound Dog Taylor stijl maar dan zonder de “slide”.
En dan komt er even een klein rustpuntje in deze muzikale orkaan met ‘I’ve Been Lonely Without You’, een soul tearjerker van formaat, zo eentje om op één tegeltje te staan schuifelen. Op dat ogenblik waren de geesten van Sam Cooke of Ben E. King nooit ver weg. Dit was echter van korte duur want de snelheid werd alweer opgetrokken met ‘Spare Change Blues’ en een stevige rocker, ‘Gotta Hold On Me’ om de zaak af te sluiten.
Ondertussen zat de Filip achter zijnen toog met een brede glimlach en zag dat het goed was…..
Zonder bisser zouden de twee niet mogen vertrekken en ze deden dat ook met veel plezier en we kregen er zelf meer dan eentje met ‘This Is The Last Time’ en ‘Marie Marie’ van de ons welgekende Blasters.
Amai, wat was me dat zeg! Iedereen had even tijd nodig om na dit zeer energiek optreden even op adem te komen. “De Morre” had het weer gedaan, een gig om duimen en vingers af te likken. Wat betreft McKinley James kan ik enkel zeggen: “Veni , vidi, vici”.
Goede raad, niet van tante Kaat, maar van mezelf, pik een optreden van deze jonge gasten mee, je zal alvast niet van een kale kermis thuiskomen want dit is grote Klasse!!!
