Big Pete’s Blues Band speelde Maandag 06 Februari jl. in Banana Peel – Ruiselede. Onderstaand verslag en foto’s van Belgisch collega verslaggever Marcel van Rootsville waarvoor hartelijke dank!!
Na een korte pauze in hun programmatie, stonden de mannen van de Banana Peel alweer paraat met hun volgende gig. Ver hadden ze het deze keer niet gezocht, want bij onze noorderburen zit ook wel wat talent, dus waarom niet? Bij deze trok ik dus weer richting Ruiselede voor Big Pete’s Blues Band.
Pieter van der Pluijm a.k.a. Big Pete, is gekend voor zijn meer dan energieke optredens, met blues dat schuurt, huilt en swingt.
Pas 23 jaar was hij toen hij gevraagd werd de Europese memorial tour voor de legendarische harmonicaspeler Lester Butler, aan de zij van verschillende bandleden van Lesters’ The Red Devils. Het project werd een daverend succes en betekende de doorbraak van Pete in de Europese, en later ook Amerikaanse bluesscene. Hij combineert moeiteloos de vintagesound met een meer moderne stijl en laat zich inspireren door meer dan alleen ‘old school blues’.
Deze “harmonica-king” laat zich bijstaan door Sander Kooiman en Mark Tee (The Electric Kings) op gitaar. Willy “Wuff” Maze op de drums en Roelof Klijn aan de bas. Allemaal muzikanten die hun sporen meer dan verdiend hebben en bij deze een superband vormen.
Geen uitverkocht huis voor dit optreden, maar de oude joint was toch aangenaam gevuld en iedereen kon zich beginnen opwarmen voor hetgeen er zat aan te komen. Na de, alweer, hilarische presentatie van “de Jean”, werd de gig swingend aangevangen met ‘Better Watch Yourself (I Got My Eyes On You)’, waarna de band ons meenam naar New Orleans om te vervolgen met de klassieker ‘Key To The Highway’, welgekend van Big Bill Broonzy.
Het viel mij, en nog tal van anderen op, dat er weinig bezieling in de band zat, statisch, weinig animo en de “sparkle” oftewel de fameuze vonk ontbrak. Het geheel klonk heel routineus en ik hoopte op beterschap.
Het vijftal ging verder met ‘I Got My Eyes On You’ en ‘Keep Our Business To Yourself’ allemaal nummers die swingden en het vuur aan de lont in de zaal hadden moeten steken, maar dit gebeurde jammer genoeg niet. De eerste slowblues van de avond kwam er dan aan en we kregen een geweldige Wuff te horen aan de drums. God, wat is die man goed. Jaren geleden las ik een artikel waar hij werd vergeleken met de legendarische drummer Fred Below en dat is inderdaad niet overdreven.
Na deze korte adempauze ging het tempo de hoogte in met ‘The Rocker’. Stevig werk van de schitterende ritmesectie en mooie solo’s van Sander Kooiman, die zich trouwens de hele avond stijlvol en relax van zijn taken kweet.
De eerste set werd zoals ze zeggen “slow and mellow” afgesloten met het prachtige ‘Blue And Lonesome”, eentje uit 1949 van de hand van Memphis Slim.
Korte pauze en we konden er weer invliegen met ‘Just Your Fool’ van de grote Little Walter, wat gevolgd werd door een wel heel pittige slow blues met stevig gitaarwerk en een snerpende harmonica. Onmiddellijk hadden wij het gevoel dat dit al veel beter klonk dan het eerste deel. De jongens hadden zich duidelijk herpakt, weg met het statische en terug animo on stage en je voelde dat de vonk er was.
Met ‘Someday Baby’ kwam er aan en dat is volgens mij eentje van Sleepy John Estes, bij ‘My Little Girl’ was er weer een fenomenale Wuff aan het werk en met ‘Money, Marbles And Chalk’ werd eer gebracht aan de grote Jimmy Rogers.
Tijd om Mark Tee zijn ding te laten doen, en hoewel het een eind was geleden dat hij op een podium had gestaan, was hij alvast nog niets verleerd. Met ‘Too Many Women’ en nadien met ‘Ballgame On A Rainy Day’ van Earl Hooker wierp hij hoge ogen. De klasse komt altijd bovendrijven.
Gezien Big Pete een grote fan leek te zijn van wijlen The Electric Kings, en er daarvan 2 op het podium stonden, kregen we Electric King style ‘Long Distance Call’ van Muddy Waters op een presenteerblaadje.
‘Crosseyed Cat’ was er dan eentje van Drippin’ Honey, band waar Sander Kooiman, ooit het mooie weer maakte. Het ging stilaan richting elfder ure en dan dient het stil te worden dus we wisten dat het einde nabij was, toch van dit optreden natuurlijk.
Dat optreden werd in stijl afgesloten met ‘You Gonna Miss Me When I’m Gone’ en kreeg ‘Come Back Baby’ van Billy Boy Arnold de eer om de avond af te sluiten met een meer dan fenomenale drumsolo van de Wuff. Perfecter kon de avond niet worden afgesloten.
Dit optreden gaf ons een dubbel gevoel. Vijf topmuzikanten die in het eerste deel precies hun draai niet vonden maar zich meer dan duidelijk wisten te herpakken in het tweede deel en hun klasse wisten ten toon te spreiden waardoor het alvast toch een fijne avond is geworden, dus toch tevreden naar huis mijn gedacht!
