Popa Chubby speelde op 23 November 2022 jl. in Poppodium de Boerderij, Zoetermeer. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Na een afwezigheid van drie jaar was Popa Chubby weer eens in ons land als onderdeel van een Europese tournee. Met de Cd’s ‘Tin Foil Hat’ en ‘Emotional Gangster’ had hij niet stil gezeten, maar altijd goed om de man weer eens live te zien. Vorige week trad de man uit New York in Frankrijk op en speelde daar een voor zijn doen korte set van 75 minuten, omdat hij een ziekte onder de leden had. In Zoetermeer was hij weer helemaal fit en zette een solide twee uur durende set neer. 
Theodore Joseph Horowitz, the Beast from the Bronx, werd tijdens deze tour begeleid door bassist Krist Jefferson. 
Jefferson is een in Frankrijk wonende Amerikaan, die ook nog een tijdje in Nederland resideerde. Ik heb hem tientallen keren gezien als begeleider van een lijst van artiesten, die schier oneindig is. Bovendien ook nog een goede fotograaf en aimabel mens. 
Achter de toetsen zat Luca Chiellini en achter het drumstel Stefano Giudici, beide Italianen verzorgden ook de achtergrond zang.
Afgelopen zondag was er bij het optreden van Walter Trout hier een volle zaal, maar met 600 bezoekers was er op deze woensdagavond ook sprake van een uitstekende opkomst. Half negen precies verscheen de band op het podium en startte met een swingende, luchtige versie van de oude gospelklassieker “Will The Circle Be Unbroken”, gevolgd door een nimmer ontbrekende Jimi Hendrix cover, deze keer “Little Wing”. 
Popa was in een uitstekende stemming en bijzonder spraakzaam. “Sweet Home Chicago” werd voor de gelegenheid omgedoopt tot “Sweet Home Zoetermeer” en met het aloude “Going Down Slow” werd het eerste kippenvelmoment van de avond neergezet. Dat hij in een uitstekende stemming was bleek ook uit het spelen van het verzoeknummer “Caffeine And Nicotine”, dat al lang niet meer nop de set-list stond. Geen probleem, in licht aangepaste vorm zette men een uitstekende versie van dit swingnummer neer.
De laatste paar keer dat ik Popa Chubby aan het werk zag was met alleen bas en drums begeleiding, maar de aanwezigheid van de toetsenist zorgde voor verbreding van het repertoire, warmte in het geluid en een lekker relaxt spelende zanger/gitarist, die instrumentaal niet zelf alle gaatjes hoefde op te vullen. Het nodige eigen werk als “It’s A Mighty Hard Road”, “Equal Opportunity” en “Save The Best For Last” werden gespeeld, laatstgenoemde nummer nummer beiden van zijn meest recente CD ‘Emotional Gangster’.
Maar ook instrumentale hoogstandjes als “Somewhere Over The Rainbow”, “Godfather Theme” en een fraaie tribute aan Prince. Natuurlijk ontbrak ook een andere publieksfavoriet niet: “Going Back To Amsterdam (Reefer Smokin’ Man)” niet. Al met al een zeer afwisselende en van begin tot eind boeiende set.
Ook de bassolo ontbrak niet, gevolgd door een drumsolo, waarbij Chubby even de gitaar ter zijde legde en achter een twee drumstel plaatsnam, wat een interessant drums duel opleverde.
Hierna zette toetsenist Luca Chiellini een prima stukje boogie woogie in, wat uiteindelijk uitmondde in een door hem gezongen versie van Big Bill Broonzy’s “All By Myself”.
“Hallelujah”was de beoogde afsluiter van de avond, maar de band knalde hier nog even een relatief korte maar betonnen versie van “Going Down” achteraan.
Popa Chubby is nog altijd een van de toppers van de internationale bluesrock scene, met Eric Gales de enige die mijn nog lang niet verveelt met een voor mij ideale combinatie van blues/rock/humor.
Na afloop bleef de grote man nog lekker op zijn kruk zitten om om de rand van het podium de nodige exemplaren van zijn nieuwste album van eigenaar te doen wisselen.
Hoewel er de laatste tijd een dip in de bezoekersaantallen van bluesconcerten te zien is, heeft Poppodium De Boerderij de afgelopen weken toch een positieve trendbreuk laten zien.
