Johnny Mastro & The Mama’s Boys stonden vrijdag 11 November 2022 jl. op het podium van de V.V. Haagse Hout – Den Haag. Het voorprogramma werd verzorgd door One+ToucanDuet. Tekst Ton Kok met foto’s van Bert Lek (waarvoor hartelijke dank).
Terwijl in het oosten en zuiden van het land de Raden van 11 weer begonnen met de voorbereidingen van het Carnaval gebeuren werden de bluesliefhebbers in het westen van het het land weer geconfronteerd met het echte bluesgevoel, de allerlaatste ‘Haagse Hout heeft de Blues’.
Moesten we eerder dit jaar al afscheid nemen van het vermaarde Blues Moose Café in Groesbeek, met de 31e editie kwam ook een einde aan dit Haagse gebeuren. Landelijk gezien mag het bij velen niet echt scherp op het netvlies staan, in de Randstad was het uitgegroeid tot een begrip met een volle kantine bij de voetbalvereniging Haagse Hout en altijd goede bands, die er hier heel vaak nog een schepje bovenop deden. Wisten de mannen in Groesbeek een top finale neer te zetten met Tommy Castro & the Painkillers, hier deden ze daar niet veel voor onder met Johnny Mastro & Mama’s Boys.
De organisatie geeft ook met grote regelmaat minder bekende groepen de kans zich te presenteren en afgelopen vrijdag werd de opening verzorgd door een semi-akoestisch trio, genaamd One+ToucanDuet.
Dit gezelschap bestaat uit Thijs van Erve (zang/harmonica), Hans van den Oord (bas/zang) en Jos Waal (drums). Ze spelen blues met een lekkere jazzy inslag en ik hoorde in hun set werk voorbij komend van Duke Ellington tot Little Walter.
Het werd vakkundig en enthousiast gebracht, hoewel ik persoonlijk na ongeveer een half uur spelen toch wel een extra solo-instrument als gitaar of piano begon te missen. Maar verder niets mis mee.
Dan was het tijd voor Johnny Mastro met dit keer weer wat nieuwe Mama’s Boys. Nogal bepalend voor deze band was/is gitarist Smokey Brown, die onlangs als fietser de verliezende partij was in een aanrijding met een automobilist. We hebben er volop vertrouwen in dat hij helemaal gaat herstellen, maar werd tijdens deze Europese tournee vervangen door gitarist (/zanger) Brent Johnson.
Op de bas Bill Blok en achter de drums Christophe Gaillot, al tijden de vaste drummer tijdens de Europese tournees van heer Mastro. Aan een set-list hebben de heren geen boodschap, maar dat is voor de heren geen enkel probleem om twee strakke sets neer te zetten.
Maestro Mastro had de zaak goed onder controle en de rest van de band volgde hem perfect. Zijn nauwelijks subtiele handgebaartje werden perfect gevolgd en met ruim tien albums op zijn naam was er aan songs ook geen gebrek. Vanaf de eerste harmonicatonen van het instrumentale openingsnummer was de power en energie te voelen en dat bleef zo tot (onderbroken door een half uur pauze) tot één uur ‘s nachts onverminderd van kracht.
Na de eerste vier nummers kreeg de band versterking van gitarist Danny Vlaspoel, die in de loop der jaren een goede band met de Amerikanen heeft opgebouwd. Johnny had wat moeite met zijn achternaam en noemde hem Danny V. en Danny Boy, maar het onderlinge respect straalde er vanaf. Ook de beide gitaristen toonden dat respect voor elkaar en zaten elkaar nergens in de weg. Ik kom Danny Vlaspoel niet zo vaak tegen op de podia, maar hij wist me er hier toch weer aan te herinneren wat een goede gitarist hij is.
Veel eigen werk en hier een daar en covers van o.a. Lazy Lester, maar als een op hol geslagen stoomtrein denderde het lekker door. Tijdens de tweede set mocht ook een van de bezoekers een stukje meeblazen op de harmonica. Nu heb ik dit al vaker meegemaakt, maar deze man, Jeff Bos, wist me toch hevig te imponeren. Rustig zijn tijd afwachtend, maar daarna duidelijk zijn kans grijpend en van hevige uithalen tot klein ingetogen werk haalde hij alles uit de kast en ook in het duel met Johnny Mastro hield hij zich uitstekend staande. Gitarist Brent Johnson kreeg ook nog de gelegenheid om een nummer vocaal voor zijn rekening te nemen (“So Fine”) en deed dat ook voortreffelijk.
Na het slotnummer van de tweede set (“Whisky”) was het de hoogste tijd om alle betrokkenen achter deze unieke concerten bij V.V. Haagse Hout hartelijk te danken. Natuurlijk kon de club altijd rekenen op veel vaste bezoekers, zodat het eigen altijd een soort van thuiskomen was hier. Vervolgens volgde dan nog een heerlijke toegift.
“Never Trust The Living” was een van de nummers op de set-list, maar dit is een beetje in tegenspraak van dit gebeuren, want op een heerlijke avondje blues kon je altijd vertrouwen en ik zal het zeker gaan missen. Ik hoop stiekem een beetje dat dit ook het geval is bij deze Hagenezen en dat het bloed op een gegeven moment toch kruipt waar het niet gaan kan. Maar vooralsnog een hartelijk en gemeend dank voor Huub Hoeberigs en de zijnen voor de vele uurtjes vermaak in het Haagse.
