Jontavious Willis speelde Vrijdag 11 November jl. in de Haarlem Blues Club – Haarlem. Tekst Nicolette Johns, de clip is gemaakt door Paul Scholman (waarvoor hartelijke dank) en de foto’s zijn van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Bij de blues-liefhebbers is het algemeen bekend dat Thomas Toussaint en zijn team van vrijwilligers eens per maand een blues evenement organiseren in de Haarlem Blues Club. Tóch blijkt uit zijn aankondiging vanavond dat een buurman die al meer dan 35 jaar aan de Verspronckweg woont nog niet eerder van de bluesclub gehoord had, gelukkig heeft hij vanavond de weg naar het gezelligste en het intiemste theater van Nederland gevonden. Voordat we vanavond een voor The Blues Alone? de nog onbekende internationale muzikant gaan bewonderen genieten we vooraf van een kopje koffie met een stuk appeltaart dat in Haarlem wordt gebakken door de firma Imperium, een bedrijf dat cliënten uit de geestelijke gezondheidszorg via dit werk resocialiseert en re-integreert in de maatschappij.
We zijn er klaar voor om vanavond op ontdekkingsreis te gaan naar de nieuwe generatie blues muzikanten want in de generatie jonge bluesmuzikanten is Jontavious Willis een van de nieuwe sterren aan firmament. Zoals de trouwe lezer inmiddels al wel weet dragen wij van The Blues Alone? jonge musici een warm hart toe en dus hebben we een goed plaatsje uitgezocht vlakbij het podium. Jontavious Willis is nog maar 26 jaar en nu al op weg een fenomeen te worden. De jongeman komt hij Greenville Georgia. Tijdens het bijwonen van een concert van Taj Mahal in Atlanta werd hij als twintig jarige op het podium uitgenodigd. Daarna ging het snel, heel snel en mocht hij zelfs mee op tour als opener van de TajMo Tour van bluesiconen Taj Mahal en Keb’ Mo’. Inmiddels werd hij overal genoemd als dé ontdekking van dit decennium samen met dat andere wonderkind Christone Kingfish Ingram en mochten beiden jongemannen een Grammy nominatie (2020) op hun palmares schrijven.
Half negen – de nieuwe aanvangstijd is nog niet bij iedere bezoeker doorgedrongen – zien we de bluesman met de akoestische gitaar het podium betreden. De aftrap, ‘Drummer Boy Blues’, is een nummer dat meteen de toon zet, we gaan een fijn avondje traditionele blues tegemoet. De jonge Willis lijkt nog wat onwennig tegenover de uitverkochte zaal met toeschouwers maar hij vertrouwt toch het publiek toe dat hij veelal zijn optredens start met een aantal songs waarin zijn geboortestaat Georgia centraal staat.
Als eerste horen we een hele aangename uitvoering van ‘Make Me A Pallet On Your Floor’ wat dit TBA?-setje eigenlijk alleen kent in de uitvoering van Mississippi John Hurt dus de link met Georgia moest ik in de nazit even opzoeken, de originele titel blijkt Atlanta Blues te zijn.
Opvallend voor deze jonge muzikant is zijn bijzondere manier van gitaar spelen maar ook vocaal lijkt hij zijn mosterd gehaald te hebben bij een aantal zangers uit vervlogen tijden van de vorige eeuw. Soms lijkt het wel of ik naar een radioprogramma uit de jaren twintig zit te luisteren. Willis is zelf vooral blij dat hij op Toussaint’s idee een dag eerder (zaterdag reist hij af naar het Heaven Festival in Denemarken) naar Europa af te reizen is ingegaan en nu in het échte “Harlem” vertoeft.
Als je Georgia denkt dan komt daar natuurlijk Ray Charles in voor; we zijn getuige van een zéér knap op de akoestische Fraulini gitaar gespeelde ‘What I’d Say’. Niet zo gek dat Willis hier kiest voor ‘n nummer van Ray Charles want zelf begon Willis op z’n achtste met pianospelen, het duurde tot z’n veertiende eer hij de zes snaren meester werd nadat hij op kerstavond van 2010 een elektrische gitaar cadeau kreeg.
Willis schrijft gelukkig ook eigen materiaal blijkens de opvolger ‘The Blues Is Dead’ dat komt van zijn 2019 album Spectacular Class en werd geproduceerd door niemand minder dan Keb’ Mo’. Nee de blues is pertinent nog niet dood en ja deze gitarist en vocalist Jontavious is van spectaculaire klasse! Zoals het lied vertelt, zolang de gewone man niet zorgeloos door het leven kan stappen zal de blues blijven bestaan.
De zéér ‘eigen’ interpretatie van Casey Bill Weldon’s ‘We Gonna Move To The Outskirts Of Town’ krijgt grif de handen van het publiek op elkaar. De uitvoering is bijna jazzy te noemen, zéér apart dat een bluesman zoals Willis het blues-akkoordenschema zo los weet te laten. Weer zo’n aparte vertolking horen we van Robert Johnson’s ‘Walking Blues’ waarbij hij de linkerarm als slide over de bassnaar laat glijden.
Natuurlijk hadden we gezien tijdens onze voorbereiding op dit concert dat Jontavious ook de blues-harp machtig is en die zien we tevoorschijn komen als hij geïnspireerd op de Georgia ‘Cannonball’ Railroad het nummer ‘Train Song’ brengt waarbij Willis wel de participatie van de toeschouwers op prijs zou stellen. Natuurlijk wordt zijn wens vervult als hij het publiek aanzet tot locomotief geluiden. Persoonlijk ben ik meer onder de indruk van het werk dat hierna wordt gebracht ‘Jelly Roll Blues’ waarbij de bluesontdekking skattend zijn weg naar m’n hart weet te vinden.
Tijdens de pauze gaan de albums van deze belofte van de traditionele blues grif van de hand maar zelf pen ik in m’n boekje dat Willis toch een eigen stijl zal moeten zien te ontwikkelen om geen ‘attractie’ te gaan worden. Ook vind ik dat er veel steekjes vallen – die overigens goed worden opgevangen met een ingelast akkoord – maar het lijkt wel of Willis té veel gitaar-skills wil tentoonspreiden in één avond.
Tien uur staat de tweede set te gebeuren waar we een cover horen van Big Bill Broonzy’s ‘Horse Shoe Over My Door’ en de capo maakt zijn intrede bij ‘Death Valley Blues’. De mannen naast me herkennen het meteen als het werk van Arthur Crudup. Een goede vertolking dat is zeker! Dan zomaar opeens komt Willis binnen als een mokerslag als hij a capella het ‘Santa Fe Whistle’ zingt. Klein stemmetje in m’n hoofd zegt dat Willis niet alleen de blues als passie heeft maar wellicht ook treinfanaat is. Hoe dan ook hij krijgt de bezoekers van de Haarlem Blues Club muisstil zélfs de aanwezige fotografen generen zich voor het geluid dat de klappende spiegel in de behuizing van de camera maakt.
Weer horen we een sublieme cover, deze keer van Skip James’ ‘I’d Rather Be The Devil’ wat gelukkig weer opgevolgd wordt door een eigen werk ‘The World Is In A Tangle’ en ook op zijn 2019 album is te vinden. Dan valt ons een verrassing ten deel als Willis de traditionele blues verlaat voor de vertolking van legendes die ons nog niet zo heel lang zijn ontvallen. Van kopstem naar bariton vertolkt hij Prince’s ‘Kiss’ en eert Georgia state nog eens door ‘Get Up’ van James Brown daarin te verweven. Het publiek smult ervan en doet graag mee!
Willis is ‘on a roll’ blijkt als hij nog een bijzondere vertolking van ‘Howlin Tom Cat’ brengt waarbij hij de blues-harp ín de mond blaast en zuigt, zingt en gitaar speelt tegelijker tijd! Een ovationeel waarderend applaus is het antwoord op dit showelement tijdens het concert van Jontavious Willis.
Stem- en snaarbuigingen zetten de toon in het humorvolle ‘Long Winded Woman’ en Willis vertelt tijdens de introductie van ‘Take Me To The Country’ zijn toehoorders dat zijn geboorteplaats Greenville een gehucht van slechts achthonderd zielen is. Zijn persoonlijke favoriet is de afsluiter van deze magnifieke avond in Haarlem, Jontavious eert Big Joe Williams met zijn alweer bijzondere interpretatie van een oude blues song deze keer van ‘Highway 49 Blues’.
De staande ovatie kan natuurlijk niet onbeantwoord blijven en dus vraagt onze gastheer Thomas Toussaint voor een encore maar waar is Willis gebleven? De jongeman duikt als een duveltje uit een doosje op in de zaal waar hij zonder gitaar maar met blues-harp al zingend het verloop van de laatste twee dagen in Nederland met de aanwezigen deelt.
De blues is én blijft springlevend door jonge mannen zoals deze Jontavious Willis, onthoudt die naam want getuige de aanwezige (festival)programmeurs zou hij wel eens héél snel weer op de Nederlandse podia te zien kunnen zijn.
Graag bedank ik gastheer Toussaint van de Haarlem Blues Club voor de gastvrijheid maar ook zeker voor zijn programmering.
Wellicht ben u als lezer van TBA? geënthousiasmeerd geraakt door het lezen van de verslagen gemaakt in de Haarlem Blues Club en wilt u zelf ook eens een optreden bijwonen? Dat kan! Klik HIER voor de programmering.
