Dinsdag 04 Oktober jl. vond er in de bovenzaal van Paradiso een herdenkingsconcert – geïnitieerd door drummer/tourmanager Joost Tazelaar – plaats ter nagedachtenis aan drummer/producer/singer-songwriter/multi-instrumentalist én – samen met Evert Kaatee – oprichter van platenlabel Cool Buzz Boyd Small die op slechts 62 jarige leeftijd op 2 Augustus 2022 jl. overleed. Tekst Nicolette Johns, foto’s José Gallois. Klik HIER voor nog véél meer foto’s dan in onderstaand artikel passen!
De uit Portland – Oregon afkomstige Boyd Small kwam aanvankelijk als drummer met Monti Amundson naar Nederland en viel gelijk als een blok voor ons platte kikkerlandje, weliswaar met enige hulp van de lieftallige actrice Anita Donk maar Boyd besloot te blijven. Samen kregen Anita en Boyd een prachtige zoon – Lucas Small – en de toekomst zag er rooskleurig voor het gezin uit. Amsterdam bleek ook van Small en zijn band die hij rond de eeuwwisseling oprichtte gecharmeerd en sloot de zingende drummer in het hart met als gevolg een mooie samenwerking met vele Nederlandse musici. Zijn band was een graag geziene gast op vele nationale en internationale bluesfestivals.
Small was gekend voor zijn cutting edge blues gelardeerd met soul, jazzy vibes en zelfs een vleugje rock. De toon was gezet in de muziek-scene en er werden mooie cd’s opgenomen zoals This Time No Lies maar Boyd wilde meer en hij ging een samenwerking met Evert Kaatee aan in de vorm van de oprichting van het bluesgerichte Cool Buzz platenlabel.
Wie kent niet de eerste releases van Drippin’ Honey, The Strikes of Cuban Heels?
Toch keerde Boyd Small in 2012 terug naar Portland, naar highschool sweetheart Eliose Donovan maar bleef toch bij tijd en wijle op de Nederlandse podia te zien. Op 2 augustus 2022 overleed de charismatische Boyd Small aan de gevolgen van fronto-temporale dementie.
Nog één keer wordt Small’s muziek live gebracht door een keur aan Nederlandse én buitenlandse musici.
Muzikanten die de revue zullen passeren zijn: Joost Tazelaar-initiator memorial/drumms, Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm-vocals/bluesharp, Mischa den Haring-opvolgende eigenaar Cool Buzz/gitaar/vocals, Kai Strauss-gitaar, Ronald de Jong vocals/bass, Bart Kamp-bass, Roelof Meijeringh-gitaar, Sander Kooiman-vocals/gitaar, Bas Flesseman-vocals/gitaar, Danny de Vijlder-gitaar, Jasper Mortier-bass/vocals, Kim Snelten-bluesharp, Lut Luttink-bass, Alan McLaughlin – mandoline, Bert Fonderie-drumms/vocals, Henk Punter-drumms/vocals, Richard Koster-vocals/bluesharp, Jon Spijker-tenor saxophone, Arend Bouwmeester- bassaxophone, Aldo Groen-trombone, Mattijs Willemsen-trompet, DJ Shakedown Benny én Lucas Small-vocals.
Waar kan deze avond het best mee vlot getrokken worden dan met Pieter van der Pluijm die een zielen doorklievende vertolking van ‘This Time No Lies’ de in grote getale op gekomen bezoekers voorschotelt.
Het is krap op het podium maar Big Pete lijkt het niet te deren, ook die heerlijke horn-section moeten uitkijken waar te stappen want een ongelukje zit in een klein hoekje. De solo van Sander Kooiman wordt gesmaakt door het publiek maar ook door de ritme-sectie Jasper Mortier op bass en Joost Tazelaar achter de drumms.
Pieter tekent ook voor de vocals in ‘110 LBS’, zo te zien hij roept bij mijn buurman de herinnering op aan het Osser bluesfestival. Inmiddels zie ik Richard Koster (The Hoochies) het podium opstappen om gitarist/vocalist Bas Flesseman te begeleiden op de bluesharp. Koster blaast en zuigt dat ‘t lieve lust is in ‘Just One’. Wat staat hier te gebeuren, ik kan het bijna niet bijhouden, de prikkels zijn erover vanavond!
Iets wat ikzelf, privé of als reporter van TBA?, nog niet eerder meemaakte is gitarist Sander Kooiman in een vocale rol. Hij zingt in de bovenzaal van Paradiso écht niet onverdienstelijk ‘Daddy Rolling Stone’ waarbij ook ineens Lut – toen nog Ronald – Luttink samen met Kim Snelten op het podium zie.
Zij vormden samen Drippin’ Honey die haar muziek bij Cool Buzz uitgebracht zag worden. De tenor-sax van Jon Spijker bezorgt me de rillingen van emotie over de rug. Hoe zwaar moet het voor de mannen op het podium niet zijn deze Boyd Small memorial muzikaal te omlijsten?
Tussendoor krijgt het publiek kleine introducties in de vorm van anekdotes dan wel one-liners te horen die Boyd Small karakteriseren. Zo ook de “Boyd Small groove” die Sander weergaloos weet neer te zetten in ‘Here Come The Tears’.
Mischa den Haring (T-99) pakt de hoofdrol in ‘Straight Up’ waarbij Bert Fonderie (Little Boogie Boy) achter de drummkit heeft plaatsgenomen.
Ook ‘notherner’ Roelof Meijeringh (The Hoochies) heeft de weg naar het podium gevonden, hij verzorgt de jazzy omlijsting op de gitaar. Jongens, jongens wàt een feest is deze memorial!
De ‘twang’ in ‘Paper Rock Scissors’ van Roelof Meijeringh sluit ik in ‘t hart, de bezielende zang van Richard Koster wordt door het publiek met veel lof onthaald. Ook Bert Fonderie laat vocaal van zich horen in ‘Solid Ground’.
Hij wordt begeleid door Aldo Groen op de trombone en Matthijs Willemsen op trompet, en ik? Ik geniet er met volle teugen van, zoveel verrassingen, kunnen de bezoekers van dit Memorial Boyd Small dat wel allemaal aan? Ik kom ogen en oren tekort, gelukkig hebben we de foto’s nog!
Weer wat nieuwe gezichten op de bühne bij het mooie ‘Superbowl Sunday Morning’, de man op de mandoline blijkt na wat externe hulp (bedankt RdJ) Alan McLaughlin te heten.
De muzikant we eerder op de bass zagen en waarvan wij nu de fijne vocals mogen horen heet Ronald de Jong. Ronald vormde samen met Roelof Meijeringh de laatste vier jaar vóór Boyd’s retour naar de VS een collectief die vele malen buitenlandse artiesten begeleidden zoals Monti Amundson en Kai Strauss die we al eerder op dit mooie podium mochten aanschouwen.
Er werd zelfs nog een album onder de titel More Love And Trouble opgenomen die nog op de plank ligt, er is nu een idee ontstaan om in samenspraak met de erfgenamen deze cd postuum te releasen. Het geheel wordt steeds weer omlijst op ‘n meer dan voortreffelijke wijze door Kim Snelten op blues-harp.
Door Small’s Nederlandse geliefde actrice Anita Donk horen we een speech tijdens de muzikale pauze hoe zij Boyd Small herinnert, vele mooie woorden geven blijk van haar liefde voor hem, hun zoon en de liefde voor Boyd’s Amerikaanse vrouw die Boyd na zijn terugkeer naar de VS zijn zoon Lucas als haar eigen kind opvoedde. Het is emotioneel voor beide vrouwen en ik zie dat er ook wat bezoekers zijn die hierbij moeilijk de tranen kunnen onderdrukken.
Gelukkig is tijdens de pauze DJ Shakedown Benny bereid gevonden om de avond wat luchtiger te maken door het publiek op een muzikale reis door de tijd mee te nemen alvorens de bezoekers de grootste verrassing van de avond gaan beleven.
Die grote verrassing komt vanachter mij vandaan om het podium via de voorkant op de klimmen, het is Lucas Small de zoon van Boyd die onder de liefdevolle aanwijzingen van Pieter van der Pluijm, ‘Make Mamma’s Proud’ zingt. De begeleiding in dit nummer komt o.a. van bassist Bart Kamp en gitarist Kai Strauss.
Lucas Small is een talent, heeft dezelfde charismatische uitstraling als z’n vader en kan als hij het artiestenvak ambieert zeker op successen rekenen.
De opvolger ‘Hat Back Blues’ huist een barre solo van Mischa den Haring; bij ‘Bad Little Girl’ krijgt Lucas Small de bullit-mic aangereikt om het distortion effect op te roepen. Wàt een talent deze Lucas Small, ik hoop zó dat zijn ambitie bij de muziek ligt anders zou het een groot gemis betekenen voor de muziek-scene want deze jonge knaap heeft ‘het’ in zich!
Om wat te hergroeperen horen we weer een muzikaal intermezzo op vinyl door DJ Shakedown Benny waarna we helaas toch richting afsluiting van deze mooie, memorable doordeweekse avond in de bovenzaal van Paradiso lopen.
Richard Koster neemt de vocalen in ‘Give Me Some Time’ voor zijn rekening en Kim Snelten heeft ook weer plaats op het toneel ingenomen en blaast de kleine 200 bezoekers zowat uit de sokken.
Henk Punter heb ik nog niet eerder zingend gezien maar zo’n swing nummer past wel bij hem.
Sander Kooiman vertelt het publiek dat Boyd Small hem ooit overtuigde en vertrouwen gaf zich toch vocaal te laten horen zoals in het vanavond gebrachte ‘Señorita’ van het tweede album van Drippin’ Honey.
Onder de prachtige foto van Boyd Small – copyright Pemmy Larmené – zien we op het einde ook nog Danny de Vijlder die ook samen met Boyd en Monti Amundson muziek opnam, hij is bijvoorbeeld te horen op Somebody’s Happened To Our Love’ en ook hij trok mee de zalen deze plaat te promoten.
Deze bijzondere avond mag natuurlijk door niemand anders afgesloten worden dan door Lucas Small die het toepasselijk ‘Keep This Party Going’ als ab-so-lu-te uitsmijter van deze memorial voor zijn wijlen vader Boyd Small laat horen. Het ovationele applaus en het gejoel maakt dat de jonge man breekt en op zijn ‘moeders’ afspringt en daar de emoties de vrije loop laat.
Joost Tazelaar initiator van dit door muzikanten belangeloos omlijste herdenkingsconcert kan bij zijn afsluiting ook maar moeilijk zijn tranen bedwingen maar dat mag! Zoveel voorbereiding, spanning omtrent het bijeen brengen van het collectief muzikanten, de vraag of er genoeg publiek de weg naar het optreden zal vinden vindt de ontlading in zijn laatste uitgesproken woorden ter nagedachtenis aan die charismatische en barre muzikant Boyd Small.
Wij van The Blues Alone? hadden deze avond met een lach en een traan voor geen miljoen willen missen; aan alle participerende musici GROTE dank. Chapeau Joost, chapeau muzikanten!
Nog één keer een ‘original’ Boyd Small beluisteren? Klik hieronder…..
