Marc Broussard en zijn band speelden Zaterdag 01 Oktober jl. in LantarenVenster – Rotterdam. Het voorprogramma werd verzorgd door Peter Aristone en zijn band. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
De kaarten voor het optreden van Marc Broussard lagen al twee jaar te verstoffen maar vanavond is het dan eindelijk zover….De restricties van Covid pandemie zijn – voorlopig dan toch – opgeheven en dus wordt zijn uitgestelde Europese tour nu gestalte gegeven.
De aftrap van de Europese tour was voorbehouden aan de TivoliVredenburg in Utrecht maar het Rotterdamse LantarenVenster mocht dit week-end maar liefst twee keer uit Carencro afkomstige Marc Broussard op de agenda zetten. De Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Marc Broussard (1982) stond in 2004 al twee keer in de Adult Top 40 met songs van zijn album ‘Carencro’. De charismatische Broussard maakte acte de présence bij ook in Nederland bekende Amerikaanse TV shows zoals Jay Leno, Conan O’Brien en Larry King.
Nederlandse tv-host Paul de Leeuw was er in 2008 als de kippen bij en inviteerde de nog jonge Broussard om zijn ‘Come In From The Cold’ live op de Nederlandse televisie ten gehore te brengen. Het was toen dat de zanger in de harten van vele Nederlandse kijkers werd gesloten en zijn song tot hit uit mocht groeien.Broussard kreeg de muziek met de paplepel ingegoten want vader Ted Broussard, die gitarist was bij het swamppop en blue-eyed soul gezelschap The Fabulous Boogie Kings, nam Broussard jr. aan de hand door het oeuvre van soullegende Otis Redding, Al Green en de New Orleans rhythm and blues van Dr. John. Genres die Marc weet te bundelen tot een spicy bayou-soul sound zoals hij het zelf zegt met opzwepende ritmes en soulvolle vocalen. Daarnaast zijn de mannen zeer grote fans van The Boss (Bruce Springsteen) met een op zijn muziek geïnspireerde ‘Hurricane Heart’ tot gevolg. In reviews over Marc Broussard is te lezen dat hij klinkt als: Stevie Wonder, Marvin Gaye, James Taylor, Lenny Kravitz, Dave Matthews, John Hiatt en Jason Mraz, dit om het makkelijker te maken indien u Broussard nog nooit heeft beluisterd…..
Echter voor dat het zover is staat er nog een support act te gebeuren; Peter Aristone en zijn band zullen het publiek in Rotterdam zo’n drie kwartier vermaken met songs à la Ed Sheeran. Peter Aristone werd in Slowakije geboren maar de singer-songwriter, multi-instrumentalist en producer vond zijn muzikale heimat in Praag, Tsjechië.
Oorspronkelijk was hij frontman/gitarist van een progrock metalband Personal Signet maar maakte ook een uitstapje naar een popband met de naam Popcorn Drama. Na Popcorn Drama besloot de man een solocarrière na te jagen en terwijl hij liedjes schreef en deze in Londen opnam ontmoette hij de producer Greg Haver die al eerder meewerkte aan albums van de Manic Street Preachers. Hij produceerde in 2014 Peter’s eerste cd onder de titel ’19 Days In Tetbury’ waarop speciale gasten als Melanie C (Spice Girls) en niemand minder dan James Dean Bradfield (MSP). Vele support optredens van in Tjechië bekende bands volgden maar tot een grote doorbraak kwam het niet. Wellicht lukt dat nu met de door Britse producer Sasha Skarbek (Adele, James Blunt, Jason Mraz) beïnvloedde switch naar het folk/indie/singer-songwriter genre. De VS heeft Aristone al opgepikt getuige de air-play van Fire. Inmiddels is de man een aantal jaren verder en wordt het meest recente album Far overal met open armen ontvangen.
We zien Peter Aristone omringd worden door bassist, drummer, gitarist/vocalist en wat later in de set een celliste en een toetsenist. De eerste twee nummers zijn wat onbeduidend maar met ‘Painful Remedy’ wordt het wat steviger al ben ik nog niet écht onder de indruk van Aristone’s stemgeluid.
Het nummer waar de dame op de cello en de toetsenist bij komen heet ‘Gold’ en kan het publiek wel smaken. Het refrein is een echte meezinger en zal het goed doen in het studentencafé.
‘Missing The Moments’ is ook niet verkeerd, de song handelt over mannen die nooit volwassen worden. Mede door het cello intermezzo is dit een nummer er eentje voor bij de openhaard deze winter. Peter Aristone – al dan niet samen met de mooie Iris op de cello – zeker een aanrader voor de wat kleinere roots podia in Nederland en België.
Even na negenen komen Broussard en zijn bandleden wat schuchter het podium, maar het 500 koppig tellende publiek ontvangt de zelfbenoemde “spicy cajun boy” en zijn begeleiders – toestenist/saxofonist Jason Parfait, vaste drummer Chad Gilmore wordt vervangen, bassist Kevin Scott en gitarist/vocalist Bobby Schneck Jr.- met open armen d.m.v. een hartverwarmend welkomstapplaus.
Er wordt geopend met één van Broussard’s golden oldies ‘The Wanderer’, uitgebracht op Carencro (2004). De stem van Broussard pakt me meteen weer in, het is veel te lang geleden – van 2015 – dat de man in Europa te zien was.
‘Baton Rouge’ is de opvolger; het nummer werd geschreven door de ook in Nederland bekende Schotse zanger Frankie Miller over de stad in Louisiana waar hij een ‘cajun girl’ ontmoette en verliefd werd. Het nummer herbergt een wer-ke-lijk insane saxofoon solo die door de toetsenist de zaal in wordt gekatapulteerd.
Alweer een voorname rol voor de Jason Parfait horen we in het nagelnieuwe ‘Nobody Knows’, alweer zo’n kippenvel gevend nummer waarin eens te meer de warme stem van deze innemende Broussard tot uiting kan komen.
Jason Parfait blijkt niet alleen heer en meester over zijn toetsen en sax te zijn hij kan ook nog in een aardige kopstem de backing vocalen voor z’n rekening nemen als we door Marc Broussard getrakteerd worden op ‘Easy To Love’ van het gelijknamige album uit 2017. Door de geluidsdrager weet ik dat hierin een fikse uithaal zit maar die komt er vanavond in het Rotterdamse niet helemaal vlekkeloos uit. Zijn het stemproblemen of heeft het niet kunnen optreden gedurende twee jaar van de pandemie z’n tol geëist op de stembanden?
Verschillende keren heb ik al mogen waarnemen dat Broussard geniet van zijn begeleiders door af en toe een stapje terug te doen, deze keer doet hij een ‘side-step’ als hij bassist Kevin Scott maant wat naar voren te komen om een wel hele vette intro op de bass te verzorgen van ‘If You Want Me To Stay’ (Sly & the Family Stone).
De teddybeer heeft goed zijn inspirator Marcus Miller bestudeerd, TOP! Overigens gaat het naadloos over in ‘Fire On The Bayou’ van The Meeters.
Er zijn weinig superlatieven die niet op Marc Broussard van toepassing zijn, de toeschouwers zijn lyrisch over zijn performance, ieder nummer wordt met enthousiaste herkenning ontvangen en beloond met een daverend applaus. Ook al is zijn bereik vandaag wat minder toch zijn de verscheidenheid aan octaven impressionant te noemen.
De cover van Al Green’s ‘Love and Happiness’ staat al sinds jaar en dag op de set-list van Broussard en ook hier in de tjokvolle, zéér warme, grote zaal van LantarenVenster mag deze song natuurlijk niet opbreken. De man uit Carencro maakt er een staartje aan met de vertolking van ‘Papa Was A Rolling Stone’ (Temptations) en het publiek is nu écht he-le-maal los! M’n gezelschap en ik zijn ‘t eens, deze man heeft alleen een wit velletje maar heeft een donkere ziel getuige de soul waarmee Marc de nummers zingt.
Dan als die retestrakke band even het podium verlaat krijgen we een intiem mini-concert waar Broussard een-op-een het publiek adresseert zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar. Volgens eigen zeggen gaat het mis (“I messed it up”) bij een nog niet eerder op schijf verschenen ‘I Got It Bad’, het is ritmisch en toch subtiel, wat een klassebak is deze man uit de Pelican State toch!
Terug in de tijd gaan we met ‘Gabby’s Song’ een nummer wat Marc twintig jaar geleden voor zijn zes maanden oude eerstgeboren zoon Gavin schreef. Het eerste couplet zou ik zovelen in de wereld toewensen “I wish you freedom, I wish you peace. I wish you nights of stars, that beckon you to sleep”. Het nummer verscheen op Carencro en weet tot op vandaag mij én velen in het publiek tot tranen te roeren.
Broussard krijgt het zelf ook wat moeilijk en betrekt het publiek bij de keuze voor de volgende song. Iemand roept ‘Shine’ dat van ‘t 2013 album Live From Full Sail Universary komt en ook deze song staat weer als een huis!
Inmiddels is de band weer op het podium te bewonderen bij de vertolking van het fonkel- en nagelnieuwe ‘Fire’ dat wordt opgedragen aan de soullegende Al Green (check HIER de clip van het nummer), wát een stem, wat een moves wat een showman is deze Marc Broussard. Het is onmogelijk om stil te staan, er móet gedanst worden! We zien nog een staaltje muziekvakmanschap door de Jason Parfait die de toetsen met rechts en tegelijk met de linkerhand de sax bespeelt.
Omdat het alweer bijna winter is vind Broussard dat het zingen van ‘Come In From The Cold’ al wel weer mag. Natuurlijk is dit nummer gekend onder de Broussard-fans en wordt er zachtjes meegezongen.
De verrassing van de avond komt in de vorm van een gast optreden van Alain Clark die samen met Broussard Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’ mee gestalte geeft. De mannen genieten van de waardering van de toehoorders maar ook zéker van elkaar, een dikke omhelzing rond het duo-optreden af.
Plotsklaps is het optreden na vijf kwartier gedaan, nog een beetje verbouwereerd klappen de bezoekers voor een encore. Wat schoorvoetend komt de band terug en denk ik dat ‘Home’ wel zal volgen maar ik blijk valse hoop te hebben gekoesterd omdat ook die andere soullegende nog geëerd moet worden. Solomon Burke’s ‘Cry To Me’ is de manier om alle bezoekers uit volle borst mee te laten zingen, de song die al op de plaat uitkwam toen ik nog een peuter (aan de lezer de calculatie) was wordt door Broussard net zo passievol gebracht als al die andere songs die vanavond de revue zijn gepasseerd.
Broussard sluit een – wat velen betreft té korte – dynamische show af waarbij we ons hebben kunnen laven aan zijn fenomenale talenten. Ondanks dat niet alle hoge noten er vanavond goed uitkwamen blijft zijn stem zijn core-business, zijn dancemoves samen met de charismatische persoonlijkheid van de man maakt dat hij nog altijd die spicy cajun boy blijft!
Hopelijk hoeven we niet weer zolang te wachten op zijn terugkeer, tot die tijd zijn er genoeg geluidsdragers te koop om zijn stem in huis te halen. Volgende afspraak wellicht weer met J.J. Grey?
De fotograaf van The Blues Alone? bedankt LantarenVenster voor de gelegenheid dit optreden te hebben mogen fotograferen. Tot de volgende keer!
