Sortie Blues vond plaats Zaterdag 10 September 2022 jl. in Oud-Heverlee, België. Onderstaand het verslag, tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto-album te bekijken.
Het was weer even geleden dat we de flyer van Sortie Blues in onze handen gedrukt kregen tijdens de 2022 editie van Blues Peer, mede door de persoonlijke uitnodiging van een van de organisatoren bleef dit voor ons totaal onbekende festival in het achterhoofd. Rijkelijk laat kwam echter de beslissing om naar de omgeving van Leuven af te reizen om eens met eigen ogen te zien wat dit gratis openlucht festival Sortie Blues nu eigenlijk behelst.
Bij ons vertrek schijnt de zon nog maar al naar gelang we zuidelijker geraken pakken donkere wolken zich boven het landschap samen en eenmaal gearriveerd in Oud-Heverlee waar dit kleinschalige openluchtfestival voor de derde keer plaatsvindt kan het regenjackje worden ontrold en bescherming bieden tegen de eerste regenbuitjes van die dag. Ondanks dat dit een wat onbekender festival is heeft het jonge team van organisatoren – Tim Meyhi en Jeroen Janssens – toch al een aantal mooie gasten in de afgelopen drie jaar mogen ontvangen w.o. Big Bill, Roland van Campenhout, Elliott Murphy en onze eigen Ragtime Rumours. Deze editie staan er ook weer een paar mooie namen op het affiche van Sortie Blues zoals Black Cat Biscuit, DC Snakebuster, Well Well Well én Ian Siegal.
Na alleraardigst te zijn ontvangen door de host en zijn lieftallige catering team die voor een paar heerlijke versterkende “koffietjes” zorgde verplaatsen wij ons naar de i.v.m. de aangekondigde regen geïmproviseerde overkappingen bij het grote podium want daar wordt om twee uur het spits afgebeten door The Basements.
Zij zijn een vierkoppige band die elkaar leerden kennen in de kelder (wat model stond voor de bandnaam) van De Planeet in Mechelen. Over de band valt ook nog te lezen dat hun liefde voor de blues-klassiekers hen samen bracht blues covers op een podium te gaan vertolken. Alle bandleden gaan onder aliassen het podium op; zo zien we Sticky Rick achter de drumms, Flex Fingers Felix is de bassist van het kwartet, zij worden voorgestaan door Dr. Smalls op gitaar en de lead-vocals liggen bij de bekwame zanger Mr. Jones.
We horen een fijne band met een zanger met zo’n warme stem met ‘n randje die covers brengen van Tony Joe White en een bonte verzameling standaard bluesclassics dat varieert van Robert Johnson, Muddy Waters tot Elmore James.
The Basements een fijne opener van dit sympathieke Sortie Blues.
De tweede band – Big Bill & Band – die op het grote podium aantreedt geniet voldoende herkenning om begroet te worden met een daverend applaus. Helaas hebben wij van TBA? nog niet eerder van deze frontman gehoord.
Bij wat naslagwerk kom ik te weten dat het de 72-jarige Leuvenaar Armand Hombroeckx betreft die vandaag wordt geflankeerd door Luk De Graaff op gitaar, de ritme-sectie bestaat uit Jean Vandooren (bass) en Toon Derison (drumms).
Deze Armand staat reeds voor derde keer op het affiche van Sortie Blues maar moet tegenwoordig zittend het publiek vermaken met zijn set. Gek genoeg roep ik kijkend naar Big Bill gelijk de herinnering aan de Amerikaanse bluesgitarist Cedell Davis († 2017) op die ik ooit op het Chicago Blues Festival zijn gitaar met een mes zag bespelen. Zo breekbaar als Armand oogt zo robuust is zijn spel.
Big Bill brengt een fijne set dat varieert tot covers van John Lee Hooker’s ‘Boom Boom’, een slow blues in Leuvens dialect dat ondanks dat ik het dialect niet meester ben toch wel heel prettig is om naar te luisteren. Er staat blijkbaar niet alleen blues op het repertoire van deze Big Bill & Band want ik hoor ook een hele fijne uitvoering – al is het niet overal even zuiver gezongen – van JJ Cale’s ‘Call Me The Breeze’. Tot dusver een fijne set om mee te mogen maken, nóg fijner wordt ‘t als er een speciale gast de band komt versterken. Het is Geert Dierickx die ‘t nummer ‘The Joker’ van The Steve Miller Band komt vertolken, een goede zanger die blijkbaar ook nog eens verdienstelijk gitaar kan spelen.
Door een bekende, ook een Nederlandse bluesliefhebber, laat ik me bijpraten omtrent Armand, de man blijkt ooit een hit te hebben gescoord met een bluessong in dat Leuvense dialect. De Big Bill aanhangers kunnen dan ook ‘Ene Me Hesp En Ene Me Kees’ allemaal hier op dit intieme maar oh zo sympathieke Sortie Blues 2022 woord voor woord meezingen.
Big Bill & Band winnen het op enthousiasme en charisma!
Nadat Sortie Blues een bezoekje krijgt van een locale “hell angels van Oud-Heverlee” a.k.a. de bonma-club oftewel de brommerclub Camino en wij een praatje aanknopen moeten we toch snel weer door.
Deze keer betreft het de pauze act op dit Sortie Blues die op het kleine podium zal plaatsvinden. DC Snakebuster & Half Blind Willie zullen daar akoestische blues onder begeleiding van gitaar en percussie instrumenten brengen. Frank Declercq en Willie Declercq zijn vader en zoon die naast hun verwantschap ook hun liefde voor de blues als gemeenschappelijke deler hebben.
Zelf ken ik Frank Declercq als trouwe bezoeker van het Swing Wespelaar festival waar hij mij ooit zijn visitekaartje in de hand drukte, van een bezoek aan een optreden kwam het nooit dus vandaag gaan we in de herkansing.
Ik hoor een aangename pauze set die ook nog eens entertaining en herkenbaar is door het gebrachte oeuvre waarvan ik Muddy Waters’ ‘I’m Ready’ en John Fogerty’s ‘Proud Mary’ zeer verdienstelijke covers vind.
DC Snakebuster, goede keuze van de organisatie!
Als ik achter ‘t podium een gast met een gitaarkoffer uit een auto zie stappen met op ‘t hoofd een hoed à la Ben Harper is mijn interesse meteen gewekt. Het blijkt de volgende muzikant te zijn die het grote podium in Oud-Heverlee mag gaan bemannen. Ook Willie Branch & Band zijn ons totaal onbekend maar daar wil ik graag verandering in brengen.
Willie Branch komt uit Oudenaarde en is een singer/songwriter met een voorliefde voor Americana, de man heeft een professionele benadering van het artiestenvak getuige zijn zeer mooie clips die op YouTube te vinden zijn. Daar zie ik ook dat Danny Vera al interesse voor deze muzikant toonde getuige het feit dat Branch al eens in het voorprogramma van Vera mocht staan. De 35-jarige Branch brengt een mix van folk, blues, country en de al eerder genoemde Americana muziek en dat doet hij op een akoestische Gibson.
Willem Tack heeft een bijzonder mooi stemgeluid die bij vlagen aan een jonge Dylan doet denken daarbij weet hij zich geflankeerd door respectabel en imponerend goed collectief dat niet eens zijn eigen band is naar het blijkt want diverse leden van de vaste band zijn klaarblijkelijk ziek gevallen.
Ik ben verrast door man op de Fender Jazzcaster, de prachtige piano melodieën die aangevuld worden door Branch’s voortdurend bijzonder goede gitaarwerk. Dat hij ook een begenadigd tekstschrijver is vind ik later bij het optekenen van dit verslag terug als ik lees “behind your smile lies more you can ever hide” in het mooie nummer ‘Lucille’ waar ik opeens weer een vleugje Rea ontdek.
Ook draait Branch zijn hand niet om voor wat blues-harp; zijn meest recente single ‘Woke Up In A Dream’ is een regelrechte ‘must hear’! Willie Branch heeft er een grote fan bij voor mij dé ontdekking van Sortie Blues.
Willie Branch een aanrader voor de fans van Bob Dylan, John Hiatt, Tom Petty maar ook die van Bruce Springsteen!
Tja en als dan ‘the sunshine kid’ Ian Siegal het terrein betreedt blijkt ook dat de weergoden het publiek de rest van de avond goedgezind zullen blijven. Ian Siegal is in de laatste dagen van zijn drie weken durende tour die afwisselend solo optredens behelsde maar ook optredens met B.L.U.E.S een kollectief dat hij vormt met Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm, Dusty en Darryl Ciggaar en Mischa Den Haring soms aangevuld met Chris Rannenberg op piano.
In Oud-Heverlee is de Brit gecontracteerd om een solo optreden te geven. Wij zagen de tegenwoordig in Curaçao residerende Siegal nog niet zo lang geleden in Amersfoort zijn eerste optreden van deze tour geven en maakten ook daarvan verslag (klik hier) maar een solo optreden op een festival vergt een andere aanpak.
Ook hier in Vlaams Brabant – voor een publiek van zeer jong (check het fotoalbum) tot ouder – komen er een aantal nummers van de nieuwe CD Stone By Stone (lees hier de recensie) voorbij. Zo horen we als opener van de set ‘Hand In Hand’ wat op het album met Shemekia Copeland werd opgenomen. Ook hier onder de rook van Leuven blijft het nummer in de solo uitvoering kaarsrecht rechtop door de dragende stem van Ian Siegal.
Met ‘Phycho’ bevinden we ons op donkere paden van een psychopathische moordenaar, het nummer werd ooit als countrysong geschreven door Leon Payne en later in 1968 opgenomen door Eddie Noack. Wéér ben ik onder de indruk wat Siegal met de song weet te bereiken want zelfs op dit Sortie Blues blijkt men oprecht naar de tekst te willen luisteren.
Patton’s ‘Pony Blues’ mag natuurlijk niet ontbreken en zo ook niet Ian’s succesnummer ‘I’m The Train’. Jammer genoeg is de geleende akoestisch gitaar niet bestand tegen de sterke vingers van de Brit want tijdens ‘I’m The Shit’ breekt er een snaar, vakman als Siegal is gaat de man onverstoord a capella door.
Na een aantal herkenbare bluesclassics en een bijzondere uitvoering van ‘John The Revelator’ waarbij Siegal de beat op de gitaren slaat komen we aan bij mijn persoonlijke favoriete cover van ‘Take It To The Limit’.
Alweer een genoeglijk solo optreden waarbij onze stokoude mening daterend uit 2005 wéér bevestigd werd, Siegal kan ‘t makkelijk af zónder band! Blijkbaar denken de bezoekers van dit sympathieke gratis festival er ook zo over want Siegal mag hen niet verlaten zonder een toegift.
Het nummer ‘The Fear’ wat ooit met Kris Kristofferson in gedachten werd geschreven is dan ook kers op de muzikale taart die meesterpatissier Siegal voor ons bakte.
De absoluut grootste naam uit de Belgische blues-scène is Roland Van Campenhout en is in de platenkast van dit setje verslaggevers van TBA? goed vertegenwoordigd.
De inmiddels 78-jarige Roland speelde ooit in de band van Rory Gallagher waarmee hij in de jaren zeventig van de vorige eeuw over de globe tourde.
Tijdens dit optreden van Roland & The Blues Workshop wordt de man niet omringd door dezelfde leden waarmee hij in 1968 voorgenoemde band oprichtte maar er zijn toch wel een aantal steeds terugkerende gezichten gemakkelijk te herkennen in Roland’s bandbezettingen want gitarist/vocalist Roland wordt vandaag begeleid door maar liefst twee mondharmonica virtuozen, Steven De Bruyn (El Fish) en Olivier Vander Bauwede, op drumms zien we Stoy Stoffelen, Tim Ielegems op gitaar.
De opener laat gelijk de mondharmonicaspelers aan het muzikale woord als Roland Van Campenhout Lonnie Johnson’s Jelly Roll Baker ten gehore brengt. Inmiddels ben ik al even bijgepraat over de voor mij jonge onbekende mondharmonicaspeler Olivier Vander Bauwede die blijkbaar ook al bij Guy Verlinde te zien geweest zou zijn.
Als ik later thuis meer informatie van deze jonge man opzoek lees ik dat hij de nieuwste revelatie op jazz mondharmonica is sinds Toots Tielemans. Zelf word ik bijna omver geblazen door de wer-ke-lijk fenomenale cover van ‘St. James Infirmary’, wàt een moment weet Roland Van Campenhout en zijn Blues Workshop hier te creëren, onvergetelijk!
De ‘mega’ grote chromatic van Steven De Bruyn en het talent van de jonge Oliver samen met de bezielende begeleiding van gitarist ‘Shakedown’ Tim Ielegems maken dat hier op dit vriendelijke Sortie Blues geschiedenis wordt geschreven.
De verrassing is groot als Roland Van Campenhout die al tijdens het voorgaande optreden goedkeurend had staan genieten van de muzikaliteit van Ian Siegal hem ter afsluiting van de set uitnodigt samen een laatste nummer te brengen aan het voortreffelijke publiek hier in Oud-Heverlee.
Samen brengen Van Campenhout en Siegal ‘How Many More Years’ van blueslegende Howlin’ Wolf, hiermee is ook weer een wens in vervulling gegaan. Roland Van Campenhout, ouder maar nog lang niet versleten!
Nog twee bands te gaan, inmiddels is het wat kouder geworden en dus komen de meegebrachte ‘wolletjes’ goed van pas om naast de muziek ons de laatste drie uur warm te houden. De voorlaatste band – Well Well Well – hebben we nog niet eerder gezien ondanks dat we de bandleden al wel een veelvuldig keren in diverse combinaties hebben zien excelleren.
Well Well Well is een Waals/Vlaams trio bestaande uit Fabian Bennardo op de blues-harp die samen met drummer Geert Servaes bekend zijn van Boogie Beasts, de frontman/zanger/gitarist Renaud Lesire kennen de meesten van de Keith Dunn Band maar ook van zijn rol in Little Hook en de vele begeleidingen van door Europa tourende Amerikaanse musici door de jaren heen.
De hoofdmoot van het repertoire van Well Well Well zal bestaan uit North Mississippi Hill Country blues maar ook raszuivere blues en natuurlijk boogie. Dat ik een fan van dit soort muziek ben is een publiek geheim inmiddels maar ik had nog niet eerder het genoegen deze band live aan het werk te zien. Renaud heeft al sinds 2015 een plekje in het muziekhart weten te veroveren en ik ben zeker dat ook hier in het mooie landschap van de Belgische taalgrens TBA? niet teleurgesteld zal worden.
Op de turquoise Fender wordt Little Walter’s ‘Just Your Fool’ door Lesire de ‘open air juke-joint’ in gekatapulteerd, tel daar de door de ziel klievende blues-harp van ‘Lord’ Bennardo bij op en de blikken van de toeschouwers staan meteen weer op scherp! De prominente slide-partijen en mooie solo’s lijken elkaar te versterken als ze in hoog tempo de revue passeren.
We horen meeslepende harpsolo’s en een zeer sterke, hoewel niet altijd zuivere, vertolking van Elmore James’ ‘I Believe’ en dit alles onder de motiverende leiding van drummer Gert Servaes. Voor een band als Well Well Well kan een set natuurlijk niet zonder de verering van de meester van de North Mississippi Hill Country blues, R.L. Burnside die de trance-blues bij de wereld buiten de VS bekend maakte.
We mogen getuige zijn van een sublieme vertolking van ‘Mellow Peaches’ en alweer wordt mijn mening over deze Lesire bevestigd, dit is een zeer groot muzikant die naar mijn mening veel te weinig door de blues-adepten wordt gewaardeerd en te weinig op de grotere festivals is te zien.
Laten we hopen dat deze samenwerking tussen de bandleden nog lang stand mag houden zodat we nog vele live optredens mogen bijwonen, óók over de noordelijke grens van België…. Well Well Well voor uw broodnodige trance-blues!
De absolute uitsmijter van de hele aangename kennismaking met Sortie Blues en de ontdekkingen die TBA? hier heeft mogen doen zijn geen onbekende bij de aanwezige blues-liefhebbers, Black Cat Biscuit staat te trappelen om het podium in hun strak gestileerde outfits te betreden. Ze wonnen de Belgian Blues Challenge van 2018 en hun deelname aan de European Blues Challenge gehouden op de Azoren leverden hen een vierde plaats op maar ze zouden ook makkelijk een award mogen krijgen voor best geklede band.
De band bestaat uit frontman/zanger/gitarist Bart ‘Yasser’ Arnauts, blues-harpist Mark Sepanski, gitarist Raffe Claes, Mark Gijbels zien we op drumms en de bassist is Patrick Indestege. Recentelijk zagen we hen nog optreden op een schip maar gelukkig heb ik vanavond geen zeebenen nodig om een dansje te kunnen wagen op hun immer tot swingen aansporende repertoire. Black Cat Biscuit staat volop in de belangstelling mede door het feit dat zij hun tweede album ‘The Way It Is’ eerder dit voorjaar uitbrachten en wat zeer lovende recensies oogstte. Hun songs houden het midden tussen funky ritmes met opzwepende boogie gelardeerd met West Coast swing, swampy tones en Texas shuffle.
Een heel boeket dus waar deze Belgische muzikale vrienden voor staan en dat zullen we (en de buren van Café Sortie) weten ook, het jazzy openingsnummer met de eerste regel “so glad to see so many lovely people here tonight” belooft al veel goeds.
Dat goeds komt o.a. van gitarist Raffe Claes die naar mijn mening in dit eerste nummer van de set kan etaleren hoe de man is gegroeid in spel sinds zijn toetreding tot Black Cat Biscuit, zijn jazzy benadering van de song waarvan ik de titel niet hebt weten te achterhalen is werkelijk subliem.
De drummsolo van Gijbels senior krijgt ook de inmiddels al ietwat vermoeide festivalganger weer helemaal bij de les. We moeten ons klaar zetten voor een feestje aldus frontman Bart; we horen een aaneenrijging van songs van het nieuwe album maar ook van That’s How The Cookie Crumbles uit 2019 zoals ‘Haunting Me’ dat een flashback naar Elvis bij me oproept.
De introductie naar ‘Mean Is Just An Average’ van de laatste CD is voor menige bezoeker op dit uur op z’n minst verwarrend maar gelukkig is de muzikaliteit van de song allerminst verwarrend. Het is straight up booooooogieeee! De blues-harp is aanstekelijk en de beat is meeslepend.
Omdat dit setje verslaggevers nog twee uur reistijd voor de boeg heeft en er morgenochtend al een afspraak om elf uur in de ochtend is gemaakt zal het er helaas niet inzitten om de hele show van dit steeds weer in kwaliteit groeiende Black Cat Biscuit bij te kunnen wonen. ‘Train 66’ is helaas alweer het laatste nummer dat we opschrijven in ons notitieboekje.
Nog één keer geniet ik van Patrick Indestege op zijn up-right bass en de blues-harp klanken van Mark Sepanski maar ook zéker van de slide van Bart ‘Yasser’ Aernouts op de cigar-box die de koekdoos van zijn moeder blijkt te zijn.
Black Cat Biscuit dé uitgelezen band om deze waanzinnig leuke kennismaking met Sortie Blues mee af te sluiten.
Rest mij nog te vermelden dat gedurende het hele festival de veel te jong overleden Tiny Legs Tim De Graeve via het naast het grote podium opgestelde matrixscherm werd geëerd en door menige optredende muzikant postuum werd gelauwerd voor zijn inbreng in de Belgische blues-scène.
Wij van TBA? willen de organisatoren van Sortie Blues hartelijke bedanken voor hun gastvrijheid maar ook zeker voor hun passie voor muziek m.n. de blues. Sortie Blues 2022 was zéker de reis dubbel en dwars waard en ik kan dit kleinschalige sympathieke festival dan ook van harte aanbevelen bij de Nederlandse en Belgische bluesfestival bezoekers. De plannen voor een vierde editie liggen al klaar en wellicht op een grotere dan wel ‘n nóg beter geoutilleerde locatie.
