The Gumbo Kings speelden Donderdag 08 September jl. in Patronaat – Haarlem. Tekst Nicolette Johns met en foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Eindelijk is het dan zover The Gumbo Kings presenteren hun nieuwe EP In The Dark in Patronaat! Dit setje verslaggevers van The Blues Alone? vertrekken al bijtijds richting Haarlem want Nederland is tegenwoordig fileland van Europa, met een kleine vertraging vinden we gemakkelijk de parkeergarage en hebben zélfs speling om nog een terrasje te pikken bij de Jopenkerk. Daarna gaan we ons onderdompelen in ‘southern vibes’ met een hapje en een drankje in de lobstershack The Louisiana (een regelrechte aanrader!!) alvorens naar het Haarlemse muziekmekka Patronaat voor het optreden van The Gumbo Kings.
Gek genoeg zien we weinig bekenden naast de Haarlemse die-hard fans zien we louter jonge muziekfans. Niet zo gek want Haarlem huist naast een conservatorium ook vele muziekcafés die druk bezocht worden door de studenten van omliggende universiteiten en hogescholen die in de stad hun habitat hebben.
Onze host van de avond is Thomas Toussaint bekend van de Haarlem Blues Club maar natuurlijk ook van zijn gelijknamige band waar hij de frontman/zanger en blues-harpist van is, hij zal de avond aan elkaar praten en het publiek enthousiasmeren voor zover dat nodig mocht zijn de sets worden muzikaal aan elkaar geregen door DJ Moonshine.
Toch moeten we nog even geduld hebben de songs van de nieuwe (2e) EP te mogen beluisteren want de show van The Gumbo Kings wordt vooraf gegaan door support/openingsact Them Peckin’ Boys die om acht uur het podium betreden. Them Peckin’ Boys is normaal gesproken een kwartet als ik mijn huiswerk goed heb gemaakt maar vandaag staat er slechts een trio op het podium van de beneden zaal van Patronaat. Them Peckin’ Boys speelt zoals de naam van het collectief al een beetje doet vermoeden ondeugende country, folk en bluegrass en afgeleid aan de daverende ontvangst wat het trio ten deel valt blijken zij geen onbekenden in het Haarlemse circuit te zijn.
De toeschouwers die tot nu toe slechts de helft van de zaal vullen zien een bezetting met gitaar, banjo en een resonator bass die alle drie zingend rond de vintage microfoon staan.
Quentin Dean is de man met de blonde lokken die de resonator (slide) gitaar bespeelt, de banjo wordt bespeeld door Wouter Swaalf en de resonator bass ligt in de capabele handen van Joe Reinders.
Deze ondeugende jongens zorgen voor een bijzonder en gevarieerd dik halfuur durende set waar eigen nummers zoals ‘Should Have Done Hang Me Higher’ en ‘Satellite in Orbit’ afgewisseld worden door songs van bijvoorbeeld Leadbelly. Het repertoire houdt het midden tussen mooie warme ballads en dansjes uitlokkende opruiende melodieën. Toch is het weer jammer dat juist een verkwikkende nieuwe en jonge band die de bluegrass muziek bij het grotere publiek onder de aandacht wilt brengen voor velen gelegenheid is om de week met de buurman door te nemen.
Wij van TBA? zijn prettig verrast over de kwaliteit die deze Peckin’ Boys aan de dag leggen maar er mag meer aandacht aan het zaalgeluid en de microfoon-controle worden besteed. Them Peckin’ Boys ook voor buiten Haarlem!
Na een kleine pauze zien we om negen uur als The Gumbo Kings opkomen dat de zaal tot aan de nok toe is gevuld voor deze nieuwe muziekrevelatie uit Amsterdam/Haarlem. Dat The Gumbo Kings in 2019 de meest geboekte band van de Nederlandse Popronde is te zien aan de opkomst voor deze release party maar gaat natuurlijk vooral over de kwaliteit van deze band. Wat ook gaat over de kwaliteit van deze Gumbo Kings is dat niemand minder dan Paul Willemsen bekend als gitarist van Lefties Soul Connection, Beans & Fatback, The Gospel Sessions en meest recent van Michelle David & The True Tones in deze mannen gelooft en deze EP wilde produceren in de Electric Monkey Studio.
Voor wie onder een steen heeft geleefd de laatste paar muziekseizoenen stel ik de bandleden nog eens voor. De band wordt voorgestaan door twee zangers waarvan blues-harpist Boy Vielvoye de meeste vocals voor zijn rekening neemt maar ook gitarist Marc ‘Magic Man’ Jansen is als zanger niet te versmaden; zij worden bijgestaan door toetsenist ‘Saint’ Thomas Hanenberg en Remon ‘Mighty Rumble’ Hubert op drumms die samen met bassist Jonne ‘Quartermaster’ Venmans de ritme-sectie vormt.
Er wordt instrumentaal geopend met ’24/7′ waarbij ik meteen bij de les ben door de sound van gitaarvirtuoos Marc Jansen op zijn vintage Harmony. Als Boy Vielvoye ‘Here We Are’ in wil zetten dan blijkt er wat mis te zijn met z’n kabel maar ook de bullet microfoon voor de harp partij wil niet meewerken. Gelukkig is daar de attente Jansen die e.e.a. in goede banen leidt.
De tonen van deze ‘smooth operators’ Marc en Boy vullen de zaal en zetten aan tot zachtjes mee deinen op de maat. Wéér geniet ik met volle teugen van die ‘badass’ bassist Jonne Venmans, wàt ‘n talent is deze kerel toch!
Waar ik ook van geniet maar met name de fotograaf is het lichtplan wat hier in Patronaat wordt gehanteerd, de lichttechnicus verdient een grote pluim, ook de man van het geluid – Rens van Waterschoot – zij doen zeer verdienstelijk hun werk.
‘Changes Somehow’ werd geschreven over de ommezwaai van de levensstijl die noodzakelijk bleek en ‘Four Walls’ gaat over de monoloog met het interieur tijdens de lockdown, waarin laatstgenoemde song veel eer ten deelt valt aan toetsenist Thomas Hanenberg voor de meesterlijke orgelsolo/ondersteuning.
‘Tired Of Your Love’ is geloof toch wel één van mijn persoonlijke favorieten, niet op de EP overigens maar zo soulvol met die zoetgevooisde mannen Boy in de lead-vocals en Marc en Jonne te horen in het chorus. Aanstekelijk is het speelplezier van gitarist Marc, heerlijk!
‘More Cowbell’ schrijf ik in het kleine boekje om me te helpen herinneren dat ‘Saint’ Thomas Hanenberg de koebel hanteert tijdens de vertolking van ‘Two Times A Lover’ en ‘Hot Damn!’, overigens heeft Marc de Harmony verwisseld voor de Rivolta die ook hier in Haarlem mij weer het kippenvel op de armen geeft, zoooo goed!
Overigens leent ‘Hot Damn!’ zich blijkbaar volgens de bandleden uitermate voor een muzikale stoelendans getuige de switch van instrumenten. Zo zie ik Jonne de conga’s bespelen en Boy heeft zich de toegelegd op het bespelen van de cimbalen van Remon! Ja Dr. John zou deze gasten zo hebben laten meespelen op het podium van Tipitina’s.
Ook songs van de eerste EP met de titel Gumbo Kings mogen niet worden overgeslagen; we horen Marc Jansen de lead-vocals voor z’n rekening nemen in ‘Lay Down My Soul’ en nu zien we Thomas de bonga’s bespelen, Remon heeft de guiro ter hand genomen, Jonne heeft inmiddels de Danelectro bass erbij gepakt en Boy? Boy die blaast een hartverscheurende blues-harp.
We zijn getuige van een hele fijne gig van The Gumbo Kings, misschien wel het best optreden dat ik tot nu toe van deze band bijwoonde!
Ook al loopt ‘t zachtjes naar de klok van elven toch horen we nog een van de songs die niet zo voor de festivals geschikt zijn aldus Boy Vielvoye, hij en Marc zijn dan ook zeer blij dit eens te kunnen brengen ‘Peaches & Cream’ heet het nummer waarin ook deze keer Marc weer schittert op de Harmony.
Chapeau voor de man die achter de drumms de hele set in stilte heeft zitten genieten van spel en wisselwerking met zijn mede bandleden Remon ‘Mighty Rumble’ Hubert.
‘Hot Damn’ grijpt ons nog maar eens bij de lurven door de sixties sound die het nummer ademt, ‘Great God Almighty’ sleurt je mee het ‘French quarter’ in van de Big Easy; cowbell, de basstemmen en Jonne op de shèkèrè maakt de Nola sound compleet. It’s party time folks, stilstaan is geen optie!
Ovationeel applaus en gefluit móet natuurlijk gehonoreerd worden en dus volgt er de encore die bestaat uit de titeltrack van het album ‘In The Dark’ waarbij Marc nog een keer de Rivolta ter hand heeft genomen en waarbij zijn vocals en de ‘fabelhafte’ outtro de bezoekers in de zaal muisstil krijgen. Zo willen we er nog wel een paar horen denk ik maar nog één keer gaat ‘t dak eraf met ‘Rock ‘n Roll Juice’ en komt er een eind aan deze zeer memorabele avond. The Gumbo Kings voor een ballad en een feestje maar vooral voor sublieme muziek gemaakt door een stel geweldig goede muzikanten.
Namens The Blues Alone? dank ik The Gumbo Kings voor de gastvrijheid en hoop stiekem dat er voor de oudere jongere toch nog een mooie (compilatie van de twee EPs) op CD zal verschijnen.
