Easy Listening Night with Ian Siegal @ Fluor

Afgelopen vrijdag 26 Aug. 2022 jl. speelde Ian Siegal een solo concert in Fluor – Amersfoort.  Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto album te kunnen bekijken.

Het was van alweer van vóór de pandemie dat deze verslaggevers van The Blues Alone? Ian Siegal solo zagen optreden. Het aanvankelijk enige solo optreden – er kwamen nog twee bij waarvan de laatste op 11 Sept. a.s. in The Shack, Oude Meer – wilde TBA? natuurlijk niet missen mede omdat Ian Siegal recentelijk een nieuw semi-solo album uitbracht onder de titel ‘Stone By Stone'(lees hier de recensie) en wij van TBA? graag de live-versie van een aantal persoonlijke favorieten wilden meemaken.
Rond de klok van half negen stapt de Brit Siegal het podium op en heet ons welkom met een warm “bon boni” wat Papiaments is voor welkom, de taal die de man volgens eigen zeggen in de afgelopen negen maanden sinds hij op de Nederlandse Antillen resideert makkelijker onder de knie heeft gekregen dan het Nederlands in de voorliggende zeven jaar dat hij in onze hoofdstad Amsterdam zijn domicilie had. Siegal oogt lichtjes vermoeid en heeft volgens eigen zeggen wat last van een jet-lag niet zo verwonderlijk als we horen dat hij eerder vandaag is geland vanuit Curaçao.
De eerste set wordt geopend met de tweede track van het nieuwe album en gaat schuil onder de titel ‘Hand In Hand’ wat hij met goede vriendin Shemekia Copeland in de Grow Vision Studio in California opnam. Ook live en in solo uitvoering blijft de traditional kaarsrecht staan kan ik melden, Shemekia wordt wat mij betreft helemaal niet gemist. De stem is Siegal’s handelsmerk als mede zijn intonatie en timing; de live versie krijgt in Amersfoort de handen stevig op elkaar.
Siegal informeert zijn toehoorders hoe het album tot stand kwam en met wie hij een aantal songteksten schreef. Jimbo Mathus is zo’n vriend waar Siegal graag tekstueel mee spart.
De opvolger ‘Working On A Building’ kwam tot stand met een tweetal andere vrienden – “I’ve got four friends” grapt de Brit – stond model voor de albumtitel. Het nummer werd opgenomen met zanger/frontman/blues-harpist Jimmy Wood  en gitarist JJ Holiday van The Imperial Crowns.

De song die eigenlijk via Siegal’s Chesterfield Sessions, livestream optredens tijdens de lock-down periode rond borreluur op de zondagmiddag, op het album belandde is ‘Phycho’ een country nummer wat geschreven werd door Leon Payne en in 1968 werd opgenomen door Eddie Noack. Een song met zeer donkere songteksten maar zó indringend dat je wel móet luisteren naar de manier waarop Siegal deze song ook live voortreffelijk ten gehore brengt. Over dat aandachtig luisteren verbaast de Brit zich keer op keer, hij kan zich bijna niet voorstellen dat hij voor een Nederlands publiek speelt want die kakelen normaliter vrolijk door een concert heen. Een complimentje krijgen dàt doet ‘t em voor de toehoorders alsook de grap over de negen en half uur durende drummsolo van het kind achter hem in het vliegtuig die hij ‘leende’ van het internet.
Tijdens de eerste set niet slechts nummers van het nieuwe album maar ook een cover van een Charlie Patton’s ‘Pony Blues’ waarvan Siegal zelf vindt dat Amerikaanse muzikant en vriend Alvin Youngblood Heart dit nummer pas écht in de vingers heeft. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de introductie beluister over een song dat vriend Jimbo Mathus schreef en ook op Stone By Stone te vinden is. Het is mijn persoonlijke favoriet ‘K. K.’s Blues’ waarover Siegal ons toevertrouwt dat Mathus het nummer via de telefoon had ingezongen en dat er eventueel veranderingen aangebracht moesten worden. Siegal vond het nummer “just perfect” apptje hij z’n vriend Jimbo. Iets té snel antwoordde Mathus met “I know” en zéker perfect is het nummer over K.K. die op de rand staat zichzelf van het leven te beroven via een cocktail van drank en amfetaminen.

De akoestische versie van ‘I Am The Train’ en een majestueuze versie van Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ met al even imponerende vocalen wordt vooraf gegaan door een lesje blues-geschiedenis dat de blues in New Orleans rond 1900 voor het eerst opdook. Siegal las nog niet zolang geleden het boek van muzikant/schrijver/acteur Chris Thomas King The Blues: The Authentic Narrative of My Music and Culture en wil graag de nieuw vergaarde kennis met ons delen. Wat luchtiger maar wat bol van tekst staat is ‘I’m The Shit’ ook te vinden op het nieuwe album en waarvan ook een fantastische clip op YouTube te vinden is.
Bij het vergapen aan de vinyls die back-stage aan de wand hangen was ook een exemplaar van Siegal’s vrienden en voormalige begeleidingsband Mississippi Mudbloods Cody en Luther Dickinson a.k.a. North Mississippi Allstars besloot Siegal een van hun gecoverde songs ‘Shake ‘Em All Down’ akoestische te brengen. Het wordt een gedreven versie met een vocaal hoogstandje waarbij het publiek zich vocaal ook niet ongemoeid laat.
Na een uur spelen is een kleine pauze van een kwartier genoeg om de artiest even op adem te laten komen en het publiek te laten bekomen van al het moois dat het heeft kunnen beluisteren. Set twee begint met een gospel/traditional medley van ‘Preachin’ Blues/Live So God Can Use You/You Got To Move’ dat ook op het 2014 album Man & Guitar is verschenen.
Verguld ben ik met de live uitvoering die ik al zoveel malen op YouTube heb bekeken van ‘Moonshiners Blues’, wéér krijg ik hoog het kippenvel op de armen van Siegal’s vertolking van het oude Ierse lied als het afgelopen is wacht de ex-Amsterdammer een ovationeel applaus. Een gouwe ouwe uit de tijd dat hij in de Belper’s Queens Head optrad is ‘John The Revelator’, ja al die mooie zo vertrouwde akoestische nummers komen allemaal voorbij ook Stephen Foster’s ‘Hard Times’.
De song die natuurlijk niet in die rij mag ontbreken is natuurlijk Jason Isbell’s ‘Cigarettes & Wine’ waarbij ikzelf in de uitvoering van Ian Siegal ook deze keer het niet droog bij kan houden. ‘Easy Listening’ ten top, zo mooi, knap maar vooral zo smaakvol zijn covers als deze maar zelden, het is wellicht nog ontroerender dan het origineel!

De lage octaven worden gezocht met een snippit van Waits’ ‘Waltzing Mathilda’ dat naar een bijzonder goede uitvoering van het zelf in 2011 geschreven ‘The Fear’ leidt. Aanvankelijk schreef Siegal het nummer voor Kris Kristofferson “but he has no fucking idea” omdat Ian het nooit af durfde te leveren.
Zo komt er een einde aan een broodnodige Siegal-avond, een akoestisch solo optreden terug naar de basis waar het voor de Brit altijd begint……spelen op de gitaar en melodielijnen creëren met de daarbij voor hem zo kenmerkende immer diepgaande en bij tijd en wijle spitsvondige teksten.

Nodeloos te vermelden dat Ian Siegal dit uitverkochte Fluor na deze twee door het publiek zeer gewaardeerde sets niet mocht verlaten zonder een toegift. Het werd er niet één maar er werden nog twee nummers ten gehore gebracht waarvan ‘Mary Don’t You Weep’ het publiek nog één keer opzweepte maar de twee toegift was toch wel de toevoeging dat naar de mening van beide reporters van TBA? het gehele optreden naar een ander niveau tilde. We horen een uitvoering van Etta James’ ‘Take It To The Limit’ (geschreven door Don Henley – Eagles) die zijn weerga niet kent, de man zelf raakt ook een beetje geëmotioneerd en terecht want het is een cover die NOOIT, NOOIT meer mag ontbreken tijdens een soloconcert van deze vakman Ian Siegal.
Zoals gezegd staat er nog één solo optreden te gebeuren in The Shack in Oude Meer dan gaat de Brit weer een aantal maanden vertoeven in Siegal’s own paradise in the tropics voordat hij in April weer terug in Europa te bewonderen zal zijn w.o. in de Haarlem Blues Club (klik hier voor tickets).