Het Belgische festival Roots Days vond plaats Zaterdag 06.08.22 jl. te Place Albert 1er – Fleurus, onderstaand verslag en foto’s (klik HIER voor gehele album) van Belgisch collega verslaggever Marcel van Rootsville waarvoor hartelijke dank!!
Onder de noemer ‘LIVE4VIBES’ organiseren ze in Fleurus, ook gekend als “Sovjettebloem”, een zomer vol met muzikale evenementen, zo ook de 3-daagse Roots Days, die eigenlijk een verbouwde versie zijn van het vroegere ‘La Nuit Du Blues’.
De drie dagen zijn totaal gewijd aan de rootsmuziek. Zo passeerden de vorige dagen hier al Dr Boogie a.k.a. Walter De Padua van Classic21, The Özdemirs, Boogie Beasts en Nine Below Zero. Niet dicht bij huis, dus had ik mij beperkt tot de zaterdagse editie.
Terwijl collega Freddy zijn muziek- en andere duivels aan het ontbinden was op Oetsloven Blues, trok ik naar Fleurus in de “Pays De Charleroi” ook wel de “Pays Noir” genoemd wegens de lange geschiedenis van steenkoolontginning. Tot zover de les aardrijkskunde en geschiedenis.
Er staan vandaag vier bands op het programma en niet van de minsten, beginnende met Hideaway.
Hideaway is een Vlaamse bluesband met Brugse roots. De band bestaat ondertussen al meer dan dertig jaar en heeft er dan ook een rijk verleden op zitten. Ze hebben ooit de Belgische Blues Challenge gewonnen en mochten ons land vertegenwoordigen op het European Blues Challenge, wat ze ook met verve deden met een mooie vijfde plaats.
De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (zang en gitaar), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Geeraard De Groote (sax) en Patrick Cuyvers (toetsen).
Door een chirurgische ingreep ontbrak vaste bassist Erik Vandekerckhove op het appel en werd hij vervangen door de jonge Anthony.
Hideaway is veel meer dan een gewone bluesband. Het is de ultieme en perfecte mix van alle mogelijke stijlen binnen het genre. De band slaagt er altijd in om een goeie drive in hun optreden te houden en ervoor te zorgen dat de aanwezigen steeds geboeid aan het luisteren zijn. Ze kunnen dat omdat hun repertoire zo gevarieerd is en enorm pakkend.
Alles is aanwezig. Blues, wat soul, een beetje cajun, een streepje Louisiana, een tikkeltje rock… perfect gewoon. Daarom is de band nog steeds één van mijn favoriete bluesbands in België. Hun talenten lieten ze ook los op de vroege vogels beginnend met ‘The House Is Rockin’ op de voet gevolgd door ‘Breaking Up The House’.
Voila, bij deze was het visitekaartje afgegeven. Na een verhaal over ‘cruisin in a blue cadillac’ werd het lekker funky met ‘’You Don’t Know What Love Is’. Lekkere sax en fijn toetsenwerk…lekker, lekker…
Ralph haalde dan zijn slide boven voor mijn eerste kippenvelmoment en ‘I Shall Not Be Moved’ en iets later deden ze dat terug over met Bobby Blue Bland’s ‘Members Only’. Wat een geweldige song is dit toch en zeker als het op zo’n fijne manier aan de man wordt gebracht.
Nadat ze iedereen de handen in de lucht lieten steken bij ‘Raise The Roof’ werd op passende wijze afgesloten met ‘Mean Machine’. Want dat zijn ze inderdaad, een goed geoliede machine die elkaar op elk moment weten te vinden en hun plezier van spelen van het podium laten spatten.
Bij deze een dikke pluim voor bassist Anthony die een geweldige prestatie wist neer te zetten zonder enige repetitie. You did good buddy!!
Na een kleine pauze was het tijd voor één van de “boomers” van dit ogenblik: Bai Kamara Jr.
Zonder band deze keer, compleet solo en dat was in het begin een beetje wennen, maar ach, we zouden wel zien en vooral horen. Met zijn band speelde de man alle publieken plat, herinner u Hookrock enkele weken geleden.
Bai is de zoon van een in Brussel gestationeerde ambassadeur uit Sierra Leone en hij brengt fijngevoelige, warme, haast spirituele muziek die niemand onberoerd zou moeten laten. Ondertussen heeft hij al zowaar 5 albums op zijn naam, waar het laatste ‘Salone’ uitgebracht in 2020, door velen de hemel wordt ingeprezen.
Het was net ‘The Man In Black’ die de bühne kwam opgestapt. Compleet in het zwart gekleed, grote zwarte hoed incluis en slechts gewapend met twee akoestische gitaren. Hij begon zeer intiem met ‘Trouble’ en ‘I Ain’t Lying’. Het was even acclimatiseren na wat we hadden gehoord van Hideaway, het ontbrak mij aan wat “poeier” en ik kreeg de indruk dat dit wel heel geschikt zou zijn in een club of voor een klein publiek, maar het nu zijn doel voorbij schoot. Dit ondanks fijn gitaarspel en de mooie warme stem van Bai.
Hij bracht ook knappe nummers, daar niet van, zoals ‘Good Man With A Bad Reputation’, ‘I Know You Know’ of ‘Your Love Is The World To Me’. Net wanneer hij aankondigde een Brusselse blues, downtown St-Josse te brengen ging plots het licht uit, letterlijk dan. Geen licht, geen geluid, niets. Grote paniek bij de mannen van de klank, maar Bai liet het niet aan zijn hart komen, zette zich vooraan het podium neer en ging lekker “unplugged” verder met zijn set.
Het publiek verliet de zitplaatsen en zat rondom rond zoals bij een kampvuur van de jeugdbeweging. Deze panne gaf het optreden een boost, een andere dimensie en tilde het naar een ander niveau. Er werd duchtig meegeklapt en gezongen….. een magisch moment.
Plots zagen we terug het licht, letterlijk dan wel en zette Bai met ‘I Keep Waiting’ een stevige boogie in om af te sluiten met het energiek ‘Roll With Snakes’. De man had duidelijk een stevige indruk achtergelaten en er werd duchtig achter een bisser gevraagd, welke wij ook kregen met ‘Shake It All Night Long’. Mister Kamara, u hebt mij weer stevig verrast, waarvoor mijn welgemeende dank.
Alvorens aan de laatste act van de avond voorgeschoteld te krijgen, konden we gaan luisteren naar een klein intermezzo in “La Bonne Source” oftewel de bibliotheek en dit met Turbo Niglo. Nooit gehoord van dit duo dat bestaat uit Mike Davis en Sami Chaibi en die momenteel rondhossen met hun project “Cinéma Forain”.
Ze brengen Manouche Jazz op speed met twee gitaren en wat elektronica erbij. Benieuwd naar het eindresultaat dus. Ik moet u alle titels schuldig blijven, maar moet zeggen dat ik wel genoten heb van dit wel heel speciale act, dat schitterend gitaarspel combineert met elektronische snufjes, video filmpjes en de grappen van het duo.
Echter die mannen zijn twee gitaarvirtuozen en hun muziek werkt heel aanstekelijk. Fijne ontdekking was me dat!
Om deze Roots Days af te sluiten, had de organisatie er niet voor teruggedeinsd om een grote naam te strikken, namelijk Bernard Allison.
Allison begon zijn carrière als gitarist aan de zijde van Koko Taylor, alvorens later zich bij zijn vader Luther te vervoegen en deze gedurende jaren te begeleiden op elk mogelijk podium van deze planeet.
In 1990 besluit hij zijn eerste album uit te brengen en de goede raad van zijn ondertussen overleden vader te volgen, door zijn eigen talent te volgen door stijlen te mixen als funk, rock, R&B maar ook door de ziel van de echte blues te behouden. Momenteel in Europa om zijn nieuwe plaat ‘Highs & Lows’ te komen voorstellen met zijn band.
Slechts twee concerten in Europa en beiden in ons land. Vandaag in Fleurus en morgen in Gouvy. Bernard wordt bijgestaan door George Moye op bas, Bob Fridzema aan de toetsen en Matthew Kimathi aan de drums.
Het zou waarschijnlijk een stevig potje blues worden, maar het viel goed mee. Ik kon ervan genieten startend met een stevig instrumentaaltje gevolgd door ‘I’ve Been Down’ en ‘Hard To Believe’. Stevig door de ritme sectie ondersteund en door geweldig werk aan Hammond en piano.
Publiek tot tegen het podium, schuddend met het hoofd en stampend met de voeten en de duimen omhoog stekend als teken van appreciatie.
Inderdaad we konden er echt van genieten met ‘That’s The Way It’s Ment To Be’ en eentje van papa Luther met ‘Bad Love’.
Bernard weet duidelijk bij wie hij de mosterd heeft gehaald. Puik gitaarwerk en deze gig was een goede afsluiter voor alweer een fijne bluesdag.
Voor mij echter tijd om de biezen te pakken want ik had nog redelijk nog wat kilometers te malen alvorens in bed te duiken en morgen alweer een zware dag op de Fonnefeesten in Lokeren. So goodnight folks! Cheers!!
