Een sfeerverslag van het Hookrock Festival te Diepenbeek – België gehouden op 01 Juli en 02 Juli 2022 jl..
I.v.m. met rugproblemen kon de tweede festival dag niet meer door TBA? worden bijgewoond, onderstaand verslag en foto’s van Belgisch collega verslaggever Marcel van Rootsville waarvoor hartelijke dank!!
Vrijdag gestart met het aperitief en na een zalige nachtrust met aangepast stevig ontbijt, was de honger naar een streepje muziek nog steeds niet gestild. Dus al even de korte afstand tussen de B&B en het festival terrein overbrugd en dit om te genieten van voorgerecht, hoofdschotel en dessert van Hookrock editie 2022. Let’s party baby !!
Het was schitterend weer en onder een stralende zon was iedereen klaar voor een dagje blues met zowaar zes bands op het menu. Het viel mij echter op dat er weer weinig volk was komen opdagen, maar misschien zou dat in de loop van de middag wel veranderen.
Belgisch om de dag te openen met de geweldige Blue Chevy’s, nog steeds een band naar mijn hart. Deze gasten zijn al lang geen onbekenden meer. Ze hebben vooral tonnen ervaring voor een band dat al meer dan 30 jaar meegaat. Wie dacht dat zompige rock enkel uit de moerassen van Louisiana of Memphis opborrelde, zit wel duidelijk op een verkeerd spoor. Ook de Belgische vettige grond rond Haacht en Werchter is een vruchtbare voedingsbodem voor onversneden Roots-muziek. The Blue Chevys, is een band die evolueerde van de Rock&Roll naar de Rhythm & Blues met een vleugje Americana en Soul.
De band bestaat uit Kris Bries (zang, harmonica), Frederic Martello ( lead gitaar), Philippe Martello (drums), Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (gitaar), Kim Vandeweyer (trompet) en Koen Desloovere (sax).
Ondertussen bestaat de band al 32 jaar, ja u leest het goed, en ze zijn nog steeds “alive and kicking’ hou u dus maar vast aan uw bretellen, want het zal kunnen tellen! Rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten begot. Komt daarbij dat ze net de schitterende cd “The Night Calls” hebben uitgebracht. Terwijl ze ‘One More Time’ lanceerden als intro volgden onmiddellijk daarop 2 songs uit deze nieuwe schijf met ‘Fun No More’ en ‘The Night Calls’.
Bij deze werden de puntjes op de welgekende “i” gezet. Met ‘Pick You Up’ kregen we een fijne ballad met schitterend trompetwerk van Kim Vandeweyer. Ondanks het feit dat ik de band al meerder keren heb gehoord blijft die virtuoos mij steeds verbazen en kippenvel bezorgen. Tussendoor slingert Frederik Martello de ene knappe solo na de andere de weide in en laat Kris Bries zijn talenten als entertainer bewonderen. Rock, blues, swing, we krijgen het allemaal op ons bord. Denk maar aan ‘Cool Me Off’, ‘Thin Line’, ‘Up The Line’ om einde gig een swambluesje weg te geven met ‘Sitting On A Stone’. Alles zit stevig in elkaar en wie deze The Chevy’s niet goed vindt, moet zich dringend laten nakijken.
Van de gronden van Haacht en Werchter naar de USA is een eindje, maar die afstand werd overbrugd door Chris Cain uit te nodigen. Bij ons is Chris goed gekend en met hem weten we waar we aan toe waren. Cain is een blues/soul gitarist Memphis style, die als jongeman het podium deelde met mensen als BB King en Albert King. Hij is een volleerd muzikant die het genre volledig beheerst en dit al 40 jaar lang. Zijn gitaarspel is gedrenkt in blues en jazz. Zijn stem is laag en warm en zijn stijl meer dan expressief. Chris wordt bijgestaan door Luca Giordano op gitaar, Walter Cerasani op bas, Abramo Riti op toetsen en Fabio Ciollela aan de drums. Zowat de vaste begeleidingsband wanneer Chris in Europa vertoeft. En of het goed was. Dit was blues van de bovenste plank.
Toch maar weinig volk vond ik om deze bluesreus aan het werk te zien. Waar zat iedereen toch? 2 jaar geklaagd dat ze nergens naartoe konden en nu zie je ze niet…de mens is een raar ding. Enfin, Chris liet het niet aan zijn hart komen. ‘Whole Lotta’, ‘Me And My Baby’ of ‘I Got Off Cheap’ kregen de eer die ze verdienden. Fijne gitaarsolo’s waarbij Chris zijn vakmanschap alweer bewees, wetende dat hij geruggensteund werd door een geweldige band, al zeker met een pluim voor het werk op de Hammond. Het vijftal speelt met passie en dat zag en hoorde je gedurende de hele set. ‘Crosscut Saw’, ‘Steppin’ On The Highwire’ of ‘Helping Hand’ klonken schitterend onder de blauwe lucht. Dit was blues met grote “B”.
Een specialleke om te vervolgen en bij mijn weten nog nooit in ons land geweest en dat is Juwana Jenkins, een Amerikaanse uit Philadelphia, met verblijf in Tsjechië. Jenkins timmert al zo’n 20 jaar aan de blueshighway. Haar muzikale range gaan van blues over gospel naar funk. Benieuwd wat deze, voor mij althans, onbekende (want nog nooit live aan het werk gezien) er hier ging van terecht brengen. Het volk dat vooraan stond bij Chris Cain was verdwenen, slechts her en der wat enkelingen. Jenkins probeert dit weinige publiek te begeesteren met dingen als ‘We Are On Fire’, ‘We Came To Play’ en ‘What I Came Here For’. Dat laatste vroeg ik mij ook af eigenlijk en ondanks haar pogingen raakte het publiek niet echt begeesterd.
Er verdween nog meer publiek richting de bar dan er bleven staan en daar konden songs als ‘The Blues Keeps You Alive’, ‘Long Time’ of ‘Love Train’ niets aan veranderen. Onder de indruk was ik zeker en vast niet. Vroeg mij af waarom deze dame achter Chris Cain kwam trouwens. De vergelijking van de MC van dienst met Etta James of Aretha Franklin nadien, was er dan ook compleet naast, er was zelfs geen vergelijking te maken met deze twee grote dames.
And now for something completely different zouden ze bij Monthy Python hebben gezegd, want op het podium stond Bai Kamara Jr & The Voodoo Sniffers. Een hele mond vol voor een geweldige band die ik vorig jaar op Duvel Blues had mogen ontdekken. De man was al ruim tien jaar één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische muziekscène, ik had voor Duvelblues trouwens nog nooit van hem en de band gehoord. Zo zie je maar.
Hij is de zoon van een in Brussel gestationeerde ambassadeur uit Sierra Leone en hij brengt fijngevoelige, warme, haast spirituele muziek die niemand onberoerd zou moeten laten. Bai Kamara heeft ondertussen al zowaar 5 albums op zijn naam, waar het laatste “Salone” uitgebracht in 2020, door velen de hemel wordt ingeprezen. Benieuwd dus wat het live resultaat zou zijn.
Buiten Bai Kamara Jr. (gitaar en zang), bestaan de Voodoo Sniffers verder uit Boris Tchango (drum en percussie), Julien Tassin (gitaar) en Désiré Somé (bas).
En dit dames en heren, was andere koek en van een veel hoger niveau dan hetgeen we ervoor hadden gekregen. Vanaf de eerste noten zag je bij velen de ogen wijd open gaan. Voor velen was dit een muzikale openbaring. En of! Het was er knal op vanaf het begin van ‘Trouble’, gevolgd door ‘I Ain’t Lying’ en ‘Shake It Shake It’ en of er werd geshaked? De mensen die weg waren gegaan bij Juwana Jenkins kwamen in drommen terug. Er werd bewogen, gekronkeld en gejoeld bij deze geweldige muziek van Bai Kamara en zijn kornuiten. Man wat een drummer is die Boris!!
Wat een geweldige ritmesectie heeft die vent alweer op de kop weten te tikken. Dit was een concert van “high quality’. ‘Cold Cold Love’, ‘Miranda Blue’, ‘I Don’t Roll With Snakes’, allemaal songs van grote kwaliteit. Als je naar de gezichten keek van de aanwezigen zag je niets anders een glimlach van oor tot oor en opgestoken duimen in de richting van de band. ‘Fortune’ sloot de gig af maar dat zou niet direct gebeuren want het volk wilde meer en kreeg dan ook meer met ‘I’m A Grown Man’. Dit optreden is voorbij gevlogen. Time flies when you having a good time! Merci mister Kamara, you made my day !!!
Sari Schorr was de volgende in het rijtje en dat betekende dat we al aan de voorlaatste band van de dag waren. Ooit begonnen als backing-vocals voor Joe Louis Walker en Popa Chubby, Sari Schorr’s carrière kent een start in 2015 na een optreden in Memphis, een optreden waarbij het publiek onmiddellijk haar kunnen kwam te waarderen. Ze wordt aangezien als een natuurlijk en onberispelijke zangtalent. Haar stem is super krachtig en gespierd, niet moeilijk als je weet dat ze een opera opleiding heeft genoten. Met haar onder andere Chris Taggart op drums en Ash Wilson op gitaar.
Met ‘Maybe I’m Fooling’, ‘Demolition Man’ en het knappe ‘Back To LA’ wisten al waar we aan toe waren. Stevig dus en ze liet inderdaad horen dat ze een paar stevige stembanden heeft gekregen van “the good Lord”. In het begin vond ik het wel best te pruimen eigenlijk. Maar inderdaad, haar stem is gespierd, en soms te gespierd als je het het mij vraagt. Het werd wat eentonig en het kabbelde langzaam verder met onder andere ‘New Revolution’, ‘Ready For Love’ of ‘King Of Rock ’n Roll’. Neen, dit was niet echt mijn ding en al zeker niet toen ze afsloot met ‘Where Did You Sleep/Black Betty’. Het eerste van de hand van de grote Leadbelly, het tweede bekend geraakt door Leadbelly, maar eigenlijk een traditional. Echter werden ze door de schreeuwerige stem van Schorr de nek omgewrongen. Zonde voor die liekes…
Voor het dessert had de organisatie gekozen voor één van de Belgische topbands met een reünie van niets minder dan Last Call !!! Jawaddedadde…
Last Call is back in full force met hun mix van blues, funk, zydeco en een vleugje jazz. Last Call dat is fuiven, swingen en shaken. Hopelijk heeft iedereen zijn dansschoenen bij en nog energie over om mee te gaan in de flow van Henk Vander Sypt (zang en een hele hoop instrumenten), Steve ”Dynamite” Wouters (drums), Luke Alexander (gitaar), René Stock (bas) en voor de gelegenheid JP Biesemans aan de sax.
Wat te verwachten was gebeurde. Party time met deze boys. ‘Ten’, ‘Tell Me’, ‘Neenah Neenha’, ‘Cadillac Walk’ of ‘Nighttime Radio’, allemaal klassiekers uit de hoogdagen van de band. Zeker en vast niet verroest en nog steeds muzikaal hoge toppen scherend. Henk liet alweer zien wat een muzikale duizendpoot hij is.
Zang, harp, accordeon, gitaar of de bekende zydeco “frottoir”, het maakt de man allemaal niets uit. Het werd al wat frisser op dit late uur maar songs als ‘Cumbachero of ‘Rosalita’ warmden de aanwezigen op. Dit was klasse van eigen bodem beste mensen. ‘That’s Right’, ‘AW’ en ‘Welcome’ sloten dit weekend af. Last call baby!! En ook dit was veel te snel gedaan! Thanks boys!!
Hierbij was het doek gevallen over de editie 2022 van Hookrock. Eentje met mooi weer, wat te weinig volk naar m’n zin en een aantal goede tot zeer goede dingen gezien. Met als topper zeker en vast Bai Kamara Jr & The Voodoo Sniffers, gevolgd door Chris Cain, The Blue Chevy’s en Last Call. Bij deze toch een dikke pluim voor onze Belgische bands. Wie er ook nog eentje verdiend, een pluim bedoel ik, is de organisatie. Mooi werk, den drank stond fris en de medewerkers waren top. Merci en tot volgend jaar zou ik zo zeggen!!
