Het 5e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 9, 10 en 11 Juni 2022 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de derde en laatste festivaldag, zaterdag 11 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Op de laatste, derde festivaldag wordt er speciaal stilgestaan bij de bekendste man van Grolloo Harry ‘Cuby’ Muskee, niemand minder dan Erwin Java die 25 jaar bij de Blizzards als gitarist actief was heeft vorig jaar samen met zanger Erwin Nijhoff de theatervoorstelling “Muskee – So Many Roads” in het noorden van ons land op de planken gebracht. Vandaag zal Nijhoff met Java en z’n band The Travelparty songs van Muskee ten gehore brengen. Maar voor het zover is krijgen we eerst nog een paar andere mooie acts.
De dag begint met blues van de bovenste plank, King Solomon Hicks staat hier in Grolloo niet voor ‘t eerst op ‘t podium. Hij mocht in 2018 ook al eens aantreden en liet toen het publiek in verbijstering achter. Toen nog maar 23 jaar en dan al zoveel virtuositeit op de zes snaren tonen was bijna ongeloofwaardig.
De bijnaam ‘King’ kreeg de jongeman van z’n fans die met Hicks’ gitaarspel de vervlogen tijden herleven van B.B. King, soms refereert de media aan de jongeman van 27 jaar als ‘Little B.B.’. Hicks is nù al gekend voor zijn crossovers tussen jazz en blues. Als 13 jarige mocht Solomon als leadgitarist al zijn opwachting maken in de New Yorkse The Cotton Club en dirigeerde daar een 13-koppige band! Op zijn Carrying On The Torch Of The Blues (2016) zijn gastmusici als Southside Johnny en Jake Clemons te beluisteren, op zijn minst opmerkelijk omdat deze mannen niet tot de blues-scene behoren. Zijn recentste album (2020) heet Harlem, niet een type dus die veel in de studio te vinden is. Live spelen dat is wat hij blijkbaar het liefste doet.
Zagen we Hicks nog vorige week in de kleine tent van Blues Peer musiceren, hier op het podium in Grolloo vertoont de set-list weinig verschil. Ook hier horen we ‘Further Up Down The Road’ en de slowblues ‘Help Me’. Inmiddels is Hicks door het vele touren wat minder verlegen maar het mag naar mijn mening allemaal wat brutaler. Het nummer wat mij dan nog ‘t meest brutaal in de oren klinkt komt van ‘t 202o album Harlem ‘Headed To Memphis’.
Zou het wellicht komen door zijn al wat meer ‘belegen’ bandleden, Steve Holley op drumms en Kirk Yano op de bass, met een jongere band zou het wat rauwer klinken. KSH spoort bij ‘Have Mercy On Me’ (Harlem 2020) het publiek aan om mee te klappen maar daar blijft het wel bij voor de immer in smoking jasje geklede Hicks.
Bij de cover van Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’ noteer ik dat dit wel wat ruiger mag, zéker om Tony Joe White te eren. ‘What The Devil Loves’ lijkt op de plaat doorleefder te klinken dan live, hoe kan dit eist het touren zijn tol? King Solomon Hicks is een werkelijk bijzonder talent, kan virtuoos gitaarspelen, heeft een goede stem deze jongeman wacht nog een lange, lange, lange carrière!
Van een bijzonder jong talent naar een ouder miskend talent waarvan ik blij ben dat onze eigen Rob Koning van King Bee Agency de man bij een groter publiek in de Low Lands weet te introduceren. Chris Cain zal tot aan borreltijd de bezoekers van dit lustrum feest van het Holland International Blues Festival verbaasd doen staan van zijn kunnen en zijn liefde voor de gitaar.
Cain wordt zoals eerder begeleid door zijn Italiaanse band bestaande uit Luca Giordano op gitaar, de ritme-tandem bestaat uit Fabio Colella op de drumms en Walter Cerasani op de vijf-snarige bass, de Tjech Jan Korinek is de toetsenist.
‘Me and My Baby’ gaat over de liefde, maar stiekem zal het voor Chris gaan over de liefde voor zijn instrument want hij houdt de gitaar vast als was het zijn kindje. Cain vertelt ons hoe hij gekomen is tot de status die hij ondertussen verworven heeft in blues-land. Iedere dag na school zat hij als achtjarige achter een schaaltje muesli en oefende ‘n dikke vier uur per dag totdat moeder vond dat ‘t genoeg was en ‘t bedtijd was.
Deze man speelt, leeft, ademt de blues vanaf jongs af aan en dat is te horen. Wie ‘t ook hoorde was B.B. King vertelt hij ons geëmotioneerd “when as a minor B.B. spoke to me an adult”, dat liet op Cain een enorme indruk achter en motiveerde de tiener tot het uiterste te gaan een muziek carrière na te jagen. De 66 jarige zoon van een Griekse moeder en een Afro-Amerikaanse vader uit California (San José) afkomstige Cain heeft inmiddels een platencontract bij Alligator Records wat hem nu met de release van Raisin’ Cain in 2021 bij het mondiale publiek bekender zal maken.
Van de slow blues ‘Feel So Bad’ staat het kippenvel me dik op de armen, wat te denken van die band die er blijkbaar geen genoeg van kan krijgen deze Cain te laten excelleren in zijn stiel. Zijn eigen werk ‘Drinkin’ Straight Tequila’ had ik al een live mogen horen maar ook hier in Grolloo heeft de pompende blues song dezelfde uitwerking, het publiek kan er geen genoeg van krijgen.
Cain verrast me als hij achter de piano – overigens speelt hij ook nog bass, klarinet en saxofoon – plaatsneemt en een werkelijk bijzondere vertolking van Ray Charles’ ‘Drown In My Own Tears’ brengt, het emotioneert me, wat is dit mooi! Een passend einde aan een meedogenloze goede set van Chris Cain en zijn eminente band!
Dan rond half zes is het tijd om Harry Muskee te eren met ‘t optreden van Erwin Java’s Travel Party feat. Erwin Nyhoff en met speciale gaste Barrelhouse leading lady/zangeres Tineke Schoemaker.
Erwin Nyhoff zoals zijn artiestennaam geschreven wordt werd bekend als frontman van The Prodigal Sons waarmee hij zelfs in de negentiger jaren op Pinkpop mocht aantreden. In begin van deze eeuw gooit hij ‘t over een andere boeg en gaat naar Nashville om daar een album op te nemen voor ‘t Warner Bros label. Toch breekt hij niet echt door, hij probeert ‘t via The Voice Of Holland waar hij uiteindelijk derde wordt. Het gaat de man uit Dalfsen niet écht voor de wind en hij ziet zich genoodzaakt Bruce Springsteen’s liedjes naar de theaters te brengen wat hij overigens goed doet want ik zag de man ooit een goede show neerzetten in de Q-Factory van Amsterdam. Nu dus zijn meest recente wapenfeit “Muskee – So Many Roads” met Cuby’s gitarist Erwin Java.
Er wordt geopend met ‘Another Day, Another Road’ en ik moet zeggen dat ik Java met deze Travel Party een lust voor ‘t oor vind. Geweldig geluid onder auspiciën van Rolf van Delden valt ons ten deel en wat een muzikaliteit wordt hier ten toon gespreid, we zien Guus Strijbosch op bass, Marcel Wolthof op drumms en Bas Mulder op toetsen. De blazerssectie wordt gevormd door Peter Lieberom op sax, Bert Pfeiffer speelt de trombone, de naam van de trompettist mocht ik vernemen via Erwin Java (waarvoor dank), hij heet Sander Zweerink.
‘The Sky Is Crying’ is weliswaar van Elmore James maar in Nederland maakte Harry Muskee het bekend bij het grote publiek, hier voor ‘t publiek in Grolloo is Erwin Java degene bij mij de rillingen over de rug laat lopen. Erwin Nyhoff’s vocals doen de song eer aan, geen Cuby hoor in de commentaren om me heen want die “leefde” de blues…..
Peter Lieberom kan in deze slow blues de sax etaleren en jongens jongens wat doet ‘ie dat voortreffelijk! Steeds vertelt Java ons vooraf ‘n klein weetje over de song die komen gaat en zo ook over het album Cats Lost dat de eerste gouden plaat werd in 2009. Van dat schijfje spelen Java en consorten ‘Low Coutry Blues’, dit soort songs passen beter bij zanger Nyhoff blijkt.
Het verhaal over de in 1966 (!) met een Edison bekroonde plaat Desolation is de opmaat naar ‘Gin House Blues’ en waar Java ons nog eens op ‘t hart drukt de tekst er eens bij te halen. Mijn muziekvriendin uit Stadskanaal wordt overvallen door nostalgie en vertelt me dat ze in die tijd met haar vriendinnen op zondagmiddag, allemaal in zwarte kledij want dat was mode, naar Parkzicht – Veendam gingen om deze muziek te “beleven”.
Als Java de akoestische gitaar met slide bespeelt houd ik ‘t bijna niet droog, zulke gevoelige teksten die de Drent ooit schreef. Dan is ‘t het tijd voor de “First Lady van de Nederblues” aldus Erwin Java, Tineke Schoemaker van Barrelhouse zingt een wer-ke-lijk een hartverscheurende vertolking van ‘Somebody Will Know Someday” en juist hierin triomfeert de trompettist waar ik de naam van schuldig moet blijven.
Tineke Schoemaker blijft maar voor één song en dus is het weer Nyhoff die de vocalen overneemt. We horen nog de bekendste song uit de pen van Cuby n.l. ‘Appleknockers Flophouse’ en ‘Window Of My Eyes’, toegeven Nyhoff is wat overdreven en gekunsteld maar ga er maar aanstaan om Cuby te vertolken. Samen reden Java en Muskee zo’n miljoen kilometer van het uiterste zuiden tot ‘t noorden en ‘beyond’ daar resulteerde de song ‘So Many Roads’ uit; de kers op de spreekwoordelijke muzikale verjaardagstaart is het achter ‘t hoofd bespelen van de roomwitte Fender door de eminance grise van de Nederblues Erwin Java.
Wàt ‘n set, wàt ‘n synergie hebben deze muzikanten, wàt ‘n show herft dit collectief gebracht. Ga ze zien, ga ze zien als ze in de buurt optreden (check de site hier) en geniet zoals ik samen met 15.000 anderen zojuist hebben gedaan. Werelds!
Waar ik heel benieuwd naar ben is de volgende set die door The War & Treaty zal verzorgd worden. De band wordt voorgestaan door ‘t echtpaar Michael Trotter Jr. and Tanya Blount.
Michael ontdekte zijn vocale kwaliteiten in het leger in Irak, waar hij songs componeerde voor de gevallen broeders. Tanya deed met 13 jaar mee aan een talentenjacht die ze won en wilde een muzikale carrière najagen.
Blount ontmoette Michael toen ze op hetzelfde evenement optraden, wisselden contact gegevens uit en de rest is geschiedenis. De band begon in 2014 als Trotter & Blount maar veranderde dat in 2017 naar de huidige naam. Het duo brengt vooral een mix van Southern soul, Gospel, country, blues en rock-and-roll. De openers zijn krachtig en ik kan de stem van Trotter Jr, ‘smaken’ in ‘On Our Own’ aan de stem van Tanya moet ik even wennen.
De ‘snare-benders’ zijn Chris Eldrigde op gitaar, Tom Davis zien we op de 5-snarige bass. ‘On The Patio’ huist wat minder schelle vocalen van Tanya want haar stem is bij tijd en wijle écht niet mooi te noemen. Gek genoeg is ze in de country song ‘Yesterday’s Burn’ qua stembeheersing wel weer in topvorm. Hiermee gooiden ze tijdens het optreden in Mei jl. in de Gran Ole Opry hele hoge ogen t.g.v. de inductie van Ray Charles in de Country Hall of Fame. De vertolking van ‘Lean On Me’ is wat mij betreft een winnaar.
Waarschijnlijk speciaal voor de live shows geschreven is de laatste song van de set ‘Five More Minutes’. The War & Treaty zette een wat rommelig set neer en ook al hebben ze niet al mijn verwachtingen ingelost maar ik geef ze toch een voldoende!
Om kwart voor negen is de tent weer tot de nok toe gevuld voor de Brit met het bekendste tv-programma van Europa. Jools Holland & his Rhythm ‘n Blues Orchestra zal met diverse speciale gasten w.o. Ruby Turner een dik uur voor de tweede keer – hij was er al bij tijdens de eerste HIBF in 2016 – op de bühne van het HIBF staan om samen met zijn publiek een muzikaal feestje te bouwen.
Overigens is Jools Holland de enige die tijdens deze drie dagen festivalplezier een aankondiging krijgt, weliswaar van zijn eigen crew maar een kniesoord die daar op let. De eerste soliste van de set heet Lucita Jules en brengt een krachtige ‘Waiting For You’ een knappe verschijning én een knappe stem, dat is een bonus!
We horen ook ‘Trouble In Mind’ en de man lijkt er plezier in te hebben. Saxofonist Michael Bammi Rose lardeert ‘t met de fijnste en gevoeligste tonen die je bedenken kan.
Dan volgt er voor mij althans een verrassing….Jools Holland die de gitaar (‘n akoestische vintage Gibson) ter hand neemt.
Oké ‘t zijn geen bijzondere grepen en er is geen gitarist aan hem verloren gegaan maar toch is ‘t nouveauté voor mij.
Nee, dan Mark Flanagan op de blues gitaar, wat ‘n topper. Dan neemt de set een wat andere wending en het meeschreeuwen wordt verlangt.
Je verdient een lekkere cent en je kan je publiek ook nog allerlei onzin laten uitkramen, goed gedaan Mr. Holland. De fotograaf houdt ‘t voor gezien en ik las ook even een pauze in. Een goede beslissing blijkt als ik op ‘t foodplein een paar ska nummers voorbij hoor komen door ‘n schreeuwerige Pauline Black (The Selecter ‘On My Radio’), een beetje ‘bruiloften en partijen band wordt ‘t zo. Gelukkig als ik weer m’n plekje op zoek heeft vocaliste Ruby Turner zich bij de band gevoegd. We horen nog ‘n mooie Peace In The Valley en ‘t geheel wordt afgesloten door ‘All You Need Is Love’ waarover ik mij verbaas over de keuze. Enfin, Jools had ‘t naar z’n zin, het publiek smulde ervan en daar gaat ‘t per slot van rekening om.
Inmiddels is het kwart voor elf en we stevenen af het einde van drie bijzonder fijne dagen op het festival terrein in Grolloo. De laatste vijf kwartier zijn gereserveerd voor een band die ook al eerder (2017) aantrad op dit podium Vintage Trouble. De band rond frontman/zanger Ty Taylor, gitarist Nalle Colt, bassist Rick Barrio Dill en drummer Richard Danielson aangevuld met backing vocaliste Tawny Dolley.
Ty houdt van aandacht, houdt van de camera en houdt van zijn publiek die vooral zijn dosis energie proberen op te zuigen zo aan ‘t eind van dit alweer succesvolle Holland International Blues Festival. Taylor is een onvermoeibare zanger hij is een showman pur sang. De in wit linnen pak gehesen kerel gebruikt het hele podium om zijn publiek bij de kladden te grijpen. De band bracht vorig jaar een nieuw album uit onder de titel Juke Joint Gems en daarvan horen we o.a. ‘Lo & Behold’.
Taylor is na is tien jaar optreden nog steeds onvermoeibaar en ondertussen blijft hij nog steeds ongelofelijk goed bij stem en zuiver. De synergie die frontman o.a. met Nalle Colt heeft blijft mooi om mee te maken. Ook al was ‘t optreden vorige keer op HIBF 2o17 omgeven met regelgeving voor de fotografen deze keer lijkt Ty ze juist op te zoeken.
We horen een mooie soulballad ‘My Whole World Stopped Without You’ en hoe enorm verguld de man is met het feit dat The Temptations zijn nummer coveren op hun 60th Anniversary album dat Januari jl. uitgebracht werd. De gitarist was al ‘on a roll’ maar in het tijdens de lockdown geschreven ‘Outside In’ legt hij wel een hele lekkere groove neer.
Vintage Trouble brengt het publiek terug naar de tijd van de naar transpiratie ruikende clubs waar de muziek van legendes zoals Otis Redding hun dampende soul verkondigden. Natuurlijk wil de frontman ook nu een persoonlijke noot toevoegen als hij de podiumtrap afdaalt en daarop plaats neemt voor een mooi soulballad.
Het bluezy Red Handed is ook weer een heerlijk nummer dat ook weer op ‘t nieuwe album te vinden is. Voor alle slachtoffers horen we de lekker soul van ‘Nobody Told Me’ en ook hier weer die fan-tas-tisch uithaal, hoe doet hij dit toch, zoveel rennen en vliegen en toch zoveel stembeheersing. Ty Taylor is een muzikant in de ‘league’ van Redding, Cooke en Same Moore zonder twijfel.
Deze man is ook weer rasartiest die ook nog eens teksten met een boodschap wil schrijven, zo ook ‘t ‘Not Alright By Me’ dat naar eigen zeggen is geïnspireerd door The Staple Singers en over de moord op George Floyd handelt. Vintage Trouble, heeft andermaal hier in Grolloo op het lustrum feest van het Holland International Blues Festival bewezen geen eendagsvlieg te zijn. Keer op keer bewijst de man zich opnieuw uit te vinden, de songsteksten worden jaar na jaar beter en de band staat als een huis.
Wij van TBA? zijn nu voor de derde keer bij een show aanwezig en ook al zijn we zelf wat meer vintage en wat minder trouble maar deze Vintage Trouble heeft onze harten gestolen. Luister en (her)bekijk ‘t allemaal nog eens op YouTube of koop gewoon hun nieuwe album Juke Joint Gems!
De programmeurs en organisatoren van het vijfde HIBF kunnen (alweer) terugkijken op een uitmuntend georganiseerd festival waarmee zij vijfenveertig duizend bezoekers een formidabel lang week-end hebben bezorgd. De verslaggevers kijken terug op mooie mix van nationale en internationale artiesten die gedegen, solide maar zeker ook verrassende muziek hebben gebracht. Ook de complimenten voor de kwaliteit van de catering zijn op z’n plaats. Het weerzien met gelijkgestemden was de kers op de muzikale taart.
Volgend jaar zal Grolloo op 9 en 10 Juni 2023 wéér worden getransformeerd tot Blues Village Grolloo, hopelijk is The Blues Alone? dan weer vertegenwoordigd, tot dan!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het HIBF 2022 HIER en van Dag 2 HIER.
