Ian Siegal - Stone By Stone - The Blues Alone?

Album: Stone By Stone
Artist: Ian Siegal
Record Label: Grow Vision Records
Release Date: 29/04/2022

Recensie: Nicolette Johns

Ian Siegal is een van de betere muzikanten van de UK misschien zelfs wel de beste in zijn genre.
De eigenwijze Brit heeft ook in Nederland en België veel harten weten te veroveren met zijn muziek, stem en stage-performance maar ook zéker door zijn eigen koers te blijven varen. Hij maakt geen concessies in hetgeen wat hij wil neerzetten en is nooit gezwicht voor de ideeën van anderen die hem wellicht bij het grotere publiek bekender hadden kunnen maken.

Met inmiddels zo’n kleine 20 albums op zijn naam waarvan er een aantal met diverse collega muzikanten en waarbij een aantal albums uitgebracht werden met Siegal als gast. Ik noem er slechts een paar; de jongste is ‘Lockdown Loaded’ met Birdmens gemaakt tijdens de lockdown, ‘Bluesorama’ met Eric Starczan dat helaas alleen digitaal te beluisteren is, het zeer verrassende ‘Ergo Sum’ met Mike Sponza waarbij de mannen Latijnse gedichten vertaald hebben en op muziek hebben gezet en natuurlijk ‘Real Live Brains’ met de Braindogs een live album ter viering van de muziek van Tom Waits.

Dit album ‘Stone By Stone’ werd geproduceerd in de Grow Vision Studio door Greta Valenti (Well Hung Heart en Beaux Gris Gris) en Robin Davey (Well Hung Heart, Beaux Gris Gris en ex Hoax) in Californië. Op het album zijn naast Siegal en de voortreffelijke begeleiders ook een aantal gasten te horen.
Er wordt bijvoorbeeld acte de présence gemaakt door Imperial Crowns Jimmie Wood en J.J. Holiday maar ook horen we vriend Jimbo Mathus waar hij ‘Wayward Sons’ en ‘The Picnic Sessions’ mee maakte. Verrassing is Shemekia Copeland die Siegal meerdere malen op het Mustique Festival ontmoette en waarmee hij ‘Hand In Hand’ vastlegde.

Ik ben verguld met het geluid van het album, we horen zijn stem zoals hij tijdens live optredens te beluisteren is. Lekker ‘in your face’ met dat heerlijke rauwe randje maar ook ingetogen en oprechte akoestische blues. De producers hebben goed gekeken in de keren dat er samen gemusiceerd werd hoe de man live door zijn publiek beleefd wordt en hebben daaraan weten in te lossen in hun studio in Californië.

De eerste track heet ‘Working On A Building’ met Jimmie Wood op blues-harp en vocals en J.J. Holiday op gitaar van de in de Lage Landen ook niet onbekende en onbeminde The Imperial Crowns. Het nummer doet wat gospelachtig aan maar toch is het rock ‘n roll-ish tegelijk. Een heerlijke binnenkomer voor wie graag meeklappend door de kamer danst.

Voor track nummer twee wordt ook weer een gast voor het voetlicht gehaald. Samen met Johnny Copeland’s dochter Shemekia Copeland is de onvervalste traditional ‘Hand In Hand’ opgenomen. Nu ben ik zelf niet zo’n fan van haar stemgeluid maar de song ademt wel ontroering en soul en raakt me mede daardoor diep.

‘I’m The Shit’ is een song die alleen uit de pen van Siegal kan komen, goede lyrics gelardeerd met een grote dosis maatschappijkritische inhoud. Alle egards gaan naar het productie-team Valenti/Davey voor de uitermate goede clip die de song op de kaart zet, Chapeau!

‘Psycho’ is eigenlijk geschreven als een country song door Leon Payne en werd opgenomen door Eddie Noack in 1968; persoonlijk ben ik onder de indruk wat Siegal met het nummer heeft weten te doen. Hij speelde het ooit tijdens een van de zijn eerste Chesterfield Sessions in zijn Amsterdamse appartement die Siegal iedere zondagmiddag tijdens de lockdown via FB streamde. De vertolking met backing-vocals van Greta Valenti van dit toch wel unheimisch en lugubere nummer werd zó’n succes dat het veelvuldig tijdens de opvolgende weken werd aangevraagd weer te spelen. Nu eindelijk dus op ‘n album.

Het verhaal achter ‘K.K.’s Blues’ hoop ik nog eens graag te horen tijdens een live vertolking van het nummer maar ook hierin laten Siegal en Mathus zien dat zij beiden song-smeden van zeer hoog niveau zijn want ook deze song is weer zo’n verhaal wat je keer op keer wilt beluisteren. Waits en Dylan zouden na het beluisteren trots zijn op de heren Siegal en Mathus. Luister ook eens goed naar de outro wat ‘n de telefoon opname is van de opzet van Jimbo.

Ook met vriend en inspirator Jimbo Mathus werd ‘Gathering Deep’ opgenomen. Het is net als ‘Phycho’, ‘This Heart’ en ‘The Fear’ ook een heel naargeestige en wat duistere song. Toch is het prachtig en luister ik keer op keer naar deze stripped-down Siegal. Zoals de tekst zegt “my love you want to keep” is dan ook bizar geschreven als u zich bedenkt dat de Brit over dit album heeft verklaard ‘Stone By Stone’ het laatste exemplaar in zijn discografie te zijn en dat hij volgend jaar ook voor het laatst live te zien zal zijn.

‘Monday Saw’, ‘This Heart’ en ‘The Fear’ zullen de fans herkennen van respectievelijk de albums Standing In The Morning uit 2004 en Candy Store Kid uit 2012. De vertolking van ‘Monday Saw’ is geheel anders geworden, bijna een traditional. ‘This Heart’ is wat melodieuzer, ‘t lijkt wel of ‘t minder een aanklacht is, minder boos zoals in de eerdere uitvoering maar de Brit staat dan ook in een heel andere periode van zijn leven. Het a capella outro van het nummer is de kers op de muzikale taart gebakken door meester-patissier Ian Siegal. ‘The Fear’ staat nog steeds rotsvast in de kolkende golven van de branding van songs die deze songwriter in de afgelopen dertig jaar wist te schrijven, de prachtige blues-harp wordt bespeeld door Jimmie Wood.

De enige akoestische blues – overigens gespeeld zoals meerdere nummers op ‘Stone By Stone’ op de 1929 National Resonator – op het album heet ‘Holler’ en herkennen de Ian Siegal discipelen als een nummer wat ook live wel gespeeld werd in de kerk van Reverend Siegal tijdens zijn solo-shows. De timing en de stembeheersing zijn weer ‘outstanding’!

‘Stone By Stone’ sluit af met ‘Onwards and Upwards’, is het een boodschap dat het leven altijd weer goedkomt of is het Siegal die de wens uitspreekt dat het goed móet komen met de mensheid en met de wereld? Hoe dan ook, het is een nummer dat ik steeds weer beluister én een zéér toepasselijke song heden ten dage. Al ‘swaggerend’ loopt meneer Siegal fluitend zijn toekomst tegemoet!
‘Stone By Stone’ geeft je ‘t gevoel dat je in een hoekje van de studio aanwezig mag zijn. Het album heeft een ongepolijste wat analoog-achtige productie waardoor het niet over-geproduceerd overkomt. Alle lof voor dit album gaan naar meester singer/songwriter Ian Siegal zelf, het productie-team maar ook aan – je kan het slechter treffen – Stephen Hodges (Mavis Staples en Tom Waits) op drumms en natuuuuurlijk gasten Jimmie Wood, J.J. Holiday, Shemekia Copeland en Jimbo Mathus.
Het ontwerp voor de albumcover komt van Brian Kramer Bluesart.