Dan Patlansky en zijn band speelden op Woensdag 20 April jl. in Blues Moose Café (Café de Comm) te Groesbeek. Verslag Ton Kok met foto’s van Leo Gabriëls (waarvoor hartelijke dank!!).
Op 29 oktober 2014 zag ik de Zuid-Afrikaanse blues-rocker Dan Patlansky voor het eerst live in Café de Comm a.k.a. Blues Moose Café in Groesbeek. Afgelopen woensdag (20 april 2022) zag ik hem voor de tweede keer, wederom in Blues Moose Café, maar nu in de grote zaal.
Het eerste optreden staat me nog goed in het geheugen, maar merendeel door wat randverschijnselen. Muzikaal ligt me een lange versie bij van Hendrix’s ‘Voodoo Chile (Slight Return)’ bij, maar een onwisbare indruk maakte hij toen niet echt op mij. Dit jaar dus tijd voor een herkansing.
Nu ben ik niet echt bekend met de Zuid-Afrikaanse blues-rock scene, Patlansky is de enige vertegenwoordiger die ik daarvan ken, maar hij bewees dit keer wel dat hij in zijn eentje de lat best hoog legt. Hij is uitgegroeid tot een prima songwriter en een creatieve gitarist.
Vocaal gezien kan het nog wat beter, maar hij wist zijn vrijwel allemaal eigen composities prima te vertolken, op degelijke wijze ondersteund door twee heren uit het Britse Brighton, bassist Tom Swann en drummer Ben Matthews.
Swann zorgde af en toe ook nog voor de nodige achtergrondvocalen. Was er de vorige keer (2014) weinig interactie tussen Patlansky en zijn begeleiders.
Dit keer was dat beter, hoewel de muziek de boventoon voert boven een verder sprankelende podiumpresentatie. Ook bassist en drummer kregen met hun solo’s uitgebreid de ruimte hun kunne te tonen.
De heren verschenen op het podium voor een ongeveer anderhalf uur durende set en afgetrapt werd met het instrumentale ‘Lift Off’. Met het gitaarwerk in nummers als ‘Snake Oil City’ en ‘Lost’ wist hij me echt te raken met inspirerend gitaarspel, al mijn vooroordelen compleet wegnemend.
Veel nummers werden aangekondigd met een persoonlijk verhaal, dat zorgde voor nog wat meer diepgang, de achtergrond van de verschillende songs kennende. De heren wisten de aandacht van de aanwezigen in de goed gevulde zaal goed vast te houden en de anderhalf uur durende show vloog voorbij.
Hij speelde ook een slow blues, ‘Heart Of Stone’, dat hij al op zeer jonge leeftijd schreef en wist de lange gitaarsolo van de eerste noot tot de laatste boeiend te gouden met zeer dynamisch snarenspel.
Het eindige zoals het begon met een instrumentaal nummer, de enige cover (of covers eigenlijk), Stevie Ray Vaughan’s ‘Scuttle Buttin”/’Say What?’. Natuurlijk kwam hij niet weg zonder toegift. Dat werd ‘I’ll Keep Trying’, komend van zijn recent uitgekomen tiende CD ‘Shelter Of Bones’. Jammer dat de band geen merchandise bij zich had dankzij de Brexit restricties.
De heren hebben deze week nog enkele optredens staan in Nederland en het is ‘n aanrader om deze mannen in hun natuurlijke omgeving (op het podium) aan het werk te zien. Zeer de moeite waard.
Setlist:
Lift Off / Soul Paradise / Snake Oil City / Lost / Stop The Messin’/ Black Soul / Heart Of Stone / Hounds /Big Things / Back Bite / Scuttle Buttin’/Say What? / I’ll Keep Tryin’
