King Of The World en hun gasten speelden op 14 April 2022 jl. in Poppodium de Boerderij, Zoetermeer. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Omdat het inmiddels alweer tien jaar geleden is – waar blijft de tijd? – dat King Of The World werd opgericht dachten frontman/zanger/bassist Ruud Weber, lid van het eerste uur en toetsenist Govert van der Kolm het tijd werd om dit heuglijke feit te vieren met een jubileumconcert in De Boerderij van Zoetermeer. Samen met de inmiddels niet meer zo nieuwe bandleden drummer/vocalist Marlon Pichel en gitarist/vocalist Stef Delbaere brachten de heren ter gelegenheid van deze mijlpaal ook een nieuw album uit dat Februari jl. onder de titel ‘Royal Ten’ wereldkundig werd gemaakt.
Inmiddels grossiert de band in lovende recensies over dit zesde album maar de promotie tour kwam maar nog slechts gedeeltelijk tot stand natuurlijk onderhevig aan de Corona restricties en/of besmettingen binnen de band.
Vanavond in Zoetermeer kan gelukkig het langverwachte feestje ter viering van het tienjarig bestaan van de band wel eindelijk doorgang vinden, een feestje gaat het op zeker worden want er zijn zelfs een aantal fijne muzikale vrienden uitgenodigd om het jubileumconcert gestalte te geven. Zo gaan we Neerlands trots op de blues-harp Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm zien, zangeressen Shirma Rouse en Christine Tambakis zullen hun opwachting maken maar de muzikale vriend die vele gitaarfanaten het hart sneller doet kloppen is er ook bij: Matt Schofield!
Als de stagemanager om kwart voor negen de mannen aankondigt horen we meteen dat de show op filmcamera wordt opgenomen, hopelijk ziet een DVD-registratie van het concert later dit jaar het levenslicht zodat de afwezige bluesconnaisseurs dit concert nog eens rustig thuis in de luie zetel kunnen bekijken.
King Of The World openen natuurlijk met een song van hun nieuwste album Royal Ten ‘Unsung Heroes’ en ik kan u meteen al melden dat de ‘hero’ van dit nummer gitarist Stef Delbaere heet. De jonge Belg heeft bij het toetreden tot KOTW een moeilijke taak op zich genomen. Hij moest Erwin Java vervangen, dat is geen sinecure, zéker niet in het noorden van Nederland waar Java’s roots liggen maar hij heeft na bijna vier jaar de goodwill van de fans met verve verdiend en velen sloten hem in ‘t hart. Zo ook de fan waarvan Stef zelf in een recent interview met Bluesmagazine vertelt “iemand kwam na het optreden op mij af met tranen in zijn ogen. Hij vertelde mij dat hij mij als vervanger van zijn held Java graag ‘een kutgitarist’ had gevonden maar dat hij toch echt zijn waardering wilde uitspreken voor mijn gitaarspel.
En zo is het ook, de jonge Delbaere heeft niet geprobeerd Java te imiteren maar heeft zijn eigen elan in de band gebracht, hopelijk zal door zijn komst de band ook ‘n wat jonger publiek aanspreken.
Frontman zanger van de band Ruud Weber heeft nog immer die fijne hese stem zo fijn passend bij dit funky aandoende nummer over de hardwerkende muzikant in deze moeilijke tijden. Het wordt opgevolgd door ‘n ander nummer van de nieuwe schijf het swingende en pompende ‘Someone Like You’ en het feestje krijgt nu al een fijne impuls.
De aankondiging van het uit 2013 daterende ‘Bluesified’ (album Can’t Go Home) krijgt een speciale noot mee voor een zeer trouwe fan (ze bezocht al 300 optredens van de band) die recentelijk haar moeder is verloren en zo aan dit nummer is verknocht dat ze zelfs de titel op haar arm liet tatoeëren. Na al die jaren nog steeds een van die KOTW nummers waarvan ik kippenvel kan krijgen mede door de ‘fabelhafte’ gitaar solo van Delbaere. Stef die overigens nú al door Gitarist Magazine wordt beschouwd als een van de beste blues-rock gitaristen van de Benelux. Geen wonder dat het nummer op Spotify al bijna 100.000 keer werd beluisterd. Mooi dat ook Weber senior (81 jaar) de reis naar Zoetermeer heeft ondernomen om bij dit jubileum aanwezig te zijn.
Voordat de eerste gast op het podium wordt uitgenodigd horen we ‘On My Way Back Home’ dat ook alweer in 2014 op het album KOTW het levenslicht zag. Het blijft een top nummer, ook in deze nieuwe samenstelling van King Of The World zorgt het brengen van deze song voor veel plezier getuige het dansje van gitarist Stef. Ook is daar de eerste prachtige orgel solo van Govert van der Kolm van de avond.
Graag wil ik ook de man achter de knoppen even in de spotlight zetten, want Arjan van Dijk – die een hele moeilijke tijd doormaakte – schittert weer achter de knoppen want de sound is weer bijzonder goed in deze fijne zaal in Zoetermeer.
De eerste gast is niemand minder dan de Brit – tegenwoordig residerend in de VS – Matt Schofield. De virtuoze gitarist en ‘Blues Hall-of-Famer’ staat te boek als een van de meest innovatieve gitaristen sinds decennia. Hij staat in de Top-10 van beste Britse Blues-gitaristen aller tijden in Guitar & Bass Magazine, naast grote namen als Eric Clapton en Peter Green! De man uit Manchester werd drie opeenvolgende jaren – 2010, 2011 & 2012 – tot gitarist van het jaar bekroond en kreeg een award Album of the Year (Heads, Tails & Aces – 2010) bij de British Blues Awards brachten hem tot hun Hall of Fame.
Schofield reist de wereld af om op te treden op de grote festivals en op mooie podia zoals De Boerderij waar hij al diverse malen in diverse bezettingen aantrad, maar ook in de huidige thuisbasis van de man – de VS – is gitaarwonder Schofield een graag geziene gast op diverse prestigieuze podia zoals bijvoorbeeld het Iridium in New York. Zijn vurige gitaarwerk en gepassioneerde live-optredens maken hem tot een van de meest gewilde moderne bluesgitaristen van nu. Matt Schofield’s melodische vloeiende stijl, samen met zijn gepassioneerde en emotionele live-optredens hebben hem tot een van de meest gewilde moderne blues-gitaristen gemaakt. Ook is de inmiddels 44 jarige Brit een voorbeeld en inspiratie voor vele jonge gitaristen zoals hij dat ook is voor Stef Delbaere. Mooier kan ‘t vanavond niet worden lijkt me als ik me verplaats in de desert-boots van Delbaere om het podium te kunnen delen en daadwerkelijk samen te mogen spelen met een van de beste gitaristen ter wereld Matt Schofield.
De eerste special guest opent met een gouwe ouwe uit 2009 van het album Heads, Tails & Aces ‘What I Wanna Hear’. Delbaere getuigt niet ‘star struck’ te zijn gezien zijn indrukwekkende solo op de 1973 Fender Telecasterde naast Brit.
Al even indrukwekkend is het gruizige geluid wat Schofield produceert op de SVL Sixty One Daytona. Ook van hetzelfde album komt de vertolking van ‘Lay It Down’ waarin alweer imponerend maar subtiel orgelwerk van Govert van der Kolm. Up tempo gaan we door als ook Stef zich weer op het podium heeft vervoegd, we horen ‘Troublemaker’ van Schofield’s 2009 album Ear To The Ground waarin Govert ruimschoots de tijd gegund wordt te excelleren op zijn zo geliefde ebony & ivory.
De tweede ‘special guest’ is groots volgens Ruud Weber die hem aankondigt, niet alleen groots op de blues-harp maar ook qua lengte. Het is Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm niet onbekend en al zéker niet onbemind bij de blues-intimi voor en op een podium.
Big Pete is frontman van o.m. The Strikes, The Backbones, M.O.C.T. (Men Of Considerable Taste) waarmee hij de afgelopen jaren wereldwijd op talloze podia heeft gestaan. Big Pete’s eerste soloalbum ‘Choice Cuts’ uit 2011 werd lovend ontvangen en werd genomineerd voor een Blues Music Award in de VS. Hij lardeert Ruud’s vocals in het KOTW nummer ‘Evil Thing’ (2013 Can’t Go Home) zo dat fantastisch dat het feestje voor mij inmiddels compleet is.
De prachtige fade-out van de elektrische piano van Goof is de kers op de muzikale jubileumtaart. We zitten zo ongeveer op de helft van de show als Schofield – inmiddels mét ‘man bun’ zich naast Big Pete heeft geïnstalleerd om 20 jaar na dato weer samen een paar nummers van Big Pete’s idool Lester Butler ten gehore te brengen.
Op jonge leeftijd raakte Big Pete al beïnvloed door Lester Butler die net zijn album ‘King King’ met zijn band the Red Devils had uitgebracht. Ik vind de vertolking van het gebodene fan-tas-tisch maar of het gekend en geschikt is voor het KOTW publiek vraag ik wel een beetje af. Schofield ‘giving it low down’ in ‘Black Hearted Woman’ maar ook ‘Sweeth Tooth’ (beiden Live Tamines 1997) mag vermeld worden als twee hele gruizige vertolkingen van songs gepend door Butler, een man met veel demonen.
Van demonische songs gaan we naar liefdes songs gezongen door de derde ‘special guest’ Christine Tambakis. Voor velen hier vanavond aanwezig een compleet onbekende naam maar de jazz- en blues-insiders kennen haar naam wel degelijk.
Christine is de charmante, goedlachse levenspartner van Matt Schofield geboren, getogen en nog immer wonende in New York City waar zij haar eigen band heeft en veelvuldig optreedt in jazzwereld van de “city where nobody sleeps”. Ik mocht dit hittepetitje al een aantal keren zien optreden maar ik merk toch dat haar stemgeluid wat lager ligt dan de voorgaande keren dat zij in de Low Lands te bewonderen was.
Deze keer staan er een tweetal songs op haar set-list. De eerste ‘Please Send Me Someone To Love’ komt uit de pen van Percy Mayfield en wordt bijzonder mooi ondersteund door gitarist Stef Delbaere die hier een solo weggeeft waar ik en de gitaarfreaken in de zaal aanwezig hun vingers bij aflikken. Ook ben ik alweer onder de indruk van het piano intermezzo van de showman van KOTW, de ‘sharp dressed man’ Govert van der Kolm.
Heerlijk om bij deze bijzondere combinaties van musici aanwezig te mogen zijn! Het tweede nummer is er een van Little Milton; ‘That’s What Love Can Make You Do’ waarbij Delbaere weer plaats heeft gemaakt voor Matt Schofield en de backing vocals worden verzorgd door Goof en drummer Marlon Pichel.
Marlon ‘Daddy to Be’ Pichel is de man die Fokke de Jong drie jaar geleden heeft vervangen en dat heeft hij op zeer verdienstelijke wijze weten te doen.
Pichel is nu de vaste waarde in de band maar ook ‘n man die samen met Stef een nieuwe dynamiek binnen de band heeft weten te bewerkstelligen. Het is wat eigentijdser geworden in mijn ogen, meer mainstream en daardoor interessanter voor radio en tv uitnodigingen.
Als ik m’n geïmproviseerde notitieblaadje bekijk – ik was hier privé maar door ‘t verkeersinfarct vandaag heeft de reporter van dienst Zoetermeer niet op tijd kunnen bereiken – staat er nog één ‘special guest’ op de revue. Dat is Shirma Rouse, een bekend gezicht op national tv en bekend in de vaderlandse muziekscene.
Ooit begonnen als backing-vocaliste bij Alain Clark, Candy Dulfer, Henny Vrienten en Anouk maar ook zong zij bij internationale sterren zoals Chaka Khan en Michael Bolton. Het was in 2013 op het Eurovisie Songfestival als backing vocaliste bij Anouk dat Shirma wordt uitgeroepen tot tot Best Backing Vocalist van het festival door The Eurovision Times. De dame bracht al ‘n handjevol albums uit en waar Rouse de Edison Jazzism Publieksprijs in ontvangst mocht nemen voor Shout It Out Loud. Als u weet dat gitarist Stef Delbaere ook in Shirma’s band speelt is de uitnodiging van deze souldiva als ‘special guest’ dit jubileumconcert tot een feestje te maken een logische.
Shirma is gewend om voor grote zalen te staan dat merk je meteen want ze wil graag wat feedback van haar publiek en spoort ons aan. Shirma is beïnvloed door de queen of soul Aretha Franklin en dus horen we ‘n eerste Franklin song; ‘Won’t Be Long’, de ferme uithaal door deze Antilliaanse diva is imponerend.
Nóg een klassieker uit het repertoire van Aretha is ‘Dr. Feelgood’. Shirma Rouse skatt en laat ons genieten van wat ‘stemoefeningen’ en keuvelt wat met ‘t publiek dat toch wel wat onwennig los komt. Rouse had nog nooit van KOTW gehoord maar vindt ze allemaal koningen en complimenteert hen met de term dat ze “The Boom” zijn.
Daar sluit ik me bij aan, we zijn getuige dat blues en soul zeer wel samen gaan op een avond als deze!
We horen nog een (eigen?) nummer ‘My Baby’ en daarin is ‘n hoofdrol voor ‘orgelvreter’ Govert van der Kolm weggelegd.
Als Shirma Rouse weer van het podium verdwenen is wordt de spotlight weer gefocust op KOTW die weer een tweetal nummers speelt van hun 2019 album Connected. ‘Keep Your Eyes Wide Open’ zing ik helemaal mee, laat Stef dansen én eindelijk zijn de cameramannen en fotografen getuige van een staaltje showmanship van de man op ‘t orgel. Goof klimt op ‘t bankje en bespeelt de toetsen met voet en achterwerk, SHOW daar draait ‘t om en de toeschouwers smullen ervan!
‘Same Old Trouble’ luidt dit zeer entertainende jubileumconcert om kwart voor elf uit. Natuurlijk blijven de toeschouwers om ‘n encore scanderen die gehonoreerd wordt als de hele bezetting van de band samen met de vier ‘special guests’ het door Joe Cocker tot hit gezongen ‘Space Captain’ brengen.
Het moet gezegd, de keuze raakt me, de tekst “learning to live together till we die” en “someday we’ll all change into peaceful men and we’ll return into the sky until we die” heeft door de oorlog in Oekraïne wat meer impact dan normaal. Er wordt meegeklapt en gezongen.
Als dan ook nog Eric Bibb’s ‘Don’t Let Nobody Drag Your Spirit Down’ is gekozen voor de apotheose kan ik alleen maar heel dankbaar zijn de keuze te hebben gemaakt om ook bij dit jubileumconcert aanwezig te zijn. Dankbaar ook voor het feit dat ik toch nog drummer Marlon Pichel ein-de-lijk in het laatste nummer een stukje solo mag horen zingen, wàt ‘n heerlijke stem heeft die kerel toch!
Beste King Of The World het was een mooi feestje, Royal Ten en al jullie andere werk klinken live fe-no-me-naal, op naar de volgend 10 jaar van KOTW!
Wil je wat meer weten over de muzikanten dan kun je onderstaand op ‘t woordje hier klikken en lees je wat de man àchter het instrument drijft in ‘t leven.
Lees HIER het interview wat ik in December 2018 met Ruud Weber mocht hebben.
Lees HIER het interview wat ik in December 2018 met Matt Schofield mocht hebben.
Lees HIER het interview wat ik in Oktober 2019 met Stef Delbaere mocht hebben.
Lees HIER het interview wat ik in Oktober 2019 met Marlon Pichel mocht hebben.
Heel mooi geschreven, wij waren er ook bij en hebben genoten van de avond.
Mooie recensie en top foto’s, wij hebben ook genoten.