Het Engel Blues Festival vond plaats op 1 oktober 2021 jl. in De Groene Engel van Oss. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman, de foto-set AJ Plug komt van Leo Gabriëls (waarvoor hartelijke dank).
Twee weken na het eerste openlucht bluesfestival voor mij dit jaar stond voor dit weekend het eerste binnenfestival op de agenda. Oss heeft al een jarenlange traditie met de blues. Al in de jaren tachtig van de vorige eeuw kende men een blues festival en hoewel daar de laatste jaren geen sprake meer van was, er stond altijd wel blues geprogrammeerd in De Groene Engel.
Voor dit jaar stond er onder de naam Engel Blues Festival weer een heus festival geprogrammeerd. Het bleef lang spannend of de Corona maatregelen geen roet in het eten zouden strooien, maar uiteindelijk kreeg men groen licht voor dit gebeuren in de Engel. Ruim drie honderd bezoekers doken op in Oss en na de snelle Corona check was iedereen klaar om los te gaan.
Het spits werd afgebeten door zangeres A.J. Plug met haar begeleiders Klaas Kuijt en Guy Smeets op gitaar. Zonder volledige band dus, maar dit is zeer begrijpelijk na twee moeilijke jaren voor haar.
Het trio trakteerde het publiek op een drie kwartier durende set, waarin de blues nooit ver weg was, maar toch dichter tegen singer/songwriter materiaal aanzat dan tegen de blues/rock die we van haar kennen.
Dit was geen enkel probleem, want het gezelschap liet een heerlijke selectie songs horen en het was fijn te constateren dat Alexandra weer goed op weg terug was richting haar oude niveau.
De eerste nummers waren tamelijk ingetogen, maar met “The Sun Shines Today” werd het meer up-tempo. Met “Free At Last” werd de set afgesloten. Een heel fijn optreden en goed te zien dat men op een intelligente manier bezig is met de rest op de weg terug.
Misschien maar goed dat mijn maatje Paul Scholman zich in de aanvangstijd vergist had, want hij zou ongetwijfeld niet te spreken geweest zijn over de banner van Robert Jon and the Wreck achter op het podium.
De one-man-band van Big Bo zorgde in de kleinere zaal voor het entertainment en speelde twee heerlijke sets met ‘old school blues’. Ik had hem al bijna twee jaar niet gezien, met uitzondering van zijn live streams in de beginperiode van de eerste lockdown. Maar hij had het nog niet verleerd.
Zijn muziek werd ook door het publiek gewaardeerd en tijdens de eerste set was er geen doorkomen aan in het zaaltje. De tweede set wist ik me er gelukkig wel tussen te wurmen om ook uit volle borst mee te zingen met de Mississippi Fred McDowell gospel “You Gotta Move”. We hebben in Nederland meerdere prima vertolkers van pre-war blues, maar Big Bo Brocken is en blijft voorlopig de maatstaf voor dit genre.
In de grote zaal werd door het bestuur van de Dutch Blues Foundation aan Marco ‘The Wizard of Oss’ van Rooijen de Keeping The Blues Alive Award voor het inmiddels dertien jaar in de lucht houden van BluesMagazine overhandigd.
Een verdiende Award voor op de schoorsteen en een fraaie bos bloemen voor zijn charmante vrouw Dorette.
Daarna voor velen het hoogtepunt van de avond: Robert Jon & the Wreck. Toen ik deze band enkele jaren terug voor het eerst zag ben ik na een klein half uur weggelopen, want de dertien in een dozijn Southern Rock tunes konden me niet echt boeien.
Maar de laatste jaren is de band toch echt uitgegroeid tot een topband, die een ‘eigen smoel’ heeft weten te geven aan dit niet echt meer vernieuwende genre. Maar met bands als die van Robert Jon kunnen we wel weer even vooruit.
De band bestaat uit Robert Jon Burrison (leadzang/gitaar), bassist Warren Murrel, Steve Maggiora (toetsen), drummer Andrew Espantman en gitarist Henry James, die zowel op de reguliere gitaar als op slide een waar fenomeen aan het worden is.
De laatste drie zorgen ook voor de achtergrond vocalen en waar met name de drummer zich bij tijd en wijle de longen uit het lijf schreeuwde.
Met blues had het allemaal weinig te maken, maar hun combinatie van rock en soul met soms prachtige harmonieuze gitaarpartijen was wel om de vingers bij af te likken.
De nieuwe CD zorgde ook voor een verfrissing van de set-list. Ze wisten het publiek uit volle borst aan het meezingen te krijgen. Toppertjes, deze mannen uit Californië.
Helaas geen toegiften in verband met de strenge eindtijd, maar dat mocht de pret niet drukken.
De afsluiter van het festival waren The Strikes. Twee weken geleden moesten ze Zoetermeer afzeggen in verband met ziekte van Pieter van der Pluijm.
Nou, ook bij deze heren nog geen spoortje van slijtage. Als herboren kwamen ze het podium op met als midvoor Pieter (zang en harmonica), geflankeerd door gitarist Sjors Nederlof,
bassist Roelof Klijn en geruggesteund door de altijd trefzekere drummer Jody van Ooijen.
Een korte set-list met veel lang uitgesponnen solo’s van vooral Sjors en Pieter. En zoals gezegd, het klonk na lange tijd echt alsof de mannen herboren waren.
Veel enthousiasme en energie. Sjors wisselde als vanouds goed opgebouwde solo’s af met ongecompliceerd scheurwerk.
We hoorde ook het nodige werk van Pieter’s CD Choice Cuts langskomen en met “So Lowdown” en “Driftin'” ook het nodige eerbetoon aan de onvergetelijke Lester Butler.
Rest mij nog even twee mensen te bedanken, Leo Gabriëls voor zijn foto’s van A.J. Plug en André Wittebroek, voor zijn schenking van het toegangsbewijs. Hopelijk vormen de ruim 300 bezoekers voor een bemoedigende basis voor het Engel Blues Festival 2022.
