Het Duycker Blues Fest w.o. de speciale fondsenwervende New Year’s Party van de Dave Warmerdam Band vond plaats op 04 Januari 2020 jl. in Poppodium Duycker – Hoofddorp. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Voor het eerst is The Blues Alone? afgereisd om een mooie blues avond te gaan beleven in Hoofddorp, Poppodium Duycker om precies te zijn. Duycker heeft een mooie avond weten samen te stellen met drie optredens van drie blues mannen en hun bands, zo zal de avond geopend worden door de Ruben Hoeke Band gevolgd door de Leif de Leeuw Band in de kleine zaal en gedurende de hele avond is de Dave Warmerdam Band in verschillende combinaties te zien in de grote zaal alwaar de band ook een fondsenwervend diner laat passeren, daarover later meer.
Na een verbazingwekkende korte reis komen we aan bij het complex dat niet alleen een tweetal zalen huist maar ook oefenstudio’s, het Duycker café maar ook een theater is inpandig te bereiken. Nadat we geparkeerd (gratis) hebben, lopen we in 2 minuten naar de kassa van het industrieel ogende gebouw waarna we hartelijk worden begroet door onze ‘host’ van de avond.
Warmerdam senior laat ons alvast een kijkje in de grote zaal nemen, daar is het nieuwjaarsdiner gaande als fondsenwerving voor de reis naar Memphis waar de Dave Warmerdam Band als winnaars van de Dutch Blues Challenge Nederland zal mogen vertegenwoordigen tijdens de International Blues Challenge later deze maand.
Als vertegenwoordigers van The Blues Alone? willen we niet te lang inbreuk op intimiteit van het diner maken en dus na een paar kiekjes geschoten te hebben vervolgen wij onze weg naar de kleine zaal.
Daar blijkt dat Rob van der Elst de MC van deze avond in Duycker, de man is een ras-entertainer die met veel kennis van zaken en een kwinkslag de toekomst in de blues een warm hart toe draagt die het publiek zonder veel ophef kleine feitjes rond de bands toevertrouwt.
Gitarist Ruben Hoeke en zijn mannen Lucas Pruim (lead vocals), Eric Hoeke (drumms) en Mike Kamp (bass) staan alweer jaren als de Ruben Hoeke Band op de diverse (inter)nationale podia. Inmiddels is het alweer vijf en half jaar geleden dat de samenwerking met zanger/mondharmonicaspeler Frank van Pardo ten einde liep maar Ruben Hoeke – zoon van boogiewoogie-pianist Rob Hoeke (†1999) – bleef een graag geziene gast op menig festival. De man vierde een aantal jaren geleden (2017) dat hij alweer 25 jaar op de planken stond, omdat te vieren bracht hij 25 LIVE uit wat heel goed door de pers ontvangen werd. Recentelijk kwam alweer RHB’s zesde album uit ‘All Saints’ waar we ongetwijfeld vanavond een aantal nummers van zullen gaan horen.
Ruben Hoeke en zijn mannen zijn er vroeg bij in Hoofddorp want om kwart voor acht klinken de eerste tonen van ‘Four Seasons’. Het nummer is Lucas’ Engelse bewerking van de Thé Lau song Vier Seizoenen, ondanks dat ik niet helemaal blij ben met de afstelling van de zangmicrofoon kan ik wel genieten van dit mooie zwoele nummer en het mooie gitaarwerk van de naamgever van deze band, Ruben Hoeke. Uptempo gaat het verder met het rockende ‘Get Bit’, dit nummer is te vinden op het nieuwste album All Saints. De vocals van Pruim, de ritme-drive en het gitaargeweld zijn in dit nummer duidelijk beïnvloed door de sounds van Guns ‘n Roses. De sfeer zit er meteen goed in, we zijn gelijk allemaal lekker bij de les ondanks dat de tremble op de zangmicrofoon mij toch wat blijft storen.
Lucas Pruim vertrouwt ons toe dat alles wat we te horen zullen krijgen zelfgeschreven is – hij noemt zichzelf een ‘lyrical wordsmith’ – zo ook het pompende ‘Cheap Trick’. Ruben schittert op de in 1999 door B.B. King gesigneerde Les Paul Gold Top Gibson.
Het eerste dansbare nummer is een bluesje en heet ‘Backdoor Blues’, het nummer werd al in 2006 opgenomen op het Sugar album. Dit album werd gemaakt met gastenoptredens van een hele batterij aan bekende blues- en rockcoryfeeën, zoals Hans Hollestelle, Jan Akkerman, Tineke Schoemaker, Boris van der Lek en Kaz Lux. Het vingervlugge gitaarspel van Ruben Hoeke lokt menige toehoorder uit tot goedkeurend fluiten en joelen en terecht want ook ik sta er bij en kijk ernaar…..genietend van de kwaliteit.
‘Sweet Lovin’ (Coexist 2010) is een sexy nummer, met een hoog soul gehalte. Alsof het de man uit de Zaanstreek geheel geen moeite kost slingert Hoeke zijn naar meer smachtende gitaarsolo’s de zaal in. Het publiek geniet zichtbaar van het vakmanschap van deze naamgever van de band, heerlijk is ook te zien hoe de mannen Pruim en Hoeke een goede klik op de bühne hebben.
Toch vind ik het jammer dat ik Lucas’ teksten niet goed kan verstaan, wellicht speelt een kou hem parten maar ook na beluistering halverwege de zaal concludeer ik dat de articulatie gewoon beter kan.
Het nieuwste album All Saints wordt weer met ‘Sally Went To The Shore’ en met ‘Forafter Always’ in de spotlight gezet. Vooral laatst genoemd nummer is een heerlijke radioplaat; het nummer zou zo door Bono van U2 geschreven kunnen zijn. De stevige bijrol van bassist Mike Kamp doet mij persoonlijk dan weer heel veel genoegen.
Zoals eerder vermeld tekende blueslegende B.B. King ooit in de vorige eeuw Ruben’s Gold Top, niet verwonderlijk dat de band hier in Duycker een muzikale ode aan The King Of Blues op de set-list heeft gezet. We horen een gedreven vertolking van ‘Let The Good Times Roll’, het uur is om gevlogen zodat er niet veel tijd rest voor een toegift toch blijkt een encore na dit enthousiaste applaus onvermijdelijk.
‘Dirty Little Women’ is de afsluiter, deze pompende rocker komt van het 25 LIVE album en krijgt nog één keer grif de handen van het publiek op elkaar alvorens zij zich in dikke rijen opstelt voor de merchandise tafel.
Na een kleine ombouwpauze is het podium klaar voor de in bluesland intens populaire Leif de Leeuw Band. We zien maar liefst twee drumstellen opgesteld staan en een hele batterij aan gitaren zal het publiek versteld doen staan van de virtuositeit van de gitaristen.
Leif de Leeuw behoort met zijn 24 jaar tot de absolute top van onze vaderlandse blues-scène. De naamgever van de band en zijn mede muzikanten zijn beïnvloed door mannen als David Gilmour, Jeff Beck én getuige deze tour en de release van hun dubbel album Leif De Leeuw Band – Plays The Allman Brothers Band uit 2019 – door The Allman Brothers natuurlijk. Leif grossiert sinds jonge leeftijd al in awards, hij won zelfs tweemaal de Sena Young Talent Guitar Award (2009/2013) maar ook het publiek gunde hem al een prijs toen hij in 2016 door de lezers van het muziekblad De Gitarist werd uitgeroepen tot Beste Gitarist uit de Benelux.
Als de Leif de Leeuw Band mocht het gezelschap in 2014 de Dutch Blues Challenge op haar curriculum vitae schrijven en het opvolgende jaar mochten ze de award voor Beste Blues Band in ontvangst nemen bij de European Blues Awards.
Leif de Leeuw Plays Allman Brothers vraagt een uitgebreide bezetting, zo zien we hier in Duycker niet één maar twee drummers t.w. Tim Koning en Belg Joram Bemelmans én een toetsenist genaamd Jelte Noordveld. Bassist is Boris Oud, Leif wordt op gitaar zoals altijd bijgestaan door Sem Jansen.
Vanavond is het voorlaatste optreden van een lange Europese reeks van concerten als eerbetoon aan de southern rockers Dicky Betts, Berry Oakley, Butch Trucks en natuurlijk de broers Duane en Gregg Allman. Er wordt geopend met ‘Black Hearted Woman’, een song dat alweer 50 year geleden het daglicht zag. De steeds rauwer wordende vocals van Sem Jansen en de backing vocals van bassist Boris Oud doen het nummer eer aan. Natuurlijk ook de sensationele aanslag van Leif de Leeuw weet het nummer een bijzonder goede opener te maken.
‘End Of The Line’ komt van het 1991 Allman Bros. album Shades of Two Worlds en huist een wereldse slide van Leif de Leeuw, de virtuose gitaaraanslag van Sem Jansen maakt dat ik honderduit geniet van deze ‘wall of sound’ van deze jonge, inmiddels overal geroemde, band. De hoofden van de toehoorders in de inmiddels bomvolle kleine zaal van het Duycker complex ‘bangen’ moeiteloos mee op het ritme van ‘Stand Back’ (Eat A Peach 1972) en weer horen we zo’n verschroeiende goede slide op Leif’s Gibson.
Ondertussen scheurt Sem op de Fender en vullen Jelte Noordveld met lekkere pianoklanken en Boris Oud met zijn basslijntje het nummer met verve in. We zijn zelfs getuige van een toetsen en gitaar duelletje van de handen van Jelte en Leif. Dit is goed, héél goed!
Natuurlijk wil Leif de Leeuw ook graag een eigen favoriet nummer van The Allman Bros. Band spelen, het wordt ‘Blue Sky’. Wellicht heeft Leif nu zelf ook een ‘blue sky’ in zijn leven net zoals Dicky Betts toen hij dit nummer over zijn toenmalige vriendin Sandy schreef. Het is werkelijk fantastisch hoe deze band die onmiskenbare Allman Bros. sound weet neer te zetten. Heel even zien we Leif het podium verlaten wellicht om een snaar te laten repareren maar Sem Jansen weet met schwung, toewijding en vervoering het zo bekende nummer moeiteloos op zijn Fender op te vangen. Chapeau!
Dan is het tijd geworden om een gast te introduceren aan het Noord-Hollandse publiek. Omdat de man eindelijk weer eens in het land is zien we Leif’s goede vriend Alex Labrie de bühne opstappen. Laatstgenoemde komt uit Voorschoten maar woont en werkt na een studie aan de Berklee College of Music (Boston) nu in Nashville waar Leif de Leeuw kortgeleden nog samen met Labrie schrijverssessies heeft ondernomen.
Met de woorden “als je ’em kent, zing dan mee” wordt ‘Ramblin’ Man’ ingezet. Sem Jansen blijft ondanks het ietwat rauwer geluid een heerlijke stem hebben. Ik word hier zo blij van….jonge mensen die de drive hebben een carrière in de muziek na te streven. Die hele beste solo van Alex Labrie is de zogenoemde kers op deze muzikale taart.
Het piano-intro biedt voor de écht Allman Bros. fan natuurlijk geen geheimen, ‘Jessica’ wordt ingezet, alweer een nummer geschreven door Dickie Betts voor zijn ‘baby-girl’/dochter van diezelfde Sandy. Het staccato van het nummer laat de toeschouwers met open mond naar het nummer luisteren, dat ik dit nog mag meemaken een publiek wat sprakeloos is bij het zien van deze Leif de Leeuw en zijn mede bandleden.
Gast Labrie is alweer weergaloos op de zes snaren en zelfs Jelte Noordveld kan niet achter zijn klavier blijven zitten……Ik val van mijn denkbeeldige stoel, zó goed dit! Het ritme trio Tim, Joram en Boris blijven de toehoorders verbazen, werelds!
De funky inslag op de southern rock van The Allman Bros. doet zijn intrede met het uit 2003 daterende ‘Rockin’ Horse’ (Hittin’ The Note) wat samen door Gregg en Warren Haynes (Gov’t Mule) werd geschreven.
Het gitaarduel tussen Leif en Alex gaat door merg en been, natuurlijk mag ik Sem niet vergeten te melden tijdens deze bijzonder memorable vertolking van het nummer. De ritme-specialisten Tim en Joram ‘working their butt of’ op de drumms. Een knaller deze vertolking!
Inmiddels is ook het uur dat de Leif de Leeuw Band hier in Duycker kreeg toegewezen alweer tegen het einde aan het lopen en dus moet er afgesloten worden. Dat doen de leden van de Leif de Leeuw Band met bezieling, elan, enthousiasme, geestdrift zoals alleen de jeugd kan. We horen ‘Southbound’ van het album Brothers and Sisters (1973). Ik geniet van de kwaliteit van de drie gitaristen, de timing die deze jongelui in hun mars hebben zal hen nog heel ver brengen. De kleine zaal schudt op haar voegen, we inmiddels al ver over de reguliere speeltijd heen maar wij als toeschouwers kunnen er geen genoeg van krijgen. Leif de Leeuw Band is here to stay!
Snel in de benen, trappen nemen om nog een goed plekje te bemachtigen in de grote zaal waar de Dave Warmerdam Band al gedurende de hele avond in verschillende settings heeft gemusiceerd. We slaan de aangeboden prosecco bij binnenkomst over en posteren ons voor het podium. Voor diegenen die afgelopen zomerseizoen onder een steen hebben doorgebracht stel ik de band nog even aan u voor. Dave Warmerdam is de pianist/toetsenist/zanger van de band, Janne Timmer is de zangeres, zij worden bijgestaand door de ritme-sectie die bestaat uit Lars Hoogland op bass en Rick van de Voort op drumms. Lead gitarist van de band is Sonny Ray van den Berg.
Dat deze band hier in Duycker hun fondsenwervende formule heeft neergezet is niet zomaar toeval. Dave Warmerdam en Janne Timmer blijken volgens de inside info. van Warmerdam sr. altijd al kind aan huis geweest te zijn. De twee hebben er zelf hun bijbaantjes gehad. Inmiddels is er weinig tijd voor banen naast de muziek want de Dave Warmerdam Band is hot! Zoals gezegd wonnen zij de Dutch Blues Challenge en gaan zij aan het eind van Januari 2020 deelnemen aan de International Blues Challenge in Memphis.
Wij komen binnen bij ‘Daddy Why Don’t You Teach Me How To Play The Blues’ een hele mond vol zo’n titel maar de vertolking en de bevlogenheid is niet minder. Een hele mooie performance! Dan komt zoals ik mij al liet vertellen de eerste verrassing van de avond…..een nummer uit de Top 2000, het is de hit van Phil Collins, ‘In The Air Tonight’ , ik denk dat ik een synthesizertje hoor, ook een drumm-computer maakt onderdeel uit van deze vertolking die overigens door Dave zelf wordt gezongen.
Janne Timmer spoort de menigte aan lekker mee te zingen bij ‘Where The Fuck Is My Truck’ , lekker swingend maar ik vermoed dat haar stem toch ietwat te lijden heeft gehad in de dikke drie uur zingen die vooraf gegaan zijn. Gelukkig doet het diverse publiek lekker mee op dit opzwepende nummer. Nóg zo’n opzwepende song is het John Fogerty nummer, door Tina Turner tot hit gezongen, ‘Proud Mary’ ook hier hoor ik weer vele jonge lui luidkeels meezingen maar ook wordt er flink mee gedanst. Ja dit is hoe je een Nieuwjaarsparty moet beleven; een glas in je hand, niet meer zo heel erg lettend op wat anderen van je denken…….
Er wordt op dit late uur – rond de klok van half twaalf – nog even een pauze ingelast alvorens we getuige mogen zijn van alweer een andere setting. Dit keer een akoestische setting van Sonny Ray van den Berg en Janne Timmer. Sonny zien we op een twaalf snarige gitaar een hele bijzondere performance neerzetten, we horen namelijk wel een hele bijzondere uitvoering van Herman Brood’s ‘Saturday Night’.
‘The Mirrored Mask’ is een eigen geschreven song van het nieuwste album Play. Play werd opgenomen tijdens een live optreden in JJ’s Music House in Zoetermeer en dat ook weer speciaal uitgebracht werd ter bekostiging van de reis naar Memphis. Helaas breekt Sonny Boy een van de twaalf snaren maar Dave reikt al snel een ander exemplaar aan en Janne Timmer is niet te beroerd om de song opnieuw in te zetten. Het is een knap nummer met een intensiteit zoals alleen deze twee jongelui – Sonny Ray en Janne – gestalte weten te geven.
Als we MC Rob van der Elst zien assisteren door de barkrukken weg te nemen weten we dat het tempo weer in de versnelling gaat en de rest van de bandleden weer zullen participeren in deze smaakvolle nieuwjaarsparty in Duycker. De vervolger op al dit moois is B.B. King’s ‘The Thrill Is Gone’, een vrije interpretatie weliswaar maar een hele beste kan ik u toevertrouwen. Tijdens deze set worden klassiekers en eigen werk moeiteloos met elkaar afgewisseld zo ook het ‘Mean Man’ waarbij alweer het publiek een rol als zangers krijgen toebedeeld door zangeres Janne. In dit nummer gaat de band weer helemaal los, een blues-rocker van hoog niveau!
Huilend gitaarwerk is te horen in ‘I Won’t Complain’ ook dit werkje is weer uit eigen pen ontsproten en is te vinden op het album Play. Ik zie Janne Timmer in het tweede gedeelte samen met Dave Warmerdam achter de toetsen plaatsnemen om daar samen te excelleren op het ‘ebony & ivory’.
Alles heeft deze band er aangedaan om zoveel mogelijk fondsen te verzamelen om de reis naar en verblijf in Memphis zo aangenaam mogelijk te maken. De Dave Warmerdam fans konden op voorhand tegen een klein bedrag een van hun favoriete nummers inzenden die zij graag door de Dave Warmerdam Band vertolkt zagen. Er volgen hele verrassende interpretaties van o.a. ‘Forever Man’ (Eric Clapton), ‘Unchain My Heart’ (Ray Charles), ‘Money For Nothing’ (Dire Straits), ‘Starlight’ (Muse) en het nummer waarbij de jeugd springt alsof hun leven ervan afhangt ‘België’ van Het Goede Doel.
De avond loopt af met een mooie vertolking van de titeltrack van het jongste album van de band ‘Play’. Het slide intro onder de vingers van Sonny Ray is subliem na de sexy bass-line die Lars speelt en nadat Dave ons in verwarring heeft gebracht met een zeer virtuoos gespeelde orgellick. Een lekker sexy nummer om deze mooie muzikale kennismaking met poppodium Duycker af te sluiten. Of toch niet?
Nee, de bezoekers zijn onverbiddelijk want de Dave Warmerdam Band mag niet weg voordat het een zeer verdienstelijk gespeelde encore ten gehore geeft. Wij van TBA? gaan even terug naar onze jonge jaren met een nummer van ons idool Prince, de bandleden geven ‘Purple Rain’ een andere dimensie door fenomenale samenwerking tussen gitaarmeester Sonny Ray, toetsenman in hart en ziel Dave, zangeres Janne en die retestrakke ritme-tandem van Rick en Lars!
Namens het hele team van TBA? wensen wij de band veel plezier én natuurlijk veel succes bij de IBC van Memphis.
Graag bedanken wij Han en Marjon Warmerdam voor de uitnodiging en hopen op een weerzien met Poppodium Duycker.
