Flirting With The Blues vond vrijdag 13 December en zaterdag 14 December 2019 jl. plaats in Theater Flint van Amersfoort. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele foto album van dag 1 te kunnen bekijken.
Dit jaar werd het eerste lustrum gevierd van het Flirting with the Blues festival in Amersfoort. Evenals vorig jaar duurde het feestje dit jaar twee dagen met als afsluiter voor de derde keer een 4G sessie. Tja, de reis naar De Flint duurde op vrijdagmiddag ruim twee keer zo lang dan de zaterdag. Een goede planning van de chauffeur zorgde ervoor dat we voor aanvang nog ruimschoots de tijd hadden voor een heerlijke mixed grill, alvorens we ons naar onze werkplek voor de avond begaven.
Slechts twee acts op de vrijdagavond, maar wel twee om de vingers bij af te likken. Het Matt Schofield
Trio hadden we dit jaar al eerder aan het werk gezien, maar voor Coco Montoya was dat al weer een paar jaar geleden.
Precies om half acht verscheen het Matt Schofield Trio op het podium. De Britse zanger/gitarist werd als vanouds begeleid door Hammond-wizard Jonny Henderson en drummer Evan Jenkins, dus was een hoog muzikaal niveau verzekerd.
Men ging meteen voortvarend van start met diverse pareltjes als “Live Wire”, “See Me Through” en “Where Do I Have To Stand” en anderen.
Het repertoire is bij de liefhebbers inmiddels wel bekend en dat was ook wellicht enige zwakke punt van de show. Eigenlijk is het de hoogste tijd voor nieuw, fris materiaal. Hier en daar had ik een beetje de indruk toch dat de nummers een ietwat afgeraffeld werden, hoewel ik daaraan gelijk wil toevoegen dat Matt dan toch nog ver uitsteekt boven veel collega’s.
Ook dit keer was zijn partner Christine Tambakis weer van de partij om enkele nummers vocaal voor haar rekening te nemen en ze deed dat weer met verve.
Werd ze bij een vorig optreden behoorlijk overschaduwd door het volume van de band, deze keer was het geluid prima in orde.
Matt kon zich focussen op zijn gitaarspel en Christine zong drie nummers. Dat deed ze niet onverdienstelijk, hoewel “Doctor Feelgood” wellicht iets te hoog gegrepen was, zeker als je de versie van Aretha Franklin ernaast legt. Toch een uitstekend optreden.
De set werd besloten met het door Matt en Christine gezonden “Little By Little” met als speciale gast op gitaar Scott Sharrard, één van de 4G gitaristen van de volgende dag.
Hoewel hij wat problemen scheen te hebben met zijn versterker gaf hij alvast een mooi visitekaartje af.
Een voortreffelijke opening, die na een half uur een uitstekend vervolg kreeg met de Coco Montoya Band.
De band ging voortvarend van start en het messcherpe solospel van Coco stond als een huis. Het materiaal bestond zowel uit nieuw werk van zijn recente cd “Coming In Hot”, maar was verder een mooie bloemlezing van ouder werk. Zelfs het rockende “I Can’t Get My Ass In Gear” stond weer eens op de set-list.
Natuurlijk werd ook Albert Collins, zijn oude mentor en inspirator geëerd. Montoya werd begeleid door Nathan Brown en drummer Rena Beavers.
Na zo’n veertig minuten spelen begon het publiek toch wat onraad te bespeuren. Coco begon last van
zijn handen te krijgen. Tussen de nummers door en zelfs tijdens de nummers begon hij zijn handen te masseren. Toetsenist Jeff Paris wist aanvankelijk nog het een en ander op te vangen.
Maar na een uur spelen stopte hij midden in een solo met spelen en liet de band het nummer afmaken. Zich hevig verontschuldigend verdween hij van het podium. Zijn enige optreden in december aan de vooravond van een volle 2020 kalender had een mooie afsluiting van het jaar moeten worden.
Jammer voor het publiek, maar nog triester voor de artiest zelf, die bezig was met een een fantastische set. Speciaal voor één optreden was hij vanuit de V.S. komen overvliegen. Laten we hopen dat de problemen met zijn handen te overzien zijn en we wensen hem een voorspoedig herstel.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Flirting With The Blues 2019 HIER.
