Flirting With The Blues vond vrijdag 13 December en zaterdag 14 December 2019 jl. plaats in Theater Flint van Amersfoort. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele foto album van dag 2 te kunnen bekijken.
De tweede dag bracht ons een aanzienlijk langer programma en ik was benieuwd of het kwalitatief van even hoog niveau zou zijn.
De Leif de Leeuw Band opende het programma met een prima Allman Brothers Tribute. Nu zijn de Allman Brothers natuurlijk niet te evenaren, maar toch zette Leif met zijn mannen een zeer verdienstelijke set neer.
Met vaste bandleden Sem Jansen (gitaar/zang), Tim Koning (drums) en Boris Oud (bas). De band werd aangevuld met Joran Bemelmans (drums) en Rick Linzel (toetsen).
Veel werk uit de klassieke periode van de Brothers, waarbij ik alleen het slide-werk van Duane een beetje miste.
Verder werkte de band zich door een fraaie set heen. Chapeau!Een prima tribute en nu weer terug naar het eigen werk.
Dan de Starlite Campbell Band. Deze groep bestaat uit het echtpaar Simon Campbell (gitaar/zang) en Suzy Starlite (bas/zang).
Drummer is Steve Gibson en voor de gelegenheid werd de band aangevuld met Govert van der Kolm achter de toetsen. Dit is een zeer enthousiast gezelschap. Op het spelen was weinig aan te merken en ook aan spelplezier ontbrak het niet.
Toch pakte het me op een of andere manier niet echt. Er bleef geen enkel nummer hangen. Degelijk, maar gewoontjes. Eigenlijk maakte het spel van de gast toetsenist nog de meeste indruk.
Wellicht moeten we deze band een herkansing geven in een kleinere, intiemere locatie.
Thorbjørn Risager & the Black Tornado. In 2004 verscheen Risager’s eerste cd en in 2009 leerde ik hem kennen via de cd Live At Victoria.
De band bestaat uit Thorbjørn Risager (gitaar/zang), Emil Balsgaard (toetsen), Joachim Svensmark (gitaar/zang), Hans Nybo (sax), Peter Kehl (trompet), Søren Bøgaard (bas) en Martin Seidelin (drums).
Nu heb ik de band al enkele keren live gezien en vond eigenlijk altijd een weinig avontuurlijk geheel. Hun songs klonken exact als op de CD’s en duurden ook exact even lang. Maar na een strakke opening overtroffen ze vanavond toch mijn verwachtingen.
Er werd prima gemusiceerd en de diverse solisten (gitaar, toetsen, sax) kregen én namen de ruimte om heerlijk los te gaan op hun instrument. Ja, sóms kunnen muzikanten me nog echt verrassen.
Dan de afsluiting, de 4G sessie, waar onder begeleiding van de King’s Rhythm Crew (Ruud Weber-bas/zang, Govert van der Kolm-toetsen en Marlon Pichel-drums): Stef Paglia, Kid Ramos, Paul Nelson, Scott Sharrard.
Stef Paglia verrichte de aftrap met een half uur durende set, Hij maakte van de gelegenheid gebruik om de nummers van zijn debuut cd aan het publiek voor te stellen en zette een prima openen neer.
De Belg stond zichtbaar te genieten en de King’s Rhythm Crew maakte het muzikale plaatje helemaal compleet.
Vervolgens was het de beurt aan meestergitarist Kid Ramos, die meteen met het instrumentale “West Side” het kippenvel op mijn armen wist te toveren. Iets minder werd het toen Kid zijn zoon Johnny op het podium haalde en helaas kwam deze jongeman als gitarist niet in de buurt van zijn vader en ook van zijn vocale kwaliteiten was ik niet echt onder de indruk.
Hoewel de Magic Sam klassieker “All Your Love” dan toch weer niet verkeerd was.
Paul Nelson is vooral bekend van zijn samenwerking met Johnny Winter. Net als Kid Ramos is Nelson geen zanger en liet de vocalen over een Ruud Weber en Scott Sharrard. Eerlijk gezegd was Nelson een beetje de zwakkere schakel.
Loeihard strooide hij wat overbekende bluesstandaards als “The Stumble”, “Further On Up The Road”, “Born Under A Bad Sign” en “Them Changes” het publiek in. Laatstgenoemde nummer werd gezongen door Sharrard, weinig genuanceerd en meer op zijn plaats op de Café ‘t Nonnetje.
Scott Sharrard mocht afsluiten en deed dat niet slecht, hoewel zijn muziek redelijk ver van de blues vandaan stond. Maar hij is zonder meer een begenadigde zanger/gitarist en songwriter.
Tijdens zijn laatste nummer kreeg hij assistentie van Nelson, die hier helemaal in dienst van het nummer speelde en wel goed uit de verf kwam.
De afsluitende jam zorgde voor het nodige vuurwerk. Coco Montoya’s drummer kwam nog een nummertje meedoen en daarna gingen de vier mannen volledig los.
Uiteraard veel overbekend werk, maar met vier gitaristen met totaal verschillende speelstijlen mocht dit de pret niet drukken. Alleen staken Scott Sharrard’s problemen van de dag ervoor met zijn apparatuur nu ook weer de kop op.
In de maand dat er weer veel geklaagd wordt over vuurwerk was er op het 4G vuurwerk geen klacht te horen.
Het gezelschap RootzStock zorgde tijdens de pauzes in de foyer voor prima en vaak op volstrekt eigen wijze vertolkingen van werk van Monti Amudsen en Eric Clapton.
De catering en verdere organisatie was weer pico bello in orde én de organisatie blijft flirten met de blues, hoewel de echte blues maar mondjesmaat werd gepresenteerd. Maar dat mag de pret niet drukken.
Helaas was er nog genoeg ruimte over in de zaal en dat is toch wel jammer. Het harde werken van de organisatie en een uitstekende line-up had naar mijn mening toch een tweehonderd extra bezoekers moeten opleveren. Misschien toch al te druk met de kerstvoorbereidingen bezig.
Het festival heeft zijn vorm gevonden en verdient een succesvolle voortzetting. Op naar de zesde editie!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Flirting With The Blues 2019 HIER.
