Tom Waits’ 7 Disciples & a Chocolate Jesus w. The Braindogs @ Q-Factory

The Braindogs speelden vrijdag 06 December jl. in de Q-Factory. Tekst Nicolette Johns met clips van Marco van Bergen en foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.

Eindelijk is het dan zover, het is vrijdag 6 December 2019 en dat is de dag dat The Braindogs voor het eerst hun jaarlijkse tribute aan Tom Waits naar Nederland brengen. De gelegenheid is heuglijk want de band eert de verjaardag van Tom Waits die daags na dit optreden op 7 December zijn 70ste verjaardag viert.

Bandleider/singer-songwriter Tom Waits was én is tot op heden voor vele musici een inspiratiebron, de man maakt muziek die aan de perfectie grenst. Maar voor velen zijn de teksten van doorslaggevende betekenis. De mooiste metaforen, liefdesverklaringen en optekeningen van het leven van de gewone man komen in zijn oeuvre voor. Tom Waits is een tekstschrijver die langzaam aan je vastgroeit, een album van Tom Waits moet minimaal een keer per week beluisterd worden om de sereniteit in het dagelijkse leven te kunnen behouden.

Acht jaar geleden mochten wij in gezelschap van vrienden al eens een optreden van The Braindogs bijwonen op de A-38 in Boedapest. Daar was dit setje van TBA? getuige van een wervelende show van een band bestaande uit 9 muzikanten die voornamelijk uit de immens populaire Hongaarse band Quimby afkomstig zijn. Vandaag in de op een paar kaarten na uitverkochte grote zaal van de Q-Factory zien we een uitgeklede versie van dit collectief, de blazers van Quimby zijn thuis gebleven.

Veel zangers coveren Tom Waits, sommige middelmatig, sommige goed, sommige heel goed. Eén van de zangers die de uitdaging met het geluid en de stem van Mr. Tom Waits aan kan gaan, is Brit Ian Siegal. Hij is één van de beste in Europa, zo niet de beste in Europa! Tom Waits is ook van grote invloed op Ian Siegal, “van jongs af aan”, zoals Ian antwoordde in een tv-interview in Hongarije in 2010. Ian Siegal’s interesse wordt steeds weer getriggerd door de teksten van Tom Waits, het bluezy en rauwe geluid dat we allemaal zo goed van hem kennen.

Laten we eerst maar even de muzikanten aan u voorstellen, op drumms en vocals zien we Frenk, hij vormt samen met bassist László Varga (bandlid Ripoff Raskolnikov) de ritme-sectie. Op percussie en vocals zien we Livius Varga (Quimby). Pianist is Nagy Szabolcs (bandlid Ripoff Raskolnikov). De vocalisten en gitaristen zijn niemand minder dan T-99’s Mischa Den Haring (NL), Ripoff Raskolnikov (AT) en zoals gezegd Europa’s beste Tom Waits vertolker Ian Siegal (UK).

Als het licht in de bomvolle grote zaal wordt gedoofd herkennen de Waits kenners het percussie/drumm intro van de opener van deze avond ‘Goin’ Out West’ dat van Bone Machine uit 1992 komt, één voor één komen de andere bandleden het podium op met als laatste in een stijlvol zwart pak met ‘crisp white shirt’ gehesen Ian Siegal. De sambaballen worden erbij gepakt en de Brit opent op sublieme wijze vocaal deze verjaarspartij van de ‘one & only’ Tom Waits.

We staan vlak onder de plek van Mischa Den Haring, hij speelt zijn stukken op de vintage Guild, helaas van meet af aan horen we wat fuzz op zijn monitor…..toch speelt de man voorlopig onverstoord door.

Wij als publiek krijgen nog net de tijd om voor de aftrap te applaudisseren want de band gaat naadloos over in de vertolking van ‘Telephone Call From Istanbul’ (Frank’s Wild Years – 1987) – ook vertolkt door Siegal – waarin Mischa’s tweede solo de gitaarliefhebbers in de zaal nu al laat scanderen. Het toetertje gehanteerd door Livius Varga doet het authentiek vertolkte nummer eer aan.

We maken graag van de gelegenheid gebruik om de lezers van ‘The Blues Alone?’ uit te leggen én benadrukken dat Ian Siegal en Ripoff Raskolnikov beiden fungeren als leden van de band The Braindogs zij worden ondersteund door een groep fijne muzikanten, al deze leden zullen op een of andere manier soleren en excelleren in een ander of andere song.

Alweer een hoofdrol voor Den Haring in het intro van de opvolger ‘Shore Leave’ in (Swordfishtrombones – 1983), de song wordt vocaal door Siegal gebracht maar tijdens het tweede gedeelte pakt hij de Karel Phlix Guttlin Tux erbij voor een hartverscheurende gitaarsolo. De menigte overlaadt de Brit met een oorverdovend applaus.

Het vocale stokje wordt met bijpassende egards doorgegeven aan Ripoff Raskolnikov die de fenomenale vertolking van ‘Hoist That Rag’ van Real Gone uit 2004 het ‘diverse’ publiek in de grote zaal aanbiedt.

Percussionist Livius Varga is afkomstig van de immens populaire Hongaarse band genaamd ‘Quimby’ (populariteit gelijk aan de Nederlandse bands ‘de Dijk’ of ‘Bløf’) die tot 20.000 mensen aantrekken wanneer ze optreden in de grote stadions.

Nadat hij van positie is gewisseld met Ian Siegal tekent de stoere Hongaar voor de vertolking van ‘Underground’ (Swordfishtrombones, 1983). Intussen heeft Siegal de tijd van zijn leven als hij als een kind in een snoepwinkel de percussie instrumenten mag bespelen.

Natuurlijk kan Mischa Den Haring van T-99 er niet omheen vocaal ook een nummer te brengen. Hij heeft gekozen voor ‘Chocolate Jesus’ dat van Mule Variations uit 1999 afkomstig is. Szabolcs Nagy is de man die de prachtige, lichte doch indrukwekkende pianosolo speelt. Ian Siegal heeft inmiddels weer de sambaballen ter hand genomen en zingt een nummer wat de Siegal-fans wel vaker tijdens zijn shows hebben mogen bewonderen; ‘Jocky Full Of Bourbon’ dat van het Raindogs album (1985) afkomstig is. Dat de goede luisteraar én kenner  van de dichtregels van het origineel Siegal hierin de tekst vrij en ondeugend hoort interpreteren is het teken voor een gulle lach.

Mischa heeft eindelijk even de tijd om iemand naar de amp en de kabel van zijn Guild te laten kijken omdat Ripoff Raskolnikov de akoestische gitaar bespeelt bij zijn vertolking van ‘Blind Love’ ook van bovengenoemde album en de Tux weer in de armen ligt van gitarist Siegal.

Gebroederlijk zingen de mannen samen het chorus, weeft Nagy een prachtig back-drop op de piano en is het euvel bij Den Haring door de amp te vervangen net op tijd verholpen voor een kippenvel gevende solo. Wàt een avond, wàt een muzikanten maar vooral wàt een geweldig publiek!

Siegal ziet er fris uit, zingt en speelt goed vanavond, hij lijkt zich vrijer te voelen op het podium. Hij toont zich in z’n element deel uit te maken van deze vriendengroep, allemaal zeer bekwame professionals.

’16 Shells’ is weer een nummer dat de Brit vertolkt, Ian Siegal is de natuurlijke de sound-a-like van Mr. Waits dus wacht er ons weer een geweldige weergave van deze Tom Waits-klassieker. Het publiek raakt steeds meer gebiologeerd door deze Braindogs, de man die bij dit verslag de clips levert is een fervent Tom Waits en op wereldwijde schaal een fanatiek TW-tributes bezoeker maar komt hier in Amsterdam met gemak tot de conclusie dat dit de beste band is die hij ooit aanschouwde buiten het origineel. We horen nog ‘Big Black Mariah’ van Mischa, waarbij hij de stoel laat voor wat hij is tijdens zijn adembenemende solo en uitbundig samen met Ripoff en Ian het chorus zingt. Brrr, de rillingen lopen me over de rug van dit alles!

Raskolnikov laat zijn krassende stem schitteren bij het tere pianospel van Szabolcs Nagy voor een muisstille grote zaal tijdens ‘Dirt In The Ground’ wat uit 1992 dateert (Bone Machine). De kers op deze Tom Waits-verjaardagstaart komt van de zes snaren van de Guild die onder de handen van Den Haring de menigte uitzinnig maakt.

We zien Siegal weer zijn plaats achter de microfoon afstaan aan Livius Varga die ‘Ice Cream Man’ een song dat Tom Waits uitbracht op het uit 1973 album Closing Time ten gehore brengt, Ripoff tekent voor de gitaarsolo in dit stuk. Het speelplezier spat van het podium, stuk voor stuk hebben de muzikanten een lach van oor tot oor op hun gezicht en zo ook de meeste toehoorders!

De tere piano-intro is voor de kenners de herkenning van ‘Everybody Talking At The Same Time’ van het uit 2011 daterende Bad As Me; Mischa is de eminente ster op de vintage Guild en Ripoff’s door whiskey geteisterde stem is eveneens meesterlijk. Bijna a capella begint Ian Siegal het door Tom Waits/Keith Richards co-geschreven nummer ‘That Feel’, het nummer is te vinden op Bone Machine uit 1992. WOW! Deze vertolking is een regelrechte tranentrekker, wonderschoon en zeer verstaanbaar gezongen zichzelf begeleidend op de zwart/witte akoestische gitaar!

Dan komt voor het eerst Frenk Gábor Torma in Hongarije beroemd onder de artiestennaam Frenk vanachter zijn drumms vandaan om de akoestische gitaar van Siegal over te nemen en ook vocaal van zich laat horen als hij ‘Yesterday Is Here’ (Frank’s Wild Years 1987) aan de rand van het podium vertolkt. Wat er daarna gebeurt, is moeilijk onder woorden te brengen, zelfs voor mij; de manier waarop Frenk dit lied zingt, is zo ongelooflijk fragiel dat het de tranen in mijn ogen doet opwellen. Blijkbaar ben ik niet de enige in de zaal want je kunt wederom een speld horen vallen in de Q.

Frenk heeft een zeer kwetsbare lichaamsbouw maar heeft een zeer sterke stem. Als ik hem moet vergelijken met iemand dan is het met David Bowie in de jaren tachtig (Heroes tijdperk) maar met donker haar. De Hongaarse man krijgt een wer-ke-lijk ovationeel applaus.

We kunnen weer met z’n allen meezingen met de tekst van ‘Heartattack & Vine’, de titeltrack van het gelijknamige album uit 1980. Mischa is de meer dan gedreven vocalist en Siegal heeft zijn oude vertrouwde kleine Harmony ter hand genomen waarop hij het riffje van T-99’s ‘Sun’ in het nummer ‘last’. Toch brengt dit Den Haring niet van zijn apropos, hij staat inmiddels bij alweer een uitstekende gemusiceerde solo op zijn trouwe vintage Guild.

Siegal heeft de custom Siegal-gitaar erbij gepakt om de hartdoorklievende slide te spelen tijdens het door Raskolnikov gezongen ‘Lowdown’ (Orphans, Brawlers, Bawlers & Basterds – 2006). ‘Way Down In The Hole’ van Frank’s Wild Years (1987) komt vocaal weer voor rekening van Siegal waarbij de solo van Raskolnikov helaas even op zich laat wachten.

‘Downtown Train’ is volgens Siegal’s introductie Tom Waits enige MTV-hit, het nummer leent zich uitstekend voor alle bandleden te excelleren, ook het stukje ‘Down Town’ van de Britse zangeres Petula Clark wordt net als op de eerder dit jaar uitgebrachte plaat/cd en door ondergetekende gerecenseerde Real Live Brains [Celebration of Tom Waits] nog even aangehaald. We lopen zachtjes tegen de klok van half elf, ‘Train Song’ wordt door slechts Nagy en Ripoff gespeeld. Het is een bijzondere vertolking.

Natuurlijk mag ook ‘Raindogs’ uit 1985 op een avond als deze niet ontbreken, het nummer waarbij Siegal op de plaat de vibe van de song die zijn mede bandleden weten te creëren becommentarieert met Servische begrafenismuziek.

Gelukkig voor de zangers in de zaal staat vanavond ook ‘2:19’ op de set-list, het is weer een vocaal hoogstandje van Ripoff Raskolnikov waarbij Ian Siegal de Harmony bespeelt en het chorus vocaal vorm geeft. Siegal stipt nog even het voorkomende publiek aan, de liefde van het publiek voor Waits maar ook de liefde die alle bandleden samen delen. Het optreden met The Braindogs wordt niet als ‘werk’ gezien maar als plezier maken met gelijkgestemden vertrouwt hij ons toe, voor een volle zaal of voor weinig belangstellenden, het deert hen niet…..The Braindogs blijven samen muziek maken.

Dan het nummer wat Siegal al zovele malen in zijn eigen shows opnam, ‘House Where Nobody Lives’, het nummer is te vinden op Tom Waits’ Mule Variations uit 1999. De vertolking – gedeeltelijk zonder microfoon – is volgens mijn buurman van grote klasse, de passie die in de song gelegd wordt is van ontzagwekkend niveau aldus de Tom Waits-kenner en ik? Ik kan dit slechts beamen.

Toch komt er met dit nummer een eind aan een werkelijk onvergetelijke avond in de grote zaal van de Q-Factory, alle zeven magnifieke muzikanten van The Braindogs hebben samen met hun toehoorders een mooi verjaardagsfeest weten te bouwen en op gepaste wijze de barse dichter weten te eren.

Toch mogen The Braindogs niet vertrekken zonder een toegift; ‘Union Square’ van Raindogs is een song met een hoog rock ‘n roll gehalte, waarbij zelfs even is ‘geleend’ van The Rolling Stones. Het dak gaat eraf, iedereen is nu los, zelfs de bassist klimt op het podium bij drummer Frenk!

25 songs met de onmisbare handtekening van Mr. Tom Waits, 25 nummers van de meer dan 200 honderd nummers die deze componist, dichter en genie in de loop der jaren heeft geschreven.

De apotheose van dit tweeënhalf uur durende concert is Ian Siegal’s vertolking van ‘Jersey Girl’. De vertolking komt uit het hart, ik zie de man breken, er rolt een traan. Wellicht denkt hij tijdens het zingen aan zijn eigen ‘Jersey Girl’ die hem vanavond niet vergezellen kan.

De toeschouwers zingen de tekst foutloos mee, al Sha-La-La-end zingen we samen met Ian die duidelijk de liefde van het publiek voelt, het publiek wat deze vriendengroep The Braindogs op deze vrijdagavond in het hart heeft gesloten. We weten allemaal dat Ian Siegal uniek is, hij is een klasse apart, maar er zijn geen woorden, geen superlatieven om ‘The Braindogs’ te beschrijven, ze zijn krachtig, ongelooflijk getalenteerd en absoluut ongeëvenaard, Tom Waits kan trots op jullie zijn!!

Hopelijk kunnen c.q. willen Q-Factory en manager Peter Podlovics hiervan een jaarlijks terugkomende traditie maken. Tot die tijd hebben we nog het 20 jarig jubileum te vieren van T-99 in Paradiso op 29 December, zal Ian Siegal in 2020 een extensieve afscheidstour langs de Nederlandse zalen maken met zijn band én zien we Ripoff Raskolnikov terug op vrijdag 16 April op de European Blues Challenge in Zaandam.

De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Q-Factory voor haar gastvrijheid. De vrijwilligers van TBA? zullen na de zomerstop bij nog meer mooie acts aanwezig proberen te zijn (klik HIER voor het programma).