Exclusief interview met: Marlon Pichel. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken Locatie: Popodium Bibelot, vrijdag 25 Oktober 2019 jl.
Hallo Marlon, bij de lezers van The Blues Alone? ben je nog niet zo heel erg bekend ook al was er al een artikel op de website te lezen omtrent onze kennismaking met jouw eigen band Bourbon Avenue ten tijde van het optreden in De Kroepoekfabriek van Vlaardingen, inmiddels ben je tijdelijk drummer bij King Of The World nu Fokke de Jong deelneemt aan de theatertour van Johan Derksen. Kun je jezelf even voorstellen aan de lezers?
MP: Mijn naam is Marlon Pichel, 26 jaar inmiddels en ik kom uit Rotterdam.
Uit wat voor soort gezin kom je Marlon?
MP: Ik kom uit een gezin dat bestaat uit een Nederlandse moeder en een Indische vader. Dus ik ben een half bloedje. Mijn vader muzikant en m’n opa was ook muzikant; m’n moeder altijd trouwe supporter vanaf moment 1 tot op de dag van vandaag.
Beroepsmuzikanten Marlon?
MP: M’n opa niet maar mijn vader wel ja. Vanaf m’n tiende werd ik het podium opgetrokken omdat zijn drummer naar Spanje vertrok en m’n vader had een drummer nodig om in ieder geval mee te kunnen repeteren in eerste instantie. Maar vanaf m’n elfde ben ik al showtjes gaan pakken….
Je vader is ook drummer, althans dat stond er in de media te lezen toen ik me voorbereidde op dit interview? Of speelde hij een ander instrument? Tja, er zijn maar weinig Indische mensen die géén instrument bespelen toch, ha ha ha?
MP: Nee m’n vader is zanger maar hij speelt wel gitaar. Van hem heb ik ook m’n eerste drie akkoordjes geleerd. Inderdaad, elke Indonesische familie heeft wel een ‘Ome John’ die gitaar speelt.
Ok, dus je vader was beroepsmuzikant…..maar heeft hij je het afgeraden om een carrière in de muziek na te jagen of heeft hij het juist aangemoedigd? Ik kan me zo voorstellen dat als jezelf in de muziek zit en weet hoe moeilijk en hard die business kan zijn dan wil je misschien je eigen kind daarvoor behoeden?
MP: Nee, echt beide ouders hebben me altijd volledige support gegeven. Kijk we hebben natuurlijk wel gesproken over dat het een riskant bestaan is als muzikant, het is vak vol risico’s vooral op financieel gebied natuurlijk. Je weet nooit waar je over een jaar staat. Maar ze waren altijd heel positief, zij vonden dat als ik er voor wilde ‘gaan’, dan zullen wij je steunen maar dan moet je wel alles geven! Als dit is wat je wil dan moet je dat vooral gaan doen maar geen half werk leveren.
Je vader is de directe aanleiding dat je een carrière ambieerde, neem ik aan? Omdat je zag hoe leuk het was of omdat je een artiest bent, je kan niet anders. Een artiest wordt heel ongelukkig als ‘ie een baantje moet doen bij een baas en daarnaast alleen maar thuis, in jouw geval, een beetje roffelen. Dat is het verschil tussen een muzikant en een artiest, de drive!
MP: Zeker! Ik voel me ook het meest thuis op het podium, omdat ik al vanaf m’n derde werd meegenomen naar gigs. Mijn ouders namen me dan mee in de kinderwagen, slapen onder de stoel of backstage op een leren bankje…..waarvan je goddank niet weet wat daarop allemaal is gebeurd. Ik heb daar geslapen als een roos, later mocht ik in de pauze even drummen op het drumstel. Vanaf m’n negende ben ik écht drumles gaan volgen.
Negende? Dat is best vroeg, was dat op een muziekschool in de buurt?
MP: Ja, muziekschool Spijkenisse waar ik grappig genoeg nog zelf als docent beland ben maar inmiddels ben gestopt. Ik studeer nog, ik speel en ik geef les. Ik zit in het derde jaar dus ik moet nog anderhalf jaar.
Heb je een bepaalde richting op de CodArts gekozen, of moet je eerst alles omvattend in je macht hebben en kan je daarnà pas een stijl kiezen, zoals jazz-drummer ofzo?
MP: Op het conservatorium heb je wereldmuziek, jazz, klassiek of popmuziek. Ik heb dan gekozen voor popmuziek, maar dan krijg je ook weer les van jazz docenten. Het is meer dat de pop-opleiding zich meer richt op spelen voor grote zalen en als sessiemuzikant.
Wij hebben je als verslaggevers van TBA? gezien tijdens je optreden in De Kroepoekfabriek waar je met je band Bourbon Avenue het voorprogramma verzorgde voor de Belgische Boogie Beasts. Daar zag ik een Marlon die op het podium ongelofelijk in zijn element is. Je bent op de een of andere manier het stralende middelpunt terwijl je aan de zijkant zit met je drumstel, hoe raar dat ook moge klinken. Wij werden er blij van, we zeiden dat jullie een voorprogramma waren waarvoor we TBA? draaiende houden. Mooie muzikale verrassingen en ontdekkingen.
MP: Nou, bedankt. Ik vind dat als muzikant zijnde ook heel erg belangrijk; als de mensen het niet naar hun zin hebben dan kan je wel heel eigenwijs voor jezelf muziek gaan maken dan is er voor mij zélf ook geen zak aan. Dus als ik uiteindelijk op het podium zit te spelen, of het nu met Bourbon is of met King Of The World of met elke andere band, dat is mijn natuurlijke habitat. Ik geniet, ik krijg alleen maar extra kik en extra ballen in het spelen als ik zie dat jullie aan het genieten zijn.
Maar Marlon jij beschikt wel over een behoorlijke ambitie want ik heb via de social media gelezen dat jij zelfs naar Harlem bent geweest om iets op te gaan nemen?
MP: Naar Boston zijn we geweest om op te nemen maar we zijn ook naar the Bronx en naar Harlem geweest maar dat was eerder dit jaar. We zijn met Bourbon Avenue naar Boston gegaan om verschillende redenen; we wilden dichter bij onze roots opnemen. Aangezien we allemaal liefhebbers zijn van blues, soul, rock ’n roll wat allemaal uit de States komt en die gasten daar weten hoe het moet klinken. Waarom zijn we uiteindelijk in Boston uitgekomen? We zijn gewoon producers gaan mailen van artiesten die we zelf tof vonden, uiteindelijk zijn we in zee gegaan met Ed Valauskas van Q Division Studios om daar onze EP op te nemen met de originele titel ‘The Boston Recordings’. We hebben inderdaad opgetreden, we hebben daar nog twee shows gedaan en in maart ben ik met een paar sessie-muzikanten terug gegaan naar New York om daar een paar theatervoorstellingen te spelen.
Hoe ben je in contact gekomen met King Of The World, wie heeft jou benaderd? Ik denk dat ik het wel weet maar voor onze lezers is het wel fijn om te weten hoe het is gegaan lijkt me. Via Stef Delbaere denk ik? [terwijl ik naar de ook aanwezige KOTW gitarist Stef kijk]
MP: Govert van der Kolm heeft me benaderd via Stef.
SD: Ja, we waren aan het zoeken wie Fokke de Jong zou kunnen vervangen tijdens zijn tour met John Derksen’s Sound of Blues & Americana en inderdaad ik kende Marlon van de opleiding maar in eerste instantie dacht ik dat hij veel te druk zou zijn met Bourbon. Gelukkig heeft Govert hem toch benaderd.
En toen dacht jij Marlon; wat?
MP: Ja, het was heel grappig. Een goede vriend van de familie kende KOTW, ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord totdat ik – hij is ook tevens mijn boekhouder – hij zei “Hier heb je een cd, die moet je echt even checken. Het zijn gewoon Nederlanders en klinken echt te gek” ze spelen op de Parade in Rotterdam. Dus ik daarheen, lekker genieten van de muziek. Dus zo heb ik kennisgemaakt met KOTW ja en toen benaderde Govert van der Kolm mij. Die goede vriend is vanavond ook aanwezig en is niet op de hoogte dat ik nu al mee speel met KOTW. Dat wordt dus een verrassing voor hem.
Heb je lang moeten overwegen Marlon, of het te combineren was?
MP: Mwah, m’n hart zei meteen “yes” maar mijn verstand zie “denk er even goed over na”. Ik ben best wel een chaotische gast, ik heb mazzel dat ik nu weinig speel met Bourbon omdat we veel aan het schrijven zijn, dus het was even kijken maar uiteindelijk maar goede agenda’s kom je er altijd wel uit. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Zo is dat goed vol te houden.
En nu? Is je studie full-time? Ik heb geen idee hoe zo’n studie verloopt namelijk.
MP: Ja dat is full-time, gewoon 5 dagen in de week maar geen volle dagen hoor.
Dus je kan niet zeggen ik volg m’n studie en daarnaast ga ik nog werken? Dit is je werk?
MP: Jaja, zeker! Ik kan m’n huur ermee betalen en m’n opleiding. Maar ik geef ook nog les, 1 dag in de week in IJsselmonde. Ik ben zes jaar geleden een project gestart dat heet “De Open Studio”. Dat was in eerste instantie bedoeld was, omdat het een wijk is waar weinig geld is en privélessen vaak te duur zijn, konden ze voor € 3,00 per avond met mij jammen, zeg maar. Maar op een gegeven moment is dat zo groot geworden dat er een nieuwe “Open Studio” geboren is in Vlaardingen en nu komt iedereen van jong tot oud, met goede banen, mindere banen, werkeloos, I don’t care, iedereen kan voor € 3, 00 per avond bij mij lekker muziek maken. Ook in verschillende disciplines, dus dat doe ik eigenlijk als werk erbij. In Kade 40, bij De Kroepoekfabriek.
Ik vroeg je al eerder of je KOTW combineert met Bourbon Avenue, het is niet dat je het op moet schorten. Dat hebben de mannen van KOTW niet gevraagd?
MP: Nee, zeker niet nee. Want dan zou het spelen met KOTW ‘t overwegen waard geweest zijn het niet te doen. Hier en daar moet je concessies doen, dat is natuurlijk geen probleem. Dat doe je als je ergens je volledige ‘dedication’ aan levert dan doe je dan maar Bourbon is ook m’n ‘baby’……dat ben ik zeven jaar geleden gestart….
Dat loopt ook waanzinnig want je hebt daarmee ook een aantal prijzen [red. Publieks- én Juryprijs van De Grote Prijs van Rotterdam in 2018] mee in de wacht weten te slepen?
MP: Ja, dat gaat gelukkig heel lekker dus met goede agenda’s is het allemaal te combineren.
Je bent nog jong, heel jong zelfs, maar denk je wel dat je in dit vak oud gaat worden Marlon? Of denk je dat je uiteindelijk frontman/zanger wordt? Persoonlijk denk ik dat als je 30 jaar met een drumstel moet slepen……
MP: Dan hoop ik toch dat ik over vijf of tien jaar roadies heb [lacht]. Nee, ik ben in m’n hart drummer en vind zingen gewoon te gek om te doen, zolang ik keuzes maak waar ikzelf 100% achtersta dan vind ik eigenlijk alles prima wat ik bereik in m’n leven. Zolang ik er zelf maar bewust voor gekozen heb, maar soms heb je daar niet altijd iets over te zeggen maar…..In m’n hart ben ik drummer.
Heb je al een droomproject op het oog Marlon?
MP: Zo……ik denk dat één van mijn dromen is om te kijken of ik een netwerk op zou kunnen bouwen in steden zoals New York o.i.d. Omdat je daar ook merkt dat de scène eigenlijk net zo groot is als in Nederland alleen de artiesten die er spelen zijn zeg maar vijftig keer groter…..Daar sta je in een kroeg, ik was toevallig in New York, een gast die ik ken, Tim Ries – saxofonist van The Rolling stones – die zei “kom even kijken, ik speel daar en daar” en dan sta met een gast te praten en die blijkt dat de bassist van John Scofield te zijn!
In Amerika, wijzelf zijn een aantal malen in de States geweest, kijk hier staan ze op hele grote podia maar bijvoorbeeld Mike Zito – een gitarist die Stef Delbaere wel kent – staat de ene dag voor 10.000 man op een festival en de andere dag staat hij voor de toog in een barbecue-restaurant in de States te spelen. Dan denk je toch wel “dat is toch eigenlijk wel een beetje triest”. Die artiesten moeten naar Europa komen om de BV te laten roken zal ik maar zeggen. Je kan daar heel veel kansen krijgen om met grote artiesten te werken maar…
MP: Ja, rijk worden is ook niet m’n doel. Leren en veel spelen….
Marlon, jij bent een zanger en ik hoorde eerder in dit interview dat je vader ook zanger is dus jullie zullen ongetwijfeld samen thuis veel zingen of gezongen hebben. Maar wat zing jij om je stembanden te trainen? Ik neem aan dat je ook zangles hebt?
MP: Nee, ik heb toevallig laatst, twee of drie weken geleden mijn eerste zangles gehad. Ik dacht dat ga ik toch eens even doen want ik had een chronische stemband-ontsteking, daar heb ik een aantal jaren mee gelopen waardoor m’n kopstem weg was en dat is nu weer verholpen. Het enige wat ik doe om m’n stem op te warmen is, het klinkt heel erg, is een pakje per dag roken! Voor de rest doe ik eigenlijk niks, geen oefeningen, niets. Ik drink niet bij een gig, maar roken als een ketter. Ja, ik zing echt al als ik opsta, in de douche, overal fluiten, zingen maar ik doe geen ruk aan warming up!
Aan het einde van het interview stel ik altijd een paar korte vragen waar ik graag het eerste antwoord dat bij je opkomt wil horen, eventueel diep ik dat antwoord nog iets verder uit.
MP: Kom maar door!
Wat maakt je boos in het leven?
MP: Eh, bestuurders in het verkeer die een fout maken en mij de schuld geven. Ja écht! Ik merk dat ik nu ik het erover heb weer vurig word, dat is het enige wat me zo ontiegelijk irriteert.
Ben je goed in de balans te vinden tussen werk, familie en vrienden? Kan je dat goed samenbrengen nu je bij twee bands speelt, het lijkt me moeilijk om je sociale contacten in stand te houden?
MP: Nee. Nou het is niet dat ik er niet goed in ben maar wat ik wel merk [kijkt even naar Stef Delbaere en vraagt of hij het herkent] dat als je bij een bepaalde band speelt dat je mede bandleden heel even en daarna ook wel je beste vrienden worden. Als mensen die in een “normale” baan van 9 tot 5 werken en om half 11 het bed instappen – terwijl wij dan pas beginnen met een set te spelen – dus het verschilt heel erg per periode. De ene keer ga je weer terug naar je vrienden van waar je vandaan komt en familie. Ikzelf heb een gigantische goede band met m’n broer en gelukkig ook heel goed met m’n ouders dus het voordeel is dat je als muzikant overdag heel veel vrij bent om meer tijd aan familie en vrienden te spenderen en ’s avonds ga je vooral tijdens het spelen om met je band-buddies.
Broer hoor ik je nu zeggen Marlon, oudere broer, jongere broer, ook muzikant?
MP: Een oudere broer, hij wordt binnenkort drieëndertig. Nee, een sportman. Hij houdt van voetbal, hij heeft een perfect figuur en ik ben gewoon lekker het papperige kleine broertje. Ik ben hartstikke trots op m’n broer en z’n twee kids, een prachtig gezinnetje. Daar trek ik heel veel mee op.
Wat was het eerste album wat je ooit gekocht – in jouw geval gezien je leeftijd waarschijnlijk gedownload – hebt en waarom?
MP: Nee, gekocht! Ja eh, Elvis’ Greatest Hits. Nou, ik was negen en ik deed ook Kung-Fu bij het drummen. Toen ik geslaagd was voor m’n tweede sjerp…..Ik had al heel lang een Elvis Presley-spiegel in m’n kamer, van mijn tante gekregen, maar ik had helemaal geen idee wie die vent was. Maar toen ik een cadeautje uit mocht zoeken omdat ik geslaagd was zag ik bij de Free Record Shop diezelfde vent weer op een cd staan. Ik zei dat ik die cd wilde hebben, natuurlijk wilde mijn moeder dat ik eerst even luisterde. Maar die cd heeft er zelfs tot geleid dat ik op m’n negende of tiende dat ik de jongste Elvis look-a-like van het land ben geworden. Daarna ging ik in een ‘Elvis in Las Vegas-pak’ wedstrijden en playback shows af….
SD: Dit is wel hilarisch want ik ben ook ooit begonnen als Elvis-imitator, toen was ik acht of zo.
MP: Nou lekker man, [we lachen alle vier hard]. Ik mocht zelf als klein mannetje The Sweet Inspirations [red. begeleidingskoor Elvis Presley] ontmoeten. Dat is het eerste album dat wel voor mijn ‘main’ inspiratie voor m’n muziek heeft gezorgd, ja.
Is dit dat ook meteen je favoriete album aller tijden, zo niet welke dan wel Marlon?
MP: Oef, dat is een goeie! Eh nee, ik zou er zo vijftien tot twintig op kunnen noemen maar eentje waarmee ik heel blij ben dat ik hem heb is ‘The Last Waltz’ van The Band. Dàt vind ik zo’n prachtige plaat! Voor de rest, tja zo moeilijk dit…..
Nou Marlon, ik denk altijd als er iets met me gebeurt en ik mag maar één album meenemen dan is dat een Bill Withers album, dat kan ik àltijd luisteren.
MP: Nou dat heb ik ook, maar dat zou niemand bij mij verwachten maar dat is Edith Piaf! Als ik ‘L’hymne à l’amour’ hoor dan schieten de tranen uit m’n reet zeg maar. Dat zou nu typisch een nummer zijn dat als ik de pijp uit ga dan wordt dat gedraaid. Weet je wat ik bedoel? Lekker dramatisch, hoppakee, iedereen laten janken daar. Nee, Edith Piaf vind ik prachtig, daar word ik intens gelukkig van.
SD: Ik ook man, we moeten elkaar echt beter leren kennen.
MP: Ja, ga je met me mee naar huis vanavond [schaterlacht hardop]?
Op welke muziek groove je momenteel Marlon?
MP: Oef, alweer zo’n moeilijke vraag! King Of The World…….nee, gewoon bluesmuziek. Ja, want ik moet daar wel wat meters maken ja….ten eerste omdat ik het te gekke muziek vind maar deels ook omdat ik de bandleden veel meer in de blues zitten dan waar ik vandaan kom. Ik wil niet achterblijven in de band waar ik nu speel.
Welke muzikant, anders dan jij zelf, zou je ooit willen zijn of wie heb je ooit willen zijn – Levon Helm – ?
MP: Eh nee, niet eens per se eigenlijk. Nee, je hebt een bepaald beeld van een muzikant en dat kan soms on-tie-ge-lijk tegenvallen en dat bedoel ik écht niet arrogant maar ik ben heel erg trots op hetgeen wat ik tot nu toe heb kunnen bereiken. Ik heb er hard voor gewerkt, zoals we er allemaal hard voor werken, voor onze passie of baan dus ik zou dat voor geen goud willen ruilen met iemand anders. Ik wil een betere versie van mezelf worden, laat ik het zo zeggen.
Een beter doel is er toch niet Marlon? Je favoriete zaterdagavond plaat welke is dat Marlon?
MP: Oh, goh, oei! ‘Chet Baker Sings’
Hey man! Ik vind het heerlijk om te horen dat muzikanten die het publiek ziet in een bepaalde discipline, dat ze toch altijd een zo hele brede smaak hebben. Dat vind ik zo fijn!
SD: Als je die vraag aan mij gaat stellen ga je ook verbaasd zijn denk ik……
MP: Frans Bauer toch, Stef?
De ultieme zondagochtend plaat, is dat soft of juist bombastisch?
MP: Eh ja……..Ik ben altijd heel erg van de rustige platen thuis juist, ik vind het ook lekker om fusion of rock te luisteren maar ik heb bijvoorbeeld ook nooit na het spelen de radio aan of zo. Gewoon, heb ik hier lekker ‘teringherrie’ gemaakt…..maar voor zondagochtend denk ik dat ik voor Miles Davis of Erik Satie ga. Daar kan ik heerlijk bij wegzwijmelen, de melancholiek erom heen vind ik heel mooi en vooral nu met de herfst….Ik ben echt een romanticus, in die zin dat ik geniet van de roodbruine herfstbladeren en op de achtergrond een Miles Davis plaat….Dan kan ik uren wandelen en niet achterom kijken.
Marlon, heel hartelijk bedankt dat je tijd voor The Blues Alone? wilde vrijmaken voor dit openhartige (kennismakings)interview.
MP: Graag gedaan, maar vooral jullie heel erg bedankt dat jullie de lezers willen laten kennismaken met mij. Ook leuk om jullie weer te zien na een half jaar, wàt bijna een jaar. Het blijft altijd weer de échte muziek gemaakt door muzikanten die overleeft, ik als derde generatie Indo luister nog steeds naar The Tielman Brothers maar ik heb ook heel veel blues mee gekregen. Stel, ik word later vader dan gaat dat ook gebeuren dat ik m’n kinderen weer met muziek laat kennismaken. Generaties blijft dit doorgaan, daar ben ik van overtuigd!
Graag wil ik namens TBA? het personeel van Poppodium Bibelot alsmede King Of The World bedanken voor het faciliteren van dit interview.
