De Kenny Wayne Shepherd Band speelde maandag 04 November jl. in de Q-Factory. Het voorprogramma werd verzorgd door Sheverine. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Dit is de laatste avond van de trilogie van optredens die de verslaggevers van The Blues Alone? voor bijwonen in de Q-Factory van Amsterdam. Vanavond bevinden we ons in de grote zaal van het complex en de zaal is uitverkocht voor de hoofdact Kenny Wayne Shepherd Band. Maar voordat het zover is mag er een voorprogramma plaatsvinden.
De support-act wordt door het Nederlandse (Eindhoven) Sheverine verzorgd. De band bestaat uit frontman James (vocals/gitaar), Quint (toetsen/vocals), Steven (bass/vocals) en Sophie is de drummer van de band maar weet ook raad met de backing-vocals. Sheverine staat voor mystiek zeggen ze zelf en spelen volgens hun bio scheurende StonerBlues. De bandleden leerden elkaar kennen op het Rock City Institute en werden geïnspireerd door Led Zeppelin, Triggerfinger, Rival Sons en Queens of the Stone Age.
Volgens hun website maakt Sheverine vette, vieze herrie met een creatief rauw randje. Dat alles moeten ze in een klein half uurtje aan de man zien te brengen, we gaan het zien.
De band bracht in 2017 een EP uit met de titel Wolf Like Me. Eerlijk gezegd klinkt het niet verkeerd, het sluit niet echt aan bij de hoofdact van deze maandag maar de band heeft een toegankelijke sound. Dit is wel meer mainsteam radio materiaal maar mijn honger naar Hammond sounds raakt door Quint op de toetsen goed gestild.
Sophie op drumms zit er lekker in maar ook frontman James en collega Steven doen hun uiterste best een goed showtje neer te zetten. James vertelt ons dat de band natuurlijk zeer vereerd is in het voorprogramma van Kenny Wayne Shepherd te mogen staan. De frontman heeft een lekkere drive om zijn Gibson maar ook zijn Danelectro te bespelen.
Maar 30 minuten zijn natuurlijk zo voorbij…..Scheurende StonerBlues en vette, vieze herrie hebben we niet gehoord maar dat houden we wellicht nog te goed bij een andere gelegenheid dat we Sheverine gaan tegenkomen.
Kenny Wayne Brobst a.k.a. Kenny Wayne Shepherd werd op 12 Juni 1977 in de staat Louisiana, Shreveport om precies te zijn, geboren. Deze schoonzoon van acteur Mel Gibson en vader van vijf kinderen speelt al sinds zijn zevende gitaar. Het blonde gitaarwonder brengt al sinds 1995 albums uit die elkaar in hoog tempo opvolgen.
Inmiddels vormt KWS alweer een dikke twintig jaar samen met Noah Hunt een frontman-duo. Shepherd’s vocalen kunnen wel door de beugel, maar de betere zanger van de twee is duidelijk Noah. Noah Hunt speelt ook ritmegitaar en is een fervent tamboerijn-man!
Wij van TBA? waren al diverse keren getuige van een show van deze KWS-band waarvan ik naar eer en geweten kan zeggen dat het oeuvre meer uit rock bestaat dan uit bluesrock, maar een kniesoor die daar op let. Het optreden in de grote zaal van de Q-Factory vindt plaats na een zeer succesvolle afsluiting van het Heaven Festival in Denemarken en maakt deel uit van The Traveler tour, het album wat eerder dit jaar werd uitgebracht.
Kenny Wayne Shepherd is een graag geziene gast in de Low Lands van Nederland en België, zelf zegt hij dat hij ook heel erg van de Europese aanpak van festivals en optredens houdt. Aan de vooravond van dit optreden zag ik de man in de kleine zaal aan de wand ‘geplakt’ staan. Hij was incognito, droeg een zwarte muts en alleen de blues die-hards herkenden hem maar lieten hem eerbiedig het optreden van label-genoot Doyle Bramhall II volgen. Aanvankelijk was er sprake van een gast-optreden maar door de verschijning van zijn bandleden kwam het er toch niet van.
Net zolang als de support-act mocht spelen duurt het ombouwen van het podium voor de hoofdact Kenny Wayne Shepherd Band. De band is voor de gelegenheid van hun optredens in Brazilië, Denemarken, Nederland, Frankrijk, Duitsland en de UK uitgebreid met een blazerssectie en daar zijn wij persoonlijk heel erg blij mee. Shepherd’s trouwe vriend en mede bandlid is Noah Hunt die vele vocals voor zijn rekening zal nemen maar ook de slaggitaar mag hij af toe hanteren, tussen de bedrijven door is Hunt zoals gezegd veelvuldig met de tamboerijn te spotten. De blazerssectie bestaat uit Mark Pender die de trompettist is en Joe Sublett is de saxofonist, op toetsen zien we Joe Krown, de ritme-sectie wordt gevormd door drummer Chris Layton en bassist Scott Nelson.
Om negen uur stipt wordt er uitgepakt met een song van het spiksplinter nieuwe album The Traveler – ‘Woman Like You’ – een gelikte opening. Over ‘Mr. Soul’ schreef ik al eerder tijdens een verslag dat het nummer het intro deelt met Satisfaction van de Rolling Stones en eerlijk gezegd vraag ik me af waarom een man als Shepherd hiervoor gekozen heeft. Het geluid van de zangmicrofoon mag beter wat mij betreft maar de dames rond mij die al vanaf de eerste tonen van de show staan te ‘headbangen’ zal het een zorg zijn. De lange ‘pumping’ solo van de frontman is koren op de molen van de rockgitaar lovers.
Het euvel met de zang-mic lijkt gefikst tijdens ‘Long Time Running’, wat een dragende stem heeft die Hunt toch. Bombastisch, maar toch heerlijk, drummer Chris Layton legt zoals altijd weer een dikke, vette groove neer. Noah neemt in ‘I Want You’ de gitaar ter hand omdat deze song door KWS zelf wordt gezongen. Shepherd’s solo op de Fender gaat door merg en been, dit is rock van de bovenste plank! KWS is beweeglijk en lijkt keer op keer zijn fans te willen behagen door het hele podium te gebruiken en aan de rand zoveel mogelijk toeschouwers wil bereiken. De Hammond-solo en de blazerssolo is koren op mijn eigen molen.
Noah oogt mij wat vermoeid, natuurlijk lacht hij liefelijk naar trouwe fans en de aanwezige fotografen maar ik heb de man weleens actiever gezien. Heeft hij een kou onder de leden, is de stem niet naar behoren? We zullen het nooit te horen krijgen want daar is de man te professioneel voor. KWS is echter in bloedvorm, de toehoorders achter mij kunnen het niet aan…..Een terugblik op Lay It On Down uit 2017 komt met het funky ‘Diamonds and Gold’, de toegevoegde waarde tijdens een live-optreden komt duidelijk van de mannen Pender en Sublett! Dat de teksten niet veel om het lijf hebben en vaak repetitief zijn is mijn inziens een van de redenen, naast het gitaargeweld, waarom de KWS band zo geliefd is bij het grote publiek.
De blues-traditional ‘Talk to Me Baby’ van Elmore James staat al sinds jaar en dag op de set-list en is veruit een van mijn favoriete vertolkingen van Mr. Shepherd. Nee, Shepherd is geen blues maar dit kan de man toch uitermate goed, de muffler van Pender is de kers op de taart in het nummer. Nog een rustpuntje in de steeds voortrazende show van deze immens populaire band is de ballad ‘Heat Of The Sun’ dat alweer uit 2011 dateert en waarbij KWS de snaren liefkoost als was het een van zijn mooie bolides die de man rijk is. Buiten gitaren zijn snelle zeventiger jaren sportwagens de passie van deze ‘Southerner’. Het nummer kent een combinatie van de elektrische Fender en de akoestische Taylor die door Noah Hunt wordt bespeeld.
Er wordt geëxcelleerd met o.a. ‘Shame’, ‘Down For Love’ en de cover van Joe Walsh’s ‘Turn To Stone’ is alweer de afsluiter van de reguliere set. Uiteraard is de zaal van het voorgaande volledig buiten zinnen zodat er natuurlijk gescandeerd wordt voor een encore. Inmiddels ben ik achterin de zaal gaan staan en hoor ik nog ‘Blue On Black’ wat uit volle borst wordt meegezongen door de hard-core KWS-fan, een werkelijk geniale rock-cover van de bluesklassieker van Slim Harpo ‘I’m A King Bee’. Altijd fijn om de rockfanaat een beetje blues te offreren, die Hammond doet me de nekharen rijzen…..heerlijk!
Net als al die alle andere keren sluit Kenny Wayne Shepherd af met Hendrix’ ‘Voodoo Chile’ en het dak van de Q gaat er bijna vanaf. Volgens mijn buurman moet je wel ballen hebben om een cover van Hendrix te durven spelen, het is een jongeman die wellicht nog niet eerder deze band op het podium zag want Kenny Wayne Shepherd heeft al lang ballen, zo’n dikke twintig jaar al! Zijn vingervlugheid is ongeëvenaard, overweldigend en zeer impressionant.
Graag had ik zelf nog even Backwater Blues gehoord maar de avond is ten einde, even was de Q-Factory de rock-tempel van Amsterdam. Wie bracht dat teweeg? Kenny Wayne Shepherd en zijn band!
Set-list:
1. Woman Like You (The Traveler)
2. Mr. Soul (The Traveler geschreven door Buffalo Springfield)
3. Long Time Running (The Traveler)
4. I Want You (The Traveler)
5. Diamonds and Gold (Lay It On Down 2017)
6. Talk To Me Baby (Elmore James cover)
7. Heat Of The Sun (How I Go 2011)
8. Down For Love (Lay It On Down 2017)
9. Shame (Ledbetter Hights 1995)
10. Turn To Stone (The Traveler geschreven door Joe Walsh)
Encore:
1. Blue On Black
2. I’m King Bee (Slim Harpo cover)
3. Voodoo Chile (Hendrix cover)
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Q-Factory voor haar gastvrijheid. De vrijwilligers van TBA? zullen dit seizoen bij nog meer mooie acts aanwezig proberen te zijn zoals bij Blues Award winnaar Laurence Jones (klik HIER voor het programma).
