Doyle Bramhall II en zijn begeleiders speelden zondag 03 November 2019 jl. in de Q-Factory van Amsterdam.Tekst Nicolette Johns met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Het afgelopen week-end hadden we ook met gemak een kamer in het Q-hotel kunnen reserveren want we zijn na gisterenavond bij Randy Hansen alweer aan het Atlantisplein van Amsterdam te vinden. Deze keer zijn we echter present bij een optreden van een man die al eerder een aantal artikelen aan zich gewijd zag – Doyle Bramhall II – waarmee ondergetekende ook eerder dit jaar een exclusief interview (klik HIER) mocht hebben ten tijde van zijn optreden in Weert.
Doyle Bramhall II, inmiddels 50 [24 december 1968,Dallas-Texas], is een linkshandige/up-side down gitarist die vooral bekendheid verwierf door zijn samenwerking met Roger Waters tijdens diens The Flesh Tour en als de sideman van Eric Clapton, waarmee hij meer dan 10 jaar samenwerkte. Bramhall’s II unieke gitaarspel is te horen op Clapton’s albums zoals Me And Mr. Johnson en Searching For Robert J. DB2 heeft slechts de beschikking over twee bandleden om een alweer een bijzondere show te gaan neerzetten in de Q. De drummer is een nieuw gezicht, hij komt uit New York en stapt daar door de Big Apple als Tony Leone, de toetsenist/bassist én vocalist hebben we al eerder mogen bewonderen, hij heet Adam Minkoff. Natuurlijk zullen we vanavond getuige zijn van een aantal nummers van het meest recente album Shades uitgebracht in 2018, maar hopelijk ook wat ouder werk, wellicht ook nog uit zijn tijd met de Arc Angels.
Het is druk in de intieme zaal van het complex, overwegend mannen maar ook de enkele vrouwelijke toeschouwer wil van dichtbij getuige zijn hoe deze virtuoze gitarist én steeds groeiende zanger zijn performance voor hen zal uitrollen.
De opener is ‘Love & Pain’ van het jongste album Shades. Een song waarbij Adam Minkhoff achter de toetsen heeft plaats genomen. De song werd geschreven na de schietpartij op een countryfestival in Las Vegas waarbij een kleine zestig doden en bijna 900 gewonden vielen. De song stelt volgens de frontman de vraag achter de tragedies ‘mass shootings’. Niet alleen hoe het kon gebeuren, maar vooral waarom. Omdat het lijkt dat dit fenomeen steeds frequenter de wereld raakt, lijkt het of wij er comfortabel onder worden, ook omdat elke keer opnieuw zo’n tragedie een opvolger lijkt op te wekken. Doyle wilde een song schrijven dat de wanorde van deze ‘nieuwe normale norm’ in woord en melodie kon vatten. Het is een beladen nummer dat voor een ieder een andere betekenis zal hebben, wat onze gevoelens echter met elkaar verbindt is het majestueuze spel van de eindsolo van de vandaag goedlachse DB2.
Als we Adam Minkhoff de bass weer ter hand zien nemen is het tijd voor een wat ouder nummer – So You Want It To Rain – het dateert n.l. uit 2001 en is te vinden op het Smokestack album. De tekst “Need a place to go, a place to call our own, just you and me and the rain” heeft na het interview (lees HIER) wat ik in mei met de man had voor mij een andere belading gekregen. Deze bijzondere DB2 lijkt een wat rusteloze man te zijn, steeds weer op zoek naar……..naar wat eigenlijk? Liefde?
De song laat me de haren in de nek rijzen, zijn solo is zooooo puntig en ter zake, het is bijna niet te bevatten wat er hier zich in de Q voor ons voltrekt. Ook kunnen de ‘gitarofielen’ tijdens de vertolking van dit nummer goed zien hoe DB2 de snaren in de opwaartse manier bespeelt.
New Yorker Minkoff is vandaag een beetje ‘vliegende keep’ want hij verruilt de bass weer voor zijn plaats achter de toetsen voor ‘November’ een nummer wat van het 2016 album Rich Man komt en DB2 samen met toenmalige partner actrice Renee Zellweger (Bridget Jones) schreef.
Het intro doet me denken aan het Andalusische landschap, het is een zowel Spaans als Moors geluid wat de intrigerende Bramhall hier als aanloop naar de song produceert. Ook hier weer tijd voor een majestueuze solo van de handen van DB2.
Alweer kauwend op zijn onafscheidelijke bubble-gum lijkt het de man uit Texas allemaal zo makkelijk af te gaan, zijn souplesse op de snaren, het jongleren het plectrum tijdens het spelen en even een teken van herkenning geven…..
Ik zie de man met de hoed even geërgerd zijn massieve ring van de rechterhand nemen om vervolgens ‘Everything You Need’ in te zetten. Het nummer zag het levenslicht op Shades waarbij DB2 de hulp van goede vriend Eric Clapton krijgt.
De funky/jazz fusion is te horen in ‘Searching For Love’ in te zetten waarbij Minkoff de ijle wat hoge zang die op het album Shades door Norah Jones worden vertolkt voor zijn rekening neemt. DB2 zit er lekker in, er wordt geregeld gelachen en spreekt warempel het publiek toe over Jimi Hendrix en zijn vertolking van ‘Izabella’.
Overigens speelde vader Bramhall als drummer met de gebroeders Vaughan (Jimmie en Stevie Ray) in het voorprogramma van de legendarische Hendrix. Dat noord-Afrika een groot deel van de interesses van DB2 uitmaakt kon u als trouwe lezer van TBA? al lezen in het interview maar ook in zijn muziek zijn de Arabische soefi klanken vaak waar te nemen, zo ook in het Hendrix nummer ‘Angel’.
Steeds weer wordt mijn aandacht getrokken naar drummer Tony Leone, die frontman/zanger/gitarist Doyle Bramhall II angstvallig in de gaten houdt en daardoor een ijzersterke set neerzet. Deze man kan geducht tikken, dat vertel ik je. Ok toegegeven, persoonlijk mis ik Anthony Cole wel een beetje, al was het alleen maar omdat zijn niet aflatend enthousiasme menige ‘stiff upper lip’ toch over de streep kon trekken. Deze Leone moet nog wat meer meters maken om dit ook te kunnen bewerkstelligen maar strak drummer kan ‘ie wel.
‘Hands Up’ prijkt ook weer op de set-list, deze song van het 2016 album Rich Man, toont ons een duel tussen gitaar en bass waarbij Adam Minkoff ook de dikke snaren met het plectrum bespeelt en een hele vette bass solo geeft welke gevolgd wordt door een snoeischerpe drummsolo waarvoor de heer met hoed, DB2, graag eerbiedig voor knielt.
Iggy Pop’s Stooges ‘I wanna Be Your Dog’ is voor de échte DB2 fan geen verrassing maar ik word toch omringd door een paar bezoekers die deze vertolking wel heel erg opzienbarend vinden. De menigte zingt gewillig mee met het refrein wat alweer in 1969 werd geschreven.
Nog immer is het nummer een heerlijke song om uit de dak mee te gaan. Tijdens deze vertolking mag de stage-assistent van DB2 even het repeterende toetsenwerk verzorgen.
Plots na het voorbij komen van de Muddy Waters cover ‘She’s Alright’ dat DB2 ooit op het 2013 Crossroads Festival met Gary Clark Jr. speelde en de vertolking ‘Mama Can’t Help You’ blijkt de show afgelopen wat er na slechts een 5 kwartier spelen écht niet ingaat bij het luid applaudisserende publiek. Er wordt gescandeerd om een toegift, die komt er gelukkig in de vorm van ‘Greenlight’ dat van het Welcome album uit 2001 komt en dat hij opnam met Smokestack.
Zo was een sombere zondagavond ineens een avond met vele kleurschakeringen in de vorm van blues, soul en soms lekkere rock. DB2 heeft in de Q een mooie schakering van ‘shades’ uit zijn oeuvre met ons gedeeld. Enthousiast en onder de indruk verlaten we de zaal, op zoek naar nog meer DB2 muziek bij de merchandise stand waar later de man gewillig met zijn fans op de foto gaat.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Q-Factory voor haar gastvrijheid. De vrijwilligers van TBA? zullen dit seizoen bij nog meer mooie acts aanwezig proberen te zijn zoals bij Blues Award winnaar Laurence Jones (klik HIER voor het programma).
