Randy Hansen speelde zaterdag 02 November jl. in de Q-Factory. Het voorprogramma werd verzorgd door Stunchile. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Via een behoorlijk omweg i.v.m. de afsluiting van de A10 komen we gelukkig toch nog op tijd aan in de Q-Factory waar het in het Grand-Café een gezellige drukte is. Er zullen zich boven in de grote zaal en in de kleine zaal een paar mooie feestjes gaan voltrekken. In de grote zaal vieren de muzikanten van de Wild Romance de verjaardag van wijlen Herman Brood maar ook wordt er de Vinyl Release Party van live sessie die de band maakte bij Veronica radio-man Giel Beelen plaats vond, gevierd.
Wij van The Blues Alone? zullen het feestje van Randy Hansen bij gaan wonen, hij viert vanavond 50 Years Jimi Hendrix at Woodstock.
Eer dat het echter zover is wacht het massaal opgekomen publiek – het optreden van Hansen is uitverkocht – een optreden van Stunchile. Dit trio bestaande uit drummer, gitarist en zangeres/pianiste/bassiste komen uit Duitsland en denken getuige het volume bij de songs dat zij niet in de kleine zaal van de Q staan maar op Low Lands of zo. Het is snoei-hard waardoor er veel vervorming optreedt, hard, harder, hardst lijk het devies van Stunchile. Goed, toegegeven ze zijn nog jong en meestal als men wat ouder wordt leren muzikanten dat het niet om het volume draait maar om de kwaliteit en de perfectie van een performance.
De bassiste/vocaliste Leonie Maier heeft een wat rauwe stem en bespeelt in de eerste nummers haar vier-snarige bass met het plectrum. Zelf ben ik onder de indruk van Christof Lurchi Hoff die de Gibson bespeelt. De man is een voortreffelijke gitarist en toon ook heel veel passie tijdens zijn spel hier in de Q-Factory.
Fabian Wangler is een heel ander geval, deze drummer slaat de hele boel dicht! Zijn voorliefde voor het koper kunnen we hem natuurlijk niet onthouden maar koop dan minstens goed materiaal! Het is echt niet aangenaam om aan te horen. Jammer want ondanks dat het trio onvervalste rock brengt, niet direct mijn favoriete stijl, hebben de drie wél potentie.
Terugkomend op de gitarist die heeft inmiddels een akoestische vintage Juwel gitaar ter hand genomen en daarop speelt hij een hele vette en opzwepende slidepartij. Ik zeg neem een goede zanger(es)of doe zelf vocaal wat meer en lijf een drummer in met wat minder voorliefde voor het koper en je zit gebakken Christof Lurchi Hoff!
Even voor het einde van de set is er een rustpuntje in het rockgeweld ingelast en zien we Leonie Maier geheel solo achter de piano. De ballad wordt passievol ten gehore gebracht. Stunchile voor wie van Duitse Rock houdt!
Na een korte ombouw is het om half tien tijd voor het onderwerp van het gesprek om mij heen, velen toeschouwers blijken elkaar te kennen van de fanclub Randy Hansen. Een verrassing voor mij, een fanclub voor een man die eigenlijk leeft van het oeuvre van een andere muzikant……Zelf heb ik de man nog niet eerder live mogen zien optreden.
Randy Hansen is inmiddels op een maand na 65 jaar en heeft naamsbekendheid gekregen door zijn toewijding aan Jimi Hendrix. Hansen werd net als de grote meester Hendrix ook in Seattle, Washington geboren zij het twaalf jaar later. Daar waar Hendrix het leven liet op 27 jarige leeftijd staat Hansen alweer vijftig jaar op de planken. Je kunt gerust stellen dat deze man zijn leven in dienst heeft gesteld de herinnering aan Hendrix levend te houden. Ook uiterlijk doet de man veel aan de gitaarlegende denken, immer gekleed in hippie-achtige kledij, compleet met hoed. Echter in twee dingen verschillen de beiden mannen van elkaar, Randy Hansen is rechtshandig en is niet van Afro-Amerikaanse komaf.
Al sinds dat Hansen voor het eerst op zijn 12e Hendrix voor het eerst hoorde raakte hij verknocht aan diens muziek, wat hij eerder vandaag op de work-shop uiteenzette dat dit resulteerde in het dagelijks zoeken hoe Hendrix aan de specifieke geluiden kwam. Veel gepiel met verschillende pedalen waren de daginvulling van de teenager Hansen. Amerikaan Hansen wordt als sinds jaar en dag op zijn tours door Europa bijgestaan door Ufo Walter (bass/vocals) en Manni Bohr (drumms).
De eerste tonen uit de crème Fender komen in de vorm van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles. Het nummer kan op veel bijval rekenen want het was Hendrix die het nummer coverde tijdens zijn performance in het Saville Theatre in London, 1967. Hendrix speelde het nummer slechts 3 dagen nadat The Beatles het uit hadden gebracht als opener van zijn optreden die avond!
Deze kloon van Hendrix, Hansen geheten, doet zijn reputatie eer aan. Hij is het levende bewijs dat Hendrix’ muziek wel degelijk nog mateloos populair is. Toch vind ik zijn stemgeluid niet écht overtuigend, toegegeven Hendrix was ook geen begenadigd zanger maar Hansen komt soms niet boven zijn eigen gitaargeweld uit. De toeschouwers mogen vocaal een steentje bijdragen als zij uit overtuiging het chorus van ‘Hey Joe’ meezingen.
Deze man is niet alleen een gitaarwonder maar ook met de pedalen en de versterkers kent hij zijn stiel als geen ander. Ook zijn showman-ship doet niet voor de originele Jimi onder. Hij bespeelt de snaren met de (flinke) overbite, gebruikt de microfoonstandaard als slide appareil, bespeelt de gitaar achter de rug, zelfs onder de knie door kan hij nog de snaren laten huilen!
Bij ‘Foxy Lady’ komt de man zelfs het publiek in, ondanks dat hij nog steeds met een gitaarkabel werkt. Ja, dit is een showman pur sang, ook al vind ik het persoonlijk een beetje sneu dat je een levenslang je idool probeert te personifiëren. Randy Hansen is van plan ons een avondvullende ode aan de meest invloedrijke gitarist te geven die zelf weer beïnvloed werd door bluesman Buddy Guy. Hendrix die bij het grote publiek bekend raakte door zijn bijzondere shows die voornamelijk in de UK naam kregen. Er volgt een aaneenschakeling van de vele populaire Hendrix nummers zoals ‘Freedom’, ’Red House’, ‘Machine Gun’, ‘Voodoo Chile’ en natuurlijk, ‘Little Wing’.
Randy Hansen heeft mij niet weten te overtuigen maar de man heeft laten zien waarom hij zijn ‘Circus Hendrix’ tot een succes heeft weten te maken. Tijdens deze show heeft Hansen een mooie uiteenzetting van zijn vakmanschap laten zien. We waren in de uitverkochte zaal van de Q even terug in de zestiger jaren, de tijd van de Flower Power……Peace, make love, not war!
The Blues Alone? bedankt de pr-afdeling van de Q-Factory voor de gastvrijheid, tot binnenkort!
