Sonny Ray van den Berg – op school was ik een pisventje – [Exclusief Interview]

Exclusief interview met: Sonny Ray van den Berg, gitarist bij de Dave Warmerdam Band (winnaars Dutch Blues Challenge 2019) en al in 2013 halve finalist bij de Sena Guitar Awards.
Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER voor het gehele album. Locatie: Terras JJ’s Music House, tijdens JJ’s Blues & Roots Festival op zaterdag 14 September 2019.
Welkom Sonny Ray, bedankt dat je tijdens dit mooie festival even de tijd hebt kunnen vrijmaken voor een interview met The Blues Alone? Allereerst wil ik graag weten hoe je wilt dat ik je noem. Waar ligt je preferentie, Sonny, Ray of Sonny Ray?

SRvdB: Het liefst word ik Sonny genoemd.

Uit wat voor soort gezin kom je Sonny?

SRvdB: Eh, een heel gemixt gezin want ik ben geadopteerd, samen met vier andere kinderen. Allemaal met een andere achtergrond. Ik ben de middelste en heb Welsh bloed. Mijn vader is een Engelsman, ik heb Marokkaans bloed, Nederlands bloed en nog meer waarvan ik het niet zeker weet.

Waar woon je, je bent waarschijnlijk al het huis uit?

SRvdB: Nee, nog niet. Ik ben druk op zoek naar een woning, in Amsterdam het liefst. We wonen nu in Voorhout. Ik ben het oudste nog thuiswonende kind met m’n twee broertjes.

Hebben je adoptie-, beter gezegd je ouders, een muzikale inslag? Zijn ze muzikaal? Of komt het van je biologische ouders?

SRvdB: Nee, ik heb dat niet echt van huis uit meegekregen. Mijn moeder is een ongelofelijke fan van Dana Winner, dat is een Belgische zangeres. Mijn vader die houdt wel een beetje van Tina Turner, Deep Purple, Meat Loaf. Maar ik heb dat niet echt bewust opgepikt, nee ik ben daar niet door beïnvloed.
Hoe oud was je dan toen je begon te spelen Sonny?

SRvdB: Ik heb niet echt helder moment, eh….

Was het op de lagere school al of zat je inmiddels op het voortgezet onderwijs?

SRvdB: Ik was 10, 11 of 12. Ik heb eerst keyboard les gehad, ik heb 2 of 3 keyboard lessen gehad maar dat vond ik uiteindelijk niks. Ik weet het niet, ik was heel erg verlegen en ik moest noten lezen en dat vond ik allemaal moeilijk. Ik wilde gewoon dingen spelen….

Je gevoel kwijt kunnen op een instrument?

SRvdB: Ja, dus dat was het niet. Ik was volgens mij 10 of 11 ofzo toen ik gitaarles heb genomen bij Henk Mosseveld, een voornamelijk klassiek geschoolde gitarist. Akoestisch klassiek gitaar, Spaanse gitaar. Daar moest ik ook noten lezen, dat ging….Ja eh, aan de ene kant vond ik het leuk maar aan de andere kant hebben we er thuis echt ruzies om gehad. Dat ik naar gitaarles moest, noten lezen. Na anderhalf, twee jaar ben ik daarmee gestopt. Ik was ook écht niet zo goed, echt niet goed. Toen heb ik een tijdje gedrumd, dat heb ik mezelf een beetje aangeleerd.
Toen speelde ik wel eens met een jongen uit m’n straat, ennuh in die periode kwam ik op de middelbare school en toen heb ik Lothar (red. Wijnvoord) leren kennen. Je weet wel van de Robbert Fossen Band, hij is nog steeds een van m’n beste vrienden. Hij heeft mij een beetje met de blues bekend gemaakt, want het komt van zijn ouders, z’n vader is inmiddels overleden, daar bij hem thuis draaiden ze altijd bluesmuziek en dat heb ik van hem overgenomen. Toen speelde ik weer een beetje elektrische gitaar maar voornamelijk drummen. Ik drumde samen met Lothar in een soort trio-dingetje, op een open podium speelden wel eens wat met een bassist erbij. Dingen van Cream, dus toen drumde ik maar ik speelde dus ook gitaar. Meer dingen van Metallica, Guns N’ Roses, AC/DC, echt die classic-rock dingen. Later ben ik meer de gitaar gaan oppakken, maar ook niet echt serieus meer een beetje spelenderwijs.
Dus je was naar een gewone school gegaan, niet naar een conservatorium of de rock-academie?

SRvdB: Nee nee, gewoon middelbare school (vmbo-t). Daar heb ik wel 5 jaar overgedaan want in de derde klas bleef ik zitten. Ik was echt enorm pisventje op school, ik heb echt verschrikkelijk gepuberd, ik had een enorme geldingsdrang. Ik was eigenlijk ontzettend onzeker. Ik heb fases gehad van een matje, een bomberjack….een fase met zwarte kleding weet je wel? Metallica, Slipknot en Metal-fase…Ik wilde enorm bij die groep horen….Ik was enorm met m’n persoonlijkheid bezig maar later bleef ik in de derde zitten – ik spijbelde ook – ik vond het stoer om slechte cijfers te halen…. Ik was de clown van de klas zeg maar, maar toen heb ik in de derde voor mezelf gekozen. Toen haalde ik goede cijfers, ben ik uiteindelijk havo gaan doen. Op de havo was ik eigenlijk best wel een nerd, best wel een stuudje. Toen begonnen de polsklachten in die tijd al…..ik trainde toen heel veel in de sportschool.

Ja, dat heb ik gelezen want je hebt ooit een soort openhartige brief op Facebook geplaatst waardoor ik meer in jou als worstelende muzikant interesse kreeg. Het ging slecht, mentaal ook.

SRvdB: Ja, vooral de jaren toen ik op het hbo zat ging het slecht met me.

Welke richting heb je op het hbo gedaan Sonny?

SRvdB: Ik heb sociaal-pedagogische hulpverlening gestudeerd. Ik zou naar het conservatorium gaan maar dat is niet doorgegaan, door die klachten ook. Toen heb ik wel de vooropleiding op het conservatorium gevolgd, dat was elke zaterdagochtend en middag. Daar was ik héél blij mee, ook omdat m’n ouders dat wilden betalen. Ik kan me herinneren dat ik in de derde periode ook heel veel last kreeg van m’n polsen en dat ik de voorspeelavond echt met pijnstillers en met masseren heb gedaan.

Wat speelde je op die voorspeelavond, weet je dat nog?

SRvdB: Nou, in die tijd schreef ik zelf nummers. Ja, iedere keer dat ik bij de repetitie of bij de band-les binnenkwam met “ik heb weer een riffje”. Die riffjes kwamen meestal in de trein tot stand, het was àltijd in de trein! Ik haalde altijd m’n gitaar uit m’n koffer en dan zat ik een beetje te pielen in de trein en dan had ik een riffje en dan gingen we daarmee verder. Dat was wel leuk, dus dat waren eigen nummers. Maar ook iets van Selah Sue, een popzangeres uit Belgie (ook bekend bij TBA?) en Jill Scott. Ik heb wel een weg gemaakt zeg maar want het begon met die classic-rock dingen en zo….

Kan je nog herinneren welk nummer je écht helemaal kon spelen dan?

SRvdB: Nee, dat heb ik niet echt helder. Maar het was wel iets van Cream, maar ook ‘Alle Menschen Werden Brüder’ dat klassieke spul dat kan ik nu nog steeds spelen! Later kwam de blues en toen heb ik terwijl ik op de hbo zat voor het eerst Django Reinhardt ontdekt, een heel belangrijk iets. Gypsy jazz, zigeuner swing, Hot Club swing….dat heb ik 2 jaar lang geluisterd! Gewoon élke avond voor het slapen gaan heb ik Django Reinhardt geluisterd, daar was ik zo helemaal gek van! Stéphane Grappelli, dat kwam eerst door Bireli LaGrene. Bob Hoving – een oude vriend nu jazzgitarist – die liet me een filmpje van BLG zien, waarop BLG ‘Hit The Road Jack’ speelde en toen ben ik door gaan zoeken. Zo kwam ik bij Django uit en ja toen ging ik er helemaal in….

Toen kwam je ook bij het Rosenberg trio uit en bij Jimmy Rosenberg?
SRvdB: Ja wow, Jimmy Rosenberg! Hij probeert nu weer terug te komen, ten goede, dat is een bijzondere jongen! Ik heb in die tijd ook een masterclass gevolgd van de fingerstyle gitarist Frank Vignola. Ik was daar helemaal “into”, niet dat ik dat kon, helemaal niet zelfs! Daarna leerde ik mijn biologische opa kennen en hij heeft mij James Brown laten horen, Miles Davis, George Clinton. Zo heb ik de funk, jazzfunk en -fusion gecheckt. Laatst ben ik nog naar de première van de Miles docu geweest, was echt super gaaf! Dus dat was heel belangrijk die funk invloed.

Maar we praten nu weer over? Hoe oud was je toen?

SRvdB: Eh, ik was toen 17, 18 jaar zoiets. Toen luisterde ik naar al die Django Reinhardt.

Dat is toch heel jong Sonny om naar dat soort muziek te luisteren?

SRvdB: Ja, daarna nog… een hele belangrijke voor mij is D’Angelo. Op die vooropleiding was er een drummer en die deed iets…..Hij speelde er vóór in de tel waardoor de band helemaal achterin zat. Het was een zesachtste, eerst zat ik echt zo van “wat doet die drummer?”. Hij kan niet drummen maar toen wist ik ineens dat “wtf, hij doet het bewust!”. Het publiek vond het helemaal vet, ik ging na de set naar hem toe om te vragen “wat deed je daar?”. De daarop volgende periode kwam ik toevallig bij hem in de klas bij band-les en bij de eerste jam gingen we gewoon improviseren. Toen zat ik de hele tijd met zo’n big smile op m’n gezicht en hij dacht eerst dat ik hem uitlachte ofzo. Maar ik zat de hele tijd zo van “wow, dit groovet en die timing”. Toen zei hij dat ik naar D’Angelo moest gaan luisteren, ik zei “ja ja dat ga ik doen”. Toen op een avond, een zaterdagavond voordat ik uitging zat ik met een rood wijntje, iets wat ik ook nooit doe….Ja ik zat thuis, was 19 of 20 toen en ik zette D’Angelo op en ik heb het hele Voodoo album geluisterd achter elkaar en dat was écht genieten en dat is me altijd bijgebleven! Ja dus D’Angelo is heel belangrijk, Django Reinhardt, Eric Clapton en de drie Kings natuurlijk. Maar later, nu eigenlijk, Wes Montgomery, Derek Trucks. Nu ook Allan Holdsworth, dat is wel heftige fusion maar zijn ziel hoor ik. Het heeft me twee jaar gekost om er echt naar te kunnen luisteren omdat het zo ingewikkeld of ‘outside’ is maar nu hoor ik alleen maar zijn ziel zeg maar. Wat dat betreft ben ik heel erg bevrijd van alle muzikale vooroordelen, ik ben wat dat betreft aan de ene kant wel een purist in dat ik het waardeer op de manier waarop het gespeeld moet worden, een bepaald genre, aan de andere kant moet het ook gewoon vrij kunnen zijn. Net zoals Miles, daar noem je iemand die mixte stijlen en probeerde de hele tijd vooruit te komen. Frank Zappa was ook zo’n man….

Het moet groeien, dat is in mijn ogen bijna een must als muzikant. Dat maakt ook het verschil tussen muzikanten vind ik. Muzikanten die iets nieuws aan durven pakken, niet in dat stramien willen blijven.

SRvdB: Ja, maar ik wil naast Allan Holdsworth wil ook nog even John Coltrane noemen. Ik luister heel veel jazz maar Gospel, zwarte Gospel. Donny Hathaway, Aretha (red. Franklin) in haar jonge jaren, Motown-soul met James Jamerson op de bass.
Sonny, je hebt een hele moeilijke tijd achter de rug. Het zijn drie zware jaren, als ik het goed tel, geweest maar nu ben je uiteindelijk toch geopereerd? Het was een opeenstapeling, doktoren die je adviseerde de pijn te accepteren. Doordat niemand je kan helpen ga je daar als mens uiteindelijk ook een beetje in geloven dat je met de pijn leren ‘dealen’? Daardoor ben je in een depressie beland.

SRvdB: Ja, ik was wel echt depressief maar niet alleen daardoor maar het had een hele grote invloed. Ook door andere dingen die in m’n leven speelden in die jaren, écht significante dingen, je beseft dan wat het is als er iets wegvalt. Als je last krijgt van dagelijkse bezigheden merk je pas hoe vaak je je handen gebruikt. Ook het muzikant zijn, dat is een onderdeel van je, het is een deel van je persoonlijkheid, identiteit wellicht. Voor mij is het vrij relatief allemaal, ik weet hoe het is om dat deel los te kunnen laten. In zekere zin, want ik was 24/7 met muziek bezig. Op die vooropleiding zaten ook mensen die dachten dat ze de hele wereld hadden gezien en zich ook zo opstelden dat je denkt…..Je vriendenkring bestaat uit muzikanten, de muziek is je uitlaatklep, je ei kwijt kunnen en dat gaat opkroppen want het komt er door de blessure niet meer uit.

Uiteindelijk is er toch iemand gekomen die zei “ik kan jou wel helpen”?

SRvdB: Dat was ikzelf eigenlijk want ik werd in een chronisch pijntraject gezet, na twee maanden wist ik al dat het niet werkte voor me. Ik was er toen de hele tijd mee bezig en er zat geen vooruitgang in. Ik heb aan de bel getrokken en ik zei “ik ga hier niet meer aan meewerken en ik wil nu een nieuwe scan, ik moet het met m’n eigen ogen zien”. Toen vonden ze die ganglion cyste, deze was gegroeid en die hebben ze weggehaald. Het is niet zo dat het nu helemaal over is want ik heb ook nog iets dat heet midcarpale instabiliteit. Dat is wel chronisch, dat blijft een zwakke plek, maar met de juiste oefeningen en begeleiding gaat het nu al een tijd goed.

Betekent dit dat jij meer moet oefenen om gitaar te kunnen blijven spelen of juist minder dan de gemiddelde gitarist?

SRvdB: Nou, ik ben wel iedere dag bezig met gewoon oefeningetjes. Simpele, niet op gitaar maar met gewichtjes om m’n onderarmen te trainen.

Hoelang doe je dat per dag? Twee uur, een uur?

SRvdB: Niet lang, ongeveer een half uurtje iedere dag. Kijk als ik een week-end lang heb gespeeld dan zorg ik eigenlijk dat ik de dag erna niet speel. Daarna pak ik het weer op maar ik speel niet meer dan een uur per dag gemiddeld.

Nu je met de Dave Warmerdam Band behoorlijk aan de weg timmert, werk je nu of is dit wat je doet?

SRvdB: Nee, nee, ik werk nu in de gehandicaptenzorg. Ik werk voornamelijk met adolescenten, met een licht verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Dat doe ik doordeweeks….Ze zijn puur, onbevangen en vaak ook onbevooroordeeld.

Is dat een goede balans in je leven?

SRvdB: Nou het is niet iets wat ik permanent wil blijven doen. Het begon als een vakantie baantje en ik ben blijven hangen. Ik doe dit nu iets langer dan een jaar maar de doelgroep ligt me wel. Kijk jongeren vind ik wel écht het leukst, dat ligt me wel, ik heb zelf ook die fases meegemaakt. Ik kan me wel herkennen in die gasten, die groepsdynamiek vind ik interessant. Als ik in Amsterdam woon wil ik het liefst iets meer richting het ‘gedwongen kader’, reclassering, TBS.

Nu hebben jullie met de Dave Warmerdam Band bijna een hele set met eigen nummers. Wat is daar je favoriete nummer van, is het bijvoorbeeld je eigen nummer wat je schreef? Ik hoorde van de TBA? fotograaf dat je op Swing Wespelaar helemaal ‘stuk’ ging op een song?

SRvdB: Het nummer waar je op doelt, dat heb ik niet zelf geschreven maar dat heeft Janne [red. Timmer zangeres Dave Warmerdam Band] geschreven maar dat is wel een beetje vers……daar kon ik wel uit putten die dag. Een bijzonder moment die dag.

Je hebt nog maar een korte loopbaan in de ‘kleine’ bluesscène, maar wat is een van de memorabele reacties op je gitaarspel?
SRvdB: Reacties? Nou, onderlaatst deelde Rob Winter een filmpje van mij. Rob Winter is de gitarist van o.a. Marco Borsato, hij heef bij Guus Meeuwis en Toontje Lager gespeeld. Kortom een bekende naam, dat is zeker een erkenning. Dat had ik helemaal niet aan zien komen. Heel onverwacht.

Maakte hij bij dat clipje een commentaar Sonny?

SRvdB: Hij? Ja, allerlei superlatieven waarvan ik echt van dacht “nee hè?!”. Ik heb helemaal niet zo’n zelfbeeld……

Dat is misschien wel goed ook want dan blijf je onbevangen spelen. Als je er van bewust wordt dan ga je je anders gedragen, nerveus worden of juist niet of je wordt overmoedig en dat is ook niet goed lijkt me? Je moet altijd dicht bij jezelf proberen te blijven.

SRvdB: Nee, ik probeer dat ook wel echt bewust. Af en toe haal ik even adem voordat ik een solo ga spelen. Gewoon weer terug in mezelf te gaan en dan ben ik écht alleen maar met de muziek bezig en niet met het publiek. Ja, dan is zo’n reactie wel een erkenning. Maar ik vind het lastig, ik weet niet echt wat ik daarmee moet. Ik kan er alleen maar blij van worden en blij mee zijn. Verder tja, ik wil hem graag ontmoeten en over gitaren hebben…..

Welke gitarist wil niet over gitaren praten ha ha ha?
SRvdB: Ja, ik ben enthousiast!

Zoiets is leuk om mee te krijgen maar wat vind je bijvoorbeeld minder leuk aan muzikant zijn? 

Er volgt een stilte……..

Interviews geven ha ha ha?

SRvdB: Nee [lacht], nee, dat doe ik niet zoveel. Lastige vraag hoor….eh ik denk dat de meeste muzikanten perfectionisten zijn en dat mag ik van mezelf soms wat minder zijn. Loslaten!

Weet je, ik vraag het je over 10 jaar nog een keer en dan krijg ik waarschijnlijk hetzelfde antwoord als van vele muzikanten, grote namen en kleine. Het meest gehoorde antwoord is n.l. reizen en het wachten.

SRvdB: Ja ja, maar ik zit er net in dus dat zal later wel komen. Trouwens nog een moment; ik heb die gitaar gewonnen bij DeWolff en dat was ook heel bijzonder dat ik gewoon met Pablo [red. van de Poel] backstage zat te spelen, we zaten een beetje te jammen. Toen zei hij “hè wat speel je daar?”.  Die situatie…..kijk ik heb gewoon jarenlang op m’n zolderkamer van gitaristen alles gecheckt en ook van hém! Dat hij dan aan mij vraagt [lacht beschaamd], dat ik hem iets leer! Die wisselwerking is gewoon hartstikke leuk om mee te maken. Hele fijne gast, heel gelijkwaardig.

Nog niet zolang zag ik ’em optreden in België. Maar hij loopt helemaal niet naast z’n schoenen ofzo.

SRvdB: Nee! Dàt vind ik misschien wel het meest…..want je hebt van die muzikanten waarvan ik eerder al zei die denken dat ze de hele wereld hebben gezien of zich zo opstellen dat je denkt……je had net zo goed ook niét muzikant kunnen zijn. Daar geloof ik ook wel in hoor.

Het is heel belangrijk, vind ik maar goed ik ben slechts een toeschouwer, dat muzikanten beseffen dat ze bestaan bij de gratie van! Als jij als muzikant op een podium vervelend gaat lopen doen dan komt er ook niemand meer naar je kijken met als gevolg dat je moeilijker geboekt gaat worden.

SRvdB: Ja nou, zeker!

Heb je een droomproject?

SRvdB: Eeeeeeh, ik heb wel wat ideeën [kijkt betekenisvol]. Ik wil meer ook…..de muziek maakt me niet zoveel uit, kijk hier liggen wel m’n roots bij de blues en blues-rock, ik heb nu ook een jazz-bandje. Maar ik wil sowieso in Amsterdam met een bepaalde drummer spelen, die dus mij inspireerde om D’Angelo te gaan luisteren. Met hem wil ik graag gaan produceren en wat meer R&B, pop, gewoon nieuwe dingen proberen…..heel open-minded. Nieuwe projecten aangaan met verschillende muzikanten, weer verschillende stijlen spelen en ontdekken. Ook met verschillende bluesjongens, want we hebben elkaar een beetje ‘aangestoken’. Dave, Lothar, Lars, Janne nu ook, Rik dat begon ook een beetje bij Rooie Kees in café Ruimzicht [red. Leimuiderbrug].
Ik ga nog een paar hele korte vragen stellen en daarop wil ik graag de eerste gedachte die bij je opkomt horen.

SRvdB: Ja, ik praat heel veel hè?

Nee dat geeft niet, ik vind het juist gewéldig dat je zo openhartig tegen me bent! Eh, wat maakt je boos?

SRvdB: Goh, tja….bevooroordeelden, onrecht. Klinkt cliché maar voornamelijk de kortzichtigheid en de houding die daarmee gepaard gaat.

Op wat voor muziek groovet een jonge muzikant als jij, je hebt al een tipje van de sluier eerder in het interview opgelicht. Het is héél divers bij jou, je hebt niet echt één ding waarop je nu groovet. Dus dat wordt moeilijk om daar één antwoord op te geven?

SRvdB: Nu? Ja, Donny Hathaway!

Dat vind ik een goed antwoord! Favoriete album aller tijden?

SRvdB: Oh nee! Dat is écht té lastig…..ik heb nu de afgelopen tijd het album ‘The Genius of Ray Charles’ heel veel geluisterd en daarbij gejankt…..

Wat was het eerste album dat je ooit, in jouw geval, gedownload hebt?

SRvdB: Dat is nog in de tijd van Limewire, Napster,Torrent en die dingen….eh ik denk AC DC.

Welke muzikant anders dan jezelf zou je willen zijn, iemand waar je naar op kijkt, een idool, iemand waar je je aan optrekt?

SRvdB: Willen zijn? Als in het spelen? Daar moet ik wel echt over na denken……[het blijft lang stil]. Ja, ik wil gewoon iemand die goed speelt maar die ook geen “*$#” is……joh, dat zijn er echt veel, al die mensen die ik al eerder noemde, Wes Montgomery, Allan Holdsworth. Dat durf ik niet eens….dat gaat nooit…

Dat weet je toch niet Sonny? Er zijn muzikanten die staan met zeventig nog op een podium, die hebben ook al die jaren een bepaalde groei doorgemaakt.

SRvdB: Ja, die mensen…..Allan Holdsworth is iemand die, het is allemaal verschrikkelijk moeilijk wat hij doet. Die heeft z’n eigen vocabulaire ontwikkeld, hij vindt zichzelf vaak wel kut spelen. Allan wilde eigenlijk saxofoon spelen maar bij gebrek aan geld kreeg hij een gitaar en heeft daar een beetje z’n weg op gevonden. Nieuwe dingen juist ook weer, die man is zo bescheiden. Django Reinhardt ook, met twee, drie vingers speelde hij dat je denkt……wow. Ik zou dan nog eerder willen zingen, zoals bijvoorbeeld Donny Hathaway.

Dus je wilt je in de toekomst ook vocaal laten horen ?

SRvdB: Ja, uiteindelijk wel maar dat is nu geen ambitie. Maar ik heb in het verleden wel een aantal keren als frontman opgetreden en gezongen maar dat is een rol die mij toch niet helemaal lekker ligt. Ik wil er wel instappen maar er ook weer uit kunnen.

Favoriete zaterdagavond plaat?

SRvdB: James Brown – Live In Paris.

Nou daar ga ik voor Sonny. Favoriete zondagochtend muziek? Dat moet dan Miles Davis worden denk ik zo….

SRvdB: [met een grote glimlach] Kan altijd, kan altijd! Meer een plaat voor in de auto is een plaat van John Mayer. Ik ben helemaal niet een per se fan, kijk ik heb wel alles van hem gecheckt, ik vind hem te gek. Maar het album ‘Born & Raised’! De eerste keer dat ik dat album hoorde vond ik het helemaal niks, ik vond het nogal voorspelbaar maar dat is het helemaal niet. Er zit meer singer/song-writer kant in dan die Neil Young invloed, Crosby Stills & Nash. Het is veel oprechter en dat album heb ik het meest in de auto geluisterd.

Inmiddels staan Dave Warmerdam en Janne Timmer al eventjes te wachten op hun maatje om tijdens de ombouwpauze van het buiten podium, in de zaal van  JJ’s Music House een akoestisch optreden te verzorgen. 

Sonny Ray van den Berg, bedankt voor je tijd om dit interview met TBA? te verwezenlijken. Namens mijzelf en alvast namens de vaste lezers van TBA? bedankt voor je openhartigheid tijdens dit enorm leuke gesprek.

Graag bedanken wij ook Rob de Koning van King Bee Music Agency voor het faciliteren van het interview, ook de bezoekers die bereid waren om hun plaats voor ons af te staan wil ik graag bedanken voor het meedenken.