Het Gevarenwinkel Festival vond plaats op 23 en 24 Augustus 2019 in Varenwinkel-Herselt (BE). Hieronder het sfeerverslag van vrijdag 23 Augustus. Tekst door Fer Vanreyten en Nicolette Johns. Foto’s van Fer Vanreyten en José Gallois. Klik HIER om het gehele album van José Gallois te kunnen bekijken.
Alain Pire Experience is een Belgisch trio uit de buurt van Huy, opgericht door gitarist/componist Alain Pire uit Marchin. Hun bedoeling is om de geest van de grote psychedelische groepen uit de jaren zestig te laten herleven, Cream, Syd Barrett’s Pink Floyd en dergelijke …
Hun eerste album Cambridge werd uitgebracht in het voorjaar van 2014. De opvolger, Songs From The 13th Floor volgde in januari 2017 en het gloednieuwe meesterwerk is beschikbaar sinds mei 2019.
Frontman Alain Pire (gitaar/vocals), is al bijna vier decennia doende in de muziekscene. Hij speelde met acts als Jo Lemaire + Flouze, Burning Plague, Ladies Sing The Blues (with BJ Scott and Dani Klein), Such a Noise, Huy !, Michel Drucker Expérience en uiteindelijk Alain Pire Experience. Op bas zien we René Stock, een begenadigd bassist die veelvuldig door Europa toert met blues-acts als Rob Tognoni, Roland Van Campenhout, BJ Scott, Willy Willy (Lambregt †) , Catherine Feeny, Johnny Dyer, Sista Monica Parker en The Electric Kings ….
Drummer is Marcus Weymaere, een drummer met solide rock. Marcus is sinds de jaren 90 een gerenommeerde en gewaardeerde waarde in de Europese muziekscene. Hij toerde door België, Frankrijk en Canada met een aantal beroemde bands zoals Cowboys en Aliens, Stella, Gorki, Beverly Jo Scott, Barbara Dex, William Dunker, Admiral Freebee, Guy Swinnen.
Duidelijk onbekend bij het publiek buiten hun locale ‘fanclub’ die ze waarschijnlijk meegebracht hadden uit het zuidelijke deel van België te horen aan de talrijke Franstalige aanmoedigingen aan het adres van de muzikanten. In de loop van hun optreden loopt de tent al netjes vol, mede dank zij de lekkere muziek die het trio ten gehore brengt. Het aanwezige publiek laat zich verrassen door de meeslepende klanken van Alain Pire en zijn combo, hun inspirerende sound en muzikaal kunnen.
Als eerste optreden op dit festival is het zeker een geslaagde set. Hoe meer mensen er binnen gedruppeld kwamen, hoe meer de sfeer zich liet aanvoelen. Aan het eind van de set werd er ook moeiteloos een encore gevraagd door het publiek. Na het eerste bis-nummer kregen de toehoorders waar van hun geld omdat er door de organisatie nog een paar extra nummertjes gevraagd werden. Debet daaraan was het feit dat CC Jerome nog niet toe gekomen was op de festival locatie.
CC Jerome & The Jetsetters Jeroen van Gasteren a.k.a. CC Jerome werd geboren in Nederland. Hij speelt al meer dan twintig jaar een hoofdrol in de rock ‘n roll- en rhythm ‘n blues-scene, zowel in de Verenigde Staten als in Europa. Jerome begon in 1988 met een zeer succesvolle groep genaamd The Bellhops. Na een paar maanden repeteren sneed de band hun eerste 45 toeren, Nickel and A Dime/Let’s Rock op MAC Records uit België. In 1996 verhuisde Jerome naar Londen, Engeland, waar hij contact maakte met Kid Rocker en de Phantoms om I’m On A Roll (Vinyl Japan) op te nemen. Het was ook in deze tijd dat Jerome met The Backbeats door Europa trok. In 1999 verhuisde Jerome naar Los Angeles, waar hij zijn talenten leende aan een groot aantal kunstenaars, waaronder Lee Rocker, Pep Torres, Levi Dexter. In de volgende jaren heeft Jerome de mogelijkheid gehad om een aantal van ‘s werelds bekende Rockabilly-legendes te ondersteunen, zoals o.a. Chuck Berry, Joe Houston, Billy Lee Riley, Larry Donn, Big Al Downing, Johnny Powers, Gene Summers en The Coasters. Jerome speelde ook gitaar op zowel Guy Forsyth als Nick Curran’s Benelux-tours. Na gitaar te hebben gespeeld op talloze albums en compilaties, nam Jerome eindelijk zijn eigen album op met de Combo (december 2006). In 2007 kwam Jerome terug naar Nederland, waar hij de Jetsetters van CC Jerome begon. De band heeft intussen verschillende albums uitgebracht.
Door een verkeersoponthoud – de frontman woont tegenwoordig niet meer in Maastricht maar in het centrum van Nederland – was CC Jerome zelf niet op tijd om zijn optreden op GeVarenwinkel Blues & Roots Festival te beginnen. Maar dat werd perfect opgevangen door zijn begeleidingsband onder leiding van Roy Raaijmakers op piano met bijvoorbeeld ”Whole Lotta Of Shakin’ Goin On’.
Eenmaal op dreef bracht de rocker en zijn band een wervelende rock ’n roll show waar ze al jarenlang om bekend staan. Zo brengt CC Jerome een meer dan uitstekende vertolking van Chuck Berry’s ‘Dont You Lie To Me’ als welkomstgroet aan het wachtende publiek. Wat bluesier gaat het voort met ‘Sugar Bee’.
De opvolger is een nummer dat niet op de set-list staat maar “net zo eenvoudig is als de rest” aldus de frontman ‘Hillbilly Blues’ van Clear Waters wordt energiek ten gehore gebracht. Met ‘Marie, Marie’ van The Blasters toont CC Jerome tot een van de betere rock ‘n roll gitaristen van Nederland te behoren, ook vocaal is het allemaal dik in orde!
Weliswaar moest vanwege de strakke planning van het festival wel beknibbeld worden op de set-list maar dat is het voor- of het nadeel van een festival natuurlijk. Met het toepasselijke ‘So Long Baby Goodbye’ van The Blasters wordt de set afgesloten.
Jon Cleary & The Monster Gentlemen Een gerespecteerde sessie en sideman, de Britse bluespianist en componist Jon Cleary heeft gewerkt met rock-, blues- en soulartiesten zoals Bonnie Raitt, D’Angelo, Maria Muldaur, Taj Mahal en Eric Clapton. Cleary, oorspronkelijk een gitarist, begon op vijfjarige leeftijd te spelen en begon zijn eerste band op 15-jarige leeftijd. Opgegroeid met blues, jazz en soul bracht zijn liefde voor die muziekstijlen hem na zijn afstuderen aan de kunstacademie over de oceaan.
Bij aankomst in New Orleans begon Cleary rond te hangen in een van de meest legendarische locaties van de stad – de Maple Leaf Club. De eigenaar van de bar bood hem een opdracht aan om de buitenkant van de Maple Leaf te schilderen; gratis toegang en bier waren Cleary’s loon. Hij nam de sfeer van de bar op, zich realiserend dat bluespiano zijn roeping was. Terug in Londen vormde hij een traditionele zes-koppige New Orleans rhythm & blues band, waarmee hij een reputatie ontwikkelde als een getalenteerde muzikant.
In de daaropvolgende jaren werkte hij nog samen met Walter “Wolfman” Washington. Cleary speelde twee jaar met Washington, vervolgde zijn introductie tot meer verfijnde vormen van rhythm & blues en blues en nam ook Latijnse invloeden op in zijn stijl. Op dit punt begon Cleary zijn eigen materiaal te schrijven en vormde hij zijn eigen band, The Absolute Monster Gentlemen. Juist op het moment dat de heren een reputatie verwierven als een van de beste combo’s van New Orleans, ondervond Cleary visumproblemen en moest hij onmiddellijk terugkeren naar het Verenigd Koninkrijk. Terug in Engeland bleef Cleary zijn visie op de blues verfijnen en uitbreiden, toen hij werd gebeld door producer John Porter. Opnames met Taj Mahal en het spelen van een optreden in de Hollywood Athletic Club volgde, evenals een samenwerking tussen Cleary en Porter op zijn solo-debuutalbum Moonburn uit 1999.
Drie jaar zou voorbijgaan totdat een nieuw album zou worden voorbereid, maar tegen 2002 had hij een gelijknamig album klaar met The Absolute Monster Gentlemen. Songs als ‘So Damn Good’ wat een echt uptempo NOLA-ritme heeft dat ik maar moeilijk bij kan houden. We blijven nog even het habitat van deze Cleary als we mee moeten doen met ‘C’mon 2nd Line’, een nummer over de straaparades die zo bij ‘The Big Easy’ horen. Een heerlijke soul is ‘Sometimes I Wonder’ en weer ben ik onder de indruk van deze Brit. Zijn soulvolle stem en briljante vertolkingen op de piano. ‘Go Go Juice’ zit vol tempo-wisselingen en aandacht voor de diverse Monter Gentlemen zoals die heerlijk bassloopjes.
Ik ben zelfs voor het eerst getuige van Jon Cleary die achter het klavier vandaan komt en de gitaar ter hand neemt in ‘Skin In The Game’ van zijn 2018 album Dyna-Mite. Heerlijk smooth en ook alweer van uitmuntende kwaliteit. Vandatzelfde album komt de slow ’21st Century Gypsy Singing Lover Man’ en ik zoek naarstig naar een dans-partner……
De succesvolle songs volgen elkaar nog eventjes op maar met het funky ‘Just Kissed My Baby’ zit de set er dan toch helaas op. Jon Cleary nam ons heel even mee naar New Orleans, het was een zeer goede en verrassende set van een man die we te weinig op de Vlaamse en Nederlandse mogen begroeten.
Na dit New Orleans-feestje storten we ons in de Roots-tent in een ander feestje als we MC Den Huibbe mogen geloven, een feestje van een band wat zich net over de grens van Belgisch Limburg heeft gevormd.
In de tent zullen n.l. Georgina Peach & the Savoys acte de présence gaan geven. Gezegend met een prachtig, authentiek stemgeluid laat Georgina Peach zich begeleiden door haar Savoys, een uit gelauwerde muzikanten samengestelde band. Opgericht in 2018 gaat deze formatie als een komeet, met optredens op o.a. Sjock (BE), Screamin’ (SP), Paradiso (Amsterdam), Vlissingen Vintage, Back To The 50’s (Roosendaal), Firebirds (DL), Pacific Parc (Amsterdam), Blues Maastricht en Rock Around Atomium (BE). Overal waar ze spelen staat de zaal op zijn kop!
Het debuut album van Georgina Peach & The Savoys I’m On My Way dat verscheen op cd en vinyl werd begin 2019 op El Toro Records uitgebracht en is door pers en publiek goed ontvangen. Inmiddels wordt er zelfs alweer aan een 2e plaat gewerkt! De bezetting is als volgt: frontvrouw Cheri “Georgina Peach” Addo vocals, Jerome van Gasteren gitaar, Roy Raaijmakers/Jeroen van Zwijndrecht op piano en orgel, Evert Hoedt en Mikkel v.d. Meulen op sax, Martin Ubaghs/Jan Vermeulen op bas en Darryl Ciggaar op drums. Opener is ‘Palm Of Your Hand’ een sexy en ondeugend nummer waar deze frontvrouwe gelijk het publiek bij de lurven weet te grijpen.
Met een ontzagwekkend gemak vervolgt Georgina Peach, die steeds weer door fantastische Savoys begeleid wordt, in de vertolking van Tom Jones’ ‘The Lonely One’. Weliswaar een winner bij het publiek maar wat mij betreft een beetje te vroeg in de set gekozen is Etta James’ I’d Rather Go Blind’. Natuurlijk is er in dit nummer een hoofdrol voor Mikkel van de Meulen weggelegd met zijn kippenvel brengende sax-solo.
Georgina Peach is een fijne ontdekking in het genre, de rust in de opbouw van de set is slechts een kwestie van veel optreden. Cheri is een mooi mens maar de look tijdens dit optreden op GeVarenwinkel was niet flatterend te noemen, stick to natural afro babe!
D’n bluesdokter Geert neemt geen blad voor de band als hij de volgende en afsluitende act van GeVarenwinkel 2019 voorstelt als het neusje van de zalm van de jonge Nederlandse bluesacts. DeWolff is een psychedelische rockband uit het zuiden van Nederland (Heerlen), opgericht in 2007 door de broers Pablo van de Poel, Luka van de Poel en Robin Piso.
Toen hun psychedelische maar harde rockende, titelloze EP werd uitgebracht in 2008, veroverde die meteen de harten van rockmuziekliefhebbers in het hele land en in december 2008 speelde de band hun eerste show in Paradiso, de legendarische muziektempel in Amsterdam. De release van hun debuutalbum Strange Fruits and Undiscovered Plants in 2009 werd gevolgd door een succesvolle tournee door Nederland en Duitsland. In 2010, toen nog 15, 18 en 19 jaar oud, speelde DeWolff voor een publiek van 10.000 op een van Europa’s oudste muziekfestivals, Pinkpop. Eind dat jaar nam DeWolff hun tweede album Orchards/Lupin op. Deze plaat werd uitgebracht in januari 2011 en haalde meteen de nummer 11 in de Nederlandse albumcharts, een enorme prestatie voor een jonge alternatieve rockband in het muzikale klimaat van tegenwoordig. De tour die volgde was volledig uitverkocht en in augustus 2011 speelde DeWolff voor een publiek van 15.000 op het Hongaarse Sziget-festival en voor 30.000 mensen op het Dutch Lowlands-festival. Een filmploeg had de band gevolgd vanaf de release van hun debuutalbum tot de Sziget-uitvoering en in mei 2012 ging de resulterende documentaire DeWolff in première op het Amsterdam International Documentary Festival. Een maand later werd het derde studioalbum van DeWolff, DeWolff IV, uitgebracht. Naast enkele elektrocuterende, hard rockende deuntjes, bevat dit album ook een rockopera van twintig minuten.
De live reputatie van DeWolff groeide steeds groter en hun zeer energieke concerten, die hen inmiddels hadden geleid naar Frankrijk, Zwitserland, Italië, Spanje en zelfs Australië, bewijst dat DeWolff een van de beste en meest aansprekende livebands in hun klasse is. Begin 2014 reisde de band naar Valdosta, Georgia om hun volgende album met Grammy Award in ontvangst te nemen – winnende producent Mark Neill. Het resulterende album Grand Southern Electric klinkt als een klassieker: dit album toont een perfecte mix van geweldige songwriting en riffs op een fundament van enkele van de beste drumgrooves die de mensheid kent en die wordt aangevuld met een geweldige vocale uitvoering die doet denken aan Leon Russell in zijn vroege jaren.
Bij veel Belgen is de band nog niet echt bekend, mede dankzij het feit dat het geen pure blues is. Dus hoor je ook van te voren al bij de toehoorders ken jij hen al en hoe zijn die live ? Vanaf het begin van hun optreden kregen ze antwoord op die vragen, je hoort en zie wat een stel jonge kerels klaar spelen vandaag de dag. Voordat de mannen het podium bemannen horen we een bandje met Howlin’ Wolff, een van de grote inspirators van DeWolff. Deze band draagt met nieuwkomers My Baby toe aan de bewustwording van de hedendaagse muziekminnende generatie. De set wordt gevormd door ‘Big Talk’, ‘Tombstone Child, ‘Sugar Moon’, nummers van tien minuten of langer zijn tijdens shows van DeWolff geen uitzondering.
De passie spat ervan af tijdens ‘Satilla No. 3’ en ‘Double Crossing Man’. Het gitaarwerk, de drumpartijen en het orgel zijn goed in balans. Live zegt voor mij altijd iets meer dan op cd of een ander medium en die jongens weten wat doen op het podium. Op de driestemmige zang via de Hammond sound en de gitaarriffs is er niet echt iets aan te merken.
De drie mannen weten precies hoe de beste geluiden uit hun instrumenten kunnen halen. Na tien jaar is DeWolff uitgegroeid tot een gevestigde naam in het clubcircuit en een graag geziene gast op festivals. Dus een waardige band voor het afsluiten van deze eerste Festivaldag in Varenwinkel.
Morgen staat er weer een plezante festivaldag voor de deur waarnaar we bijzonder uitkijken door de selecte diversiteit van de acts gecontracteerd.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Gevarenwinkel Blues & Roots Festival 2019 HIER.
