Zaterdag 24 augustus stond Culemborg weer helemaal in het teken van de blues. De weergoden hadden na vorig jaar wat goed te maken en gezegd moet worden dat ze sportief genoeg waren om de vele bezoekers dit jaar een heerlijke zonnige dag te bezorgen. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt, klik HIER om nog meer foto’s te bekijken uit zijn fotoalbum
Klokslag twee uur was de aftrap met Flavium, die het eerste uur geen concurrentie hadden van collega’s op andere podia en met alle ogen op zich gericht hun 50 jarig jubileum konden vieren.
Nu is verslag van zo’n festival een zware taak en ondanks een uitstekend programma blijft het een kwestie van keuze’s maken en als je dan ook nog je fotograaf democratisch iets laat inbrengen, wordt het er niet makkelijker op. De fotograaf gaf aan dat hij zich te willen concentreren op beide hoofdpodia en dan blijven er dertien namen over, waarvan ik er drie vorige week nog aan het werk
gezien heb en vijf die ik al één of meerdere keren voorbij heb zien komen dit jaar. Ja, verwende mannetjes hebben het soms ook moeilijk. Ik heb maar besloten om niet te diep op de veschillende optredens in te gaan en er een Top 10 van te maken met een kleine toelichting bij elke act.
10.
The Cards
Het Britse powertrio bestaat uit Paul Quinn (zang/gitaar), Harrison Young (zang, bas, toetsen) en Koen Herfst (drums). Paul Quinn speelt ook al jarenlang in de Britse hardrock band Saxon. Ik verwachtte een eruptie van gitaargeweld, maar ondanks dat de heren er stevig tegenaan gingen viel het me zeker niet tegen. Goed, enig bluesgevoel was ver te zoeken, maar ze zetten toch een prima set neer met veel eigen werk (althans, mij onbekend werk) met daartussen of en toe een klassieker als Cream’s ‘White Room’. Ik had nog nooit eerder van dit gezelschap gehoord, maar ik moet zeggen dat de heren me prima bij de les wisten te houden.
9.
Flavium
Flavium vier dit jaar het 50-jarig bestaan en heeft onlangs een nieuw album op de markt gebracht met oud en nieuw werk: 50 Years of Blues Power. Na ze eerder dit jaar al een paar keer gezien te hebben bevestigden de heren in mijn ogen dat ze aan een fraaie opleving bezig zijn. Ook in Culemborg zetten Anne-Geert Bonder (gitaar), Eric Bagchus (bas), Bert Vrieling (zang/harmonica), Willem Swikker (toetsen) en Tim de Wijk (drums) zetten ook weer een sterke set neer.
Dit keer toch wel wat extra kippenvel met het aan Ardi Reinders opgedragen “Old Love”. Ook ik heb mijn sentimentele momenten. De heren zorgden onder het genot van het eerste koele drankje van de dag voor een prima opening en de heren Bonder en Swikker leverden fraaie staaltjes soleer werk af.
8.
Stef Paglia Trio
Vorige week verraste deze band met met een prima set, waarin de gehele tracklist van hun cd Never Forget. Met begeleiders Geert Schurmans (bas), Joel Purkess (drums) speelde zanger/gitarist een iets afwijkende set, maar wist ook nu weer te overtuigen. Het instrumentale ‘Mystery Heaven’ zorgde weer voor een prima kippenvel momentje.
Alleen de zang vond ik deze keer iets minder, met name bij de langere uithalen zakte het iets weg, maar verder weer weinig op aan te merken. Maar Stef is een man die muziek ademt en bleef nog tot diep in de nacht van de capaciteiten van zijn collega’s genieten.
7.
Black Cat Biscuit
Deze band wist mij vorig jaar bij de finale van de Belgische Blues Challenge, die ze verdiend wonnen, te overtuigen en blijven op hoog niveau presteren. Enerzijds heerlijke in de Amerikaanse traditie geschoeide blues, anderzijds modene eigen teksten, die volledig in het nu geworteld zijn. Bart ‘Yasser’ Arnauts (zang/gitaar), harmonicaspeler Mark Sepanski, gitarist Stanley Patty, bassist Patrick Indestege en drummer Jeff ‘Junior’ Gijbels vormen een hecht collectief, waar eigenlijk niets op aan te merken is. Spelplezier en kwaliteit. Wat willen we meer. Toch nog maar even hun schitterende debuut cd vemelden: That’s How The Cookie Crumbles.
6.
The Dynamite Blues Band
Voor sommigen had dit de hoofdact moeten zijn, als ik de omstanders mag geloven. Ik kan me het enthousiasme van die fans wel voorstellen. Als vanouds zetten Wesley van Werkhoven (zang/harmonica), J.J. van Duijn (gitaar), Renzo van Leeuwen (bas/zang) en drummer Jan Aandelwiel en zeer energieke set neer.
Het explosieve harmonica en gitaarwerk blijven ook een lust om aan te horen en de winnaars van de Dutch Blues Challenge en runner-up bij de European Blues Challenge zijn gewoon een gevestigde naam in Nederland. Alleen als verwende verslaggever wacht ik met smart op nieuw materiaal.
5.
The Juke Joints
Onze Zeeuwse broeders wisten de markt in Culemborg is een grote dampense massa veranderen met hun recht toe recht zinderende rocking blues. Peter Kempe (zang/drums/mandoline) was als vanouds de aanjager. Meestal is het een perfect lopende machine maar nu zag ik Peter zowaar een keer roepen naar de muzikanten welk nummer ze gingen spelen.
Alles stond weer als een huis met Mike Staat (gitaar), Derk Korpershoek (bas/zang) en Sonny Boy van der Broek (harmonica en trekzak), om de rest van dit in beton gegoten collectief nog even te noemen. Het vertrouwde mandoline intermezzo ‘Going To My Home Town'” werd uit volle borst meegezongen. De band won niet voor niets twee keer de Dutch Blues Award voor best band en toonde vanmiddag weer eens waarom.
4.
The Sean Webster Band
De Sean Webster Band wist mij dit keer goed te boeien. Webster is een uitstekende zanger/gitarist/songwriter. Three Nighs Live is de titel van de nieuwe eerdaags te verschijnen live cd, die in Culemborg voor het eerst al te koop was. Als visitekaartje was deze show op het hoofdpodium in Culemborg perfect.
Sean haalt een prachtig geluid uit zijn Gibson Les Paul en de emotie in zijn zang komt van diep. Met Hilbrand Bos (toetsen), Floris Poesse (bas) en Ruud Gielen (drums) heeft hij een prima collectief om zich heen gebouwd. Hoewel Sean altijd wel een ernstige blik heeft op het podium weet hij met serieuzer en wat luchtiger werk een prima set op te bouwen.
3.
Dave Warmendam Band
Vorige week maakte deze band een verpletterende indruk met hun optreden op Swing Wespelaar en gezegd kan worden dat het optreden in Culemborg er nauwelijks voor onder deed. Janne Timmer is een fantastische zangeres, die zuivere hoge noten heel helder zingt en dan weer een heerlijk ruig randje laat horen.
Sonny Ray van den Berg is een begenadigd gitarist die gevoel en techniek prima in balans heeft en naamgever Dave Warmerdam is een echter toetsenwizard. Lars Hoogland op bas en Rick van der Voort op drums zorgen voor prima fundering. Met veel eigen werk wist de band weer prima te overtuigen, hoewel ik iets meer spanning voelde dan vorige week en het meezing gehalte wat minder kan.
2.
Kat Riggins & Blues Revival
Natuurlijk ook hier een hoog meezing gehalte bij deze powerlady, alleen gaan het Kat was natuurlijker af dan Janne, maar dat komt in de loop van tijd bij de Nederlandse ook wel. Kat Riggins is één brok dynamiet een weet hoe ze de massa in beweging moet krijgen. De Amerikaanse versie van Blues Rival ken ik niet, maar het is nauwelijks voor te stellen dat ze beter zijn dan de Nederlandse versie: Steven van der Nat (gitaar/zang), Hassan Abudaldah (bas), Jan de Ligt (sax) en Andreas Robbie Carree (drums). Ook nu weer een prima combinatie van eigen werk en blues klassiekers.
1.
Kirk Fletcher
Afsluiter van het festival was Kirk Fletcher (zang/gitaar). Hij werd begeleid door de wellicht beste Hammondspeler van Europa, mister Jonny Henderson en Matt Brown op drums. Smaken verschillen, maar dat we hier een stuk Hoge School blues voorgeschoteld kregen was duidelijk. Anderhalf uur lang kregen we college in blues, jazz, soul en funk, zonder dat de muzikanten ook maar een seconde verzwakten.
Goed, als je een minpuntje wilt zoeken, vocaal is het wellicht af en toe wat minder, maar hij weet de bootschap prima over te brengen. Het weergaloze ‘The Answer’ was vocaal dik in orde en de gitaarsolo in dat nummer veruit de beste van de dag, althans naar mjn bescheiden mening. Uniek en en veelzeggend. Voor het eerst, zolang ik me kan herinneren werd er een toegift afgedwongen na de normaal gesproken heilige eindtijd van 00:30 uur.
Tja, de overige drie bands die ik zag: Hollands Blauw speelde een prima set, goede muziek, maar de Nederlandstalige band zat voor mij dichter tegen de kleinkunst aan dan tegen de blues. Kids In The Blues – band Bootcap, leuk die jonge lui aan het werk te zien. Ik hoorde ondermeer een aardige AC/DC cover. De Gary Moore Tribute Band heb ik al snel gelaten voor wat het was,
prima muzikanten maar voor mij de verkeerde band op de verkeerde plaats.
Had graag even gekeken bij mijn vrienden van Mojo Hand, maar was helaas te laat. Skinny Tom en Handsome Johnny heb ik alleen in het voorbij lopen gehoord, waarbij laatstgenoemde me wel aangenaam in de oren klonk. Copperhead County heb ik niet gezien, maar was volgens een mede muziekliefhebber best een aanrader voor Southern Rock fans. De band staat op mijn lijstje om snel eens te checken.
Kortom, moe maar voldaan na een prima dag goede muziek. We wachten rustig of. Ongetwijfeld komen de mensen achter Culemborg Blues weer met een prima programma. De verzorging van de persmensen was dik in orde.
Op voorhand was er wat gemopper over dat er alleen met pinpas betaal kon worden bij de muntenautomaat. En ja hoor, bij aankomst had één zo’n apparaat een storing. Maar deze was heel snel verholpen en verliep het daarna en bij de diverse stands soepel. Alles was week dik in orde dus hopelijk tot volgend jaar.
