Blues Peer wordt al 34 jaar lang door velen als eerste in de nieuwe (digi)agenda gezet, hét Belgische topevent van de festivalkalender. Niet voor niets zakten in de loop der jaren vele grote namen uit de Rhythm ‘n Blues af naar het plaatsje Peer in Belgisch Limburg. Ook deze zomer, de 35e editie alweer, hebben de organisatoren van Blues Peer een aantal bijzondere namen weten aan te trekken.
BLACK CAT BISCUIT
U kent de organisatoren van Blues Peer stilaan en dus weet u dat ze ook onze 35ste editie aftrappen met bluestalent uit eigen regio. Helemaal “jong” kun je deze vijf kerels niet echt meer noemen, want als je alle jaren zou bijeentellen, die ze al de hort op gingen met bands als Doctor Rhythm, The Rhythm Bombs, Big Mama’s Kitchen, Elmore D. en Six Pack, dan kom je vast in de buurt van de leeftijd van de gemiddelde festivalbezoeker van Blues Peer. In deze formatie bestaan ze nu vier jaar, ze wonnen vorig jaar de Belgian Blues Challenge en een paar maanden geleden vielen ze op de European Blues Challenge in Portugal maar net naast het podium. Hun debuutplaat That’s How The Cookie Crumbles is redelijk recent, maar hun mix van West Coast Swing, Shuffle, Jazz en Boogie is hoogst hedendaags en je kunt er bij relaxen, meewiegen of heus dansen. Aan u de keuze!
PIET VAN DEN HEUVEL & BAND
Er zijn nogal wat mensen, die Piet Van den Heuvel tot de top-3 van Belgische zangers rekenen en de organisatoren van Blues Peer denken dat ze daar alle redenen toe hebben: niet alleen staat Piet er nog altijd, 38 jaar nadat hij met Scooter de Radio 2-zomerhit won: hij heeft in de decennia die sindsdien verstreken, met zowat alles en iedereen gewerkt, die oog heeft voor melodie en harmonie, van Clouseau tot Bart Peeters, van Yasmine tot The Scabs. Onder eigen naam maakte hij een ronduit fantastische plaat Meanwhile At The Moonparlor, die helaas te weinig werd opgepikt door het publiek, maar door de kritiek stevig werd omarmd. Voor zijn passage van deze eerste festivaldag graaide hij in zijn repertoire van Americana, roots, soul en gospel en brengt hij een waarlijke groep topmuzikanten mee, met inbegrip van Mike Smeulders, de accordeonist van Bart Peeters en bassist Bart Buls, die, zo hopen we toch, iets zal mogen zingen uit zijn recente Parallel Minds.
TINY LEGS TIM
Toen Gentenaar Tim De Graeve vier jaar geleden debuteerde op het Blues Peer podium, konden we over hem nog schrijven dat hij niet langer de man in de schaduw was, maar zich bij ons omringde met drie topmuzikanten. Wie de inlandse blues-scene een beetje gevolgd heeft, weet drommels goed hoe het parcours van Tim er sindsdien uitziet: EP’s, LP’s en CD’s volgden elkaar in hoog tempo op en ze waren alle van even hoog niveau, al zijn we zo vrij een lichte voorkeur te hebben voor de jongste, Elsewhere Bound. Die maakte hij in New Orleans en dat is eraan te horen: de broeierigheid van de blazers, de huilende slide en de jankende mondharmonica…het doet allemaal heel erg denken aan ‘The Big Easy’, al kun je ook niet om de uitstapjes naar Woodstock en de Mali-Blues heen. Dit is de Tim van vandaag: een kerel die zich, zonder franjes, naar de top van de hedendaagse Europese blues gewerkt heeft.
THE WOODSTOCK ’69 REVUE
We zitten nu eenmaal in het decennium van de “50 jaar geleden”-herdenkingen en daar kregen we ook de voorbije twee jaar al aardige voorbeelden van. Deze keer gaan de organisatoren van Blues Peer dus voor Woodstock, dat iconische festival dat over een kleine maand zijn vijftigste verjaardag viert. Voor deze Revue staken koppen-met-stemmen van België de euh…koppen bij elkaar om de helden van toen waardig te doen herleven. Wie ze zijn, o.a. vocalistenJan Bas, Stijn Meuris, Cedric Maes, Jolien Thijs, Piet De Pessemier, wie ze “spelen en zingen”, laat zich raden: Joe Cocker en Jimi Hendrix, Janis Joplin en CSNY, CCR en de vrienden van dit huis, Canned Heat. De band achter de stemmen verdiende al menig spoor: de ritmesectie begeleidt steevast James Harman, als die naar Europa komt, de gitarist speelt nog tig andere instrumenten en de toetsenman speelt in ongeveer honderd groepen, als hij niet bezig is met het samenstellen van de affiche van dit festival. Gaan we met z’n allen voor een ‘party like it’s 1969’?
TRAVELLIN’ BLUE KINGS
Voeg twee porties Electrophonics en twee porties Howlin’ Bill samen met een snuifje Rhythm Bombs, Liberators, Fried Bourbon, Regulators en Eastville Sinner, shake stevig en je bekomt Travellin’ Blue Kings. De band, een mix van Nederlandse en Belgische oude rotten in het vak, brengt een amalgaam aan straffe eigen nummers en raak gekozen covers. Begin dit jaar kwam de band met een geweldige plaat “Wired Up” op de proppen, die hoofdzakelijk wordt gevuld met swingende blues, die uit het boekje Fabulous Thunderbirds/Little Charlie & The Nightcats komt.
ANTHONY GOMES
Half Canadees, half Portugees is deze jonge gitaarheld vorig jaar helemaal doorgebroken met zijn vierde plaat, heel passend getiteld: Peace, Love and Loud Guitars. Dat vat redelijk goed samen waar de jongeman voor staat: hij is begaan met de medemens, richtte daartoe een stichting op, die hij Music Is The Medicine doopte en laat langs die weg anderen meegenieten van zijn steeds groter wordend succes. Een kerel met een hart dus, maar ook een verschrikkelijk goede gitarist, die alles opgeslagen heeft wat hij van de oude bluesmannen geleerd heeft. Hij brouwt er zijn eigen siroopje mee, dat, naar zijn zeggen, de blues weer “gevaarlijk” wil laten klinken. Op plaat doet zijn muziek dat alvast wel en live kreeg hij al mensen als Eric Clapton, Jonny Lang, Toby Keith en Morgan Freeman over de vloer.
50 YEARS NEIL YOUNG
Wie heeft er op de festivalterreinen van zijn of haar jeugd niet luidkeels meegebruld met Rockin’ In The Free World van Neil Young? Het is moeilijk te geloven dat deze song al bijna dertig jaar oud is, en nog moeilijker is het voor te stellen dat Neil Young toen reeds een oude rot in het vak was, die twintig jaar daarvoor al afscheid had genomen van Buffalo Springfield, de groep die hem de eerste roem bracht. Want al vijftig jaar lang houdt Neil Young zich gemakkelijk staande tussen het jonge geweld. Of het nu met zijn wapenbroeders Crosby, Stills en Nash is, met Crazy Horse of als soloartiest, Neil Young blijft altijd relevant. Down by the river, Heart of gold, The Loner, het zijn gebeeldhouwde songs, die de soundtrack van ons bestaan vormen. Songs die een tweede leven krijgen in de bezielende handen van Guy Swinnen, Douglas Firs, Patrick Riguelle, Piet De Pessemier, Bjorn Eriksson, Axl Peleman, Jan Hautekiet en Ron Reuman.
HONEY ISLAND SWAMP BAND
Wat zou een festival als Blues Peer zijn, zonder een fikse scheut New Orleans blues? Van het antwoord op die vraag zijn we ons zeer bewust en dus probeerden we nog maar eens dit vijftal naar hier te halen en deze keer lukte het nog ook! Deze jongens zijn wat je zou kunnen noemen “New Orleans’ favourite sons”: ze stoppen alles in hun muziek wat je aan The Crescent City doet denken: van blues en rock tot jazz en funk. De hele eclectische aanpak, die zo kenmerkend is voor de stad, die door orkaan Katrina zo lelijk werd toegetakeld, maar er nu stilaan helemaal bovenop komt. Deze band staat symbool voor de levenslust en de overlevingsdrang van de stad waar ze vandaan komt. Op hun plaatwerk hoor je mensen als Tab Benoit, Ivan Neville en Luther Dickinson een eindje meespelen en die namen staan garant voor kwaliteit: ze zetten de straffe songs van de vijf nog meer in de spots, zodat ze nog meer gaan schitteren. Op Blues Peer staan de heren hier helemaal als zichzelf en dat betekent een flinke portie Bayou Americana, helemaal in de geest van Little Feat en van The Band ten tijde van Big Pink. ‘De organisatoren van Blues Peer weten het nu al: hun doortocht zal ernstige gevolgen hebben voor de omvang van hun fanbase in Europa. Die gaat een sprong voorwaarts maken, zoals we er nog maar zelden een meemaakten. Bereid u maar beter voor op wat wel eens “de gebeurtenis van deze editie” van uw favoriete festival zou kunnen worden!
CHRIS ROBINSON BROTHERHOOD
Er zijn grote zangers, goede zangers en zangers die het goed doen bij een groot publiek. De legendarische frontman Chris ROBINSON (USA), ex-Black Crowes, is ze alle drie. De Amerikaan komt met Brotherhood, zijn eigen bende geniale muzikanten, naar Peer afgezakt. Afgelopen week nog verscheen de exclusieve 3 LP-set ‘Betty’s Midwestern Magick Blends’ volume 4, samengesteld en bewerkt door sound engineer Betty Cantor-Jackson, bekend van haar werk bij Grateful Dead. De Chris Robinson Brotherhood is onbetwistbaar een van de hardst werkende bands met 200 shows in 2018 in de Verenigde Staten en Europa. Laat je meevoeren door een magische show vol ‘rootsy’ bluesrock.
PAUL CARRACK
Drie jaar geleden was Paul ook al bij en wie er toen aanwezig waren, zullen zich zijn concert van toen vast herinneren, dat was namelijk een staaltje soul-blues van de allerbovenste plank. Dat de organisatoren van Blues Peer Paul dit jaar opnieuw vroegen, is deels daaraan te wijten of te danken, maar net zo goed, werd de programmeur omvergeblazen door zijn jongste plaat, These Days, die eind vorig jaar uitkwam. De mensen opsommen van wie hij de muziek beter maakte, live of in de studio, is haast onbegonnen werk, maar de lijst bevat wel namen als Sting, Phil Collins, The Smiths, The Eagles, Elvis Costello, Roger Waters, Diana Ross, John Hiatt, Nick Lowe, The Pretenders, Tom Jones, Van Morrison en Eric Clapton. Er zijn er niet veel die zo’n palmares kunnen voorleggen en toch blijft deze Britse Blue-Eyed-Soul man er bijzonder bescheiden onder. De organisatoren van Blues Peer zijn maar wàt trots dat ze nog maar eens een topper kunnen presenteren. Paul Carrack behoeft niks meer te bewijzen: het initiatief ligt helemaal bij de toeschouwer, want als Paul Carrack ten dans speelt, dan kun je onmogelijk zeggen dat je de liedjes niet kende. Feestje van niveau op komst ter hoogte van Peer! Soulfeestje nog wel…
BETH HART
Zeer goed nieuws! De eerste artiest heeft reeds haar opwachting gemaakt voor onze jubileumeditie 2019. Niemand minder dan BETH HART (USA) zal tijdens het bluesweekend neerstrijken in Peer. Beth Hart zit aan het feest in 2018. Zo wint ze de Blues Blast Magazine Award voor “Best Female Blues Artist” en haalt ook nog eens “The Blues Foundation Award 2018” voor beste instrumentalist/vocals binnen. Hart staat al een kwart eeuw op de planken, heeft een resem sterke albums op haar naam staan en werkte samen met namen als Joe Bonamassa en Jeff Beck. Eind november dit jaar verschijnt haar live 2CD/DVD/3LP “Beth Hart – Live At the Royal Albert Hall“, het optreden waar velen nog steeds de mond van vol hebben. De blueswereld zit duidelijk te wachten op haar fijne mix van blues en soul. En u?
KYLA BROX
De organisatoren van Blues Peer hebben de gewoonte om de winnaars van de European Blues Challenge op het programma te plaatsen, tenminste als ze beschikbaar zijn en ook dit jaar is dat hen gelukt. Kyla Brox, gepokt en gemazeld in de blues, is de aanvoerster van van het viertal dat een paar maanden geleden de Azoren met verstomming sloeg en door de jury haast unaniem tot winnaar werd uitgeroepen. Nu de programmeur haar ondertussen wat beter heeft leren kennen, is hij daar eigenlijk al iets minder verbaasd over; wat ze bijvoorbeeld aanving met Leonard Cohen’s ‘Halleluja’, was zonder meer adembenemend! Soul en blues in perfecte harmonie en die geweldige stem zo heerlijk ondersteund door drie muzikanten, die elkaar blindelings aanvoelen. Dit wordt een zondagmiddag-moment, waarop uw nekharen overuren zullen maken!
TIM EASTON
Het is zondagmiddag en dan hebben de organisatoren van Blues Peer altijd weer een luistermoment, net voor het laatste blik bluesgeweld opengetrokken wordt. Daarvoor heeft men deze keer een ondergewaardeerde liedjesschrijver en verhalenverteller aangesproken. Hij leerde het vak in de straten van Tokyo, Parijs, Madrid, London en Dublin en leerde daar de mens observeren en er liedjes over te schrijven. John Hiatt nam hem onder zijn hoede, hij toerde met Lucinda Williams en Wilco speelde op zijn platen. Tegenwoordig woont hij in Nashville en brengt hij een mix van Memphis en Sun Studios, met toefjes Guthrie en Dylan, zonder de blues à la Robert Johnson te vergeten. Solo en akoestisch, maar met een onnavolgbare stem en teksten, die van grote literaire klasse getuigen.
MALFORD MILLIGAN & THE SOUTHERN ACES
Door zijn krachtige, soulvolle stem en zijn indrukwekkende voorkomen wordt Malford Milligan vaak vergeleken met soul iconen als Otis Redding en Percy Sledge. Niet voor niets werd hij maar liefst acht keer tot beste vocalist bekroond bij de Austin Music Awards. Als zanger van de supergroep Storyville, met onder meer Stevie Ray Vaughan’s ‘Double Trouble’ als ritme-tandem, maakte Milligan in de jaren 90 furore als energieke frontman. Bij Malford Milligan & The Southern Aces zijn de sleutelwoorden soulful, rootsy, groovy en stripped-down. In oktober 2018 verscheen hun album Life Will Humble You en sindsdien staat het album, dat gevuld is met hartverscheurend mooie liedjes, maandenlang op nummer één in de Euro Americana Chart. Een aanrader voor zowel soul- als bluesfans.
MATT SCHOFIELD
Om gelukkig van te worden: de fonkelnieuwe aanwinst voor de Blues Peer line-up, Matt Schofield. Deze Britse gitaarvirtuoos en ‘Blues Hall-of-Famer’ wordt algemeen beschouwd als een van de meest innovatieve gitaristen sinds decennia. Hij staat in de top-10 van beste Britse Blues-gitaristen aller tijden in Guitar & Bass Magazine, naast de legendes Eric Clapton en Peter Green. Met succesvolle optredens op grote festivals in de Verenigde Staten en wereldwijd doet gitaarwonder Schofield zijn naam als vaandeldrager van de Britse blues alle eer aan. Zijn vurige gitaarwerk en gepassioneerde live-optredens hebben hem tot een van de meest gewilde moderne bluesgitaristen gemaakt. Dit wordt weer een mooie editie van Blues Peer!
THE ALLMAN BETTS BAND
Ouderen onder ons krijgen allicht last van tuitende oortjes, bij het lezen van deze twee familienamen in één groepsnaam. Dat valt te begrijpen, want Devon Allman is de zoon van wijlen Gregg en Duane Betts mag “papa” zeggen tegen Dickey, beide oudjes waren stichtende leden van het instituut, dat The Allman Brothers geworden zijn. Devon heeft overigens nog méér vriendjes, want hij was zes jaar geleden ook al bij ons, toen met de Royal Southern Brotherhood, waar hij aan de zijde van Neville Brother Cyril stond, op Blues Peer 2019 zijn de twee jongere heren er eigenlijk simpelweg met de hedendaagse versie van de muzikale erfenis van hun ouders. O ja, ook de bassist van de band, Berry Oakley Jr. zet een traditie verder, want zijn vader stond, ook al als bassist, mee aan de wieg van de Allman Brothers Band. Wat kunnen we verwachten? Zompig eigen blueswerk, broeierige covers, gaande van Tom Petty tot Dire Straits en hedendaagse versies van de band van de oudjes, van de Brotherhood en van de diverse soloprojecten, die de heren op hun naam hebben staan.
BLACK BOX REVELATION
Handen bij de knop. Quizvraag. Welke band speelde het voorprogramma van Iggy Pop, zag zijn muziek opduiken in de tv-serie True Blood en had een gastoptreden in David Letterman’s Late Show? Black Box Revelation B, zegt u. Juist! Dries van Dijck en Jan Paternoster scheuren deze zomer in hun smerige Mustang Fastback – uiteraard zonder uitlaat – naar Blues Peer. Black Box Revelation is ongepolijst en rauw, de songs catchy as hell, recht uit de onderbuik van gitaarland. De band doet zijn eigen ding en brengt ruige bluesrock met meer dan één smoel, inclusief explosieve drums en grimmige gitaren. Op hun laatste schijf ‘Tattooed Smiles’ klinken John Lee Hooker-gitaren en staat een duet met Seasick Steve. Klaar voor een bovennatuurlijke revelatie?
KENNY WAYNE SHEPHERD
‘Man verandert in gitaar te P.’ Dat zou wel eens de sensationele krantenkop kunnen zijn de dag na de doortocht van Kenny Wayne Shepherd USA op Blues Peer. Bovendien het zou, verduiveld nog aan toe, waar zijn ook. De uit Louisiana afkomstige virtuoos is immers vergroeid met zijn gitaar en geliefd in en buiten het genre, getuigen de miljoenen albums die wereldwijd over de toonbank gingen. In de meer dan 20 jaar durende carrière, die begon toen hij amper zestien was, heeft Shepherd zich gevestigd als een veelgevraagde live-act en een invloedrijke bluesrock-acrobaat. De doorbraak naar het grote publiek kwam met z’n tweede album, ‘Trouble is…’ met vier singles in de Amerikaanse top-10. De daarop volgende cd’s bereikten bijna allemaal de eerste plaats van de Engelse blues charts. Met zijn recentste album Lay It On Down leverde Shepherd wederom bluesrock van grote kwaliteit en met veel variatie.
Tickets klik HIER.
Het adres voor de festivalweide van Blues Peer:
Deusterstraat 78
3990 Peer
België
Natuurlijk zal u als lezer van TBA? op de hoogte gebracht worden hoe het al dat moois zich verhouden heeft, ondertussen kijken we met ongeduld uit naar een mooi Bluesweekend.
