The Fatal Flowers traden zaterdag 22 Juni 2019 jl. op in Muziekcentrum De Bosuil – Weert. Tekst en foto’s Fer Vanreyten.
De Fatal Flowers, in 1984 opgericht door Richard Janssen, behoren van midden tot en met eind jaren tachtig tot de Amsterdamse ‘gitaarschool’. In het begin richt de band zich op het maken van melodieuze gitaarrock met invloeden uit New Yorkse punk- en new wave-scene en de Engelse pubrock van de jaren zeventig.
De Flowers worden al snel gezien als een talentvolle belofte en krijgen in 1985 al een contract bij de grote platenmaatschappij WEA. Onder leiding van topproducer Craig Leon (Blondie) maken ze een titelloze mini-lp. De eerste volledige plaat wordt geproduceerd door Vic Maille (Dr. Feelgood en Motörhead) en bevat het titelnummer Younger Days. De plaat wordt een hit.
In 1987 ontvangen de Flowers een Edison voor Younger Days en staan ze als openingsact op Pinkpop. Het derde album, Johnny D. Is Back!, wordt geproduceerd door Mick Ronson (Bowie-gitarist). In dat jaar verlaat gitarist Dirk Heuff de band en wordt aanvankelijk vervangen door René van Barneveld; in november van dat jaar wordt na ettelijke audities de 17-jarige Robin Berlijn aangetrokken, die indruk maakt door zijn spel en uitstraling. The Fatal Flowers ontvangen ook datzelfde jaar de Zilveren Harp (de Nederlandse muziekprijs voor aanstormend talent).
In 1990 verlaten de Fatal Flowers WEA en stappen over naar Mercury. Ze maken een nieuwe plaat, Pleasure Ground, ook weer geproduceerd door Mick Ronson. De plaat ken geen hitsingle maar het album is wel zeer succesvol. Het bericht dat Janssen de band verlaat en daarmee in feite de Fatal Flowers opheft, komt volslagen onverwacht. Janssen geeft aan dat hij geen plezier meer beleeft aan de Flowers en er daarom mee stopt.
Het publiek was destijds diep geschokt door de split en krijgt nu ook de kans om de spreekwoordelijke draad weer op te pikken. Er is nog iets van ‘unfinished business’ blijven hangen. Wat de reünie gaat brengen, is nog onduidelijk maar het oude werk is weer ingestudeerd.
Was het in 1990 eigenlijk wel af? In Nederland liepen ze tegen een muur op, daar konden ze niet meer doorheenkomen. Aan hen heeft het niet gelegen, ze werkten zich helemaal suf, stopten er altijd veel tijd en energie in. In hun versleten, tochtige bus toerden ze ook door Scandinavië. Er werd een paar honderd kilometer door de sneeuw gereden, de mannen ingepakt in slaapzakken, om ergens te gaan optreden voor dertig man. Ze hebben er alles aangedaan, toen was het op, lijkt de conclusie jaren later.
Dit jaar is de band weer bij elkaar voor een tournee die begon tijdens Dauwpop afgelopen mei en die afgesloten wordt op vrijdag 28 Juni in een uitverkochte poptempel Paradiso. “Het is geen doorstart van de band” waarschuwt Jonkers, “het gaat in totaal om 12 optredens in juni”. Daarna is het weer voorbij.
De Bosuil in Weert is volledig uitverkocht, de grote zaal staat afgeladen vol met allemaal wachtende fans die na al die tijd hun helden terug willen zien en horen. Zodra de band bestaande uit Richard Janssen zang/gitaar, Henk Jonkers op drums, Robin Berlijn sologitaar en Geert de Groot op basgitaar, zijn opwachting maakt komt er gelijk beweging en applaus in die groep toehoorders. Hun bedoeling is natuurlijk duidelijk hun helden van weleer nogmaals zien. De bekende melodie van ‘How Many Years’, ondersteund door de spreekwoordelijke melodieuze rock die hun handelsmerk is geworden, dondert uit de boxen. Gevolgd door een iets sneller ‘Some Day’. Het volgende nummer op de lijst is ‘Second Chance’, een rustiger rocknummer wat feilloos gebracht wordt door Richard, met ondersteuning van Robin en Geert die de backing vocals voor hun rekening nemen.
In ‘She’s Doin Fine’ komt het werk van Robin weer meer naar voren komt omdat daarin de gitaar meer overheersend wordt. ‘Rock and Roll Star’ is een rustiger verhaaltje dat door de heren wordt verteld en wat door het publiek wel degelijk naar waarde wordt geschat, gelet op applaus na afloop.
‘Better Times’ begint met een combinatie van keyboards en slide gitaar en mondt uit in een rustig nummer dat door de fans gewoon wordt meegezongen.
‘Burning’ iets steviger, ‘The Dance’, ‘Well Baby’ en ‘Both Ends Burning’ passeren de revue voordat The Flowers hun eerste ballade ten gehore brengen. ‘Speed Of Life’ brengt het publiek bijna in vervoering. Het word stil in de zaal en je hoort alleen maar een paar woorden weerklinken die een aantal die-hard fans, die elke tekst van buiten kennen, mee zingen. Na de ballad-achtige intro van ‘Nowhere To Lay My Head’ wordt de sfeer in de tent weer in gang getrokken door de gitaren en het ritme van dit nummer. Dan wordt het nummer ‘Pleasure Ground’ op synthesizer ingezet, overgenomen door het ritme van de drum. Waarna het nogmaals verandert naar het ritme van de rest van het nummer.
Hier hoor je duidelijk wat die jongens in de jaren tachtig-negentig klaarmaakten en waarom ze die prijzen in de wacht hebben gesleept. Na een korte pauze wordt de instrumenten weer opgenomen door de heren op het podium. Henk Jonkers begint met een dringend ritme iedereen weer op te roepen. Gebruik makend van ‘Round And Round’ wordt er werk gemaakt van de voostelling van de band. ‘Billy’ is uiteraard een van de nummers die iedereen nog kent, net als ‘For Christ’s Sake’ en natuurlijk dat ‘Johnny D.’ back is. Met de hele groep word er nog een laatste nummer ten gehore gebracht ‘Dear Friends’ waar iedereen zijn kunnen nog een keertje in de verf kan zetten.
Voor de fans was het uiteraard een van de beste avonden van de laatste weken. Iedereen was door het dolle heen en de band is inderdaad echt de moeite waard. Alleen jammer dat dit “voorlopig” een eenmalige tour is geweest en dat er eigenlijk ook geen vervolg meer gepland is.
Rest mij nog de organisatie van de Bosuil in Weert te bedanken in naam van TBA? voor de fijne ontvangst en de weeral geslaagde avond.
