Het 4e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 14 en 15 Juni 2019 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de tweede festivaldag, zaterdag 15 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Voor de vierde keer alweer heeft het lieftallige dorpje Grolloo haar vele tijdelijke bewoners een warme ontvangst geboden, de 2 eetcafé’s De Hofsteenge en Bij Gerrie hebben met alle liefde weer vele ontbijtjes verzorgd voor de campinggasten die in de nabije omgeving hun tent dan wel caravan of camper hebben gestationeerd. Als Johan Derksen – vandaag in een flatterend blauw pak met oranje broques – op de tweede en laatste festivaldag van het Holland International Blues Festival 2019 ons welkom wil heten wordt hij ontvangen met een ovationeel applaus. Zijn commentaar “nou, nou, niet overdrijven” is reden genoeg voor het weer massaal aanwezige publiek nóg harder te applausieren en hier een luid gejuich aan toe te voegen.
Johan legt ons uit dat het HIBF altijd wel een band programmeerd die “een beetje buiten de blues staat”, zo werd vorig jaar Ringo Starr & His All Starr Band gerprogrammeerd. Volgens Derksen “een vreselijke kut band” waar hij nog ver in 2018 wanneer in den lande op aangesproken werd. Toch wil hij graag dat het publiek Delgrès uit Frankrijk een warm welkom heet, tevens wil Derksen dat we voor deze eerste band het respect opbrengen door er met open vizier in te gaan. Ook vertelt hij alvast dat we niets aan onze oren mankeren als we de teksten niet kunnen verstaan, want de band zingt in het Creools.
Delgrès-oprichter Pascal Danaë had al naam gemaakt als virtuoze gitarist doordat hij in Londen werkte met artiesten als Morcheeba, Youssou N’Dour en Peter Gabriel toen hij besloot dat zijn hart toch een ander soort muziek nodig had. Terwijl hij in Amsterdam woonde ontdekte de frontman de blues en zijn nieuwe instrument, de dobro. Met de band die hij formeerde om die nieuwe muziek te kunnen spelen bracht hij acht jaar later het eerste album Mo Jodi uit. Het album werd afgelopen augustus uitgebracht en huist een opvallende, unieke versie van de blues. De band werd genoemd naar Louis Delgrès, een officier in het leger van Napoleon die uit Guadeloupe kwam, waar Danaë’s roots liggen. Voor hun muziek halen ze overal invloeden vandaan: een creools gevoel gemengd met Caribische geluiden, dance beats, glamrockgitaar en zelfs soms wat rockabilly.
Wij van TBA? zagen hen recentelijk op Duvel Blues 2019 optreden waar de meningen op z’n zachtst gezegd nogal uiteen liepen over de prestatie aldaar. De band heeft net als in Puurs veel jong publiek naar Grolloo gelokt, waarschijnlijk doordat bands als Bombino en Tinariwen die veel gelijkenissen vertonen met het oeuvre van Delgrès bij het jongere publiek immens populair zijn. In Frankrijk is Delgrès al een gevestigde waarde, dit stomende trio bestaande naast frontman Danaë uit Rafgee die de sousafoon bepeelt en op drumms zien we Baptiste Brondy. Ondanks dat Delgrès mij in België teleurgesteld achterliet omdat mijn nieuwsgierighid misschien wel iets té hooggespannen was naar de performance van deze band, hier op het HIBF krijgt de band alsnog een herkansing om mij van de sokken te blazen.
De frontman richt zich tussen de songs door regelmatig tot het publiek om de songs wat toe te lichten. Het meeste werk handelt over ondraaglijk lijden, armoede en de ongelijkheid in de wereld van vandaag en het verzet daartegen. Jammer dat ik niet alles kan verstaan want zo gaat voor mij ook een aantal titels van het gebrachte werk verloren. Natuurlijk kan ik ‘Mo Jodi’ van het gelijknamige album wel herkennen en ik verbaas me over dat de band op dit grote podium van de Pink Galaxy mij veel beter bereikt dan in Puurs.
De drummsolo van Baptiste Brondy is hier zo’n voorbeeld van, hij raakt me, de tremelo van gitarist/frontman/zanger Danaë is hier natuurlijk ook debet aan. ‘Mr. President’ is ook weer zo’n nummer met een aanklacht aan het adres van het wereld establishment. Pascal zet in Grolloo een verrassend goede set neer, niet alleen ik heb die mening maar ook het zeer aandachtige publiek denkt er net zo over want de nummers krijgen veel bijval van de toeschouwers. Men zingt mee wanneer het moet, klapt de handen wanneer daarom wordt verzocht maar luistert ook wanneer de frontman de nummers in uitstekend Engels toelicht.
Onderwijl komen de bassnoten van sousafoonspeler Rafgee die in Grolloo een sensationeel goede performance geeft. Drummer Baptiste Brondy staat regelmatig garant voor bijzondere beats op de vellen van zijn drummstel, ik denk zelfs dat de man beschikt over een loopstation. Delgrès een band die de bezoekers van Grolloo in het geheel niet hebben teleurgesteld, een band waar we hopelijk nog veel van gaan zien en horen na deze overtuigende performance!
Als het podium weer is omgebouwd is het tijd voor een nieuwtje mede te delen…..Derksen vertelt zijn toehoorders dat volgend jaar – 2020 – speciaal voor de laatste editie van dit festival wat ooit werd geïnitieerd ter nagedachtenis aan Harry Muskee uitgebreid zal worden met een extra festivaldag.
Donderdag 11 Juni 2020 zal geheel in het teken staan van de lp Hotel Grolloo, de plannen zijn er, de muzikanten worden inmiddels benaderd maar de vorm zal nog uitgewerkt moeten worden.
Als het kwart voor vijf is geworden is het Eric Gales time! De man die in Nederland jaren geleden al werd omarmd komt uit Memphis -Tn waar hij in oktober 1974 ter wereld kwam. Eric Gales is niet zomaar een goede gitarist: de man heeft de titel ‘held op zes snaren’ toebedeeld gekregen door mensen die het kunnen weten, door gitaristen die in het lijstje grote der aarde voorkomen met name Santana en Bonamassa zijn onder de indruk van Gales’ spel. Nadat hij op zijn vierde het instrument oppakte, leerde Gales van zijn linkshandige oudere broer Eugene Jimi Hendrix licks en songs.
Nog steeds is Gales groot fan van dezelfde Hendrix en tijdens zijn concerten zijn er nog immer tributes aan de legende te aanschouwen. Gelukkig voor ons als toeschouwers is Gales niet in de ‘tribute to’ blijven hangen maar heeft zich verder ontwikkeld en staat garant voor zijn eigen, bluesy stijl van musiceren. In 1991 vormde de Eric Gales samen met broer Eugene op de bass zijn eigen band. Ondanks dat Eric Gales rechtshandig is speelt hij zijn instrument met links én ondersteboven.
Gales bracht Middle Of The Road uit in 2017 en bevat o.a. een bijdrage van de man die later vanavond het podium van de Pink Galaxy zal bemannen Gary Clark Jr.! Recentelijk zag zijn laatste album Bookends het levenslicht, dat nummer 16 is in de rij van releases. Gales heeft ‘hardship’ gekend in zijn leven maar maakte met het opnemen van zijn album Middle Of The Road bij Mascot/Provogue records een buitengewone, verbazingwekkende come-back die hem geen windeieren legde. De man stond op de Las Vegas Big Blues Bender, de Bonamassa Blues Cruise en trok inmiddels de hele wereld over.
De band bestaat uit Eric’s charmante, mooie echtgenote LaDonna Gales die de percussie voor haar rekening neemt. De andere bandleden heten Byron Carter op bass en op drumms zien we Nick Hayes. Eric Gales is een man die je inpakt met zijn innemende lach, enthousiasme en onaflatende dankbaarheid voor het feit dat Gales, nadat hij zijn demonen maar moeilijk de baas kon blijven en daardoor zelfs een paar keer in de gevangenis belandde, nu weer ‘on the right track’ is.
Gales is een gitaarvirtuoos maar minder gekend voor zijn vocalen maar doordat Gales een tomeloze passie heeft voor het performen ansich zijn de vocalen altijd slechts een aanvulling op het gitaargeweld. Als intro horen we een bandje met een stukje ‘Blue Misty Morning’ wat alweer bijna twintig jaar oud is en van het album That’s What I Am komt. Gales begroet zijn publiek met de woorden dat hij en zijn begeleiders zo lang naar dit optreden hebben uitgekeken omdat Nederland een van hun favoriete landen ter wereld is. Hemeltje, mijn tranen wellen nù al op, ik ken de man nog uit de tijd dat het niet zo goed met hem ging en weet dan ook van de hele lange weg die hij heeft moeten doorstaan om op dit grote podium voor 15.000 bezoekers te mogen optreden. Het is hem zó gegund!
‘Somebody’ is de opener en is een vrije interpretatie van Just Your Fool en gaat daarom ook met gemak over in ‘Smokestack Lightnin’ van Howlin’ Wolf. Al na 2 songs zijn de bezoekers van het 4e HIBF buiten zinnen; iedereen is aangestoken door het elan, de vervoering en de geestdrift dat Eric Gales heet. Zo knap hoe Gales de tempowisselingen beheerst op dit “Croko” festival……genietend van het ovationele applaus port Gales zijn publiek nog maar wat op door hen te vragen mee te roepen.
Tja, Red Bull – hij gebruikte het blikje als slide tool in vorige nummers – geeft je vleugels hè Eric? We horen een wat reggae beïnvloedt nummer waarbij Byron Carter de bass even heeft verruild voor de toetsen. Ondanks dat ik in het verleden Gales’ ‘belijdenis’ tenenkrommend vond kan ik vandaag begrijpen dat Eric eventjes zijn ommekeer in het leven aanstipt met “it’s has so long since I embraced another day, so long I was living life dangerously” waarbij hij de menigte indringend met de groene ogen aankijkt maar zegt hij “not so long till I visit you guys again”.
Van het nieuwe album Bookends horen we ‘South Paw Serenade’ over een linkshandige gitarist in een rechtshandige wereld. Inmiddels biedt Gales op de knietjes ook hier de gitaarlovers tijdens Hendrix’ ‘Voodoo Child’ een snippet van Beethoven’s ‘Für Elise’ als de icing op de cake aan. Net als al die andere keren dat wij Gales aan het werk zagen is dit intermezzo weer de reden voor een uitzinnig applaus. Gales laat zijn passie de vrije loop, hij beweegt zich met grote stappen over het podium en hitst het publiek op. Eric Gales heeft zijn naam als ‘held op zes snaren’ hier op het HIBF 2019 dubbel en dwars waar gemaakt, een exeptioneel goed optreden van een man die ik al jaren geleden in mijn hart had gesloten!
De volgende gasten zijn een collectief uit Birmingham, Alabama en is een aantal jaren geleden, in 2012, ontstaan. St. Paul & The Broken Bones heeft maar liefst acht bandleden die door de wereld stappen onder de volgende namen Paul Janeway (zanger/frontman), Browan Lollar (gitarist) , Jesse Phillips (bass), Kevin Leon (drumms), Al Gamble (keys), Allen Branstetter (trompet), Amari Ansari (sax) en Chad Fisher (trombone). De ‘rock and roll soul band’ bracht haar eerste album Half The City uit in 2014, dit album werd twee jaar later opgevolgd met Sea Of Noise, dat de band mocht registreren in de beroemde studio’s van Sun Record en Stax Records.
De band die werd geïnitieerd door frontman/singer-songwriter Paul Janeway en bassist Jesse Phillips, heeft inmiddels bewezen dat St. Paul & The Broken Bones een band is om rekening mee te houden en niet zomaar een projectje van een paar jongens uit gegoede families is. Ze stonden als support-act bij de The Rolling Stones, maakten een aantal malen acte de présence in Amerikaanse tv-talkshows en hebben inmiddels over de hele wereld diverse podia beklommen. Mijn langgekoesterde wens wordt eindelijk werkelijkheid, ik wil deze band al heel lang live zien optreden maar was steeds niet in de gelegenheid. TBA?-medewerkers Ria Pronk en Gerrie van Barneveld hadden wél de eer om hen een tweetal jaren geleden in De Oosterpoort van Groningen te zien performen. Het werd volgens reporter Ria Pronk een van de meest memorable optredens die ze ooit had gezien.
Juist daarom ben ik blij dat ik nu door de organisatoren van het 4e HIBF ook in de gelegenheid wordt gesteld een gelijkwaardige ervaring op te doen. De set wordt begonnen met het intro van ‘LivWithoutU’ waarna de frontman/zanger opkomt in een grote paillettencape. Ondanks dat het een strak werkje is waarbij de falcetstem met warme soul vibraties en die zeer sterke band een bijzondere combi is kan ik me moeilijk focussen op de stem en de performance. Hopelijk zal de cape snel met een theatrale geste op het podiumdek belanden. ‘Flow With It’ is de opvolger, een nummer met een heerlijke retro-soulsound is knap gedaan, de frontman is een begenadigd zanger die ook nog eens zeer soepel in de heupen is getuige zijn danspasjes maar ik had liever gehad dat de ietwat burgelijk ogende jongeman zijn strakke pak had aangehad want het gedoe met de cape begint me inmiddels op de zenuwen te werken. Toch is het vocaal zeer hoogwaardig. Het repertoire laat het publiek terugdenken aan vervlogen jaren maar vindt ook aansluiting bij een jonger publiek die de diverse R&B-stijlen in hun hart heeft gesloten. De begeleidingsband staat werkelijk als een huis, de arrangementen zijn strak maar ook gewaagd.
Tijdens ‘All I Ever Wonder’ neemt Paul Janeway plaats op de monitor vooraan de rand van het podium en het moet gezegd de ouderen onder ons denken bij het beluisteren van zijn stemgeluid toch wel heel erg aan Mike Hucknall van Simply Red. De horn-sectie heeft een hoofdrol in ‘Like A Mighty River’, werkelijk een gepassioneerd gebrachte song die mij raakte totdat…….de frontman het nodig vindt om de kabel van de microfoon als een dropveter in z’n mond te proppen. Zijn het teveel geestverruimende middelen of slechts teveel Red Bull op de weg naar Grolloo die de reden zijn van dit clowneske optreden van de man?
Toch weet Paul Janeway weer de rust te vinden voor de mooie ballad ‘Grass Is Greener’, steeds weer die contrasten van deze sympathiek ietwat sullige man in combinatie met die wer-ke-lijk fan-tas-tische Broken Bones! Ook het liefdeskind van Elton John en Liberace valt op de knietjes om de ballad meer theater mee te geven. Dat is wat moeder Janeway haar zoon voorspelde; óf je wordt een dominee of je wordt een circusact. Janeway, inmiddels 34, zou aanvankelijk een opleiding theologie gaan volgen maar toen hij negentien jaar was veranderde zijn blik op de wereld door een de uitspraak van zijn dominee inzake de Indiase leider Gandhi. Preken zit hem blijkbaar toch in het bloed want ook hier in Grolloo wil de frontman graag meer zieltjes winnen zodat wij toetreden tot de kerk van de Broken Bones.
Dat de frontman een showman is bleek al eerder in de set maar dit wil de zanger nog wat aandikken door het publiek in te gaan, het publiek ontvangt de man met open armen. Als ook de toeschouwers die bij de PA staan zijn bediend wurmt de ‘creatie’ zich een weg terug naar het podium waar hij samen met zijn band de set afsluit met ‘Broken Bones & Pocket Change’. St. Paul & The Broken Bones verdienen mijn waardering maar graag zie ik de band nog eens op een wat kleiner podium terug waar hopelijk blijft dan ook de cape in de koffer want deze theatrale gestes heeft een man met een zangstem van dit kaliber in het geheel niet nodig.
Voorlaatste act op dit zeer geslaagde, het North Sea Jazz van de blues, goed georganiseerde én goed bezochte HIBF 2019 is niemand minder dan Gary Clark Jr. Als 12 jarige Texaan (Austin) pakte hij de gitaar ter hand en begon te spelen in de wereldberoemde club, Antone’s. Dat was de aanleiding om een carrière in de muziek na te streven. Toen de man in het verleden werd gecomplimenteerd door The Rolling Stones en Eric Clapton en de laatst genoemde hem uitnodigde om op zijn Crossroads Guitar Festival op te treden ging het snel.
Het legde de timide Clark Jr. geen windeieren, al snel werd hij gespot door een platenlabel en was zijn eerste album Blak And Blu (2012) een feit. Dit album werd opgevolgd door The Story Of Sonny Boy Slim uit 2015. Clark’s (1984) muziek is te horen in vele films; het meest opvallend waren misschien de twee akoestische bluestracks op de soundtrack van 12 Years A Slave. Inmiddels ligt de wereld alweer een aantal jaren aan zijn voeten. De man werkte samen met een hele batterij aan bekenden namen zoals Clapton, The Rolling Stones, Doyle Bramhall II , Buddy Guy en wijlen B.B. King. Clark Jr. zagen wij al eerder optreden (North Sea Jazz) en ik kan u melden dat het een virtuoze gitarist is. Het nieuwe studioalbum This Land, zijn vijfde in de reeks, is reeds uitgebracht.
Als eerste muzikant op dit festival horen we tijdens de intro van de set van Gary Clark Jr. een audio van de recent overleden Dr. John. De muziek van Clark Jr. doet soms denken aan dat van Jimi Hendrix maar een andere keer lijkt zijn muziek weer op dat van Marvin Gaye. Clark Jr. wordt bijgestaan door gitarist Eric Zapata, bassist is Johnny Bradley en de drummer heet Johnny Radelat. De set wordt gestart met ‘Bright Lights, Big City’ van Blak & Blu uit 2012, is nog immer actueel over de grote boze wereld buiten. De man gaat nu al helemaal op in de songs, ik zie de ogen helemaal wegdraaien. ‘Ain’t Messin’ Around’ wat van hetzelfde album komt mist live natuurlijk wel de blazersintro maar nergens wordt de song hierdoor vlakker. Het is ook live een lekker uplifting nummer.
Van het nieuwe album This Land horen we een appetijtelijke uitvoering van ‘What About Us’, zo ook ‘I Walk Alone’ wat bij deze nummers opvalt is de hoge falcetstem die Gary Clark Jr. hiervoor aanroept. Maar steeds weer is daar die overweldigende bekwame gitarist Eric Zapata die er al vanaf het begin van het fenomenale debuut bij is. Nog meer werk van This Land is te horen is ‘Feed The Babies’ en hier kan ik toch mij gedachten aan Marvin Gaye moeilijk parkeren, het is opvallend hoe veel de stem van Clark Jr. én het arrangement op de muziek van Gaye terug grijpt.
Het gitaarspel van beide heren is een mooie wisselwerking maar eerlijk gezegd is Gary Clark Jr. niet écht een entertainer te noemen toch geniet ik van nog meer fenomenaal gitaarspel in ‘Got To Get Up’ waarin het iets psychedelisch krijgt. Nu we een aantal nummers van het jongste album hebben mogen beluisteren komt er nog een ‘ouwetje’ voorbij met ‘When My Train Pulls In’ een nummer wat op diverse albums is te beluisteren maar eigenlijk al in 2008 het levenslicht zag. Deze man heeft een unieke manier van gitaarspelen, het heeft iets sinisters, je krijgt er geen genoeg van, het is bijna verslavend te noemen. Weer een nieuw nummer horen we met ‘When I’m Gone’ een beetje hees op een meeslepende shuffle wil ik eigenlijk net als de toeschouwers op de vloer meeschuifelen.
Als Eric Gales op het podium wordt uitgenodigd, de twee kennen elkaar van de opnames van Gales’ album Middle Of The Road waarbij Clark Jr. meespeelde op Boogieman, horen we nog een de lekkere Mississippi Hill Country door Clark Jr. zelf geschreven ‘Dont Owe You A Thang’ dat al op de 2011 EP Bright Lights uitgebracht werd. Halverwege zien we Gary Clark Jr. de Wide Sky gitaar verruilen voor de Flying V samen maken de twee mannen een spetterend einde aan een zeer goede set van een man die nog heel lang mee zal draaien in de muziekscène van de toekomst. Gary Clark Jr. forever!
Jammer genoeg staat ons de laatste set van dit prachtige HIBF 2019 alweer te wachten, de afsluiters zijn Lynyrd Skynyrd een band die momenteel de wereld rondreist met hun Last Of The Street Survivors Farewell Tour. Deze de Southern rockband zette zichzelf in 1974 op de muzikale kaart van de VS. De voorgeschiedenis van de band is bewogen maar dat is een eufemisme, de band verloor maar liefst drie leden (zanger Ronnie van Zant, de manager en een van de achtergrond vocalistes) door een vliegtuigongeluk in 1977. Tien jaar later herpakte de band zichzelf en blies de band nieuw leven in. Inmiddels is de broer van de overleden Ronnie, Johnny van Zant de nieuwe frontman. Doordat de jaren gingen tellen zijn er nog meer bandleden de band ontvallen en is gitarist Gary Rossington nog de enige van de originele bezetting. Verder zien we gitaristen Mark Matejka, Gary Rossington en Rickey Medlocke samen met Peter Keys op hoe kan het ook anders met zo’n achternaam….toetsen, drummer Michael Cartellone vormt samen met bassist Keith Christopher de ritme-sectie. Ook staan er twee backing vocalistes op het podium, zij gaan achter de namen Carol Chase en Dale Krantz Rossington schuil. Met ruim zestig albums op hun naam en verkopen van meer dan 30 miljoen wereldwijd is deze rock ‘n’ roll legende bezig aan hun Last Of The Street Survivors Farewell Tour.
De band heeft een nogal omstreden verleden, haar concerten werden een tijdlang goed bezocht door rechts-extreme blanken. Een extreem rechtse politicus adopteerde Sweet Home Alabama als zijn lijflied. Bovendien kreeg de band – terecht of onterecht – het negatieve ‘redneck’ stempel. Wat volgens de band was begonnen als een goedbedoelde grap met serieuze ondertoon ging uiteindelijk een totaal eigen leven leiden want het nummer werd geschreven als antwoord op Neil Young’s nummers Southern Man en Alabama waarin Young zich nogal negatief uitlaat over de staat Alabama en haar inwoners. Toch was Ronnie van Zant groot fan van Neil Young maar de wereld ging met de song aan de haal en de rest is geschiedenis.
De tent wordt opgepompt met een nummer van AC/DC ‘Thunderstruck’. Het eerste nummer wat uit de eigen discografie komt is ‘Workin’ For MCA’, een uitgelezen nummer voor de aantrekkelijke Ricky Medlocke te laten excelleren op gitaar. ‘Skynyrd Nation’ laat de LS-aanhangers brullen geregiseerd door frontman Johnny van Zant, een nummer dat alweer 10 jaar geleden werd opgenomen op God & Guns. ‘What’s Your Name’ klinkt mij wat vriendelijker in de oren maar eerlijk gezegd ben ik niet echt hun doelgroep.
Muzikaal staat het allemaal wel als een huis maar ondanks dat ik inmiddels toch wel heel wat gewend ben vind ik het oorverdovend hard. Ik ben getuige van een aantal overjarige head-bangers op de flanken maar zelf kan ik niet in vervoering raken. Bovendien wordt er als een Amtrak trein door het repertoire gegaan, zo horen we nog ‘Give Me Back My Bullets’ uit de periode dat Rossington en Ronnie van Zant de song samen penden. ‘The Needle and The Spoon’ is voor een niet LS fan een wat herkenbaarder nummer. Steeds weer die fantastische gitaristen Rossington and Medlocke, maar ook Mark Matejka is een bijzondere snarenbender.
Het rustpuntje in de set komt met ‘Simple Man’ een song met een bijna religieuze boodschap, dat de leden van LS gelovig zijn is af te zien dat bijna alle bandleden een groot kruis om de nek hebben hangen. De song wordt uit volle borst meegezongen door de LS fans ongeacht of zij het eens zijn met de boodschap of niet. Als een complete verrassing komt voor mij de vertolking van JJ Cale’s ‘They Call Me The Breeze’, dat nummer ken ik dan weer wel. Het moet vermeld, de gitaristen laten hierbij de Pink Galaxy op haar tentstokken schudden. Nóg twee nummers wat ik van de radio ken zijn het onvermijdelijke ‘Sweet Home Alabama’ en ‘Freebird’.
Onder deze klanken laten wij de Pink Galaxy voor wat zij is en gaan op zoek naar ‘onze’ stamtafel in Café Hofsteenge waar we alle jaren samen met vrienden/muziekvrienden de after-party houden.
Zoals aangegeven in de 2 reportages van HIBF 2019 zal het festival volgend jaar een extra dag behelzen. Deze dag zal in het teken staan van de langspeler Hotel Grolloo van Cuby + Blizzards.
Zet nu de data alvast in uw agenda, 11, 12 en 13 Juni 2020 wordt Grolloo opnieuw opgedoopt tot Blues Village, hopelijk mag The Blues Alone? dan weer verslag maken, tot volgend jaar!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 HIER
Opnieuw mijn oprechte dank voor de fantastische verslagen met bijbehorende schitterende foto’s!