Het 4e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 14 en 15 Juni 2019 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de eerste festivaldag, vrijdag 14 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Het pittoreske dorpje Grolloo telt slechts een 600+ inwoners maar tijdens het Holland International Blues Festival ontvangt ‘Blues Village Grolloo’ een kleine 15.000 gasten per dag. Dit alles wordt gefaciliteerd door de 2 eetcafés én de plaatselijke supermarkt die alle drie 24 uur opengesteld zijn. Grolloo en zijn inwoners én tijdelijke gasten zijn altijd – ondanks de drukte – in een opperbeste stemming. Wij voelen ons telkens weer heel erg welkom. Dit jaar hebben de organisatoren van het Holland International Blues Festival – HIBF voor de bezoeker – in samenwerking met Mojo een ijzersterk programma weten neer te zetten. Zeer verscheiden muzikanten wist men aan te trekken om het podium te beklimmen van – de grootste festivaltent van Europa – de Pink Galaxy.
Nadat we door bluesambassadeur/BN-er Johan Derksen, smaakvol gekleed in een ecru kleurig linnen pak met appelgroene broques, warm welkom geheten zijn in de woonplaats van deze Voetbal Insight’s tv-persoonlijkheid – Grolloo – wordt de eerste band geïntroduceerd; Danielle Nicole Band. Zangeres en bassiste Danielle Nicole Schnebelen (1982) werd geboren in Kansas – Missouri. groeide op in een huis vol blues en jazz doordat vader en moeder samen in een bluesband musiceerden en grootmoeder van moederskant een jazz zangeres was. Danielle Nicole werd bekend als een van de oprichters van Trampled Under Foot, de band die ze vormde met haar broers Nick en Kris. Hoewel ze alleen maar de bass oppakte zodat Trampled Under Foot een familieband kon blijven, omarmde ze haar instrument, met als resultaat dat ze de eerste vrouwelijke winnaar werd van de Blues Foundation’s Blues Music Award voor Beste Instrumentalist, Bass in 2014.
Danielle Nicole bracht in 2015 haar eerste solalbum Wolf Den uit deze werd opgevolgd door Cry No More in 2018; laatstgenoemde behaalde de nummer 1 van de Billboard Top Blues Albumlijst. Met haar band, waarin we ook gitarist/multi-instrumentalist Brandon Miller en drummer Ralph Forrest kunnen beluisteren en aanschouwen mogen ze het 4e HIBF vlottrekken. Danielle Nicole was maar liefst 13 jaar succesvol met TUF maar de broers en zus besloten toch ieder hun weg te volgen en dat resulteert in een “a dream come true” optreden op het vierde HIBF.
Danielle Nicole is net als haar broer Nick een linkshandige bespeler van de gitaar, in haar geval de dikke snaren van de bass. Het eerste wat opvalt is dat Danielle Nicole een metamorfose heeft ondergaan, ze heeft gekozen voor een wat brutalere look met een uitdagend decolleté. De opener is het krachtige ‘How Strong Is A Woman?” waarvan het origineel afkomstig is van Etta James, een van Danielle Nicole’s idolen. Danielle Nicole heeft een soulvolle stem die je meteen inpakt, we zagen haar al eens op het Moulin Blues van 2016 maar weer hang ik aan haar lippen.’Burning For You’ komt van Cry No More van vorig jaar, als je met slechts 3 man dit geluid kan produceren ben je een ‘knappe’ band.
We zijn getuige van een zeer goede solo van Brandon Miller, een man die sowieso de spil is binnen de band. Al aan het eind van het tweede nummer vertoont de frontvrouwe al transpiratiepareltjes op het gezicht. De beat van drummer Ralph Forrest is meeslepend te noemen, wat een klassebak! Een rustspuntje komt met ‘My Heart Remains’ dat ook weer op het Cry No More album uitkwam, “all the lies we shared” zingt Danielle Nicole en ik voel het kippenvel op de armen omhoog komen. Wàt een passie, wat een inleving vertoont deze jonge Danielle Nicole, ik ben niet de enige want het nummer wordt door 15.000 bezoekers beantwoord met een oorverdovend, ovationeel applaus.
Hier kan de frontvrouwe moeilijk mee om gaan, om haar tranen te bedwingen vraagt zij op haar beurt voor de crew back-stage, het geluid, de belichting en de stage crew te applaudiseren. Alweer een hele vette gitaarsolo op die mooie Gibson van Brandon Miller valt ons ten deel als we ‘Pusherman’ (nee, niet die van Curtis) beluisteren, steeds weer die fantastische stem van Danielle Nicole die de Pink Galaxy met gemak met haar soul vult. ‘I’m Going Home’ roept tijdens de vertolking van de song blijkbaar zoveel herinneringen op dat Danielle Nicole zichtbaar ontroerd raakt, wellicht heeft Brandon Miller met zijn fantastische gitaarspel ook bij haar net als bij het publiek een gevoelige snaar geraakt.
De titeltrack van haar jongste album heeft een wat Sam Cooke inslag en dus zie ik het publiek zachtjes op de melodie mee wiegen, andere maken samen een dansje op de vierkante centimeter, zelf zit ik samen met lieve vrienden op de stoel mee te dansen. Drie kwartier is véél te kort voor een artieste als Danielle Nicole en haar meer dan geweldige begeleiders Brandon Miller en Ralph Forrest.
De band sluit af met het uptempo ‘You Only Need Me When You’re Down’ en een bijzonder mooi gitaar intro bij ‘Save Me’. Danielle Nicole heeft zichzelf door dit optreden op het 4e HIBF naar een ander niveau getild, deze dame heeft bewezen met gemak de grotere podia aan te kunnen.
Curtis Salgado is een van de favoriete zangers van Derksen en consorten zo vertelt Johan het publiek. Ook noemt Derksen deze 65 jarige zanger van origin afkomstig uit Washington een van de meest onderschatte blueszangers van de VS. Met een carrière van meer dan dertig jaar is Curtis Salgado inmiddels een bekende naam binnen de blues en soul. Nadat hij The Nighthawks leidde in zijn thuisstad Eugene, Arizona musiceerde hij bij The Robert Cray Band en was hij de zanger van band Roomful of Blues, voordat hij zijn eigen band vormde en in 1991 zijn eerste album uitkwam. In 2010 en 2012 was hij ‘Soul Blues Male Artist of the Year’ en in 2013 won zijn album Soul Shot de ‘Soul Blues Album Of The Year Award’ maar ook werd hij in hetzelfde jaar uitgeroepen tot B.B. King Entertainer Of The Year en Soul Blues Male Artist. In 2017 volgde dan ook nog voor The Beautiful Lowdown het Album of The Year Award én mocht hij met Walk A Mile In My Blues de Song Of The Year Award op zijn palmares schrijven.
Hoewel hij veel succes beleefde tijdens concerten en grote bluesfestivals, over de hele wereld speelde en stapels prijzen won, kende Salgado zeker ook tegenslag. Hij overwon zowel lever- als longkanker en onderging in 2017 nog een viervoudige bypass-operatie. Maar hij staat en hij speelt zoals nooit tevoren! Zijn laatste album was Rough Cut dat hij samen maakte met gitarist Alan Hager, die sinds 2015 een vast lid is van de Curtis Salgado Band. Dit setje van TBA? zagen Curtis Salgado in goed gezelschap op Gevarenwinkel 2017 de sterren van de hemel zingen dus we weten dat het HIBF-publiek verrast zal geraken van de man met de anderhalve long.
Openen doet de band – Damien Cornelis (Malted Milk) op toetsen, Kris Jefferson bass, drummer Fabrice Bessouat, trombonist Dieter Kuhlmann, trompettist Gary Winters en saxofonist Tommy Schneller -met ‘Morning Train’ van het uit 2018 daterende album. Het nummer doet de letter B uit de naam HIBF eer aan. Het is een ware blues song met de voeten diep in de Mississippi en de handen ter hemel geheven in de Gospel kerk. De slide van Alan Hager maakt niet alleen mij helemaal buiten zinnen maar ook Salgado en het publiek dat inmiddels dicht tegen de hekken staat aangekleefd is de blues aan het ‘belijden’.
Met de introductie “een low down blues for music lovers” zet Salgado een passievolle ‘You Gotta Move’ neer, zijn heerlijke soulvolle stem is voor de VIPs de reden om massaal op het speciaal ingerichte balkon in de coulissen van het podium zich te verdringen om maar niets te hoeven missen. Gelukkig hoeft het talrijke publiek staand in de tent dan wel luxe gezeten op de tribune ook niets te missen van deze nù al legendarische show van Salgado waarin de Hager niet alleen weer een fantastisch slide laat horen maar ook staat de frontman Curtis garant voor een fijne blues-harp intermezzo! Salgado neemt ons mee langs de diverse soul towns van de VS, deze keer een bewerking van het tot hit gezongen door O.V. Wright ‘Nobody But You’ waarbij de horn-section naast Salgado de hoofdrol dragen.
Steeds weer is waar te nemen dat één van de tijdelijke bezoekers van Grolloo – Curtis Salgado zélf – het meest geniet van wat er zich op het podium van de Pink Galaxy voltrekt! Damian Cornelis die steeds de spotlight op zichzelf gericht ziet, die zichtbaar genietende drummer Fabrice Bessouat en natuurlijk Alan Hager die geregeld de ruimte krijgt om te soleren.
Ook een slow blues kan de man die tegenwoordig in Portland resideert met gemak aan; we horen ‘Blues Get Off My Shoulder’, jammer dat ik op de tribune zit met een blessure anders had ik op deze sensuele tonen toch even de fotograaf van dienst opgezocht voor een dansje. De muzikale sneltrein van Salgado – hij heeft maar 45 minuten speeltijd – heeft als volgende station Detroit. De Motown sound wordt geëerd met het in 2017 bekroonde zelf geschreven song ‘Walk A Mile In My Blues’. Alweer zo’n meeslepende song, gebracht door een man die de blues aan den lijve ondervinden moest. Zou dat de voorwaarde zijn voor een succesvolle vertolker van de blues en/of soul? Voor de jonge generatie blues/soul muzikanten hoop ik van harte van niet eerlijk gezegd!
Alweer een heftige slide van Alan Hager horen we als we de Mississippi Hill Country song ‘I Know A Good Thing’ van het met een award onderscheiden in 2017 album The Beautiful Lowdown. Steeds weer die heerlijke band die dit optreden tot een onvergetelijke maken. Een man die ook onvergetelijk is voor Salgado zelf is B.B. King en met zijn ‘Whole Lotta Loving’ mag Alan Hager zichzelf nog maar eens in de spotlight zetten naast die steeds weer bijzonder warme vocalen van frontman Salgado. Hager, de man die steeds weer virtuoos de gitaar bespeelt, de slide hanteert maar vooral liefde en passie voor de muziek toont.
Omdat het in Portland volgens Salgado veel regent schreef hij het ‘I’m Driving In The Driving Rain’ gevolgd door nog een “old skool Memphis soul sound for the ladies” zegt Salgado ‘I Was Born Again’ waarbij ik met volle teugen mag genieten van de horn-section. Er is slechts één genre wat Curtis Salgado nog niet heeft behandeld in deze show en dat is de rock ‘n roll soul…..Salgado en zijn band speelt als uitsmijter ‘Slow Down’ van Larry Williams.
Helaas stoort een afschuwelijk kraken van een microfoon of kabel de prikkelende pianoboogie van Damian Cornelis……en Salgado? Salgado danst met zichzelf op de klanken van zijn vakbekwame Europese begeleidingsband! Stuk voor stuk allemaal innemende, ontzagwekkende goede songs gebracht door een man die het Grolloose publiek als snel in hun hart sluit. Het publiek is het gezien hun steeds weer oorverdovend applaus erover eens; Curtis Salgado heeft al zijn awards dubbel en dwars verdiend!
Met een kleine 10 minuten uitloop van het programma kan de volgende gast – Jonny Lang – om vijf voor half zeven zijn 1 uur durende blues-rock show aan de man brengen voor zover dat nog nodig is. Jon Gordon Langseth Jr. beter bekend als Jonny Lang bracht zijn eerste album uit tijdens zijn tienerjaren en kan hij nu met zijn 38 jaar al terugkijken op een carrière van meer dan twee decennia. Nadat hij op zijn twaalfde begon met gitaarspelen, groeide hij al snel uit tot een bluesgitaar spelend wonderkind; een titel die hij deelde met bijvoorbeeld Kenny Wayne Sheperd en Derek Trucks. Op zijn 15e klonk zijn stem al als een ‘doorgewinterde soulbruller’, staat te lezen in zijn eigen bio.
Ondanks dat Lang begon met een bluesy geluid dat werd beïnvloed door gitaristen als B.B. King, Albert Collins en Buddy Guy, is zijn muziek langzaam geëvolueerd naar de blues-rock. Omdat Lang thuis in Fargo – North Dakota regelmatig in de kerk zong huist zijn repertoire ook hedendaagse gospel. Zijn albums, van zijn eerste Lie To Me tot zijn nieuwste Signs, dat in 2017 verscheen worden allen door de media gelauwerd. Lang toerde o.a. met The Rolling Stones, Aerosmith, B.B. King, Blues Traveler, Jeff Beck en Sting. In 1999 mocht Lang zelfs spelen in het Witte Huis wat destijds werd bewoond door voormalig president Bill Clinton en zijn gezin. Ook was Jonny Lang in 2004 te zien op Eric Clapton’s Crossroads Guitar Festival.
Het uurtje met de rauwe stem van Jonny Lang en diens gitaarvirtuositeit wordt met een knaller geopend als we ‘Don’t Stop’ figuurlijk en letterlijk over ons krijgen uitgespuwd. Toch lijkt of zijn vocale bereik gedurende de jaren iets heeft ingeboet want tijdens ‘Signs’ vind ik dat hij vooral heel erg veel moeite moet doen om boven zijn begeleiders uit te komen. Tijdens de Tinsley Ellis cover van ‘A Quitter Never Wins’ breekt Lang een snaar maar speelt als een pro onverstoord verder. Ondanks dat Jonny Lang niet erg hoog op mijn lijstje “te zien artiesten” staat geniet ik met volle teugen van het jazzy ‘Rack ‘Em Up’ (Lie To Me album). Ja deze jazz-jam is the MAX!
De slow blues ‘Red Light’ van het album Long Time Coming lijkt een lans te breken voor een halt in de rat-race die het leven tegenwoordig is. Het is een nummer wat toch wel heel dicht tegen de tegenwoordige R & B aanschuurt ondanks dat het nummer van vijftien jaar geleden dateert. De gierende gitaar maakt er een hartverscheurende versie van. Daarna volgt er wat mij betreft een verrassing met de vertolking van Stevie Wonder’s ‘Living For The City’, de ballad ‘Bring Me Back Home’ heeft iets breekbaars net als het laatste nummer van de set waarvoor Jonny Lang de akoestische gitaar ter hand neemt om ‘Lie To Me’ van een dikke twintig jaar geleden te vertolken. Jonny Lang, technisch hoogstaand gitaarwerk met een geweldige passie gebracht.
Dan is het tijd om een lang gekoesterde wens van Jan, Gregory en natuurlijk Johan te verwezenlijken….legende bij leven Van Morrison zal om kwart over acht het podium van het 4e HIBF beklimmen. Voor die lezers die zich nog nooit hebben verdiept in deze singer/songwriter nog een bekopte introductie. Morrison werd in Belfast, Noord-Ierland geboren, is wars van publiciteit en de verplichtingen die daarbij horen. De kleine wat mollige George Ivan Morrison is in 1945 geboren in een gezin dat muziek als dagelijkse behoefte heeft. Moeder is zangeres en vader Morrison is een hartstochtelijke verzamelaar van de Amerikaanse jazz. Van Morrison heeft altijd zijn eigen plan getrokken als het om muzikale stijlen ging, hij schrijft muziek die varieert van jazz tot Keltische geluiden en van blue-eyed soul tot folk. Toch behoort ook de rauwe blues waarmee hij opgroeide (zijn tieneridolen waren artiesten als Howlin’ Wolf en Sonny Boy Williamson) nog altijd tot de kern van zijn muziek. Morrison begon als zanger in de band Them, waarvoor hij onder meer de wereldhit Gloria schreef. Als soloartiest schudde hij de wereld op met klassiekers zoals Brown Eyed Girl en Have I Told You Lately. Zijn professionele carrière beslaat al zo’n halve eeuw, ‘Van The Man’ heeft een tijdloos oeuvre op zijn palmares met daarin een vijftigtal albums. ‘Sir’ Morrison – hij kreeg de koninklijke onderschieding in 2016 – is inmiddels drieënzeventig, maar zei ooit “muziek te schrijven tot mijn laatste adem”, die muziek gaan de 15.000 toeschouwers die allemaal tegelijk in de Pink Galaxy lijken te staan nu een vol uur meemaken. Zoals al die keren dat ik de man zag optreden (zo’n 10 à 12 keer) wordt de man niet geïntroduceerd door een MC. Nee de bandleider zorgt dat zijn broodheer pas op komt als de band het pubiek heeft opgewarmd. De band van multi-instrumentalist (gitaar, saxofoon/blues-harp en piano) Morrison bestaat uit David Keary op gitaar, Paul Moran tekent voor de toetsen maar speelt ook trompet, Paul Moore is de bassist hij vormt de ritme tandem met Mez Clough op drumms, Teena Lyle zien we op percussie en vibrafoon en de backing vocaliste is Dana Masters. Ondanks dat Van Morrison niet écht een ‘mensen-mens’ is ontvangt hij bij het betreden van het podium toch een ovationeel applaus. Openen doet de onverschrokken kleine Ier met ‘Gonna Send You Back to Where I Got You From’ waarin de trompettist Paul Moran en Teena Lyle op de vibrafoon excelleren, zelf speelt Van The Man de sax…..het is nù al fijn om de man weer terug te zien. De buigingen van de sound én tekst in ‘Baby Please Don’t Go’ zijn zó Morrison, geen ander kan dit op deze manier evenaren, zelfs de blues-harp klinkt anders in zijn handen, het blijft altijd weer jazzy, mellow en zielenroerende muziek van de Belfast Cowboy. De man heeft nagedacht over het te brengen oevre op dit festival want hij plakt aan voorgenoemde song een medley van bluessongs zoals ‘Playhouse’ en ‘Got My Mojo Working’ vast. Alsof de man op de hielen gezeten wordt door de bluespolitie gaat de versnelling erop….hij schreeuwt zijn band hoorbaar voor het publiek de titels toe. Deze muzikanten verdienen wat mij betreft allemaal een lintje, ook als men snel ‘Ride On Josephine’ van Bo Diddley inzet, heerlijk gelardeerd met een stukje Nola ritme. Nog een nummer van Diddley volgt ‘I Can Tell’ maar ook John Lee Hooker mag op een festival van dit formaat niet ontbreken lijkt Morrison te denken en zet ‘Think Twice Before You Go’ in. Van The Man is weer van ongekende klasse, zijn afstand tot de microfoon, het gemak waarmee deze man zingt maar vooral de timing die deze man heeft is ongeëvenaard!
Het enige wat je je af kan vragen is of je blij moet zijn om in zijn band te mogen spelen, de spanning is bijvoorbeeld van het gezicht van zangeres Dana Masters af te lezen. Als de 73 jarige Morrison het sjaaltje zat is belandt dit gewoon op het podiumdek en horen we na ‘Cleaning Windows’ nog een cover van Carl Perkins’ ‘Boppin’ The Blues’ . Het publiek krijgt bijna geen tijd om te knipperen want alweer pakt Morrison uit met ‘Days Like This’ waarbij hij zelf de saxofoonklanken de Pink Galaxy inschalt. De lapsteel en de trompetmuffler hebben een hoofdrol in ‘Precious Time’. De meedeiner van Hymnes To The Silence ‘I Can’t Stop Loving You’ is speciaal voor de fans. ‘Real Real Gone’ is voor Dana Masters de reden om het zoveelste grote applaus te ontvangen, een bijzondere vocaliste deze Masters. Een lesje in timing speciaal voor de muzikanten in het publiek volgt met ‘Broken Record’, wat bijzonder blijft deze song toch, vooral het skatten van de frontman is ongekend goed! Teena Lyle werkt zich keer op keer in het zweet op de percussie en zo ook in deze song waarin ze een geluid maakt alsof de plaat blijft steken, mooi om dit eens live te zien. Ook het ‘Symphony Sid’ wat uit de pen van Georgie Fame komt wordt als tribute aan al die keren dat de twee mannen samen optraden gebracht. Tijdloos, nog steeds tijdloos! Er volgen nog een aantal tijdloze songs zoals ‘Wild Night’, ‘Here Comes The Night’ en natuurlijk ‘Brown Eyed Girl’ dat uit volle borst door het publiek wordt meegezongen. Als toetje om dit ‘five course meal’ af te sluiten is voor ‘Gloria’ gekozen zoals de vaste bezoeker van de optredens van Van The Man natuurlijk al vooraf het optreden had kunnen vertellen. Zo snel als Sir Van Morrison het podium op kwam, zo snel is de man ook weer verdwenen maar gelukkig speelt de band verder en kan het publiek nog heel even meeblèren met G.L.O.R.I.A. Het respect is wat deze kleine man door zijn muzikaliteit afdwingt is ongekend, het moet gezegd, Morrison is een beetje wereldvreemd maar zijn alle genieën dat niet een beetje? Met 13 Morrison optredens op de teller ben ik zo vrij om te zeggen dat dit een van de betere optredens was wat ik heb bijgewoond ondanks dat het optreden maar een uurtje duurde. Van The Man kwam, zag en overwon (weer)!
Tja, dan de uitsmijters van de eerste festivaldag van het 4e HIBF, ZZ Top de band uit Houston, Texas die bestaat uit zanger/gitarist Billy Gibbons, bassist/zanger Dusty Hill en drummer Frank Beard – de man die slechts een snor draagt. Hoewel ze al werden opgericht in 1969 – dit optreden is onderdeel van de 50th Anniversary Tour – , brak ZZ Top pas in 1983 door in Nederland met het album Eliminator, songs als Gimme All Your Lovin’, Sharp Dressed Man en Legs werden grote hits mede door de geweldige ietwat provocerende videoclips die daarbij hoorden. De band werd in 2004 opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame en verkocht wereldwijd ruim 50 miljoen platen. Zanger Gibbons is door critici wel ‘een van Amerika’s beste bluesgitaristen werkzaam in de rock’ genoemd en was hier op podium van HIBF al op de 1e editie te gast als lid van Super Sonic Blues Machine. Kwart over tien is het tijd voor de grootste commerciële act van de eerste festivaldag van dit 4e HIBF. Er staat een hele batterij Magnatone versterkers op het podium opgesteld en het trio opent met hun signatuur….. de ronkende start van motoren.
De Morrison-fans hebben inmiddels plaats gemaakt voor die van ZZ Top en weer is de ‘vloer’ van de Pink Galaxy bommetje vol. Bij de eerste tonen van ‘Under Pressure’ stuiven de laatsten nog buiten keuvelende bezoekers de tent binnen en slalommen zich naar voren naar het podium. De opener is een song waarbij Gibbons zijn voorliefde voor ondeugende vrouwen “she likes wips and chains and cocaine, she’s about all I can handle, it’s too much for my brain” met ons wilt delen. Dat de band uit de ‘Lone Star State’ komt wil niet zeggen dat ze wars van soul zijn, de heren brengen een geloofwaardige cover van Sam & Dave’s ‘I Thank You’ inclusief een souldansje die we zo gewend zijn van de soulbands van weleer. Humor staat bij de mannen Gibbons en Hill hoog in het vaandel en nergens is te merken dat de mannen dit jaar de zeventig jarige leeftijd hebben/zullen bereiken.
‘Gimme All Your Lovin’ ‘, ‘Pearl Necklace’ en ‘I’m Bad, I’m Nationwide worden door de vele fans woordelijk meegezongen. Steeds weer zie ik ‘matchende’ bass en leadgitaren aangereikt worden in alweer een andere toonsoort. Gibbons heeft zich ook een paar woorden Nederlands eigen gemaakt waarvan “pindakaas” toch wel de meest opmerkelijkste is. “Don’t know what is means, but I just like the sound of it” vertrouwt hij zijn trouwe fan-base toe.
De ronkende sound van ‘My Head’s In Mississippi’ is een nummer waarbij je je af kan vragen of deze mannen dit soort shows nog lang willen volhouden. De drive [lees geld verdienen] om op te treden zullen de mannen allang niet meer hebben want ze zijn multi-miljonairs maar toch lijkt het of het speelplezier het wint van de vermoeidheid die touren op deze leeftijd ongetwijfeld genereert. Het hek gaat in de tent pas écht van de dam als het trio het pompende ‘Beer Drinkers & Hell Raisers’ van het Tres Hombres album uit 1973 inzet, de souplesse waarmee Gibbons nog immer zijn snaren weet te buigen is van grote klasse.
Er volgt een kleine medley van o.a. ‘Sixteen Tons’, ‘Rollin’ & Tumblin” waarin Billy Gibbons een hele fijne slide ten gehore brengt. ‘Just Got Paid’ is ook weer zo’n nummer waarbij het maar net is uit te houden onder de ‘wall of sound’ van ZZ Top. Voor de liefhebbers en de meezingers staat gelukkig ook nog ‘Sharp Dressed Man’ op de set-list. Zoals eerder gemeld zijn Gibbons en Hill geen humorloze gitaargeeks want ook in dit nummer krijgen ze een lachsalvo als Gibbons de achterkant van zijn gitaar blijkt te hebben beplakt met de tektst BIER!.
Ook wordt de tekst she’s alright, she’s gotta live op bordjes aangegeven door de mannen tijdens ‘Legs’, een luchtiger optreden is ondenkbaar, de danspasjes en de met bont beklede draaiende gitaren slaan nog steeds aan bij het publiek. Er is teveel om te incasseren, luisteren naar de ‘wall of sound’, kijken naar de ‘uitlaat’ microfoons en allerhande andere opgebouwde features op het drummstel – in één woord “overweldigend”.
Als de mannen rechts lijken af te gaan is dit slechts om een andere outfit aan te trekken tijdens de op de blues van JL Hooker gestoelde ‘La Grange’ maar ook ‘Tush’ van Fandango uit 1975 is nog steeds heerlijk om naar te luisteren. Als toegift zingt Dusty Hill Elvis’ ‘Jailhouse Rock’. ZZ Top heeft met dit optreden bewezen nog steeds ‘alive & kicking’ te zijn!
Nog nagenietend van het laatste nummer Jailhouse Rock lopen wij zachtjes neuriënd en beschaafd swingend het terrein af, de Grolloose nacht in. Morgen wacht ons weer een mooie festivaldag dus nu direct naar ons logeeradres in de buurt.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 HIER
