Matt Schofield stond op zaterdag 08 Juni 2019 jl. in Cultuurpodium de Boerderij, Zoetermeer. Voorprogramma werd verzorgd door Toine. Tekst Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER voor gehele album te kunnen bekijken van Matt Schofield en HIER voor dat van Toine.
Afgelopen weekend was het Matt Schofield Trio weer eens in het land. Zondag stond hij voor vele duizenden toeschouwers op het Ribs & Blues Festival in Raalte, maar zaterdag kregen de bezoekers in het westen van het land al een prima voorproefje en mocht het gezelschap aantreden in een goed gevulde Boerderij.
De eerste verrassing van de avond was het voorprogramma. De Nederlandse zanger/gitarist/songwriter Toine. Toine Scholten is een voormalige deelnemer aan het TV programma De Beste Singer Songwriter van Nederland en is ook te zien geweest in De Wereld Draait Door.
Maar behalve dat singer/songwriter uitstapje is hij van huis uit een jazz/blues gitarist. In Zoetermeer werd hij begeleid door enkele
uitstekende muzikanten: Karel Boehlee op toetsen, Robin Koerts op bas en Pim Dros op drums.
De band had precies drie kwartier speeltijd ter beschikking en wist de tijd tot op de seconde vol te spelen met zeven nummers, waarvan vijf van eigen hand. Gevarieerd werk met funk, jazzy blues en ballads, aangevuld met een tweetal covers: ‘I Don’t Need No Doctor’ van het duo Ashford en Simpson en men eindigde met Albert Collons’ ‘Iceman’.
Een prima ritmesectie met twee uitstekende solisten daarvoor. De zang was ook dik in orde. Vanuit de coulissen stond maestro Schofield een en ander goedkeurend gade te slaan.
Na een korte ombouwpauze verscheen het Matt Schofield trio op het podium. Zanger/gitarist Schofield werd als vanouds bijgestaan door toetsenist Jonny Henderson, die het Hammond bespeelde, maar tevens op zijn Nord keyboard de baspartijen voor zijn rekening nam en drummer Evan Jenkins.
De band ging meteen voortvarend van start met een drietal nummers in de trio bezetting, waaronder ‘Live Wire’, en ‘Hindsight’, dat aangekondigd werd als een nummer van “onze niet meer zo recente recentste album”.
Na dit nummer werden er wat gasten bijgehaald op het podium, te weten de Amerikaanse zangeres Christina Tambakis en, wederom een verrassing, ons eigen Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm. Als quintet begon men met een lange, uitgesponnen slow blues, gevolgd door Ruth Brown’s ‘Mama, He Treats Your Daughter Mean’.
De nummers vormden een lekker break in het Trio-geluid. Het derde nummer van dit gezelschap, ‘Them Changes’, ging een beetje de mist in omdat de zang van Miss Tambakis een beetje het onderspit moest delven in het op zijn zachts gezegd pittig te noemen bandgeluid.
De laatste nummers, waaronder het altijd schitterende ‘Where Do I Have To Stand’ werden weer als trio gebracht. De hele show klonk hecht en het was nauwelijk te horen dat de heren al even niet meer met elkaar op het podium gestaan hadden. Acht nummers werden er gespeeld en met een gemiddelde speeltijd van rond de tien minuten.
Het zal duidelijk zijn dat de solo’s behoorlijk uitgesponnen werden, hoewel dat bij een virtuoos als Schofield niet echt een straf is. Wel had met name het podiumgeluid wel een tandje minder gekund.
Uiteraard kwam de band niet weg zonder toegift en Big Pete nam de vocalen voor zijn rekening in ‘Black Hearted Woman’, een nummer uit hun gezamenlijke Lester Butler Tribute Band periode. Toch ook weer een verrassing, dit nummer op de setlist. Het was zo’n vijftien jaar geleden dat ze het nummer voor het laatst gespeeld hadden, maar het stond weer als een huis.
Miss Tambakis werd er nog even bijgehaald voor de allerlaatste van de avond, ‘Little By Little’. Al met al een prima avond en hoewel het er bij de support act nog niet echt naar uit zag, liep de zaal bij Schofield toch lekker vol.
Volgens de fotograaf van dienst was de verlichting ook prima in orde. Een mooie generale repetitie voor hun optreden op Ribs & Blues.
