Rollercoaster Of Music @ Blues Maastricht Open-Air 2019

De 1e editie van Blues aan de Maas Open-Air vond plaats op op vrijdag 31 Mei 2019 jl. op het festivalterrein De Koompe te Maastricht. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.

Nadat velen van twee zeer geslaagde intieme indoor-festival te hebben kunnen genieten op 29 September en 8 December 2018 j.l. waar een internationaal gezelschap zoals o.a. de Juke Joints, Dynamite Blues Band, Giles Robson, Hook Herrera, Imperial Crowns, Archi Lee Hooker en Ian Siegal voor onvergetelijke avonden hebben gezorgd willen dezelfde organisatoren dit nog eens met het open-air  festival Blues aan de Maas herhalen. Er staat een keur aan nationale én internationale artiesten op de line-up dus dat moet goedkomen.

Tijdens deze eerste Blues aan de Maas zullen o.a. de volgende muzikanten/band hun aantreden maken: Danny Vera (NL) – Cinelli Brothers (UK) – The Livin’ Blues Xperience (NL) – The Electrophonics (NL) – Ian Siegal (UK) – Stevie Nimmo Trio (UK) – Dany Franchi (ITA) – Catfish (UK) – Waylon & Band (NL) – Douwe Bob (NL) – CC Jerome’s Savoys Rhythm and Blues Revue starring Mike Sanchez (NL/UK) – Earl Jackson & Georgina Peach (UK/NL) – Voltage (NL).

Omdat de eerste set van het festival al om elf uur in de ochtend begonnen komt dit setje pas bij het einde van de set The Electrophonics  festivalterrein op. Zij hebben hun eigen Mestreechse feestje al gebouwd.
Toch blijkt er voor ons nog een tweetal nummers in te zitten omdat er een technisch mankement is op het Xymio Up podium besluiten frontman/zanger/blues-harpist Stephan Hermsen, Evert Hoedt (bariton-sax), Wim Crijns (tenor-sax).
Ronald Roodbol (up-right bass), Mo Gomez (gitaar), Ivo Sieben (keys) en Marc Gijbels (drumms) deze gedwongen pauze met nog een aantal zeer swingende nummer op te vullen. Jammer dat TBA? niet langer van deze zeer professionele band heeft kunnen genieten om een gedegen verslag te schrijven want het optreden op Moulin Blues vorig smaakte naar meer.
Inmiddels hebben we het terrein een beetje verkend, alles ziet er zeer verzorgd uit met picknicktafels, zon-verkappingen en twee hele grote naast lkaar gelegen podia, een veld voor de kinderen met springkussen of waar ze zich kunnen laten sminken, we zien steltlopers en acrobaten, vele ruime bars en eetgelegenheden. We worden allerhartelijkst verwelkomd met koffie en een broodje alvorens we een goede plek uitkiezen om de acts te bekijken en beluisteren. “Sjiek”!
Als onze MC Femke Verstraete a.k.a. Femke Fatale de eerste band op het Xymio Up podium Voltage aankondigt is dat voor mij een totaal onbekende naam.
De band blijkt uit Brabant te komen, Helmond om precies te zijn, en is blijkbaar tweede geworden bij de tv-talentenshow The Voice in 2016.
Voltage werd in 2011 opgericht door frontman/gitarist/zanger Dave Vermeulen ze zijn beïnvloed door o.a. Status Quo,  ZZ TOP maar ook hedendaagse bands zoals Blackberry Smoke zetten Dave, gitarist/back vox Ruard Sanders, bassist Kai Liebrand en drummer Bart Candel op zeer professionele wijze neer.
De band heeft al een tweetal albums uit waarvan Around The Bend twee jaar geleden in 2017 uitgebracht werd. De band speelt blues-rock maar met een vette southern-rock twist, het geluid op Blues aan de Maas is werkelijk bijzonder goed.
Voltage een naam om te onthouden want hier gaan we ongetwijfeld nog meer van zien. Voor de promotors zeg ik, snel te boeken voordat de band doorstoot naar het hogere segment!

The Cinelli Brothers zagen we al eens in ‘Mestreech’ op de planken maar toen als begeleidingsband van Giles Robson op BM indoor.
The Cinelli Brothers is een project geboren uit een gemeenschappelijke passie van Marco (frontman/gitarist/zanger) en Alessandro (drummer/backvox) voor de elektrische Chicago-en Texas-blues uit de jaren ’60 en ’70.
Op B a/d M Open-Air worden de broers vergezeld door gitarist/blues-harpist Tom Julian-Jones en bassist Enzo Strano. Na een reeks succesvolle shows in Europa heeft de band besloten om het level van hun muziek te verhogen.
Telkens pakt gitarist Marco Cinnelli zijn moment als hij de rand van het podium opzoekt om zijn passie op de Airline gitaar te delen met het inmmidels steeds groter wordende publiek. Een zeer verrassende, goede set van deze in London residerende Romeinen.
De tijd vliegt in het gezelschap van onze Limburgse vrienden en bekenden want het is alweer bijna half drie en dat is de tijd voor de band die we al eens in het Belgische Wespelaar mochten begroeten de zeer getalenteerde Catfish.
Deze 2016 British Blues Award winnaars hebben als een uitstekende live band, met een fenomenale frontman in de 24-jarige gitarist/zanger Matt Long die met een echte passie voor de blues speelt, in een zeer korte tijd een uitstekende reputatie op weten te bouwen. Dit collectief in 2018 de Award UK Blues Blues voor Act Of The Year (Engeland), ook hun album Broken Man werd bekroond door de Independent Blues Broadcasters Association tot ‘Album Of The Year 2017’.
De afgelopen 2 jaar speelden ze al in de Benelux, Duitsland, Griekenland en Spanje en er staan nóg eens drie Europese tours geboekt voor 2019! Matthew Long wordt begeleid door vader Paul Long op toetsen en vocalen, de ritme-sectie wordt gevormd door Kevin Yates op drumms en Adam Pyke op de bass. Geen raszuivere blues maar stuwende blues-rock wordt over De Koompe uitgespreid.
Het is druk voor het podium van de band want deze jongeman vertolkt met passie zeer goed eigen werk. De songs zijn gelardeerd met een aanzienlijk hoog Hammond gehalte, mooie, passionele en intensieve gitaar solo’s maar vooral heeft Catfish hier in Maastricht opnieuw zijn visitekaartje afgegeven met zijn zieldoorklievende stem.
Wat luchtiger wordt op het Side-stage met CC Jerome and his Savoys Rhythm Revue Feat. Mike Sanchez, Earl Jackson and Georgina Peach een hele mond vol wat ook niet allemaal tegelijk op het ietwat kleinere podium past.
De nog maar 29 jarige, Cheri Addo a.k.a. Georgina Peach, mag de set vlottrekken en dat doet ze met veel bezieling want zegt ze zelf “Singing is what helps me trough each and every day. Nothing can stop me from following my dream”. Ze gelooft niet in toeval, het heeft zo moeten zijn dat de Savoys in de bar waar ze werkte nog een drankje dronken voor hun optreden. De eigenaar noemde haar naam in één zin met altijd zingen en de rest is geschiedenis……er is een album uit en nu staat deze lieftallige Georgina Peach al op haar eerste grote festival.
Wij zagen haar al vorig jaar tijdens een verjaardagstripje naar Vlissingen in de kleine uurtjes van de nacht een prima show neerzetten en vertrouwen erop dat ook Maastricht straks aan haar voeten ligt na haar vertolking van ‘I’d Rather Go Blind’ Laat ik even de Savoys aan u voorstellen. Op gitaar Jerome van Gasteren, Evert Hoedt en Mikkel v.d. Meulen op sax, Micha van Dalsen op de blues-harp, Jeroen van Zwijndregt op keys, Jan Vermeulen zien we op de bass en drummer Darryl Ciggaar wordt vandaag vervangen door Roger Olivier.
De leuke verschijning doet het goed al moet ze soms hard werken om over het bandgeluid heen te komen. De titeltrack ‘I’m On My Way’ is een lekker swingend nummer waar vele bezoekers al op mee dansen. Ook staat haar geheel ‘eigen’ ‘I’d Rather Go Blind’ op de set-list. Complimenten aan Georgina Peach!
Dan is het tijd geworden voor Mike Sanchez, ooit frontman/zanger/pianist van The Big Town Playboys waarmee hij op alle grote festival werd uitgenodigd te performen. Sanchez behoort tot de top in zijn genre, hier op B a/d M Open-Air is het voor hem een weerzien met vele fans en mede musici. Zo ook met Ian Siegal waarvoor hij speciaal een Little Richard song laat horen maar ook horen we een zeer fijne ‘Coalminer’.
Daarna wordt deze ritme revue voortgezet door speciale gast Earl Jackson, afkomstig uit de UK, ook deze man zagen we in Vlissingen optreden. Niet altijd even overtuigend, stem is soms wat hees maar hier op B a/d M kan zijn vertolking van ‘Flip, Flop Fly’ op groot applaus rekenen. CC Jerome en zijn Savoys Rhythm Revue zijn in een league of their own. Wàt een fantastische gitarist is Jerome van Gasteren toch, die zien we te weinig op de reguliere podia! De massa is inmiddels vol uit de kop aan het gaan en iedereen staat te swingen dan wel jiven.
Natuurlijk mag deze rhythm revue niet zonder een toegift het podium verlaten want men scandeerd om nog meer up-lifting vibes. Kan het nog vrolijker worden dan met afsluiter Johnny B. Goode van Chuck Berry? Persoonlijk denk ik van niet en had de set van mij best anderhalf uur mogen duren. Top set van top musici!

Tijdens de toegift kunnen we Femke Fatale op het Xymio Up podium al de aandacht horen vragen voor de man die snel een aantal bevriende musici belde om hier op B a/d M de verhinderde AJ Plug te kunnen vervangen. Niemand minder dan Douwe Bob werd bereid gevonden naar De Koompe af te reizen en hier een verwelende show te komen geven.
Douwe Bob won in 2012 de eerste editie van de talentenjacht ‘De Beste Singer-Songwriter van Nederland’. In 2016 vertegenwoordigde hij Nederland op het Eurovisie Songfestival met het nummer ‘Slow Down’. Douwe Bob was in al eerder te zien op Pinkpop (2016) en vorig jaar sloot hij Ribs & Blues met een groot feest af. De Amsterdammer heeft een bliksemcarrière doorgemaakt en is niet wars van een side-step in de muziekscene.
Zo trad hij solo op, met band maar ook samen met band én een 7-mans strijkorkest het Dutch String Collective waarmee hij gearrangeerde pop ten gehore bracht zoals songs van Harry Nilsson en Glen Campbell – beiden voor de handliggend – maar ook minder voor de handliggend werk zoals van Dusty Springfield. Douwe Bob ziet zich op B a/d M bijgestaan door die kanjer van een gitarist die dit setje TBA?-ers al bij Mercy John mochten bewonderen, Rolf Verbaant.
Openen doet Douw Posthuma met ‘Shine’ en ondanks dat ik door m’n blessure veel verder van het podium verwijderd ben dan gewoonlijk komt het nummer behoorlijk binnen. ‘Slow Down’ staat tot groot geluk van de aanwezige tieners ook op de set-list. Jammer dat zo’n artiest zo binnen de grenzen van Nederland moet blijven want deze zeer getalenteerde singer/songwriter zou ook op een festival als Goezot goede sier maken.
Omdat Douwe Bob ook een bluesje wil spelen denkt hij hardop aan Elvis “maar geen Ghetto of zoiets moeilijks” zegt hij……Nee dan liever Arthur Crudup’s ‘That’s Allright Mama’. Er wordt nog meer van de set-list geweken als Johnny Cash’s ‘Cocaine Blues’ volgt en als de frontman dan zelf achter de piano kruipt weten de trouwe fans én ik dat we eruit gaan met Jerry Lee Lewis’ ‘Great Balls Of Fire’.
Douwe Bob, een rock ‘n roller, een bluesman, een country- en Americana-man, Douwe Bob een artiest die weet hoe je een feestje moet bouwen. Douwe Bob wil graag volgend jaar terugkomen maar dan gaat hij alleen maar Cash spelen zegt hij. Ik zeg doen B a/d M want dit allround Nederlandse talent dient gekoesterd te worden voordat wij hem kwijtraken aan het buitenland. Zoals Henk Westbroek hem afkondigt “beter wordt popmuziek niet” is slechts één facet van alle genres die deze ras-entertainer aankan!
Op het Side Stage staan de Italiaanse Dany Franchi en zijn bandleden al te popelen om hun blues aan een tot een drieduizend opgelopen bezoekersaantal te laten horen. Dany Franchi werd in 1990 geboren in Genua, Italië maar sinds 2014 woonachtig in de VS en wordt beschouwd als één van de beste jonge bluesmuzikanten van het moment.
Dany stelt samen met zijn Italiaanse band zijn nieuwe, door Anson Funderburgh geproduceerde plaat Problem Child voor. Het gaat heel hard voor deze jonge gitarist, hij stond op het podium met The Fabulous Thunderbirds en Ronnie Earl en speelde op vele prestigieuze festivals over heel de wereld w.o. Bluezy Blues Ridderkerk en Keeping The Blues Alive van Vlierden.
De bandleden zijn Manu Ghirlanda op keys, Matteo Leoncini op drumms, Michael Tabbaroni op de bass. De band opent met het up-tempo ‘Give Me A Sign’ wat van het meest recente album Problem Child komt, ik ben prettig verrast. Franchi’s gitaarspel is ronduit fantastisch te noemen maar ook zijn stemgeluid is prettig, helemaal verguld ben ik met die hele lekker Hammond in deze song.
Het tweede nummer is na The Cinelli Brothers de tweede echte blues groove die zich van ons meester maakt. Een op de oude legendes gestoelde song ‘Wanna Know’ tovert ondanks het mooie weer mij het kippenvel op het lijf. Zowel in de rauwe shuffles als in deze slow-blues weet hij op ongeëvenaarde manier mij te begeesteren. Vocaal vertoont de jongeman veel verwantschap met Matt Schofield.
Dany Franchi en zijn meer dan eminente band wil ons meenemen naar Memphis, Tn en doet dat met het soulvolle ‘Never Found Me A Girl’ van Eddie Boyd. We blijven nog even in de ‘soulcorner’ als we nog een hele sterke vertolking van Otis Redding’s ‘That’s How Strong My Love Is’ horen. Teleurgesteld blijf ik na een uur achter, hunkerend naar nog meer échte blues van Dany Franchi. Ik zeg Dany Franchi “grazie per la tua passione e la nostra introduzione”, tot in Swing Wespelaar op zondag 18 Augustus a.s.!

Ook échte blues maar dan uit Schotland komt van het Stevie Nimmo Trio. Stevie vormt de helft van Schotlands meest gerespecteerde helft van de Nimmo Brothers. Al meer dan twintig jaar is hij actief in de wereld van de roots en blues. Stevie leverde in 2016 een prachtig album welke tot album van het jaar werd uitgeroepen.
Na een gedwongen pauze – hersteld van kanker in 2009, hij brak zijn bovenarm na een val met de mountainbike in 2018 – gaat Stevie in 2019 weer aan de slag om nieuwe nummers op te nemen. Stevie Nimmo is een echt podiumdier; zijn performance is niet te imiteren. Vandaag zal B a/d M kennismaken met deze zeer getalenteerde, ingetogen, sympathieke Schot. Stevie is een begenadigd zanger, ongetwijfeld erfden Alan (King King) en Stevie hun stemgeluid van hun vader die ook zanger was in de vele etablissementen die Glasgow rijk was.
Stevie woont inmiddels weer in Schotland nadat hij 12 jaar in Frankrijk woonachtig was en waar hij maar moeilijk de drang om te schrijven kon onderdrukken. Openen doen Stevie en z’n makkers, Kelpie McKenzie op bass en op drumms zien we Craig Bacon sterk en de bezoekers die nog niet voor hun podium aanwezig waren zie ik vanuit mijn luxe zetel een sprintje over het terrein trekken om snel de blues van deze Schot op te zuigen in hun poriën.
‘Change’ komt van het 2016 album Sky Won’t Fall en kan wat mij betreft in een doosje met een slot erop zodat alleen ik het regelmatig openen kan. Wat een bijzondere stemgeluid, zo soulvol, de man wordt vaak ten onrechte in het vak blues-rock geparkeerd. Zelfs als ik naar deze grote teddybeer kijk kan ik maar moeilijk geloven dat de man met zoveel gevoel en ingetogenheid zijn gitaar bespeelt en zéker zo melodieus zingen kan. Er wordt vervolgd met een nummer van Storyville ‘Good Day For The Blues’ en ook hierbij hang ik aan de lippen van meneer Nimmo!
‘Lonely Night in Georgia’, ‘The Storm’ vermeld ik speciaal voor diegenen die na het lezen van deze recensie spijt hebben niet bij dit optreden aanwezig te zijn geweest. Stevie Nimmo Trio is nog immer een vaste waarde voor een festival, een man die we door het succes van broer Alan met zijn King King veel te weinig tegenkomen, hopelijk zal dat na dit optreden op B a/d M veranderen!
De blues-vibe wordt doorgezet door de volgende act op het Side Stage van dit mooi opgezette festival, Blues Maastricht’s ambassadeur Ian Siegal zal een solo-optreden verzorgen.
Ook al vindt de Brit zichzelf geen blues-muzikant, eerder valt hij tussen wal en schip want de man is en blijft een veelzijdige man. De meesten kennen de man wanneer hij met band is te aanschouwen dan brengt hij  een rock ‘n roll , bluesnummers maar eerst en vooral is de man een zeer begenadigd singer/songwriter met een duidelijke voorliefde voor country en Americana.
De Siegal-fan weet dat de in ons land woonachtige Brit al zo’n zes keer op de planken van Blues Peer stond, mocht in 2005 al in de Statenhal tijdens North Sea Jazz zijn muziek aan de man brengen maar ook speelde hij meerdere malen op vele grote internationale festivals. Een paar dagen geleden trad Siegal nog in Brazilië op, zo bedankt Siegal Femke Fatale voor haar introductie met “obrigada”.
Voor de fans vertoont de set veel bekende nummers, zo horen we een krachtige open ‘I Am The Train’ wat door ‘Mary Don’t You Weep’ wordt opgevolgd. Als Siegal zijn publiek vertelt over de hanger met Charlie Patton’s beeltenis wat hij cadeau kreeg van collega muzikant en vriend de Amerikaan Jimbo Mathus dan weten we dat er een passievolle ‘Pony Blues’ zal volgen.
Jammer genoeg kampt Siegal met een technisch problem tijdens ‘You Gotta Move’ maar hij wuift het weg met een kwinkslag “there’s a technical problem, but hey it wouldn’t be me otherwise”. Zelfspot genoeg dus……
De set vertoont veel bekend werk zoals ‘Revelator’ maar mijn hart maakt een sprongetje bij Jason Isbell’s ‘Cigarettes & Wine’. Alweer weet de Brit in zijn eentje de aandacht van drie duizend bezoekers vast te houden, complimenten aan het publiek én aan ‘master of the solo-performance’ Ian Siegal. Hij vergast zijn toehoorders op het schitterende ‘Gallo del Cielo’, ‘Hard Times’ en speciaal voor de trouwe fotograaf van TBA? een alweer een bijzondere vertolking van ‘I’ll Fly Away’.
Geef Ian Siegal een gitaar en een publiek meer heeft de man niet nodig om te schitteren, slechts zijn doorleefde stem en zijn spel op de dobro maken hem tot de absolute top!
Met zijn single ‘Wicked Way’ was hij de eerste Nederlander die bij het Motown-label gecontracteerd werd. Hierna ontving Waylon o.a. de 3FM Award en de TMF Award, alsmede de Borsato Award, ook kreeg hij ooit in DWDD een gouden plaat uitgereikt.
In 2014 was hij de mannelijk helft van de Nederlandse afvaardiging Common Linnets voor het Eurovisiesongfestival waar hij samen met Ilse De Lange het country/bluegrass nummer ‘Calm After The Storm’ vertolkte, het duo werd met 238 punten tweede. In 2018 bereikte Waylon wederom de finale van het Eurovisiesongfestival met ‘Outlaw In ’Em’. Vandaag is hij te gast op B a/d/ M en inmiddels staan er dikke rijen overjarige tieners voor zijn podium. Waylon is de artiesten naam van Willem Bijkerk, vernoemd naar zijn idool Waylon Jennings waar hij zelfs bij in huis woonde.
Wij zagen Waylon al een aantal malen performen, sommige keren geheel solo nog voor het TBA?-tijdperk maar ook met band is de man op het podium in z’n sas. Waylon weet moeiteloos de aandacht van het publiek vast te houden; de show is energiek, opzwepend waar zijn ondersteunde, uitstekende band zéker debet aan is. Hoewel ik helaas om eerlijksheidhalve moet vermelden dat zijn ietwat hese stem niet altijd even gemakkelijk over het bandgeluid heen komt wat soms met een krijsende uithaal tot gevolg heeft.
Toch ben altijd gecharmeerd geweest van deze performer, hij heeft podiumpresentatie maar is zeker ook een goede singer/songwriter die ook over een zeer gedegen muziekkennis beschikt getuige zijn aantredens in tv-programma’s als RTL Late Night en DWDD waar hij meerder malen te zien was om uitleg te geven over de verschillende muziekgenres.
Livin’ Blues Experience overtreft m’n verwachtingen, zag ik saxofonist Nicko Christiansen ooit als gast bij het jubileum van het vijftienjarige Blues aan Zee in 2016 met Robbert Fossen en Thomas Toussaint, hier op B a/d Maas blaast hij me figuurlijk omver.
De sound van de band is uitermate goed, de drive is nog beter, maar de overall performance van de rakkers waarvan sommige al 50 jaar op het podium staan is het best! Deze legendarische blues band speelde met de grote sterren zoals Peter Green, Desmond Dekker, Steve Lukather, Rory Gallagher en vele anderen en had vele grote hits in Europa.
Ze klinken in de huidige bezetting nog net zo stevig als destijds. We horen een zeer professioneel gebracht New Orleans nummer waar menige hedendaagse band een puntje aan kan zuigen.
Op een festival van dit allure mogen de succesvolle covers van ‘Spoonfull’, ‘LB-Boogie’ en ‘Wang Dang Doodle’ niet ontbreken. Het moet gezegd, een band als Livin’ Blues Experience komt toch het best tot z’n recht – met alle repect voor de muziekkroegen van Nederland – op een podium van dit formaat.
Afsluiter is niemand minder dan Danny Vera, hij viert – het kan nog nét – vandaag zijn 42e verjaardag. Inmiddels heeft de band lekker van de taart die speciaal voor de jarige was gebakken gesnoept maar tijdens deze show zullen de calorien er weer afvliegen want Vera en zijn band zetten een wervelende show neer zo hebben wij vorig jaar op Ribs & Blues kunnen beleven.
‘I’ve Been Around’ is een lekkere binnenkomer met die fantastische blazerssectie van de band. Ook bluesnummers met de inbreng van die heerlijk B3 zijn op de set-list vertegenwoordigd. Maar de charismatische Vera speelt en zingt natuurlijk ook zijn radio-hit ‘Roller Coaster’.
Waarschijnlijk was Vera nog niet op het terrein gearriveerd toen Waylon zijn set speelde want nét voor de nacht in mooi Maastricht zijn inval doet horen we voor de tweede keer vandaag ‘Folsom Prison Blues’. Vera blijft zijn publiek bij de les houden, zelfs op het nachtelijk uur staan er nog velen aan zijn podium ‘geplakt’. “Sjiek” zeggen ze dan in Mestreech!

Sjiek is slechts een eufemisme voor de manier waarop de 1e Blues Maastricht Open-Air c.q. Blues aan de Maas wordt afgesloten……er wordt een groot en spectaculair vuurwerk afgestoken. Zo kwam er een bijzonder einde aan een bijzondere Open-Air editie van Blues Maastricht. TBA? dankt Jo Koopman en Ray voor de bezieling en de gastvrijheid, Josje voor haar voorbereidende taken én als problemshooter op de dag zelf én àl die andere vrijwilligers van carnaval-verenigingen die de bars bemanden. Ook de goede catering en bediening verdient een hele grote merçi! Als het aan wethouder van cultuur Jim Janssen ligt beleven volgend jaar weer zo’n mooi festival maar dan op een nóg beter geoutilleerd terrein met meer parkeergelegenheid.