History Of The Blues @ Duvel Blues 2019!

De 18e editie van Duvel Blues vond plaats op op zaterdag 25 Mei 2019 jl. in Ruisbroek bij Puurs (BE). Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.

Duvel Blues Festival is een festival waar de organisatoren al jaren achtereen een excellente line-up aankondigen. Als we voor de tweede keer dat we te gast mogen zijn op dit festival heel hartelijk ontvangen worden hebben we nét tijd om onze gastheren te groeten waarna we ons snel naar de workshop van het duo Piedmont Blūz in de zaal van het Chiro gebouw Kabal in Ruisbroek-Puurs begeven. Daar zullen we een geschiedenisles krijgen over het ontstaan van de blues in al zijn vormen en facetten.
Duvel Blues heeft de primeur want het is het allereerste optreden van dit duo in België. Valerie en Ben Turner willen de traditie van de country-blues in ere houden en staan garant voor geschiedenisles over het muzikale erfgoed; uitgerust met een akoestische gitaar, een gepimpt wash-board, hun beider stemmen en een set attributen nemen zij ons mee door de historie van het door de vele toeschouwers geliefde muziekgenre, de blues!
Al in de eerste vijf minuten van de workshop leer ik iets, nooit te oud om te leren…..De Braziliaanse muziekstroming calypso blijkt ook banden met de blues te hebben want ook deze muziek vindt haar oosprong in Afrika.
We krijgen door Valerie Turner een interessante uitleg over het ‘call & respons pattern’ ook wel ‘fieldhollar’ genoemd wat op de katoenvelden in het zuiden van de VS werden gezongen om zo het werk te synchroniseren. Een voorbeeld daarvan is de song ‘Ho Emma Ho’. Een Afrikaanse percussiestijl is ‘Hambone’ waarbij men zich op de borst, benen en zelfs op de wangen slaat.
Genietend zit ik te luisten naar ‘I Shall Not Be Moved’ een nummer wat Valerie veelvuldig tijdens haar jeugd hoorde omdat het haar moeder’s favoriete nummer was. Ook hoor ik een song over een ten onrechte veroordeelde – natuurlijk – zwarte man uit de pen van Kansas Joe McCoy ‘Jolied Bound’. De slide op de akoestische gitaar van Valerie en de kwasten van Tobago-born Ben Turner op zijn gepimpte lap-percussietable zijn fantastische vertolkers voor dit drama wat zich voltrok in 1900.
Ik hoor ook nog een uitleg over het gebruik van ‘Bones’ die voornamelijk uit de rib van een koe werden gevormd, dit zijn de voorlopers van de lepels en zelfs van de Spaanse castagnetten!
Maar Valerie Turner wil ook graag een vrouwelijke muzikant uit de jaren twintig in haar geschiedenisles genoemd zien zoals Memphis Minnie met haar vertolking van ‘Drunken Barrelhouse Blues’. Een bijzondere ervaring deze workshop door het zeer ingetogen duo Piedmont Blūz, een gedurfde programmering van de organisatoren maar een zeer geslaagde want het publiek luisterde bijna ademloos. Piedmont Blūz, beschaafde blues met een verhaal!

Blue Riot Combo zijn, zoals Duvel Blues’ reputatie om ook bands van nationale bodem te promoten, Belgen. De bandleden gaan schuil onder de aliassen Hoboken Slim op drumms en vocalen.
King Norre bespeelt de up-right bass, W.B. is de bespeler van de Mississippi saxofoon oftewel de blues-harp en de jongste van het stel gaat schuil onder B.J. die de gitarist is van het combo.
Blue Riot Combo is een voor mij onbekende naam maar maakt een op mij een zeer goede indruk, de leden schijnen nog niet zo lang samen een band te vormen. Tóch zijn de afzonderlijke leden muzikanten bij de Belgische toeschouwers al behoorlijk bekend. Het combo speelt old skool blues, we horen van Muddy Waters ‘Roll & Tumble’ waarbij ik getuige ben van een zeer goede slide-partij van B.J. maar ook drummer Hoboken Slim krijgt bij mij de handen grif op elkaar. De repetetieve trance-sound is voor mij de icing op de cake.
Van dezelfde blueslegende komt ’40 Days & 40 Nights’ ook dit nummer wordt gedreven ten gehore gebracht. Natuurlijk mogen op een festival van deze allure Howlin’ Wolf (Howlin’ For My Darling) en Little Walter (Just Your Fool) niet ontbreken.
Toch weet dit combo zich ook in de slow blues staande te houden en brengen zij ook eigen werken. Ik zeg eerste verrassing van het Duvel Blues Festival 2019!

De set van Piedmont Blūz blijkt een voortzetting te zijn van de workshop/geschiedenisles van eerder vandaag en dus nemen wij even deze gelegenheid waar om te lunchen.
Hazmat Modine zagen we ooit op het Ribs & Blues van 2012 waar de band op mij niet écht veel indruk maakte, ik vond het toen vooral rommelig. Deze keer echter weet het collectief mij wél te pakken, ik geniet van de diverse solo’s van de 6-man én 1-vrouw tellende band uit New York City.
Volgens eigen zeggen brengen Hazmat – wat overigens staat voor hazardous material – Whorehouse Blues, New Orleans Jazz, Klezmer Swing. De frontman/zanger is de Jiddische Wade Schuman dus zijn de Klezmer invloeden te verklaren; de man kan ook heerlijk de blues-harp de baas. De enige dame in de band blaast een lekkere pot op haar trompet maar er bevindt zich in dit collectief ook een soesafoon bespeler.
Het spelplezier is aanstekelijk, nergens wordt het oubollig of rommelig zoals in Ribs & Blues. Zelfs de drummer kan vocaal goed uit de voeten. Half in het zonnetje mag ik ook nog genieten van een calypso blues op de chromatic harmonica van Wade Schuman.
Het blijkt een set te zijn die jong – tot 26 jaar is de toegang tot Duvel Blues geheel grátis – en ouder publiek aan zich weet te binden bovendien weet deze plezierige muziekstroming heel wat harten te veroveren op Duvel Blues 2019!

Dan moeten we ons spoeden naar de zaal op het terrein want daar treden onze eigen Nederlandse Ragtime Rumours aan. Deze band won niet voor niets de 2017 Dutch Blues Challenge en de in het Noorse Hell gehouden European Blues Challenge met hun ragg & roll. Ook hier in het land van het Duvel bier brengen The Ragtime Rumours een wervelende melange van hillbilly, swampy blues en natuurlijk ragtime.
Het selecte gezelschap bestaat uit frontman/zanger/gitarist Tom ‘Howlin Stone’ Janssen, gitarist/pianist/double bass speler Thimo Geijzen, drummer/kazoo/washboard ‘Cool Hand Jack’ Sjaak Korsten en de lieftallige dame heet Niki van der Schuren zij bespeelt de dwarsfluit/double bass/saxofoon en tekent ook voor een aantal lead-vocalen.
Alweer bevestigt gitarist Thimo Geijzen met zijn jazzy inbreng dat deze band tot de terechte winnaars zijn bekroond. Zéker als men als band tijdens het eerste nummer het publiek al stil krijgt dan ben je machtig goed bezig!
De set is dynamisch door de steeds wisselende bezetting van de instrumenten maar ook is de set soms bombastisch, soms is het ingetogen en klein door bijvoorbeeld het nog immer prachtige ‘Hard Times’, Niki’s vertolking van ‘Sway With Me’, mijn persoonlijke favoriet ‘Faker’ dat een song is in de trant van Tom Waits op een gedicht van Sjaak Korsten.
De geest van Django Reinhardt waart rond bij ‘Paradise’ waarbij je een speld kan horen vallen. Frontman ‘Howlin Stone’ Tom is zó enthousiast over het spel van bandlid Geijzen dat zijn beanie hem telkens over de ogen zakt.
De prachtige dwarsfluit van Niki, de staccato van Thimo maken dat de zaal uitpuilt. ‘Wait Down By The River’ is de uitsmijter van de set maar de band mag het podium niet verlaten zonder een toegift te geven. ‘Cocaine Blues’ uit 1880 levert de band een terechte staande ovatie op!
Een bladzij uit m’n dagboek aldus Sjaak Korsten a.k.a. de eminence grise van The Ragtime Rumours. Wéér mag ik concluderen dat Tom Janssen en zijn mede bandleden een enorme groei hebben doorgemaakt. Dikke pluim voor The Ragtime Rumours maar ook voor het zeer aandachtige luisterende publiek!
Griot Blues is een gelegenheidsproject van de inmiddels 75 jarige Amerikaanse pianist/zanger Mighty Mo Rodgers en de Malinese Baba Sissoko. Ook met deze band zijn we weer getuige van een geschiedenisles over de blues; we zien en horen de Afrikaanse roots samen met de hedendaagse blues. Mighty Mo Rodgers op de toetsen, Baba Sissoko is de ‘griot’ ofwel de verhalenverteller van dit gezelschap die ook de Afrikaanse percussie instrumenten bespeelt samen met de vocalen weten Rodgers en Sissoko een zeer appetijtelijke show neer te zetten.
De heren worden begeleid door initiator van dit collectief Italiaan Luca Giordano op gitaar, Walter Monini is de bassist en Eric Cisbani zien we op drumms. Daarnaast zien we ook nog Yakouba Sissoko op djembé en kalebas.
De band trekt veel jongeren en dat is ‘a good thing for the blues’ in mijn optiek, zo zullen er uiteindelijk jongeren geïnterresseerd raken in de hedendaagse blues.
Griot Blues bouwen een feestje in de grote tent op het terrein van de Chiro in Puurs, de walm van de geestverruimende sigaret helpt daar een aantal toeschouwers ongetwijfeld bij. Zoals de woorden van Baba Sissoko luidden “blues est venue d’Afrique et retourné”. Alweer een fijne verrassing op Duvel Blues 2019!
Inmiddels is het alweer kwart over acht geworden en dat betekent tijd voor een band waar ik vooraf al blij van werd om te gaan zien optreden. Blue Moon Marquee is een Canadees duo bestaande uit A.W. Cardinal en Jasmine Colette.
Alweer een duo te zien in de zaal, maar deze is er wel eentje met de sound van een full band. Jasmine is de rhythm sectie, zij bespeelt niet alleen contrabas maar ook bass-drumm, snare-drumm en hi-hat met haar voetjes en daarbij zingt ze ook nog eens. A.W. heeft een Waitsiaanse aandoende zware, rokerige stem, zijn gitaarspel is energiek, swingend en heeft een jazzy blues geluid.
Volgens de internationale media zijn hun gepassioneerde optredens en smeulende chemie hun handelsmerk. Hun set belooft een mix van pre-war blues, folk roots, swing en ragtime te worden. Cardinal begroet en excuseert zich alvast omdat zij nog niet zolang geleden zijn gearriveerd van een lange reis uit Canada. Het duo opent met ‘In The Henhouse’ een nummer wat volgens de man met de hoed handelt over te laat komen op het werk. Gelukkig heeft Blue Moon Marquee zich daar niet schuldig aan gemaakt en heeft Cardinal al het Vlaamse zinnetje “de haan poept de kiekens in het kiekenkot” van tourmanager Danny De Man geleerd.
‘Runaway Lane’ is doorspekt van jazzy bluesgitaar, de hopelijk natuurlijke stem van Cardinal maar ook de bass en drumms van Jasmine Colette is heerlijk om naar te luisteren. Memphis Minnie’s ‘Black Rat Swing’ staat ook op de set-list, een wondermooie ‘Big Black Mambo’ waar ik de rillingen van over de rug krijg.
De set bestaat uit veel eigen werk aangevuld met een enkele cover zoals die van Lonnie Johnson ‘Another Night To Cry’, zeer bijzondere vertolking van Cardinal op gitaar die de stukken ervan af laat vliegen in de solo’s voor dit alweer zeer aandachtig publiek.
Wát een ontdekking dit duo, dank u Duvel Blues, dank u Danny De Man. Ik voorzie een verhuis van dit duo naar Europa als deze tour net zo succesvol eindigt als dat hij is vlotgetrokken is op Duvel Blues 2019!
Delgrès is een band uit Frankrijk die de jongere bezoekers van Duvel Blues 2019 waarschijnlijk al kennen doordat bands als Bombino en Tinariwen veel gelijkenissen vertonen met het oeuvre van Delgrès. Frontman/zanger/gitarist Pascal Danaë is een gevestigde virtuoze gitarist, speelde in Londen en werkte met groten namen als Morcheeba, Youssou N’Dour en zelfs Peter Gabriel toen hij besloot dat zijn hart toch een ander soort muziek nodig had.
Hij ontdekte terwijl hij in Amsterdam woonde de blues en zijn nieuwe instrument, de dobro. Acht jaar later is de band die hij formeerde om die nieuwe muziek te kunnen spelen, Delgrès, een feit en heeft hij een eerste album uit onder de titel Mo Jodi. De band werd genoemd naar Louis Delgrès, een zwarte officier in de tijd van Napoleon uit Guadeloupe, waar Danaë’s roots liggen. Hun muziek vertoont invloeden van een creools gevoel gemengd met Caribische geluiden, dance beats, glamrockgitaar en zelfs soms wat rockabilly. Op zijn zachts gezegd zijn de bezoekers, TBA? incluis, in voor een zeer speciale ervaring.
Inmiddels is Delgrès in Frankrijk een gevestigde waarde, dit stomende trio bestaande naast frontman Danaë uit Rafgee die – daar is ‘ie weer – de sousafoon bepeelt en drummer Baptiste Brondy.
De band weet een hele schare jongere bezoekers aan zich te binden maar mij kan het niet bij de lurven grijpen, het geluid is vervormd door het veel te hoge volume, de ‘seventies’ rookmachine had wat mij én een aantal aanwezige fotografen betreft écht niet ingehuurd hoeven worden maar vooral vind ik het optreden nergens toe leiden….Wellicht was ik te nieuwsgierig naar deze band maar mij hebben ze teleurgesteld achtergelaten. Enfin, wij/zij krijgen nog een herkansing op het Holland International Blues Festival in Grolloo later deze maand.

Voor de uit Hattiesburg – Mississippi afkomstige maar in Mobile – Alabama residerende Lisa Mills zit het luisterpubliek al lang voor de aanvang van haar set in de zaal te wachten op wat komen gaat. Mills’ reputatie is haar vooruit gesneld mede door een meer dan geweldig album uit 2014 I’m Changing. Het publiek is klaar om door Lisa Mills mee op reis te worden genomen langs de oevers van de Mississippi. De dame heeft een dragende stem en opent met een nummer van een zanger met nét zo’n dragende stem Malford Milligan, Mills brengt n.l. ‘Good Day For The Blues’ van Storyville, dit kan geen toeval zijn!
Haar eigen song ‘Can’t Slow Down’ is de opvolger waarbij ik weggevoerd wordt door het volle geluid van de Epiphone met het koosnaampje Evangeline. Ook a capella wil Mills zich laten horen, ze wil graag dat we allemaal meezingen met ‘Sing Sing’ en helaas moet ik hiervan melden dat het af en toe wat schreeuwerig wordt.
De dame heeft vast een moeilijke leven achter de rug want de vertolking van ‘I Don’t Need You Anymore’ lijkt uit haar tenen te komen en het lijkt alsof ze niet meer bij ons is. Impressionant!
Gelukkig herpakt Mills zich door een nummer van Wet Willie ‘Keep On Smiling’ in te zetten. Op speciaal verzoek komt ook de titeltrack van het album ‘I’m Changing’ voorbij wat op een daverend applaus mag rekenen…zo ken ik de Lisa Mills weer die ik op het Gevarenwinkel Blues Festival 2016 live leerde kennen, klein en breekbaar, dit is dichter bij de singer/songwriter die Lisa Mills eigenlijk is.
Nog maar eens een a capella uitvoering volgt, Jimmy Reed’s ‘Honest I Do’. Lisa Mills heeft een heerlijke stem met een randje die het ruigere werk aan kan maar ze kan ook een mooie ballad zoals ‘Don’t Put Me Down’ aan en Delbert McClinton’s ‘Sending Me Angels’ waarbij de hakken het houten podium bijna tot zaagsel trappen is een kippenvelmoment.
Als afsluiter kiest deze Lisa Mills voor een nummer van Sam Cooke ‘Bring It On Home To Me’. Een prachtige her-ontdekking in het semi-akoestische segment van de blues/roots muziek. Lisa Mills hopen wij nog vaak tegen te mogen komen!

Inmiddels is het ongemerkt alweer tijd geworden voor de laatste act van deze zeer succesvolle 18e editie van Duvel Blues 2019. The James Hunter Six heeft al zijn vaste volgelingen in de mooie rockabilly outfits mogen spotten. Wij van TBA? zagen de Brit al eerder op de diverse podia van Nederland en België waarvan het optreden in 2013 in de helaas ter ziele gegane North Sea Jazz club de eerste was. Toen met zijn Britse Six inmiddels met een platendeal van het Amerikaanse Daptone Records op zak bestaat de band ook uit een aantal Amerikaanse muzikanten.
We zien drummer Jonathan Lee, bassist Jason Wilson, toetsenist/percussionist Andrew Kingsloe en de hornsectie bestaat uit saxofonisten Lee Badeau en Damon Hand. Helaas heeft de rookmachine tijdens het optreden van Delgrès zoveel overuren gedraaid dat de rook nog steeds in de tent hangt en meteen op je keel slaat. Hopelijk zal dit niet de vocalen van frontman/gitarist James Hunter beïnvloeden want zijn stem heeft van nature al een hese inslag. Openen doet de man uit Colchester die ook nog bij Van Morrison een zevental jaren musiceerde met ‘Chicken Switch’ van het album Minute by Minute uit 2013.
‘Hold On!’ is de opvolger die van het gelijknamige 2016 album uitgebracht bij Daptone Records komt. De eerste dansers zijn alweer te spotten, zelfs op dit late tijdstip zijn er altijd nog energiekelingen die speciaal voor de gelegenheid de krachten hebben bewaard tot het einde. Klaarblijkelijk komt er binnenkort weer een nieuw album uit want we horen ‘Till I’ll Hear From You’.
Ook hier in Puurs staat weer de cover van The 5 Royals ‘Baby, Don’t Do It’ op de set-list. Heel toepasselijk kiest Hunter voor een nummer van het 2006 album People Gonna Talk ‘No Smoke Without Fire’, nee geen letterlijk vuur maar wel een vurig optreden van een man die ooit aan het spoor werkte van Colchester. De blessures bij beide reporters spelen na een lange dag prachtige vormen van de diverse blues-stromingen te hebben beluisterd en bekeken op en wij besluiten Duvel Blues 2019 nét voor het einde te verlaten en nemen afscheid van blue-eyed soul man James Hunter!

De verslaggevers van de The Blues Alone? bedanken Gust, Bavo, Luc en Gunter voor de gastvrijheid én natuurlijk ook al die vrijwilligers die een sympathiek en kleinschalig festival als het Duvel Blues mogelijk blijven maken. Speciale pluim voor de programmeur die ook dit jaar zijn nek weer heeft durven uitsteken met een gewaagde line-up. Inmiddels is door dit TBA?-team het hotel voor het laatste week-end van Mei 2020 alweer vastgelegd. Een dikke merçi en tot volgend jaar!