Doyle Bramhall II en zijn trio speelden vrijdag 24 Mei 2019 jl. in Muziekcentrum De Bosuil – Weert. Support-act Bail. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Na onze eerste kennismaking met een live performance van Doyle Bramhall II op Moulin Blues 2017, is de bijzondere getalenteerde linkshandige kunstenaar opnieuw in ons land te gast voor een tweetal optredens. Vrijdag 24 Mei jl. in De Bosuil van Weert gevolgd door een optreden in de Utrechtse Helling een dag erna. De meeste toeschouwers zijn gitaarfanaten en willen zo dicht mogelijk de linkshandige/up-side down gitarist bekijken. Ik vind mij alweer in gezelschap van een aantal professionele gitaristen; gaan zij net als ik bewonderen of proberen zij te ontrafelen hoe hij het doet?
Toch zullen we nog even geduld moeten hebben want we mogen eerst genieten van de support-act genaamd Bail. Dit trio wordt gevormd door drummer Pierre Denissen, bassist Edwin Vreeburg en frontman/zanger/gitarist is zijn anderhalf jaar jongere broer Marco Vreeburg. Bail speelt blues-rock wat op smaak wordt gebracht met stevige riffs maar ook kan het melodieus aanhoren. Zelf zeggen ze dat muzikaliteit bij Bail hoog in het vaandel wordt gedragen en het trio zegt hun inspiratie te halen uit de beste blues. Eens kijken en luisteren of dit trio net als de vorige support-acts die TBA? de afgelopen tijd mocht zien ook zo gaan verrassen.
Klokslag negen uur wordt de zaal van De Bosuil die eerder die dag door de wand in tweeën werd gedeeld ten gevolge van een tegenvallende voorverkoop gevuld met een ongelofelijke appetijtelijke vette sound van dit drietal.
Goed, tijdens het eerste nummer ‘Head Full Of Trouble’ zijn de vingers nog niet helemaal ‘senang’ maar dat zal slechts een kwestie van minuten zijn voordat frontman Marco ons zal trakteren op een enerverend voorprogramma. ‘Just Got Paid’ van ZZ Top is voor Marco de aanleiding om het professionele pedaal eens in te trappen. Niet alleen de frontman/gitarist/zanger is met zijn lekkere rauwe stem een genot om naar te luisteren, zijn broer Edwin is een barre bassist! De heren Vreeburg worden door drummer Pierre Denissen goed binnen de kaders gehouden, heerlijke bezieling heeft deze drummer.
Dit trio Bail voelt zich duidelijk in z’n sas in De Bosuil want er wordt ruim met de muziek omgegaan, zo hoor ik zelfs het bassriffje uit ‘Papa Was A Rolling Stone’ maar ook heeft de band gevoel voor marketing als zij zelfs een aantal EP-tjes met de titel Here I Stand weggeven om zo meer naamsbekendheid te genereren.
Alweer staat hier een support-act voor me die me verrast, ik geniet van hun enthousiasme maar ook zeker van hun muzikaliteit. Warm van binnen word ik als ik hoor dat Edwin zijn ouders die bij hun optreden aanwezig zijn – 80 en 83 jaar !! – bedankt voor de weg naar de muziek want zo zegt hij “zonder hen had ik hier niet gestaan”.
De titeltrack van het EP-tje is een eigen werk waarbij jammer genoeg een hinderlijke reverb op de microfoon staat, wél hoor ik een bijzonder goede slide partij van Marco maar ook steeds weer die verrassende zeer bekwame drummer Pierre Denissen.
‘Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix is een goede cover maar de klankkleur had mooier gekund en Marco had er qua emotie meer in mogen leggen. Al met al een best trio dit Bail die we hopelijk nóg eens op een mooi podium mogen begroeten.
Inmiddels is het kwart over tien geworden en word ik door de Hawaiaanse dame gevraagd of ik nadat ik haar bij de kassa behulpzaam ben geweest haar nu ook weer ter wille wil zijn door haar een slaapplaats te verschaffen want haar trein naar Amsterdam vertrekt al over een kwartier. We vertellen haar dat we op doorreis zijn maar wellicht heeft Ron van de hospitality van De Bosuil een idee. Het wordt opgelost en de Doyle Bramhall II die-hard uit Hawaiï is verzekerd van een slaapplaats.
Doyle Bramhall II werd bij het grote publiek bekend door zijn samenwerking met Eric Clapton, een samenwerking wat leidde naar een vriendschap die al meer dan 10 jaar standhoudt. Bramhall’s unieke gitaarspel is te horen op Clapton’s albums zoals Me And Mr. Johnson en Searching For Robert J.. Daarnaast begeleidde deze geboren Texaanse gitarist Roger Waters tijdens diens The Flesh Tour.
Bramhall II is in een gezelschap van 2 begeleiders en een drietal technici naar Weert toegekomen; op drumms zien we een nieuw gezicht, drummer van dienst is niet langer J.J. Grey’s Anthony Cole maar Chris St. Hilaire (The London Souls) die ook een deel van de vocalen voor zijn rekening zal nemen. Adam Minkoff is de gitarist/toetsenist/bassist én vocalist, beiden heren zijn afkomstig uit New York. Natuurlijk zullen we vanavond getuige zijn van een aantal nummers van het nieuwste album Shades uit 2018 en hopelijk ook nog een aantal van Rich Man wat Bramhall II uitbracht in 2016.
De opener van de set komt van het nieuwe album Shades, ‘Love & Pain’. De synergie spat nu al van het podium en is een kadootje om dit te mogen aanschouwen. Bramhall II is geen showman maar zijn souplesse op de snaren maken het gemis aan interactie met zijn publiek allemaal goed. ‘Problem Child’ komt van het 2001 album Welcome en met deze song zijn we écht los!
Van hetzelfde album komt ‘So You Want It To Rain’, later lees ik alleen “wow, wow, wow” in het notitieboekje. De ijle stem van Bramhall II in dit nummer is zo bijzonder, mooi om dit eens live te horen. De krachtige gitaar en die verdomde twee virtuozen die hem begeleiden leiden dit nummer naar grotere hoogten. De tweede stem van Chris St. Hilaire is zo wonderschoon in de R & B aandoende song ‘Everything You Need’ van het nieuwe album Shades dat de stem zelfs wat vrouwelijk aanhoort.
Duidelijk is dat Doyle Bramhall II op dit nieuwe album meer toegankelijke muziek heeft opgenomen. Duidelijk is ook dat de man een steeds betere vocalist wordt door steeds maar zijn stem te trainen. Ondanks dat alles bespeur ik toch nog ietwat nervositeit doordat de man continu jongleert met het plectrum tussen het spelen door. ‘November’ is voor mij het nummer om toch de barkruk te laten voor wat hij is en mee te dansen op deze sensuele tonen waarmee dit trio De Bosuil vult.
In het volgende nummer ‘Searching For Love’ wat op Shades te vinden is als een duet met Norah Jones komt de tekst “nobody said it would be easy” voor maar goddomme meneer Bramhall zo lijkt het wel maar ik ben zeker dat de aanwezige gitaristen u het toch niet zomaar nadoen.
Ruiger wordt het als Doyle ons even meeneemt naar The Experience Hendrix Tour waarvan hij al jaren deel uitmaakt ‘Izabella’ laat De Bosuil op haar grondvesten schudden. Wat een synergie heeft dit trio, allen topmusici die hun speelplezier maar moeilijk onder stoelen of banken weten te steken getuige hun knikjes en steelse grinnikmomenten.
Persoonlijk ben ik heel erg blij met Bramhall’s vertolking van Johnny Guitar Watson’s ‘Lovin’ You’, de ‘sexy-ness’ sijpelt van de bühne……deze gitaarvirtuoos bedrijft de liefde op de zes snaren en bemint met de voeten de pedal-train die zich welwillig aan de master onderwerpt. Dit alles op de sensule beat van drummer Chris St. Hilaire. De kopstem van Adam Minkoff is de kers op de muzikale coïtus!
De funk maakt zijn intrede in de show met ‘Mama Can’t Help You’ wat ook op het een na laatste album werd uitgebracht. Alweer zo’n magistraal werkje uit de zieleroerselen van Doyle Bramhall II. ‘Angel’ is een nummer wat uit de tijd van Bramhall’s band The Arc Angels stamt, nog immer raakt het de spreekwoordelijke gevoelige snaar bij de 150 aanwezige gitaarfreaks.
“Hands on my knees, hands up for solution, hands up for the peace, hands up for men, hands up for the gun still in my holster” zijn de eerste woorden van ‘Hands Up’, een nummer waarin een lichte North Mississippi sound is te bespeuren. Dat Bramhall II niet wars is van een covertje bewijst hij als hij tijdens deze set ook Iggy Pop eert met ‘I Wanna Be Your Dog’ waarbij de gitaartechnieker Matthias deze keer de toetsen overneemt van Adam Minkoff om de doodeenvoudige reden dat de pumping bass van het nummer natuurlijk niet gemist kan worden. Wàt een spannende cover is dit mede door het pedaal gebruik van de grootmeester in de sound van Bramhall II!
Niet alleen zijn de covers van bijzondere hoogstaand niveau ook de eigen composities zijn allen een ‘must hear’. Ook al had naar mijn idee De Bosuil afgeladen moeten zijn bij een optreden van deze allure, toch kunnen de échte gitaarliefhebbers na zo’n bijzonder optreden er geen genoeg van krijgen……..er wordt om een toegift gescandeerd en die komt in de vorm van ‘Green Light Girl’ een zeer up-tempo nummer alweer van Doyle’s 2001 album Welcome; nóg immer een winner!
Hulde aan De Bosuil voor het boeken van deze kunstenaar op de zes snaren, wàt een perfectie, wàt een majestueuze show, dankbaar voor een show die ik me nog lang zal heugen.
De reporter en de fotograaf van TBA? danken De Bosuil voor de gastvrijheid, Ankie voor de ontvangst en Ron van het hospitality-team voor de goede zorgen tijdens het wachten op het interview (volgt z.s.m.) en natuurlijk Dennis van Mascot/Provogue records en Erkan Özdemir voor het faciliteren hiervan.
