Samantha Fish stond op donderdag 23 Mei 2019 jl. geprogrammeerd in de grote zaal van de Q-Factory, Amsterdam. Als support act mocht Curse Of Lono mee op tour. Tekst Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER voor gehele album van Curse Of Lono en HIER voor het gehele album van Samantha Fish te kunnen bekijken.
Zo’n acht jaar geleden zag ik Samantha Fish voor het eerst, toen als onderdeel van de Blues Caravan. Mijn conclusie: best leuk, maar als ondermaats visje tocht maar teruggooien. Een paar jaar later zag ik haar weer, toen als support act voor Mike Zito. Toen begon het al ergens op te lijken, hoewel ze duidelijk nog zoekende was en niet helemaal consistent was.
De dame is inmiddels aardig volgroeid en donderdag 23 mei stond ze voor een uitverkochte Q-Factory en wist ze de bezoekers anderhalf uur lang in haar ban te houden. Ze werd in Amsterdam vergezeld door een gedecimeerde band zonder violiste en blazers. Wel van de partij waren bassist/zanger Christopher Alexander, drummer Scott Graves en toetsenist Phil Breen.
De band trapte af met een oudje (‘Wild Heart’), alvorens ze er enkele nummers van haar uit 2017 daterende cd, ‘Belle of the West’ er uit gooide. Ook de beide nummers van haar recente single ((‘Love Letters’/’Watch It Die’) werden gespeeld. Een prima opening, maar pas toen er werk van de ‘Chills And Fever’ cd werd gespeeld sloeg de vonk echt over.
Toetsenist Phil Breen speelde in het begin de rol van toetsenist, die pas opvalt als hij niet speelt. Onopvallend zorgde hij voor een vol bandgeluid. In het vijfde nummer soleerde hij voor het eerst en liet horen op de piano ook prima uit de voeten te kunnen.
Bassist Christoper Alexander zorgde naast solide baswerk voor prima backing vocals. Dan Miss Fish….. Haar stem is soms nog te lief (zelf een beetje kinderlijk) voor een doorleefde rock band. Ze is een prima gitariste, maar behoort niet tot de eredivisie van guitar slingers en de songs komen ook niet direct binnen.
Toch is de combinatie van factoren goed voor een top avondje rock. De band zakte geen moment in en wist tot het einde de aandacht van het publiek vast te houden. Ook op slide gitaar staat de dame haar mannetje. Op akoestische gitaar bracht ze ‘Need You More’ en op de cigar-box gitaar sloot ze de reguliere set af met Bukka White’s ‘Shake ‘Em On Down’.
Uiteraard liet het publiek haar niet zo maar gaan en kregen we nog te maken met een rockende ‘Bitch On The Run’. Samantha bewees met deze uitstekende performance in onze hoofstad dat ze bezig is uit te groeien tot ‘a big fish in a little pond’.
Als support act trad aan het Britse Curse Of Lono. Zijn mochten het publiek drie kwartier lang opwarmen en deden dat op prima wijze. Vorig jaar bracht deze band haar tweede album ‘As I Fell’ uit met een energieke mix van rock en Americana.
Helaas was het geluid, althans waar ik stond, niet optimaal en kwam de band niet altijd even krachtig over. Toch gaven Felix Bechtolsheimer (zang/gitaar), gitarist Joe Hazel, toetsenist Dani Rutz, bassiste Charis Anderson en de opvallend sterke drummer Neil Findlay een prima set weer.
De dame en heren keken nogal ernstig, maar mijn fotograaf wist toch regelmatig een glimlach op het gezicht van bassiste Charis te toveren. Het gezelschap doorbrak de aanvankelijk wat afwachtende houding van de zaal met een oproep aan het publiek om de bandleden en hun geluidsman na de Brexit te adopteren.
Nog niet voor de volle 100% overtuigend, maar deze band is zondermeer een grote belofte voor de toekomst.
Al met al was het weer de moeite om naar Amsterdam af te reizen en gezien het programma van de Q-Factory voor de rest van het jaar zal dat nog wel wat vaker gebeuren.
