Exclusief interview met: Matt Schofield. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois Locatie: Theater Flint-Amersfoort, tijdens Flirting With The Blues 2018 op zaterdag 01 December 2018.
Het idee voor een interview met Matt Schofield stond al een tijdje op het verlanglijstje. Ook deze afspraak was via persoonlijk contact een kwestie van minuten om tot stand te komen. Gelukkig herinnerde Schofield nog de tijd dat de fotograaf en ik met grote regelmaat vanaf 2004 voor zijn podium te vinden waren, toen nog niet voor The Blues Alone?. Tijdens Flirting With The Blues had ondergetekende een fijn en open gesprek met hem.
Matt leuk dat we elkaar nog eens persoonlijk mogen spreken en ik wil je informeren dat ik graag de lezers een inkijkje in de mens achter de artiest wil laten ontdekken. Meestal begin ik met wat elementaire vragen. Vertel eens, uit wat voor gezin kom je? Groot, muzikaal?
MS: Muziek was altijd onderdeel van ons gezin, ik heb nog een zusje, vader en moeder. Mijn vader had een goedkope akoestische gitaar en had van een collega op het werk – vader draaide nachtdiensten in tractorfabriek Massey Ferguson – een blueslick geleerd. Mijn vader had een ‘reel to reel tape recorder’ en hij luisterde naar blues met z’n koptelefoon op. Mijn moeder die geen ‘echt ‘hard core bluesfan’ is speelde in auto blues zoals bijvoorbeeld Eric Clapton. Voordat ik begon te spelen luisterde ik op 9 jarige leeftijd al naar B.B. King. Mijn vader verhuisde op m’n 11e naar Californië vanaf die tijd zag ik hem eens per jaar en daar begon hij mij een beetje te sturen waarnaar te luisteren. In die tijd nam ik cassettebandjes op van zijn vinyl platen. Natuurlijk wilde m’n moeder dat ik rechten of medicijnen ging studeren maar nog liever wilde ze me gelukkig zien en dus heeft ze me altijd gesteund. In interviews krijgt meestal mijn vader de credits omdat hij me introduceerde in de blues maar ik wil toch heel even erg duidelijk maken dat ik zonder mijn moeder nooit zover was gekomen! Dat wil ik graag duidelijk maken…..
Hoe oud was toen je echt begon te spelen?
MS: Ik denk dat ik ongeveer 12 jaar geweest moet zijn maar ik had al een nylonsnarige gitaar toen ik 8 of 9 jaar oud was. B.B. King was wel de aanstichter. Toen ik bijna 13 jaar was zag ik tijdens mijn verblijf bij m’n vader een clipje wat hij had opgenomen van B.B. King, Stevie Ray Vaugh en Albert Collins en toen wist ik het zeker, ik wilde gitarist worden! Dat speelplezier dat wilde ik ook, lekker jammen ook al hadden zal allen hun eigen sound maar dat was zo geweldig om te zien. Toen ik terug naar school moest – inmiddels was SRV overleden – zei ik tegen m’n vriendjes “we gaan een band beginnen”. De ene speelde bass, een andere vriend speelde drumms, dus ieder uurtje na schooltijd, in de weekenden hebben we al jammend doorgebracht.
En Manchester had toen ook al een grote muziek-scène, dus dat was mooi meegenomen?
MS: Ik woonde toen al niet meer in Manchester vlak voordat m’n ouders uit elkaar gingen waren we al verhuisd naar de ‘country-side’ en woonde we in The Cotwolds. Een stadje van slechts 2000 inwoners en wij waren het enige bandje [lacht]! Dat was voor mij hét summum, spelen met anderen dat vond ik heel fijn. Kijk tegenwoordig kijkt iedereen YouTube, volgt zelfs via YouTube lessen maar met andere mensen jammen daar leer je pas iets van!
Kun je nog herinneren wat het eerst liedje was wat je jezelf hebt geleerd?
MS: Nee, niet echt. Maar m’n moeder had een cassettebandje ‘Best Of The Sixties’ en daar stond Jimi Hendrix’ ‘Voodoo Chile’ op en dat proteerde ik te spelen op m’n nylonsnarige gitaartje. Die riff wilde ik ook beheersen [zingt het riffje], iedereen gebruikt dat riffje dus ik ook! Toen ik het nummer eenmaal onder de knie had werd mijn muziekvocabulaire ineens veel groter, want ik ontdekte dat bepaalde stukken ook in andere nummers voorkwamen en toen vielen een aantal puzzelstukjes in elkaar.
Dus we mogen concluderen dat BB en Hendrix de allereersten waren die je tot wat je nu bent hebben gebracht?
MS: Ja, maar ik luisterde ook al naar Eric Clapton maar hij was in die tijd wat meer een popartiest. Toen zei mijn vader [een van de aardigste dingen wat hij heeft gedaan] dat als ik naar SRV luisterde dàn moest ik ook Albert King horen waar daar werd SRV door beinvloed. Hij maakte een cassettebandje voor me waarbij hij voor iedere song aantekeningen voor me had geschreven waarom hij de songs had gekozen. Mijn vader was/is geen muzikant maar hij luistert wel naar muziek zoals een muzikant doet eigenlijk.
Wat voor werk deed je vader?
MS: Hij werkte als manager bij een grote microchip-fabrikant [Inntel] maar nadat hij daar is vertrokken begon hij voor zichzelf. Eerst had hij een appelboomgaard, later ging hij bierbrouwen waar hij in het bijhorende barretje proefsessies organiseerde. Tegenwoordig heeft hij een wijngaard.
Ik heb gelezen dat jij ook nu in California woont?
MS: Nee, sinds de laatste vier jaar woon ik in Florida. Ik zie mijn vader wel geregeld, in ieder geval ieder jaar Januari want dan is de NAMM en dan huur ik een auto om hem te bezoeken. Nee, Florida is waar ik nu verblijf want mijn werk concentreert zich vooral aan de oostkust van de States, plus dat het niet zo erg ver van Europa is om heen en weer te vliegen. Joh, ik kan een heel jaar rondrijden met een busje en werken. Dat kan ik niet in Engeland, bovendien zijn de optredens allemaal goed bezocht in de US en dat is niet overal zo in de UK eerlijk gezegd.
Wat is je sterkste herinnering aan je kindertijd?
MS: Ja, dan moet ik toch zeggen dat het m’n grootvader is van moederskant. Kijk mijn vader was manager, werkte veel én moest veel overuren maken in die tijd dus veel van de uitjes waren met m’n moeder en m’n grootvader. Hij heeft heel veel invloed op mij gehad, ja. Hij heeft mij gevormd, hij nam me mee na musea en zo.
Heb je de kunst-academie gedaan Matt?
MS: Nee, dat niet maar ik tekende wel voordat ik de gitaar oppakte. Ik deed veel perspectief tekenen. Daarom heb ik ook pas geleden jullie Escher-museum bezocht, fantastisch zó knap! Als ik m’n grootvader iets vroeg dan gaf hij mee nooit een klip en klaar antwoord maar sloeg samen met mij de enclopedie open en dan ging hij samen met mij én z’n vergrootglas naar het antwoord zoeken. Dat is een mooie herinnering aan hem, hij leerde mij te leren!
Heb je ooit iets anders moeten doen voor de kost dan muzikant?
MS: Nee, eigenlijk niet. Ja, ik had een zondagsbaantje bij een tuincentrum waar ik als tiener de karretjes moest verzamelen maar eigenlijk is dat alles wat ik ooit anders deed dan musiceren.
Dus je hebt altijd kunnen leven van je muziek?
MS: Ja en nee want soms weet ik echt niet hoe ik de huur moet betalen want muzikant zijn is geen stabiele baan natuurlijk.
Zelfs voor een muzikant op jouw niveau Matt?
MS: Ja, mensen hebben er geen idee van hoe moeilijk het is om rond te komen maar ik heb gelukkig vorig jaar – op mijn veertigste – een huisje “really tiny home” kunnen kopen. Een klein huisje maar “a home”! Niemand koopt meer cd’s, zelfs hier op Flirting with the Blues heb ik maar een handjevol albums verkocht. Zelfs van de royalties kan ik niet leven, je kan niet leven van de opbrengsten van een album. Echt niet, sterker nog het kost geld om te maken en dat geld moet je eerst zien te verdienen. Maak je geen albums dan raak je in de vergetelheid, het is een vicieuze cirkel lijkt wel. Eingelijk kan je pas verdienen als je solo optreedt zoals anderen doen.
Dus dit optreden hier op Flirting with the Blues is een goed alternatief, met een bevriend stel Nederlandse musici?
MS: Ja, zéker is dit heel goed om de overhead-kosten te beperken. De muzikanten waar ik vandaag het podium mee mag delen zijn écht geweldige vaklui want ik zeg je mijn muziek is niet makkelijk. Je moet [tikt met de knokkels op de tafel] écht de blues kénnen! Als je niet de traditionele blues kent, dan kan je ook niet ‘uitstapjes’ in de blues spelen. Je kan niet mijn funky muziek spelen zonder dat je een behoorlijke shuffle kan spelen, snap je? Meestal vind je óf jazzy muzikanten óf funky muzikanten maar deze gasten die zijn zo goed technisch onderlegd dat het bijna natuurlijk is wat ik met hen speel.
Laten we hopen dat deze combinatie voor herhaling vatbaar is en dat we je vanaf nu wat vaker op de podia van The Low Lands gaan zien.
MS: Ja, dat gaat ook gebeuren. Ik kom in 2019 terug voor een aantal concerten (red: o.a. De Boerderij) w.o. twe op “major” festivals (red: Ribs & Blues en Blues Peer)
Wat is je eigen favoriete album en waarom?
MS: Oei [zucht diep], dat weet ik zo 1,2,3 niet te zeggen…..ik beluister ze niet meer nadat ik ze heb gemaakt zie je? Het is een beetje alsof je vraagt aan een ouder, wie is je favoriete kind? Albums zijn een moment in je leven en onderhevig aan hoe je toen in het leven stond. Intussen ben je ouder geworden, hopelijk wat wijzer dus ja dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Weet je als ik er naar zou lusiteren hoor ik alleen de dingen die ik zou willen verbeteren….het is een beetje zoals naaktfoto’s van jezelf maken. Het is zooooo persoonlijk! Kijk Nicolette, tegenwoordig maak je in een redelijk korte studiotijd een album. Het is niet meer zoals in de zeventiger jaren dat je wéken over een album kon doen. Daarom worden er ook geen nummers zoals Bohemian Rapsody meer gemaakt. De tijd heeft de creativiteit onder druk gezet!
Het is zo bizar hoe de jonge generatie met één gedownload nummer denken te weten wat voor oeuvre de muzikant heeft.
MS: Inderdaad! Mijn vriendin zegt keer op keer hoe muziek ondergewaardeerd wordt tegenwoordig, zeker als je bedenkt dat muziek je leven insijpelt via diverse kanalen zoals bijvoorbeeld bij de Albert Heijn [Matt doet ook boodschapjes, lacht]. In de lift, in het theater dus als je de muziek zou ‘muten’ dan raakt iedereen van slag en denkt wat is er gebeurd?
Wat is de meest opzienbarende reactie die je ooit op je werk mocht ontvangen?
MS: Eh, oei weer kan ik je niet snel beantwoorden. Ja, je hoort of leest wel eens iets via via van een van je idolen. Na mijn eerste studio-album ontving ik een handgeschreven ansichtkaart van Robben Ford waarop hij schreef “ik heb naar je album geluisterd, ik vind het écht een geweldig album. Ik hoop dat ik je een keer kan ontmoeten als ik in de UK ben”. Ja, dat maakt wel indruk en die herinnering blijft altijd bij me.
Je bent altijd, al vanaf begin af aan, heel gefocust geweest Matt. Ik me niet herinneren dat je ooit ergens op een podium er niet bij was met je gedachten.
MS: Nou, ja daar heb je wel een punt. Ik kàn ook niet anders, ik zou op geen andere manier kunnen performen. Kijk maar zo’n mening van Robben Ford daar kan je als artiest ook iets mee. Je denkt dan “ok, apparently I’m doing things right”. Wat er ook aan de hand is, je moet altijd alles wat je in je hebt geven aan je publiek want anders sta je alleen maar je tijd te verdoen!
Ja, maar je zou ook je talenten verkwisten!
MS: Kijk, als ik morgen door een bus aangereden word dan wil ik niet op m’n sterfbed denken “had ik het maar anders gedaan”.
Wat vind je de vervelende kant van het artiestenbestaan Matt?
Ms: Tja, reizen. Dat was 15 jaar geleden wel anders, toen vond ik het geweldig om te reizen maar nu ik ouder word (41 jaar) en een vriendin heb in New York die overigens ook een werkende muzikante is (red. zangeres Christine Tambakis) veranderen je prioriteiten in het leven. Je wilt graag zoveel mogelijk tijd met elkaar doorbrengen en dat vergt een hoop gepuzzel en veel reizen.
Is de muziekscène in New York niet aantrekkelijk genoeg voor jou als gitarist/vocalist/frontman?
MS: Ja, dat wel maar het is moeilijk om altijd werk te vinden, Florida is overigens van hetzelfde laken een pak. Ik kan met mijn band in Florida in een bepaalde zaal goed met mijn band optreden maar ik wil ook niet overal in barretjes optreden want ik wil natuurlijk een zekere exclusiviteit bereiken als muzikant. Je zit tussen twee vuren, je kan het niet “weggeven in de kroeg” en dan verwachten goed/genoeg betaald te worden op de grotere podia.
Kijk Matt en dat bedoel ik nu met gefocust!
MS: Ja, maar tegelijkertijd wil ik ook graag méér optreden. Kijk, bijvoorbeeld afgelopen jaar ben ik iedere maand behalve April wel over de grote plas gevlogen voor een optreden maar deze week heb ik er maar 1 in Nederland waar ik wel een hele week verblijf, snap je? Ik ben momenteel aan het brainstormen of ik Florida kan opofferen, genoeg verdienen om de gaten te dichten van optredens in Europa waar ik dagenlang verblijf met bijvoorbeeld slechts één festival-gig.
Heb je dan een agent in de States?
MS: Ja, ik ben al bij hetzelfde agency sinds 2010 waar ook de Tedeschi-Trucks Band door wordt vertegenwoordigd. Dat houdt in dat ik soms hun support-act mag zijn. Ik krijg heel goed werk door mijn agent maar niet zo frequent natuurlijk.
Is je beslissing om naar Florida te verhuizen dan wel de juiste geweest Matt?
MS: Zonder te diep in te gaan op de politiek, het was een verkeerde tijd. Intussen is het politieke klimaat in de States er niet beter op geworden sinds ik daar woon. Kijk ik had elf jaar lang een Canadese vriendin waardoor ik ook veel in de States tourde met Jonny (red. Henderson) en Kevin Hayes (red. ex Robert Cray). 6 weken achter elkaar met z’n drieen in een busje……op een gegeven moment heb je dat ook wel gehad. Ik heb ook werk in New York city, The Iridium, waar ik 3 avonden achter elkaar kan optreden. Dat is Les Paul’s z’n club, een geweldige club, je bent vlakbij Times Square dus ook veel bezoekers. Kijk dat kan ik niet in de UK, écht niet! Ik heb in Tokio 2 opeenvolgende avonden opgetreden en in Engeland kan ik dat nergens realiseren. US ‘connects’ beter met de rest van globe lijkt het wel.
Dus je krijgt als artiest een andere status als je in de US resideert?
MS: Tot op zekere hoogte wel denk ik, ja. Speciaal in het blues-segment, je wordt geaccepteerd…én je krijgt veel meer de kans om met je idolen te spelen. Sinds ik in de US woon heb ik gespeeld met fantastische muzikanten. Je wordt uitgenodigd om te komen spelen zoals bijvoorbeeld in New Orleans.
Maar heb je dan nooit het idee gehad om je in Chicago te vestigen Matt?
MS: Nee, want ook die scène is niet heel erg groot en bestaat ook weer bij de gratie van kleinere venues. Waar ik uiteindelijk zou willen eindigen is in New Orleans want daar wordt nog steeds de beste muziek uit de US gespeeld. Alle muzikanten, drummers noem maar zijn de beste die daar musiceren. Als ik daar ben lijkt het of iedereen dé beste sound heeft…..
Wat houd je tegen dan, je vriendin denk ik?
MS: Nee, want zij zou daar ook makkelijk kunnen werken. Ik ben beland in Florida en ik ben niet een type die ineens besluit “fuck it, let’s go to New Orleans”. Je moet wel een binnenkomertje hebben. Ik ken Jon Cleary, die toevallig deze week ook in Nederland is, dat is mijn favoriete band overigens. Ach, ik zal er heus wel geraken….later. Kijk als ik geen “rockstar” [lacht ondeugend ] wordt dan is mijn doel om te beste muziek allertijden te spelen in New Orleans!
Heb je jezelf een droomproject toebedacht Matt?
MS: Wat ik heel graag zou willen is met een grotere band optreden. Zeg maar mijn versie van de BB King band, met een blazerssectie. Maar dat kan ik niet betalen, teveel mensen die je dan moet betalen.
Maar Matt, je hebt toch ook ooit in de 013 van Tilburg opgetreden met een groot orkest?
MS: Ja, dat klopt dat was ik bijna vergeten. In Tilburg was dat, volgens mij was Ian (red. Siegal) daar ook, toch?
Ja, dat vraag je aan mij? Ja, het klopt maar deze keer waren wij er niet ha ha ha.
MS: Ja dat was “cool”. Kijk je wilt natuurlijk niet je hele leven met een trio optreden, niet dat er wat mis mee is, maar een mens heeft ambities. Kijk toen ik in The Iridium optrad had ik een orgel, een sax, mijn vriendin (red. Christine Tambakis) en nog een vriendin van haar voor backing-vocals, een té gekke ritme-sectie die speelden met Lucky Peterson. Zes mensen op het podium maar zo’n volle, vette sound!
Wat is je meest angstaanjagende ervaring als muzikant?
MS: Wow, daar moet ik even over nadenken. Ik denk dat het die keer was dat ik voedselvergifting had in Estland. Dat is de enige keer dat ik m’n show niet kon afmaken ten gevolge van niet gaar gekookte roereieren bij het ontbijt op Heathrow Airport waarvan ik via Frankfurt naar Estland vloog. Toen we in Frankfurt aankwamen was ik al erg ziek maar later werd de situatie nog slechter. Toen moest we ook nog 4 uur rijden om op het festival te komen en iedere 10 minuten moest ik overgeven etc. Ik spaar je de details. We moesten pas om 23:00 optreden dus ik ging bij aankomst gelijk naar m’n hotelbed denkende dat het wel over zou gaan. Maar toen moest ik Simon Law (red. roadmanager) bellen om te zeggen dat ik niet opkanpte maar dat ik me steeds zieker begon te voelen. Toen werd er een dokter gebeld, ik kreeg infusen omdat je in een coma kan geraken als je zo ziek bent. De promotor van het festival bleek enkel vragen hoe lang het nog duurde totdat ik opknapte om te kunnen spelen. De dokter zei “play?”, we nemen hem mee naar het ziekenhuis! Deze jongen heeft een salmonella-vergiftiging, ik raakte steeds buiten westen. Toch ben ik gaan douchen en heb besloten dat ik toch wel iets moest spelen voor het publiek. Ze hebben met de ambulance naar het festival gebracht, met de infussen nog aankoppeld en vlakvoor aanvang heeft men de slang afgekoppeld en heb ik 4 songs gespeeld. Als je de foto’s ooit opzoekt zal je zien dat ik er helemaal grijs in mijn gezicht uitzie. Enfin, daar lag ik in een donkere ziekenhuiskamer in Estland, heel erg ziek – ik geloof niet dat ik ooit zo ziek was – dat was wel beangstigend. Maar ze hebben zo goed voor me gezorgd daar. Ik heb nooit een gig gemist!
Waar kan je je écht boos om maken, Matt?
MS: Oh jee, Donald Trump [lacht]? Ik hou van de US maar kom op mensen “get it together”! Ze hebben de mooiste muziek – blues en jazz – kunnen creëren uit de donkerste geschiedenis zoals uit slavernij en segregatie, ze hebben deze ziekmakende behandeling van mensen in iets moois kunnen veranderen. Toen ik voor het eerst in de US kwam – in de tachtiger jaren – was ‘the American Dream’ nog levend. Je kon een dagbaan hebben en een bijbaan, zo kon je iets bereiken….een huis bouwen of kopen. Nu “it’s going to hell in a handbasket” oftewel het land gaat naar de knoppen! Zo droevig, maar ik maak me niet zo heel vaak kwaad. Je hebt het toch niet onder controle, dus je kwaad waar je zelf weinig aan kan veranderen is verspilde energie. Ik probeer niet te cynisch te zijn want soms behandelt de wereld en zijn bewoners jou niet zo als je hen behandelt maar dat is het leven. Dat zou ik ook kunnen doen met m’n optredens, denken dat je niet genoeg betaald krijg om je ‘alles’ te geven. Maar als ik dat niet doe, wat blijft er dan nog over voor me? Dus moet je gewoon je best doen om iets goeds de wereld in te sturen en zoals de Britse uitdrukking zegt “don’t let the fuckers get you down”.
Hoe vind je de balans tussen je werk, je familie en je vriendin?
MS: Kort antwoord; die heb ik niet gevonden! Gelukkig heb ik een begrijpende moeder die ik bezoek zodra ik in de buurt ben. Ik probeer dat zoveel mogelijk te doen, nu ik ouder wordt voelt het zo ongelofelijk goed om eventjes ‘thuis’ te zijn. Zomaar even twee nachtjes thuis werkt als een re-charge voor me. Maar los van mijn moeder weet iedereen in mijn omgeving wat de consequenties zijn dat ik een muzikant ben geworden. Ik ben een gelukkig mens, ik heb vrienden over de hele wereld, ook nog eens veel vrienden en die begrijpen dat ze soms 6 maanden geen teken van leven van me krijgen. Maar zodra ik in de buurt ben van een van hen dan probeer ik bij hén langs te gaan om even bij te praten.
Matt, ik wil graag dit interview beeindigen met een aantal korte vragen waar op ik graag een korte reactie van je zou willen horen?
MS: Ok, ik ben benieuwd.
Welke muziek heeft momenteel je voorkeur, waar luister momenteel graag naar?
MS: Jon Cleary en Doyle Bramhall II. Ik kocht zijn laatste album en ik vind deze geweldig. Maar er is altijd, BB King, Albert King, Buddy Guy en Oscar Peterson.
Als puntje bij paaltje komt, wat is dan je favoriete album aller tijden?
MS: Nee, dat is een écht onmogelijke vraag omdat ik de synergie van verschillende albums nodig heb om mijn leven te vervolmaken. Ik kan àltijd naar BB King luisteren, sommige albums van Stevie Ray Vaughan maar ook mag ik graag naar Stevie Wonder luisteren. Als ik het helemaal niet meer weet dan luister ik naar Donny Hathaway Live, is àltijd goed!
Dus wat was het eerste plaatje dat je kocht én waarom?
MS: Gelukkig had ik veel keus tussen de vinyls van mijn vader maar het eerste wat ik zélf kocht was See The Light van Jeff Healey op cassette! Toen ik in Toronto woonde ging ik vaak naar zijn club om hem te zien spelen vlakvoor dat hij stierf (red.† 2008).
Wat zing je in de douche, ik ga er even voor het gemak van uit dat een zanger daar door de goede akoestic oefent?
MS: Nee, ik zing niet in de badkamer maar in de auto zing ik wel met de muziek wat er op staat of op de radio is te horen mee.
Persoonlijk vind ik dat je in de auto het beste naar muziek kan luisteren omdat je dan minder wordt afgeleid?
MS: Ja, je wordt als het ware omhult door de muziek. Kijk ik heb niet veel meubels, maar ik heb een gewéldige bank waarop ik graag naar muziek luister. Dat is wat ik wel heb, goeie tv, goede installatie en fantastische boxen!
Favoriete zaterdagavondplaat en zondagmorgenplaat?
MS: Nee, dat heb ik niet. Ik heb wel muziek voor de stemming waarin ik ben. dat dan weer wel [lacht ondeugend]. Zondag s’morgens is bijvoorbeeld Oscar Peterson, heerlijk om naar te luisteren. Maar ook al krijg ik daar een sereen gevoel bij dan kan ik daarna makkelijk naar Eric Johnson (red. doet de huilende gitaar na) en daar krijg ik weer een heel ander gevoel bij. Maar ik heb al deze verschillende muziek nodig voor mijn existentie.
Nog een nieuwtje voor de lezers Matt?
MS; Ja misschien wel, ik ben nu bezig om het album af te maken met Evan Jenkins en Jonny Henderson ’15 years ‘. Het is alweer 4 jaar geleden dat ik een album heb afgeleverd.
Matt Schofield is binnenkort terug! Begin Juni is hij voor een drietal optredens terug in Nederland gevolgd door zijn show op Blues Peer (België) 2019 in Juli.
Check HIER het tourschedule van Matt Schofield voor een optreden bij u in de buurt.
Ook dit interview is gigantisch uitgelopen! Matt Schofield zal moeten opschieten om zijn trouwe fans aanwezig bij Flirting With The Blues 2018 tevreden te stellen.
Matt Schofield, ontzettend bedankt voor dit zeer persoonlijke gesprek. Natuurlijk ook dank aan Bart de Lange – FWTB – voor het faciliteren van de gelegenheid voor dit interview.
