Blues, Booze and Rock & Roll @ Kwadendamme Bluesfestival 2019 - Day 2

De 27e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 10 en 11 mei 2019 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende voor u op. Een sfeerverslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois, klik HIER om het gehele album te bekijken.

Op 10 en 11 mei 2019 werd in het Zeeuwse dorpje Kwadendamme voor de 27e maal het Kwadendamme Bluesfestival gehouden. Nadat vorige week in Ospel de bezoekers zelfs op hagel getrakteerd werden, was het in Zeeland wat beter gesteld met het weer. Soms wel wat fris, maar verder droog en zonnig.

In 2009 was ik voor het eerst te gast op het festival, toen als verslaggever voor The Bluesman. Dit jaar moest ik de eerste dag missen om de uitvaartdienst van Bert ‘The Bluesman’ Reinders bij te wonen. Na een emotionele dag was ik blijkbaar nog een beetje van slag, want ik arriveerde ruim een uur voor het festivalterrein openging. Gelukkig geen enkel probleem. Al snel ontwaarde ik de eerste bekende, die me gelijk wat mini flesjes met alcoholische versnaperingen toestopte en ook de bekende camper van de familie Van Dorresteijn stond weer op zijn vaste plaats, zodat ik ook een
van heerlijk bakje koffie verzekerd was.
Nadat het terrein geopend was en de eerste lichting bekenden begroet were, was het al tijd om naar het podium te gaan, waar de Detonics het festival mocht openen. Dat deden de heren op de door hen bekende energieke wijze. Kars van Nus (zang/harmonica) toonde zich weer een prima entertainer en onbetwiste frontman van de band. René Leijtens (bas) en Mathijs Roks (drums) vormen een strakke ritmesectie en Raimond de Nijs bespeelt de klavieren van de piano en Hammond.
Nieuw gezicht in de band: Raymond Nijenhuis. Eerdaags vindt nog een afscheidsconcert plaats met gitarist Jeremy Aussems, maar vandaag was Nijenhuis al van de partij. Voor sommigen was het wellicht even wennen, want Raymond is een gitarist met een andere stijl dan Jeremy, maar persoonlijkk vond ik ‘Guitar Ray’ prima in de band passen.
De Detonics kwamen, zagen en overwonnen. Met een bijna gospelachtige versie van Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’ sloten ze hun set af. Uiteraard volgde er nog een toegift, waarin de heren Nijenhuis en De Nijs met een energiek duelletje het vuurtje nog even wisten op te stoken.
Daarna was het de beurt aan de Marcel Scherpenzeel Band. Na de afgelopen jaren intensief getoerd te hebben met de Band of Friends had Marcel een nieuw powertrio samengesteld met naast hemzelf als zanger/gitarist op bas Franklin Madjid (ex-Tee Set, waar blijft de tijd) en drummer Damian de Weerd.
Het was lang geleden dat ik Marcel met een eigen band gezien had, maar ik had de indruk dat de heer Scherpenzeel de laatste jaren flinke vooruitgang geboekt heeft met dosering en opbouw van de set en de nummers.
Prima eigen nummers zoals het aan Jimi Hendrix opgedragen ‘Gypsy’. Veel eigen werk en hier en daar een cover Freddie King en Rory Gallagher, met wiens ‘What’s Going On’ (uit diens Taste periode) de set werd afgesloten, nog wel gevolgd door een stuk stevige boogie als toegift.
Na deze stevige blues/rock set was het aan Steve ‘West’ Weston’s Bluesonics om ons weer terug te leiden naar het bluespad. Dat deden de heren op prima onderkoelde en laidback wijze.
Met Paul Garner op gitaar, Roy Webber achter de drums en Matt Radford op bas. Blues Heaven voor de harmonicaliefhebbers. Alle groten uit de West Coast en Chicago bluesgeschiedenis zijn in zijn spel terug te horen, alle stijlen samengebracht in de West Weston stijl.
De laatste keer dat ik hem aan het werk zag was in de band van Mud Morganfield, maar met zijn eigen band liet hij horen tot de selecte groep van goede Britse bluesmuzikanten te horen.
Dani Wilde mocht vervolgens het podium betreden met Victoria Smith op bas en Jack Bazzani op drums. Govert van der Kolm was van de partij achter de toetsen.
Dani is een prima vocaliste, gitariste en songwriter en ze durfde het zelfs aan om een aantal nummers op de akoestische gitaar te spelen. Alleen jammer dat haar muziek in deze omgeving niet helemaal uit de verf kwam.
Teveel lawaai in de tent, waar de wat subtielere nummers niet echt de aandacht van het merendeel van het publiek konden vasthouden. Alleen bij het bekendere werk als ‘Little By Little’ en ‘I’d Rather Go Blind’ kon Dani op de nodige aandacht rekenen.
Bij de toegift mocht de Nederlandse zangeres/multi instrumentaliste Melatti Kerstjens nog even komen meezingen. Leuk, maar weinig toegevoegde waarde.
Tja, en dan de Juke Joints. Volgens mij in de geschiedenis van het festival slechts twee keer niet op het podium. Geprogrameerd om 20:00 uur, het tijdstip dat het buitengebeuren ten einde was gekomen.

Resultaat: een bomvolle tent, waar iedereen in no time in stemming kwam, door de rock rollin’ blues van Peter Kempe (drums/zang/mandoline), John ‘Sonnyboy’ van der Broek (harmonica), Mike Staat (gitaar) en Derk Korpershoek op bas. En zoals in voorgaande jaren flikten ze het weer de zaal op kookpunt te brengen.

De Amerikaan Dave Herrero (zang/gitaar) mocht vervolgens aantreden met zijn begeleiders Mig Toquereau (bas), Pascal Delmas (drums) en toetsenist Victor Puertas.
Wist hij vorig weekend op het Moulin Blues Festival de tent aardig op zijn kop te zetten, in het Zeeuwse sloeg de vonk helaas niet helemaal over.
De heren zetten een prima set neer, waarin de kwaliteiten van de band wel duidelijk maken, maar er lag een deken van matheid over het geheel, wellicht vermoeidheid. Eind van het jaar komt de Amerikaan terug naar de lage landen en we gaan dan zeker voor een herkansing.
Afsluiter van het festival waren de Belgische heren van Mudvibe, bestaande uit Big Dave Reniers (zang/harmonica), Luc Janssens (Luke Alexander) op gitaar, Henk van der Sypt (zang, washboard, harmonica en gitaar), René Stock op bas en Steve Wouters (drums).
De heren zijn bekend van bands als Electric King, Last Call en bassist Stock speelde regelmatig met Big Pete en Steve Wouters is momenteel ook in actie bij de Dave Chavez Band. Ik had me voorgenomen om een paar nummers te beluisteren en dan de lange weg naar naar huis te ondernemen.
Daar kwam niets van terecht want al snel bleek dat Peter Kempe en Kees Wielemaker voor een prima afsluiter gezorgd hadden. Heerlijk smerige Chicago blues, met swampy invloeden gebracht.
Eigen werk met een paar prima covers, waarbij vermeld kan worden dat Muddy Waters wel de belangrijkste leverancier was. Een dampende set zetten de heren neer en blijf ik toch een beetje zitten met de vraag waarom deze heren niet veel vaker in Nederland te zien zijn.
Op het Juke joint podium stonden ook nog twee acts. Louis Johnson & The Desert Wolf. Johnson (Laurens Joënsen) speelt gitaar en zingt, The Desert Wolf speelt percussie.
De zanger komt uit Terneuzen, terwijl de percussionist afkomstig is van de Faeröer eiland. Prima Mali-blues, fraai ingetogen gebracht. Ze hielden de kleine tent lekker vol, mij kon het helaas niet pakken.
Dat deed dan wel zanger/gitarist/entertainer Ralph de Jongh, die samen met gitarist Tim Birkenholz twee energieke sets wist neer te zetten. Als je niet vroegtijdig een plaatsje had weten te bemachtigen, dan kon je nog luisteren, maar het zicht was beperkt. Wederom klasse.
Hoewel ik op voorhand niet echt onder de indruk was van de programmering, was ik dat na afloop zeker wel. Wederom bleek het een gevarieerd en uitgebalanceerd programma zonder zwakke punten. De sfeer was weer fantastisch. Terwijl de Gospelmis in de Rooms-Katholieke kerk met het Elijah Gospel Choir onder leiding van Govert van der Kolm en met speciale gaste Dani Wilde zorgde voor het slotaccoord op zondag. Zelf lag ik toen nog één oor, maar het was een mooi spektakel in de bomvolle kerk, heb ik vernomen.