Blues Caravan 2019 speelde op zondag 21 April 2019 jl. in Café Zaal de Gouden Leeuw, Dongen, Rotterdam. Verslag Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Sinds 2005 stuurt Thomas Ruf, oud manager van Luther Allison, een heuse blues-revue op toer onder de naam Blues Caravan. In 2005 waren de solisten Ana Popovic, Candye Kane en Eve Monsees. Sindsdien hebben een flink aantal mensen deel uitgemaakt van de club, waarvan de meesten inmiddels een goede reputatie hebben opgebouwd.
Niet alle Blues Caravans hebben Nederland als bestemming gehad, maar gelukkig staat ons landje de laatste jaren toch weer op de lijst. Thomas Ruf heeft wel een zwak voor musicerende vrouwen en dit jaar was het wat solisten weer een all female line-up.
Drie solisten: de Amerikaanse gitariste/zangeres Ally Venable, de Servische zangeres/toetseniste Katarina Pejak en de Finse zangeres Ina Forsman. Het solide chassis van de Caravan bestond uit bassist Roger Inniss, die inmiddels al heel wat tripjes met de club achter de rug heeft, en drummer Elijah Owings, vaste drummer van Ally Venable’s band.
Om tien uur verschijnt het voltallige gezelschap op het podium en wordt de aftrap gegeven met de Betty Davis song ‘They Say I’m Different’, waarin de dames ons even op het verkeerde been zetten met een half ‘Smoke On The Water’ accoorden schema.
Ze nemen alle drie een deel van de vocalen voor hun rekening en geven en laten en passant even stukjes van voorbeelden als Muddy Waters, Nina Simone, Stevie Ray, Aretha, Ray Charles en Jimi horen. Een feestje van herkenning en de sfeer zit er al vroeg in.
Vervolgens verdwijnt Ina Forsman weer in de kleedkamer en neemt Katarina Pejak het voortouw. Ze heeft net een nieuw album op de markt en al het materiaal wat ze ten gehore brengt komt van deze cd. Ze brengt ondemeer het titelnummer ‘Roads That Cross’ en de beide zeer uiteen lopende covers ‘Turtle Blues’ van Janis Joplin en ‘Sex Kills’ van Joni Mitchell. Gezegd moet worden dat ze prima uit de weg kan op het klavier, zonder nog tot de groten gerekend te kunnen worden. Ze zingt prima en blijkt wel een goede songwriter en zorgt voor de nodige aangename momenten.
Als tweede soliste treedt op Ally Venable afkomstig uit de Lone Star State Texas. Het volume gaat gelijk flink omhoog. Best jammer, want de teksten zijn nauwelijk te verstaan en het gitaargeluid zit op de rand (en soms over de rand) van vervorming. Ook zij heeft net een nieuwe cd uit waarvan het pittige ‘Texas Honey’ (de titelsong) stevig door de Gouden Leeuw spatte.
Enkele nummers werden als power trio gebracht, maar voor een aantal nummers nam Katarina Pejak plaats achter de piano met het fraaie eerbetoon aan Bessie Smith, ‘Backwater Blues’, met een fraaie piano/gitaar duel. Hoewel er nog genoeg groei mogelijk is in het gitaarspel van Venable sluit ze haar set af met een zeker niet onverdienstelijke versie van ‘Riviera Paradise’ van de SRV man.
Na de pauze is het de beurt aan Ina Forsman om haar kunne te tonen. Ina maakte in 2016 al deel van de Blues Caravan, toen als newcomer naast de dames Layla Zoe en Tasha Taylor, nu als Grand Lady.
Gezegd moet worden dat ze vocaal de sterkste performance van de avond neerzet. Ik heb haar hier enkele jaren geleden onder de hoede van Guy Verlinde de eerste stappen op de Nederlandse podia zien zetten en de dame is als zangeres gigantisch gegroeid. Wel heeft ze muzikaal duidelijk een ander pad gekozen.
Wist ze er toen een onvervalst blues feest van te maken, nu is de set een mix van blues, soul en jazzy werk. Overigens gaat dat haar prima af en weet ze de zaal flink in beweging en aan het meezingen te krijgen.
Gezamenlijk zingend sluiten de dames af met ‘I’m A Good Woman’ en de Tennessee Ernie Ford hit uit 1946 de country klassieker ‘Sixteen Tons’. De stemming zit er inmiddels zo goed in dat de groep niet wegkomt zonder toegift.
De geest van Stevie Ray Vaughan hangt duidelijk rond bij de Gouden Leeuw en grijgen we nog een stevig ‘The House Is Rocking’ voorgeschoteld, gevolgt door ‘Love Me Like A Man’, waarin Miss Venable nog een lekker stukje slidespel laat horen.
Roger Innis staat als vanouds als een rots te spelen op zijn zessnarige bas en drummer Elijah Owings is zeker een talent om in de gaten te houden.
Terwijl het met deze drie dames visueel dik in orde is gaat het muzikaal een beetje op een neer. Soms heel sterk en soms wat minder. Toch, over het geheel gezien, was het weer een uitstekende avondje blues (en aanverwante stijlen) in De Gouden Leeuw, waar we volgende maand (12 Mei a.s.) niemand minder dan Ice Queen Sue Foley mogen verwelkomen.
