The Bruceband speelde vrijdag 19 April jl. in de Q-Factory. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto-album te kunnen bekijken.
Dit jaar is het 35 jaar geleden dat Bruce Springsteen zijn legendarisch geworden zevende album uitbracht, Born In The USA. Het album vond 18 miljoen keer de weg naar een eigenaar wereldwijd. Ter ere van dit jubileum trad The Bruceband op in de Q-Factory, TBA? tekende een verslag van deze viering van het album op.
The Bruceband geniet een hoog aanzien in het zogenaamde tribute-circuit. De band speelt, leeft en ademt Springsteen. Wat begon tijdens de autorit van twee Amersfoortse buurmannen richting de Gamma en waarbij The Boss uit de speakers schalde is uitgegroeid tot een hechte vriendschap van zes mannen die ooit allen in het zelfde Amersfoort hun domicilie vonden. The Bruceband betreden inmiddels alweer zo’n 16 jaar de vele podia en festivals van het binnen- en buitenland. Vanavond in Amsterdam gaan we meemaken of zij hun reputatie als ‘the next best thing’ waarmaken. In de agenda van de Q-Factory viel te lezen dat het publiek een integrale vertolking van Born In The USA kunnen verwachten, wij en een kleine driehonderd man publiek gaan ervoor!
Born In The USA (1984) is het album waarmee Bruce Springsteen zijn spierballen – zowel figuurlijk als letterlijk – laat zien en hij zich definitief zijn cultstatus van zich afschudt. Met songtitels en refreinen die al het goede van Amerika lieten zien, maar ook alles wat fout c.q. niet door de beugel kon belichtte. Born In The USA is een fenomenaal album dat iedereen in de samenleving raakt: politici – zowel Republikeinen als Democraten – maar ook Vietnam-veteranen. Ook sociale criticasters vinden diepere lagen van betekenis in de songs over een gedesillusioneerd Amerika. Dj’s, die dansbare ritmes benadrukken van songs als Dancing In The Dark en Cover Me, popfans die zeven nummers tot hits maken en Born In The USA een jaar lang een plekje in the top van de charts bezorgen.
The Bruceband bestaat achtereenvolgens uit zanger/gitarist frontman Robert Philippi, Chris Lelieveld lead-gitaar/backing vocals, Dr. K is de saxofonist maar bespeelt ook de dwarsfluit, mandoline en gitaar, de percussie en de backing vocals. De ritme-sectie bestaat uit Richard Oude Vrielink op de bass en Michael van Werven op drumms/backing vocals, de rijen worden gesloten met Marcel Wensink op toetsen en Stan Jansen is de jongste aanwinst – hij is 19 jaar – van het gezelschap en neemt de piano voor zijn rekening nadat Frederik Hamster de band heeft verlaten.
De gelijkenis van frontman Philippi met The Boss is bijna eng te noemen, zelfs dezelfde underbite maar gelijkenis is natuurlijk niet voldoende voor een tributeband als ‘the next best thing’ te zien. Je moet natuurlijk ook wel vocaal je mannetje staan en dat doet deze Philippi. Zijn stemgeluid is werkelijk bijzonder goed maar ook zie ik al tijdens het eerste nummer ‘Born In The USA’ dat hij een goede stage-performer is. Het nummer dat werd geschreven als een ruw verslag van de terugkeer van een Vietnam-veteraan is jammer genoeg tot op heden actueel.
Tijdens ‘Cover Me’ geeft Lelieveld zijn visitekaartje af met de eerste van de vele top solo’s die hij deze avond ten gehore zal brengen. In ‘Darlington County’ laat Dr. K van zich horen op de saxofoon maar ook Marcel Wensink komt op heerlijke wijze met de trekzak wat meer naar de rand van het podium. Aangevoerd door de sax-solo staat inmiddels de boel al helemaal op zijn kop! De stampvolle zaal huist slechts toeschouwers die ieder nummer uit volle borst mee willen zingen en daar is als reporter maar moeilijk weerstand tegen te bieden…..
Inmiddels heeft frontman Philippi de akoestische Takamine gitaar er bij gepakt om ‘Working On The Highway’ luister bij te zetten. Tijdens het beluisteren ervan besef ik me nu pas hoe Bruce Springsteen tijdens het schrijven moet zijn beïnvloed door Warren Zevon’s Lawyers, Guns and Money. Dat Robert ook ballads met gemak aankan bewijst hij met zijn vertolking van ‘Downbound Train’. De gelijkenis van Robert met The Boss wordt benadrukt als hij d.m.v. zijn op Bruce’s gelijkende stageperformance de stemming in zaal aanzwengelt met een hele mooie ‘I’m On Fire’.
Het speelplezier van deze oudere jongeren spat van het podium tijdens ‘No Surrender’ en werkt ook op mij, een niet-Bruce fanaat, als zeer aanstekelijk. ‘Bobby Jean’ krijgt een hoog kippenvel-gehalte door de door de zielsnijdende sax-solo van Dr. K maar ik zou u als lezer tekort doen als ik niet die fantastische toetsenist Stan Jansen zou noemen die tijdens deze nummers gewoon achter de babyvleugel ‘zijn ding doet’.
‘Glory Days’ blijkt voor Dr. K de reden te zijn om nu de saxofoon voor de mandoline te verwisselen en hij laat zich ook vocaal horen. Ook deze man blijkt een grenzeloos enthousiasme aan de weg te leggen voor de band, de muziek maar vooral om het publiek een hele fijne avond te bezorgen.
Onderwijl schrijf ik in m’n notitieboekje dat Michael van Werven een dijk van een drummer is die het hele gezelschap samen met Richard Oude Vrielink van de onmisbare beat voorziet.
‘Your Hometown’ wordt sfeervol meegezongen met de inmiddels in Vlierden residerende Philippi. Stem, fysionomie maar ook ongebreidelde passie zijn de grote gemene deler die hij met The Boss heeft.
Ook blijkt dat Philippi en zijn mede bandleden nog een ding met de Springsteen en de E-street band gemeen hebben……ze willen maar moeilijk ‘een setje’ spelen en dus krijgen we na de integrale voorschoteling van het album nog een “paar nummers” uit het immense oeuvre van de artiest die de meest uiteenlopende fan-base van de wereld heeft. Van politici, Jan Marijnissen en Frans Timmermans, zanger Guus Meeuwis en dj Gerard Ekdom, schrijvers Kluun en Leon Verdonschot maar ook de working class vrouw en man zijn geraakt door de bijzondere ‘down to earth’ man uit New Jersey.
Een jaar voor Born In The USA kwam Born To Run uit en van dat album komt het eerste nummer dat mijn waardering voor deze Bruceband naar een nog hoger niveau tilt. ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ is een nummer wat natuurlijk gedragen wordt door het piano-intro, het moet gezegd Stan Jansen zit er gespannen bij maar hij klaart de klus met verve! Inmiddels is frontman Philippi net als zijn grote voorbeeld The Boss kleddernat van de inspanningen die hij overigens als ontspanning ziet van een drukke werkweek met hoge verantwoordelijkheden.
De TBA?-fotograaf en ik worden blij van een show zoals deze, geen gepiel tussendoor maar een tempo gedreven show waarbij je je slechts kan laten verbazen door het showman-ship en niveau van de diverse bandleden. Sambaballen, cow-bell en ritme-eitjes zijn de afwisseling van Dr.K op zijn snaar- en blaasinstrumenten, ook in ‘Sherry Darling’ waar ook weer de menigte moeiteloos alle tekst mee kan zingen.
Dan als ik Chris Lelieveld de 12-snarige akoestische Takamine erbij zie pakken weet een leek gelijk ik dat het tijd voor ‘The River’ is geworden, een mooie ingetogen vertolking valt ons ten deel. Blues-harp en accordeon, kan het nóg beter?
Deze muzikanten willen slechts één ding, ons een onvergetelijke avond bezorgen en dat doen ze met dit feest van de herkenning. Een avond met een lach en een traan van ondergetekende bij The River hier en daar een dans en/of springpartij van de toeschouwers maar ook vooral vele mooie luistermomenten.
‘Waiting On A Sunny Day’ is de tijd voor de bas-saxofoon zijn geluid te laten horen. Jammer dat het losse contact ook tijdens ‘Because The Night’ weer hinderlijk is te horen, toch gaat The Bruceband onverstoord verder met o.a. een extensieve, fenomenale gitaarsolo van de man die de rol van Litte Stevie van Zandt gestalte geeft, Chris Lelieveld. Met ‘Point Blank’ staat Stan Jansen weer in de spotlight, hoe smaakvol hij Robert Philippi begeleidt laat zich eigenlijk maar moeilijk vangen in woorden op papier. Ik zeg houden deze jongeman, enthousiasmeren om nóg meer passie voor de piano intermezzo’s te ontwikkelen en hem leren ontspannen tijdens zijn performance met de band. Prachtig!
De eerste akkoorden van ‘Hungry Heart’ zijn genoeg voor het aanwezige publiek om he-le-maal los te gaan, het is én blijft één groot meezing-festijn. ‘Death To My Hometown’ is een song met een hoog Iers gehalte mede door de majestueuze dwarsfluit tonen van Dr. K, ook hier is weer de invloed van Zevon goed te merken. Net als bij de concerten van Bruce Springsteen mogen er in de Q-Factory van Amsterdam ook verzoekjes worden ingediend.
Er wordt gehoor gegeven aan het verzoek voor ‘Land Of Hope And Dreams’, ongelofelijk hoe deze zanger Robert Philippi alle teksten zonder hulp van enig middel gewoon uit het hoofd zingt, steeds weer begeleidt door die groovende, zichtbaar genietende bassist Richard Oude Vrielink. ‘Pay Me My Money Down’laat de zaal op haar grondvesten schudden en we wanen ons in Ierland als Chris Lelieveld de banjo bespeelt en toetsenist Marcel Wensink de accordeon weer heeft omgehangen is het feestje compleet.
Langzaam lopen we naar de klok van middernacht, een 35 -tal songs en een dikke drie uur muziek heeft ons Paasweek-end op zeer aangename muzikale wijze ingeluid. Het publiek krijgt met ‘Out In The Street’, waar het podiumbeest in overtreffende trap – Philippi – bij uitstek geschikt voor is alweer een bijzondere muzikale ervaring. Deze charismatische frontman deelt het succes graag met zijn ‘long time friends’ Lelieveld, Wensink en Dr. K die met een hartverscheurende saxsolo deze avond tot een einde brengt.
Ga voor een avond vol muzikale herkenning deze Bruceband zien, vertel het je vrienden en neem ze mee want je beleeft een onvergetelijke avond met gelijkgezinden. Check HIER het speelschema van The Bruceband.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de bookers en de p.r. van de Q-Factory voor haar gastvrijheid. De vrijwilligers van TBA? zullen dit seizoen bij nog meer mooie acts aanwezig proberen te zijn zoals bij Blues Award winnares Samantha Fish (klik HIER voor het programma).
